Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

Ένας Αξέχαστος Νοέμβρης:

Εκ πείρας ξέρω ότι όταν το άρθρο είμαι μακροσκελές, υπάρχουν λίγες πιθανότητες κάποιος να  το διαβάσει ολόκληρο, να το νιώσει, απλούστατα ρίχνει μια ματιά στα γρήγορα και το προσπερνά. Όμως δεν είναι ποτέ δυνατόν να μην θυμάμαι αυτόν τον Νοέμβρη με κάθε μικρή λεπτομέρεια, είναι  αυτός ο μήνας που άλλαξε το ρουν της ζωής μου, μια αλλαγή 180 μοιρών, είναι ο μήνας όπου τα γεγονότα εξελίχθηκαν έτσι παρά την θέλησή μου, άρα ήμουν ένα πιόνι των περιστάσεων.       
                                                        Ένας αξέχαστος Νοέμβρης
 
 Thanksgiving day, η ημέρα των ευχαριστιών που εορτάζεται εδώ στις ΗΠΑ την τελευταία Πέμπτη του μηνός Νοεμβρίου, χωρίς να θέλω να σκαλίσω το πώς εδραιώθηκε ή από ποιους, είναι η ημέρα όπου θυσιάζονται χιλιάδες γαλοπούλες ευχαριστώντας τον Θεό που είχε την πρόνοια να στείλει κοπάδια ινδιάνων ώστε οι οδοιπόροι μετανάστες (pilgrims) μαζί με τους ντόπιους ερυθρόδερμους να χορτάσουν την πείνα τους. Από τότε όλος ο πληθυσμός των ΗΠΑ έχει πρόσβαση σε ένα πλούσιο γεύμα,  στέλνουν δε τις ευχαριστίες του στον Θεό για τον ευλογημένο αυτόν τόπο. 

Η Ελλάδα του τότε,  η χώρα που γεννήθηκα ήταν σαν ένα ξέφραγο αμπέλι,  βασίλευε η αναρχία, σκοτωμοί, φυλακίσεις, πείνα και δυστυχία, εποχή μόλις είχε τελειώσει ο εμφύλιος 1950.
Ο κόσμος έφευγε ο κάθε ένας όπως μπορούσε, άλλος πήδαγε τα τείχη, άλλος κολυμπώντας ψάχνοντας για  κάνα σκαφίδι να τον φέρει σε άλλη γη, άλλα μέρη.
Είχε βγει η φήμη ότι η Ελλάδα παρέλαβε 100 βαπόρια Λίμπερτι, αυτά ήταν το Ελ Ντοράδο  των ονείρων της νεολαίας το πώς να μπαρκάρει έστω και υπεράριθμος, να φύγει, να φύγει μακριά.  

 Η  Νέα Υόρκη γέμισε από παράνομα Ελληνόπαιδα, αυτά που πηδούσαν από τα βαπόρια που έπιαναν σε λιμάνια,   πολλά παιδάκια ήταν  αμούστακα. Όχι,  δεν ήταν κακοποιοί, ούτε αλήτες, απλούστατα γύρευαν μια θέση κάτω από τον  ήλιο, ζητούσαν ένα μεροκάματο, μια μπουκιά ψωμί. Ήταν και η ελπίδα αυτών που  άφησαν πίσω τους ώστε να τους συνδράμουν με οικονομική βοήθεια.
Για το κράτος ήταν και μια βαλβίδα ασφαλείας, προς τους εναπομείναντες.
Πολλοί τα κατάφερναν, έπιαναν δουλειά  και εξαφανιζόταν, για άλλους αν και έβρισκαν δουλειά συνήθως να πλένουν πιάτα, η τύχη αποφάσιζε διαφορετικά. Ε! λοιπόν αυτοί με την διαφορετική τύχη γέμιζαν τα κρατητήρια του νησιού Έλλις, στο στόμιο του λιμανιού της Νέα Υόρκης.
    
