Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2020

Μια στγμιαία αναλαμπή


Μια στιγμιαία αναλαμπή…
Η ζέστη όπως κάθε μέρα αφόρητη αποπνικτική, το μπακάλικο της Έμμα, ένα μικρούτσικο ήταν απέναντι από το σπίτι, γύρισα κουρασμένος από το οδήγημα, το πουκάμισό μου ξεσχιζόταν σάπιζε απ’ τον ιδρώτα πίσω στην πλάτη, είναι εκεί όπου ακούμπαγα στο κάθισμα του αυτοκινήτου οδηγώντας ταξί.
Μπήκα στο σπίτι, τα παιδάκια έτρεξαν να με αγκαλιάσουν, φωνάζοντας με χαρά.
Κάθισα σε μια καρέκλα, φώναξε την κόρη μου θα ήταν 5-6 χρονών. Να, πήγαινε απέναντι στην κυρία Έμμα να σου δώσει μια κρύα μπύρα, μέσα μου καίω απ’ την ζέστη.
Έβαλα το κεφάλι κάτω κι έκλεισα τα μάτια, όταν τ’ άνοιξε είδα το παιδάκι να περνά τον δρόμο κρατώντας το μπουκάλι μπύρα. Μια φωτογραφία όπου αποτυπώθηκε στο μυαλό μου. Σε μια στιγμή το μυαλό μου θόλωσε, δάκρυα άρχισαν να τρέχουν απ τα μάτια μου, σα να ντράπηκα, τα έκρυψα, όχι δεν είναι δυνατόν πως ξέπεσα έτσι, που είναι τα όνειρα μου; έγιναν σκουπίδια, που είναι ο παλιός μου εαυτός;
Από απέναντι φάνηκε ένας χωροφύλακας με ποδήλατο, σταμάτησε στο μπακάλικο της Έμμας έβγαλε ένα χαρτί όπου επάνω είχε το όνομά μου και ρώτησε την Έμμα αν ξέρει που είναι το σπίτι μου.
Όχι δεν ξέρω, του είπε, μετά με ειδοποίησε.
Εν τέλει ο χωροφύλακας με βρήκε στην πιάτσα ήταν για να παρουσιαστώ στο δικαστήριο για διερμηνέας, σε Έλληνες ναυτικούς, όπου ήταν φυλακισμένοι.
Γαβριήλ Παναγιωσούλης

Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου 2020

Η ΖΩΗ ΣΗΜΕΡΑ...

Η Ζωή Σήμερα…
La vida de hoy..
Πρέπει να παραδεχθούμε ότι ένα μας μέρος, της προσωπικότητάς μας είναι συνδεδεμένο με τον Ηλεκτρονικό Υπολογιστή, αλλά αυτό το απρόσωπο μηχάνημα που αδημονείς να το ψάξεις, μέχρι που νομίζεις ότι έχει ψυχή. Εκεί φαίνονται οι στενοχώριες μας, οι ανημποριές μας, τα προβλήματά μας, ακόμα και ο ρομαντισμός μας. Σε αυτόν αναζωογονούνται οι αναμνήσεις, φουντώνουν οι ελπίδες, σε αυτόν ζεις μια ζωή όπως θα ήθελες να ήταν, που όμως δεν είναι, και ψάχνεις, ψάχνεις για μια αδελφή ψυχή, σε αντίβαρο αυτής που δεν σε καταλαβαίνει πάνω στη γη, ψάχνεις με την λυχνία της ελπίδας , ότι μια μέρα θα την βρεις, έτσι αόρατος πίσω απ’ την οθόνη γίνεσαι ήρωας, ρομαντικός, αγαπάς, ανοίγεις την καρδιά σου, μέχρι που να καταλάβεις ότι εδώ κάτω στη γη, η δική σου γη, είναι γη όλων μας, είναι αυτή που οι περαστικοί την ποδοπατούν, περιμένοντας μια καινούργια χαραυγή γεμάτη ελπίδες…
Γαβριήλ Παναγιωσούλης
Tenemos que admitir que una de nuestras personalidades está conectada a la Computadora, pero ésta máquina sin rostro que estás mirando hasta crees que tiene alma. Ahí es donde se puede ver nuestra angustia, nuestra impotencia, nuestros problemas, incluso nuestro romance. Rejuvenece los recuerdos, las esperanzas son explotadas, en él vives una vida como quisieras ser, estas tan invisible detrás de la pantalla te conviertes en un héroe, romántico, amas, abres tu corazón hasta que te des cuenta de que aquí en la tierra, tu tierra es tierra de todos, es la que los transeúntes pisotean, esperando un nuevo amanecer lleno de esperanzas…….
Gabriel Panagiosoulis