                                                      
Έτσι κι αυτόν τον Νοέμβρη του 1951, ο χειμώνας είχε μπει νωρίς, το πρώτο χιόνι έπεσε στις 3 Νοεμβρίου Σάββατο καλοθύμητη μέρα, ήταν η ημέρα όπου είχε απλώσει τα δίχτυα της η μεταναστευτική υπηρεσία “immigration” μπαίνανε στα μαγαζιά κι όποιος φαινόταν ξένος, μικρός, αδύνατος, καχεκτικός, ύποπτος, ή τους κοίταζε με φοβισμένα μάτια, τον ρωτούσαν για χαρτιά αν δεν είχε τον συλλάμβαναν και  κατέληγε στην φυλακή. Ανάμεσα στους μιλώντας Ελληνικά συμπατριώτες του καιρού εκείνου  υπήρχαν και καταδότες, ‘λέγανε επί αμοιβή.’ Ένας τέτοιος πατριώτης με επισκέφτηκε μια μέρα σε εστιατόριο στους 17 δρόμους και 7 λεωφόρο όπου εργαζόμουν πλένοντας πιάτα, με ρώτησε πως ήρθα σε τούτα τα μέρη…
Αθώα είπα:  μα  με βαπόρι ασφαλώς.
Ήταν η καταδίκη μου, δεν τόξερα  τόμαθα αργά πλέον
 Το  φαγητό στα κρατητήρια στο νησί του Έλλις, είχε τα κακά του χάλια, κάθε μέρα ρύζι, ένα ρύζι άσπρο σβολιασμένο. Την  ημέρα των ευχαριστιών μας σερβίρισαν, μια ψωμιασμένη γέμιση  με ένα κομμάτι ξεσκισμένο κρέας γαλοπούλας, πατάτα πουρέ, και ένα κόκκινο ζελέ ‘cranberry sauce’  με μια γλυκόξινη γεύση. Έμοιαζε  σα να έτρεμε. Πρώτη μου φορά το δοκίμασα, μου άρεσε. Έφεραν και φωτογράφους μας πήραν φωτογραφίες, αν κι έμεινα μέσα 120 μέρες ποτέ δεν τις είδα, υπολογίζω θα ήταν για  εξωτερική χρήση μοστράροντας το ευτυχές γεγονός ότι μας τάιζαν γαλοπούλα.

Δεν ξέρω αν ποτέ δημοσιεύτηκαν ή αν βρίσκονται κάπου σε κανένα αρχείο…
 Ήρθαν διάφοροι κήρυκες ευαγγελιστές που μας παρότρυναν να διαβάζουμε την αγία γραφή, μάλιστα μας φώναζαν σε μια ειδική αίθουσα μας έδιναν από μια βίβλο με κόκκινο εξώφυλλο και μας έλεγαν να ψάλλουμε μαζί.  Τώρα ποιος από εμάς καταλάβαινε αγγλικά ή το τι εννοούσαν; Και όμως επέμεναν. Δεν  θα ξεχάσω ποτέ αυτούς του κήρυκες της εκκλησίας της χριστιανικής επιστήμης, ερχόταν τακτικά μας έφερνα πολλά βιβλία, την εφημερίδα Christian Science Monitor, με άρθρα στην Ελληνική γλώσσα, μας δίδασκαν την πίστη και τον βίο της ιδρύτριας της  Mary Baker Eddy απ την Βοστώνη.

Την δεύτερη φορά που έφαγα κάτι τι παρόμοιο ήταν στην καφετέρια των 57 δρόμων, στο Μανχάταν, ήμουνα μόνος στην Νέα Υόρκη, (αυτή η καταραμένη μοναξιά)  ξέμπαρκος, έψαχνα για μπάρκο, έμενα στο ξενοδοχείο Ρεξ στους 47 δρόμους  μην έχοντας που να περάσω την ημέρα των ευχαριστιών μπήκα στην καφετέρια και  αυτό-σερβιρίστηκα, γέμιση, γλυκοπατάτα, γαλοπούλα  και σάλτσα cranberry sauce έκατσα να φάω και να περάσω την ώρα μου, βλέποντας  και τους υπόλοιπους μονάχους,  ηλικιωμένους  να περνούν την ώρα τους, κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον, ή διαβάζοντας εφημερίδα, περιμένοντας να βραδιάσει να γυρίσω στο δωμάτιο με το προσκεφάλι  σύντροφο, στην αγκαλιά του κρεβατιού.  Από τότε τρελαίνουμε για την γλυκόξινη αυτή τρεμουλιαστή σάλτσα, cranberry sauce-jelly  μου αρέσει τόσο!!!

Και όμως αυτή η ιστοριούλα ήταν το ξεκίνημα μιας νέας ζωής, ξεκομμένη από τις παραδοσιακές ελληνικές συνήθειες, έπρεπε να επιζήσω σε ένα κόσμο άγνωστο, με τη μόνη προσφορά  τα δυο μου καχεκτικά μπράτσα χωρίς μόρφωση, χωρίς επάγγελμα, μα το χειρότερο χωρίς να μπορώ να σταθώ σε καμιά χώρα, έπρεπε να περιπλανώμαι.

Αγκυροβολημένος  πριν από χρόνια στην Νέα Υόρκη, μια μέρα σαν τη σημερινή εν μέσω οικογενειακής θαλπωρής απολαμβάνω  την γλυκόξινη αυτή τρεμουλιαστή σάλτσα, cranberry sauce-jelly  μου αρέσει τόσο με γεύμα γαλοπούλας !!!  
 Γαβριήλ Παναγιωσούλης


Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

Ξαναζωντάνεψε το Παρελθόν!










Είναι μερικές φορές στη ζωή μας όπου τα αγαπημένα μας πρόσωπα θέλουν να μας ευχαριστήσουν γυρίζοντας τον χρόνο προς τα πίσω, να μας κάνουν μια έκπληξη, να ξαναθυμηθούμε τα νιάτα μας, αυτά που ξέρουν από τις διηγήσεις μας, που και ακόμα θυμούνται όταν ήταν μικρά παιδάκια. Μια κι αυτόν τον μήνα τον Νοέμβρη έχουμε τα γενέθλιά μας κι εγώ και η γυναίκα μου 6 μέρες διαφορά. 

Η Πρώτη μας κόρη, Πανωραία με τον άνδρα της Άγγελο

Μας  ετοίμασαν ένα Surprise party με ορχήστρα Mariachi  που κράτησε από το Σάββατο βράδυ ως τα ξημερώματα Κυριακή.

Θυμηθήκαμε τα νιάτα μας, χαρήκαμε και γεμίσαμε νοσταλγία και αγάπη, φιλοσοφήσαμε και τη σημερινή ζωή το τι μας μένει από εδώ κι εμπρός, ήπιαμε μερικά ποτά, χορέψαμε τραγουδήσαμε, μάλιστα από την έκπληξή μου ξέχασα και τα τραγούδια που μου αρέσουν ώστε να τα παίξουν προς τιμή μας οι mariachi.   Και με ρώταγαν συνέχεια τι σου αρέσει!
Με υποδέχθηκα με το Ισπανικό τραγούδι:  Ya viene el Rey!!!




Έτσι από την Παρασκευή με παρότρυναν να φύγω απ’ το σπίτι, ήρθε και με πήρε  ο γαμβρός μου με την άλλη μου κόρη μένουν μακριά για  να μείνω μια δυο μέρες σπίτι τους, με χρειαζόταν. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά …


Γαβριήλ Παναγιωσούλης

Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013

Έλληνες της Νότιαs Αμερικής

                                              ΤΟ ΙΔΡΥΜΑ ΜΟΥΣΤΑΚΗ ΣΤΟ ΣΑΝΤΙΑΓΚΟ ΧΙΛΗΣ
Νίκος Αλεξανδράτος, Ρώμη και Μαρκατα, καλοκαίρι 2013

Όταν ήμουν στην Ρώμη, ένας φίλος από τo Santiago, που ήξερε πως είμαι από την Κεφαλονιά, με ενημέρωσε πως στην Χιλή υπάρχει ένα Ίδρυμα φτιαγμένο από τον εκ Κεφαλονιάς (Δενδρινατα) Γαβριήλ Μουστάκη-Δραγωνα. Το ίδρυμα φέρει το όνομα «Ίδρυμα Γαβριήλ & Μαίρης Μουστάκη», και έχει ως αποστολή (μεταφράζω από τα Ισπανικά από την ιστοσελίδα http://www.mustakis.com/historia/text_003.htm -):
 «να συμβάλει στην ανάπτυξη του δυναμικού των νέων της Λατινικής Αμερικής, και ιδιαίτερα των Χιλιανών, για τον πολιτισμό, διανόηση και δημιουργικότητα σε βάση ανθρωπιστική και χριστιανική ξεκινώντας από τις Ελληνικές ρίζες».
Η ίδια ιστοσελίδα περιέχει ένα βραχύ βιογραφικό του δημιουργού του Ιδρύματος Γαβριήλ Μουστάκη που πήγε στην Χιλή το 1935 και εισήλθε στην εταιρία Gianoli-Mustakis & Cía που είχε συνιδρύσει το 1922 ο αδελφός του Γεώργιος, η ιστορία του οποίου παρουσιάζεται στην ιστοσελίδα http://www.mustakis.com/historia/text_001.htm
(μεταφράζω από τα Ισπανικά από την πιο πάνω ιστοσελίδα)
«Γαβριήλ Μουστάκης Δραγωνας, 1901-1996
Γεννήθηκε στην Κεφαλονιά την 29/08/1901. Σπούδασε ιατρική στην Αθήνα και κατόπιν διοίκηση στο πανεπιστήμιο Νέας Υόρκης. Στην Νέα Υόρκη παντρεύτηκε την Μαίρη Πλαστρόπουλου, και μαζί εγκαταστάθηκαν στην Χιλή το 1935, όπου εισήλθε στην εταιρία Gianoli-Mustakis.
Η αφιέρωση του για την σύσφιξη των πολιτισμικών δεσμών μεταξύ Χιλής και Ελλάδας αναπτύχτηκε με το ρόλο του ως μορφωτικού ακολούθου της Ελλάδας και ως γενικού προξένου της Ελλάδας στο Σαντιάγκο.
Τα χρόνια που πέρασε ασχολούμενος με το εμπόριο και τα συχνά ταξίδια του μέσα στην Χιλή, τον οδήγησαν να γνωρίσει και να εκτιμήσει την ζεστασιά του χαρακτήρα των Χιλιανών και να γοητευθεί από την αθωότητα των μικρών παιδιών στα διάφορα μέρη της Χιλής. Έτσι, από την δεκαετία του 1970 άρχισε να θέτει υπό την αιγίδα του μια σειρά από δημόσια σχολεία , το όποια έπαιρναν το όνομα Σχολεία Ελλάδα (escuelas Grecia).  Το όραμα του ήταν πάντοτε να συσφίξει τους δεσμούς μεταξύ των δυο λαών και των ιδιοσυγκρασιών τους.
Η αφιέρωση του σε αυτά τα 13 σχολεία με φτωχά μέσα και σε περιοχές απομονωμένες  από τα κύρια κέντρα του γίγνεσθαι της χώρας υπήρξε πηγή βαθειάς ικανοποίησης για τον ίδιο και την σύζυγο του. Κατά τον χρόνο του θανάτου του την 26/04/1996 ο Don Gabriel είχε ήδη φτιάξει το Ίδρυμα που φέρει το όνομα του και αυτό της αείμνηστης συζύγου του, και με αυτό πραγματοποίησε το όνειρο του να διαδώσει και αναπτύξει τις πολιτισμικές άξιες σε αυτούς που το είχαν περισσότερο ανάγκη κατά την έναρξη της τρίτης χιλιετίας» (τέλος μετάφρασης).
Μια από τις συνδρομές του Ιδρύματος ήταν να δωρίσει τον οπτικοαουστικό εξοπλισμό που χρησιμοποιείται στο Μετρό του Σαντιάγκο για να προβάλει, στον σταθμό που φέρει το όνομα Ελλάδα (Metro Grecia που βρίσκεται στην λεωφόρο Grecia, όπου και η Ελληνική ορθόδοξη εκκλησία), εικόνες από το Μουσείο της Ακρόπολης. Αυτός ο σταθμός είναι διακοσμημένος  με 16 εκμαγεία  της δυτικής ζωοφόρου του Παρθενώνα (δες παρακάτω εικόνα - από τα μάρμαρα του Παρθενώνα που βρίσκονται στο Λονδίνο) κατασκευασμένα από το Μουσείο της Ακρόπολης και δωρηθέντα στην πόλη του Σαντιάγκο.  


    

Πληροφορίες για την δομή και δραστηριότητες του Ιδρύματος παρέχονται στην ιστοσελίδα http://www.fundacionmustakis.com  που έχει διάφορα Ελληνικά ονόματα (Μουστάκη και άλλα) στο Διοικητικό Συμβούλιο.
Ο Νίκος Αλεξανδράτος είναι αδελφός μου  


Γαβριήλ Παναγιωσούλης

Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013

Κύριος Κοκί


Ο Κύριος Κοκί  είναι το όνομα του εστιατορίου,  εδώ στην Νέα Υόρκη, στα Ισπανικά Don Coquí όπου εννοεί ο αξιότιμος, ή ο σεβαστός, ή ο άρχοντας Βάτραχος «Κύριος Κόκι»  σερβίρουν φαγητό παραδοσιακό του Πουέρτο Ρίκο. Οι μικροσκοπικοί αυτοί βάτραχοι είναι κάτοικοι του Πουέρτο Ρίκο, αρχίζουν να τραγουδούν από την δύση του ήλιου, μέχρι τα χαράματα. Οι μελωδίες των Κοκίς συντροφεύουν  τους νησιώτες να κοιμηθούν ακούγοντας τα ολονύχτια μονότονα κο-κί, κο-κί.
Η επιστημονική ονομασία του βάτραχου αυτού είναι Eleu-thero-dactylus, Ελευθεροδάκτυλος. 



 Εορτάζοντας τα 21α  γενέθλια του εγγονού μας Μπάμπη 9η  Νοεμβρίου, μα και τις ονομαστικές μας εορτές των αρχαγγέλων της προηγούμενης ημέρας  8η  Νοεμβρίου και  θέλοντας να περάσουμε μια διαφορετική εμπειρία  στην Νέα Υόρκη, επισκεφτήκαμε ένα τέτοιο παραδοσιακό εστιατόριο. Ο  πρώτος όροφος ήταν αίθουσα με ορχήστρα μπαρ και χορό, ανεβήκαμε τις σκάλες στο δεύτερο όροφο του κτιρίου, ήταν το εστιατόριο,  η μουσική της ορχήστρας  αναμεταδιδόταν και σε όλο το κτίριο.

Μπήκαμε στην αίθουσα αναμονής με Μπαρ, αφού ήπιαμε ποτά εγώ μόνο 2 cubalibre, η σκηνή μου έφερε μια νοσταλγική προηγούμενή μου ζωή τόσο γνωστή ώστε αισθάνθηκα οικειότητα με το περιβάλλον, βλέποντας στα σκαμπό να κάθονται κορίτσια να απολαμβάνουν την μουσική και το ποτό τους, έτσι μούρθε να ρίξω κάνα δυο στροφές.
Όμως παρατήρησα γύρω μου, άτομα νεαρά, κανένας ασπρομάλλης, τότε τι να κάνω, θεώρησα τον εαυτόν μου σαν κάτι το σπάνιο,  κάθισα στο καναπεδάκι μαζί με τους άλλους περιμένοντας να μας φωνάξουν για άδειο τραπέζι. Να πω ότι τρόμαξα όχι, αλλά σκέφτηκα ότι πρέπει να έχουμε περισσότερες ευκαιρίες, σαν αυτές της νιότης μας εμείς με τα ασήμια στα μαλλιά.

Εκεί φάγαμε μια τεράστια (εγώ) Paella, θαλασσινά με ρύζι, λουκάνικο, κλπ… και  ο κάθε ένας σύμφωνα με το τι του άρεσε σε στυλ του Πουέρτο Ρίκο.        
Στο τέλος μας κέρασαν κρέμα καραμελέ κι άλλα, το ξεπροβόδισμα ήταν με ένα γλυκό ποτό άσπρο σα γάλα κοκίτο.


Φύγαμε εγώ ευτυχής που ξαναθυμήθηκα τα νιάτα μου, οι υπόλοιποι χαρούμενοι και ικανοποιημένοι.  
Και του χρόνου φίλοι μου με καλή υγεία

Γαβριήλ Παναγιωσούλης






Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2013

Μνημείο ενός Έλληνα, 1613



Απίστευτο ένας Έλληνας στη Νότια Αμερική με τις καραβέλες του Κολόμβου.
Η πόλη  ΠΙΣΚΟ λιμάνι βρίσκεται νότια της Λίμα πρωτεύουσας του ΠΕΡΟΥ
Μια πρόχειρη περίληψη μετάφρασης της Ιστοριούλας αυτής που βρήκα ψαρεύοντας στο διαδίκτυο, με αποδεικτικά τον τάφου (μνήμα) του ΕΛΛΗΝΑ έτος 1613

Τα 400 χρόνια της Διαθήκης του Πέτρου Μανουήλ

                                  « Του Έλληνα»

Φίλοι μας. Εμείς οι  Περουβιανοί αυτό το μήνα γιορτάζουμε ένα πολύ σημαντικό γεγονός για το δικό μας ποτό το της σημαίας μας. Λοιπόν στις 30 Απριλίου του 1613 ένας πλούσιος άρχοντας  Don Pedro Emanuel, με το παρατσούκλι ο Έλληνας, (γεννήθηκε στον νησί της Κέρκυρας Ελλάδα) κάτοικος της Villa Valverde, τη λεγόμενη Ica από την ίδρυσή της, ο οποίος μετά που εμπιστεύτηκε την ψυχή του στο Θεό, άφησε στην διαθήκη του  ένα σωρό περιουσιακά ακίνητα σε διάφορα πρόσωπα, που περιέχονται στα έγραφα του πρωτοκόλλου αριθ. 99 που γράφτηκε καθ’  υπαγόρευση από τον γραμματέα (γραφέα) Francisco Nieto, έτσι όπως μας το παρουσιάζει ο ιστορικός ερευνητής Don Lorenzo Huertas Vallejos, εις το αξιόλογο βιβλίο του: «Χρονολογία παραγωγής κρασιού και Pisco. Περού 1548-2010»     που δημοσιεύτηκε από ην Editorial Universitaria  de la URP»  …εκεί εις το πρωτόκολλο του 1613, βρήκε  την γραπτή  Διαθήκη του Έλληνα Πέτρο Μανουήλ, ίσως ο πρώτος παραγωγός aguardiente  τσίπουρου (κονιάκ) από σταφύλια της     Ica, σελίδα 40, ο  Huertas  μεταφράζοντας την διαθήκη, (από την οποία αντιγράφουμε  αυτολεξεί ένα απόσπασμα) αυτό μας δείχνει όπως ο Έλληνας τα θέτει:
 Πάνω από 30 πήλινα δοχεία tinajas (σαν πλατιές στάμνες) γεμάτες κονιάκ, εκατόν εξήντα   botixuelas ternan τρισδιάστατα δοχεία,    Μπράντι… συν ένα βαρέλι Κονιάκ, που μας δίνει 30  δοχεία από το ως άνω αναφερόμενο ποτό.    
…………………………………………………………………………………………
Σε ένα άλλο μέρος του έργου του στην σελίδα 87 ο Huertas μας λέει:    
«… Πέτρος Μανουήλ ο Έλληνας στην αρχή του 17ου αιώνα είχε ένα  λέβητα (καζάνι για να παράγει aguardiente αλκοολούχο ποτό σαν Τσίπουρο), σε άλλα ντοκουμέντα αναφέρονται κατσαρόλες, τηγάνια. Αυτά τα εργαλεία που αναφέρονται στον δέκατο έκτο και δέκατο έβδομο αιώνα η χρήση τους συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
………………………………………………………………………………………
Λοιπόν αυτά και άλλα αποδεικτικά στοιχεία σχετικά με την ηλικία του δικού μας Pisco,  αν σκεφτούμε λιγάκι και αν πάρουμε παράδειγμα ότι το έτος 1613 ο Πέτρος Μανουήλ «Ο  Έλληνας»  κατά τις τελευταίες στιγμές της ζωής του κληροδότησε τις Botijuelas de Burney  (δοχεία) που περιείχαν το μοναδικό αλκοολούχο ποτό γνωστό σήμερα ως Pisco, αυτό εννοεί ότι πριν από πολλά χρόνια υπήρχε στο εμπόριο, λαμβάνοντας υπ όψιν τον χρόνο που απαιτείται  για το αμπέλι να αποδώσει καρπούς  και στη συνέχεια να αποσπάσει το πολύτιμο υγρό το οποίο όπως είναι γνωστό πρέπει να «κατακάτσει» όχι λιγότερο από 3 μήνες μετά για απόσταξη
………………………………………………………………………………………
Γι’ αυτό φίλοι αυτό τον χρόνο γιορτάζουμε την 400η επέτειο από την πολύτιμη αυτή Διαθήκη και σας προσκαλούμε να συμμετάσχετε μαζί μας σε αυτή τη γιορτή σα φόρο τιμής σε αυτόν τον επιφανή ερευνητή,  όπως επίσης συνοδεύετε με τη νεκρολογία της πρόσκλησης που  σας ετοιμάσαμε.  
…………………………………………………………………………………      


 Γαβριήλ Παναγιωσούλης




Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013

Ανθρώπινες συνήθειες από Γουατεμάλα


Ας το Φιλοσοφίσουμε λιγάκι τη είναι η ζωή, άλλοι κλαίνε, άλλοι τραγουδούν

Ένα μίγμα συναισθημάτων χθες 2 Νοεμβρίου (ημέρα των Αγίων Πάντων, ή  ημέρα των νεκρών) κατέλαβε τους επισκέπτες των νεκροταφείων, άλλοι έκλαιγαν για τον χαμό των προσφιλών τους προσώπων, άλλοι χαρούμενοι τραγουδούσαν πιστεύοντας ότι οι αγαπημένοι τους νεκροί ξεκουραζόταν  σε ένα καλύτερο μέρος, εκεί  όπου ο πόνος δεν έχει καμιά θέση…

 Día de los Santos,

Una mezcla de sentimientos invadió ayer a quienes visitaron  cementerios de la provincia en el Día de todos los Santos, ya que mientras unos lloraban la partida de sus queridos, otros mostraban alegría, porque creen que estos descansan en un lugar mejor, donde el dolor no tiene cabida.  
De Prensa Libre Guatemala

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 2013

Όσα φέρνει μια στιγμή





Αν και το ενδιαφέρον των αναγνωστών έστω ας πούμε του κοινού έχει εξανεμισθεί για να μας διαβάζει εν τούτοις επιμένω να γράφω τα διηγήματά μου, κάποτε κάποιος θα τα βρει ενδιαφέροντα  και θα τα διαβάσει ή ας πούμε θα συγκρίνει τις τότε καταστάσεις της μιζέριας με την σημερινή όπου υπάρχει μια πιο αφθονία καταναλωτικών αγαθών.  

Όχι, την ιστοριούλα μου αυτή δεν την έχω πει πουθενά, δεν την  έχω γράψει, πάντα αισθανόμουν επιφυλακτικός, όμως βλέπω ότι θα την πάρω μαζί μου όταν φύγω, έτσι πρέπει να λέγεται, αν πάρω παράδειγμα από τον δικό μου πατέρα αν είχε κάποτε γράψει την ζωή του σήμερα θα ήξερα ποιος ήταν, πιες δυσκολίες αντιμετώπιζε.

Βρισκόμουν στο Kingston, πρωτεύουσα της  Jamaica.
Το βαπόρι που ήμουν πλήρωμα  ξεφόρτωνε ζωοτροφές σε τσουβάλια μα και χοιρινά ποδαράκια και ουρές τουρσιά σε βαρέλια ξύλινα.  Η ζέστη ήταν αφόρητος, αν έβαζες αυγό στη λαμαρίνα του καταστρώματος θα τηγανιζόταν. Η μυρωδιά των ζωοτροφών ο θόρυβος των βαρούλκων οι φωνές των εργατών έκαναν τη σκηνή σα να ήσουν στην κόλαση.
Στο βαπόρι αυτό η αρχική συμφωνία μου ήταν θα μπαρκάριζα ως καμαρότος, φθάνοντας στο Puerto Cortes Honduras ο μάγειρας έφυγε με μια γκόμενα, οπότε μου είπαν θα πας μάγειρας και ο παλιός καμαρότος θα μείνει ο ίδιος.
Η κουζίνα του στο πρυμνιό κομοδέσιο της μέσης ήταν από σκέτη λαμαρίνα, στα τροπικά μέρη έβραζε, για να αντέχω έβγαινα κάθε δυο ώρες για 5-10 λεπτά κι έκανα ένα γρήγορο κρύο ντους. Το μπάνιο ήταν κοντά μετά ξαναγύριζα στην δουλειά. Για να κορέσουμε την δίψα μας το βαπόρι πασάριζε μόνο νερό.
Είχα το κλειδί να πηγαίνω στα ψυγεία να διαλέγω τρόφιμα για το μενού της ημέρας, όμως δεν είχα κλειδί να πηγαίνω στις αποθήκες εκεί όπου φύλαγαν τις κόκα κόλες κι άλλα διάφορα ποτά.
Όσο κι αν φαίνεται απίστευτο τον καιρό εκείνο για να βρεις ένα αναψυκτικό στο βαπόρι θεωρείτο πολυτέλεια και ξέρεις όσο σου απαγορεύουν ένα πράγμα τόσο πιο πολύ θέλεις να το αποκτήσεις.
Κοίταξα με περίγεια την κλειδαριά, ήταν δυο κρίκοι με ένα λουκέτο, σκέφτηκα αν με ένα κατσαβίδι ξεβιδώσω την βάση ενός από τους κρίκους θα ανοίξω την αποθήκη.
Είχε νυχτώσει παρακολουθούσα τον καμαρότο είχε βγει έξω στη στεριά στο Kingston,  ευκαιρία σκέφτηκα, πήρα ένα μεγάλο κατσαβίδι κατέβηκα στης αποθήκες και άρχισα να ξεβιδώνω. Τα κατάφερα, ιδρωμένος παπί ανέβηκα στο κατάστρωμα, έβαλα τα πόδια πάνω στης ‘πίντες’ δέστρες και κάθισα στην κουπαστή.
Ευτυχισμένος άνοιξα την κόκα κόλα κι άρχισα ν’ απολαμβάνω αυτό το μαυροζούμι. Οπότε με πλησιάζει ένας ναύτης Κεφαλλονίτης και μου ζητά τον λόγο, γιατί πίνεις εσύ κόκα κόλα και δεν πίνουμε μείς άρα τα έχετε με τον καμαρότο, κι άρχισε να με βρίζει. Με πλησίασε μάλιστα με απειλητικές προθέσεις.
Βρε, του λέω άντε φύγε, την κόκα κόλα την έκλεψα,
Αυτός ούρλιαζε μέχρι που με πλησίασε πολύ, τότε με το κατσαβίδι που είχα στα χέρια μου θέλησα να τον απωθήσω, και του έκανα μια γρατσουνιά στον λαιμό.
Έ αυτό ήταν σήκωσε μια αλυσίδα βαριά και μου την πέταξε, όμως δεν με πέτυχε, τότε βγήκα έξω στην στεριά μαζί με παρέα, πήγαμε σε Μπαρ ήπιαμε κανα δυο μπύρες Red Stripe και γυρίσαμε στο βαπόρι.
Όταν μπήκαμε μεσάνυχτα πια φίλος ναυτικός (ο καμαρότος) ένα καλό παιδί από την Πρέβεζα μου λέει πρόσεχε τον πήγε στην πρύμη να φέρει πιστόλι και το έχει μαζί του.
Σαν ξημέρωσε 6 το πρωί έπρεπε να μπω στην κουζίνα, μου λέει ο καμαρότος πρόσεχε καλλίτερα μην βγεις από την καμπίνα σου  σήμερα, μέχρι να δούμε τι θα γίνει.
Τότε πήγα στο καπετάνιο, ήταν ένας νεαρός της σχολής ευγενικός χωρίς καμιά πείρα από το να διευθύνει το πλήρωμα, δεν έμοιαζε να έχει πίστη  στο μότο των παλιών καπεταναίων. Πρώτος έρχεται ο Θεός, μετά εγώ.
Του λέγω λοιπόν θέλω να μου εγγυηθείς για την ζωή μου, εάν όχι δεν πάω για δουλειά. Αυτός μου λέει δεν γίνεται, τότε του λέω κι εγώ δεν μπαίνω στην κουζίνα.
Όμως προσπάθησαν να μου κάνουν φάκελο και να τον στείλουν στο Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας, έγραψαν λοιπόν μια καταγγελία, την υπόγραψαν  σφάλισαν το φάκελο και το έδωσαν στον καμαρότο που θα έβγαινε έξω να τον ταχυδρομήσει. Όμως ο καμαρότος καλό παιδί με φώναξε και μαζί ανοίξαμε τον φάκελο, είδα τα ονόματα αυτών που υπέγραφαν δεν με πείραξε, όμως είχα έναν φίλο πολύ πιο ηλικιωμένο από εμένα ήταν ανθυποπλοίαρχος με ευεργετικό δίπλωμα, από την Ιθάκη, κάναμε παρέα προπαντός όταν μπάλωνε τους μουσαμάδες των αμπαριών με σακοράφα. Έ! Το όνομά του καπετάν Γιώργη φιγουράριζε πρώτο, πρώτο.
Τι άλλο να πω πήρα τον φάκελο τον έβαλα στην τσέπη μου και ξεμπαρκάρισα, στο  Puerto Βarrios Guatemala.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης