Τρίτη 31 Μαρτίου 2015

ΕΝ ΕΙΡΗΝΗ

Στο διάβα της ζωής μου, έζησα αναμεμιγμένος με πολλές και διαφορετικές κοινωνίες, με ανθρώπους από διαφορετικές κουλτούρες. Σήμερα ασπρομάλλης πια θυμούμα

 Εν Ειρήνη
…βεβαίως στην ζωή μου θα συνεχισθεί ο Χειμώνας,
αλλά εσύ μου το είπες, ότι ο Μάης δεν είναι αιώνιος.
Βρήκα μακρές τις νύχτες της θλίψης μου,
αλλά ποτέ δεν μου υποσχέθηκες  νύχτες ευτυχισμένες,
κι όμως είχα και μερικές γαλήνιες άγιες,
αγάπησα, αγαπήθηκα, δημιούργησα,
 όλα εν ειρήνη,
ζωή δεν μου χρωστάς τίποτα.
  
                                           *
Λιτανεία:
Η Λιτανεία της μεγάλης εβδομάδας περνούσε απ τον κεντρικό δρόμο, γυναίκες έψαλλαν, ακολουθούσε πλήθος γυναικόπαιδα, ξάφνου η κορώνα του ξύλινου ομοιώματος του Χριστού άγγιξε σε κάποια κολώνα κι έπεσαι.
Τα Άβε Μαρία σταμάτησαν, οι γυναίκες πίθωσαν κάτω την πλατφόρμα, ξαναέβαλαν το στεφάνι μια ήρθε σε εμένα, κύριε μας βοηθάτε να ανεβάσουμε  την πλατφόρμα στους όμως μας;
Δεν ξέρω τι μ’ έπιασε, κάτι τι σαν φοβία,
Όχι λέω, έτρεξα μπήκα σπίτι κι έκλεισα την πόρτα.
                                             *


Η ευλογία του παπά,
…Μπήκαμε με ευλάβεια στην εκκλησία, βρέξαμε τα δάχτυλά μας σε μια γούρνα με νερό, που ήταν στα δεξιά μας, κάναμε το σημείο του σταυρού, προχωρήσαμε και καθίσαμε στα στασίδια, στο τέλος της λειτουργίας το κορίτσι μου, (πιτσιρίκοι και οι δυο μας) κόρη του διευθυντή των εργατών του λιμανιού περήφανη για τη γνωριμία της, θέλησε να με συστήσει στην άρχουσα τάξη της πολιτειούλας αρχίζοντας από τον εφημέριο.
Ω! μα αυτός είναι σχισματικός, ξεφώνησε ο ιερέας.
Η σκηνή σε ένα μικρό λιμάνι της Νότιας Κούβας το Νικέρο πριν πολλά, πολλά χρόνια.
Η Αμαλία πάγωσε, με κοίταξε στα μάτια και ρώτησε να μάθει, τι αρρώστια είναι αυτή…

Γαβριήλ Παναγιωσούλης


Κυριακή 29 Μαρτίου 2015

Από την σκοπιά ενός Θεατή

 Αναδημοσίευση από την Ελληνική Παρέλαση του έτους 2009 στην Νέα Υόρκη για την επέτειο της Ελληνικής επανάστασης 25η Μαρτίου 1821  
                                     Παππούς & Γιαγιά 
Με αυτό θέλω να εξηγήσω όχι ότι σήμερα 29 Μαρτίου  2015 αισθάνομαι  λιγότερο Έλληνας, αλλά τα παιδιά μας, τα 5 εγγόνια μας μεγάλωσαν πια, το κάθε ένα διάλεξε τον δικό του δρόμο όλα σε πανεπιστήμια σε άλλες πόλεις, ο μικρότερος βρίσκεται μακριά στο Λ. Ι. εμείς οι παππούδες διδάξαμε τον δρόμο, σήμερα αν κι έχει λιακάδα κάνει ένα κρύο υπό το μηδέν, οπότε  μας νίκησε η ζεστή θαλπωρή του σπιτιού, από όπου θα παρακολουθήσουμε την παρέλαση απ την τηλεόραση.
Το γήρας ουκ έρχεται μόνο!         


                                                  Η κόρη μας διευθύντρια σχολείου
                        Από την Σκοπιά ενός Θεατή:
 Από την σκοπιά μου, του απλού πολίτη, από την σκοπιά μου, ενός Έλληνα που ζει μόνιμα στη Νέα Υόρκη, από την σκοπιά μου, ενός Έλληνα που ενδιαφέρεται να μεταδώσει την ελληνική μας κληρονομιά όχι μόνο στα παιδιά του αυτά την έχουν, αλλά και στα εγγόνια του, από την σκοπιά μου να εδραιώσουν την κληρονομιά των παππούδων των όταν μεγαλώσουν να ξέρουν ποιοι είναι από πού προέρχονται και να θυμούνται ότι ανήκουν σε αυτήν την ελληνική εθνικότητα, να την έχουν σαν ταυτότητα να μην τα καταπιεί το αμερικανικό χωνευτήρι. Έτσι λάβαμε όλοι μέρος στην «παρέλαση» οι παππούδες ως θεατές τα παιδιά και τα εγγόνια λαμβάνοντες μέρος στο περπάτημα αυτό. Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα χαρά θεού.


                                                           Κόρη κι εγγονός
Όχι δεν θα εξετάσω, δεν είμαι αρμόδιος τον ετεροχρονισμό, ούτε τον ρυθμό, ούτε γιατί το λέω περπάτημα και όχι «παρέλαση», ούτε τις τόσες πολλές ενορίες με Ιερείς να ηγούνται των σχολίων με τα πιτσιρίκια να ακολουθούν, ούτε αν υπήρχαν αρκετοί, θεατές, ούτε ποιοι έλληνες πολιτικοί παρίστανται, για όλα αυτά άλλοι έχουν τον λόγο, άλλοι έχουν την υπευθυνότητα.
                                       Τα εγγόνια παρελαύνουν 

Ναι, θαυμάσαμε και χειροκροτήσαμε την παρέλαση των ευζώνων, αυτοί μάλιστα παρέλασαν.


Είμαι απλούστατα ένας απλός πολίτης, χωρίς διασυνδέσεις με επώνυμους, όπου ενδιαφέρεται για παν το ελληνικό εικονογραφώ με τη μνήμη μου όσο μπορώ και προσπαθώ να μεταδώσω την ελληνική μας κληρονομιά με ότι μέσον έχω, με ότι μου είναι δυνατόν, με ότι υπάρχει διαθέσιμο στα χέρια μου και όχι μόνο, αλλά να εμφυτέψουμε στα εγγόνια μου μαζί με τους γονείς τους, στην καρδιά τους μέσα την ελληνική υπερηφάνεια, την ελληνική κουλτούρα, την ελληνική μας κληρονομιά, ακόμα και να την μεταδώσουν στους φίλους τους.
Για τα μικρά παιδάκια, το να είναι σημαιοφόροι της ελληνικής σημαίας παρελαύνοντας μπρος σε ένα κοινό, απολαμβάνοντας τα χειροκροτήματα των θεατών είναι μια υπερήφανη θύμηση που θα τους συνοδεύει σε όλη τους τη ζωή ένα ενθύμιο της ταυτότητάς των, ποιοι πραγματικά είναι, από που προέρχονται.


Γαβριήλ Παναγιωσούλης

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2015

Έκθεση Ελληνικού Βιβλίου Συγγραφέων της Διασποράς

        Έκθεση Ελληνικού βιβλίου συγγραφέων της Διασποράς


Ο σύλλογος Αθηναίων είχε την ευγενή καλοσύνη για δεύτερη φορά να παρουσιάσει έκθεση Βιβλίων των
Ελλήνων Συγγραφέων της Διασποράς,  την Κυριακή 22α Μαρτίου επί τη ευκαιρία της επετείου της Ελληνικής επανάστασης 25ης  Μαρτίου 1821, στο κοινοτικό πολιτιστικό κέντρο  «Πέτρος Πετρίδης»  της κοινότητος του Αγίου Δημητρίου Αστόριας Νέας Υόρκης.
                                  Στην Φωτογραφία  Γαβριήλ Παναγιωσούλης ομιλώντας
Ακολούθησε μουσικό πρόγραμμα με τον κιθαρωδώ Σεραφείμ Λάζο.

                                      Στο Βάθος ο Σ. Λάζος με την κιθάρα του
Ήμασταν αρκετοί Ελληνο-αμερικάνοι  συγγραφείς καθώς και εκδοτικοί οίκοι με πληθώρα βιβλίων, ακόμα κι απ’ την Ελλάδα (Οίκος Λιβάνη).
                                        Η κ. Βάνα Κοντομέρκου ομιλώντας
Το κοινόν οι επισκέπτες  όταν πρόκειται για βιβλία για κουλτούρα, για ανάγνωση, όπως πάντα    διστακτικό, το ενδιαφέρον των ομογενών για τα Ελληνικά γράμματα,  θα έλεγα οι φίλοι αναγνώστες του βιβλίου, είναι  σαν να είναι  μια μειονότητα ανάμεσα στους μετανάστες ομογενείς, που και αυτοί είναι  μια μειονότητα στο Αμερικανικό γίγνεσθαι.
Συγγραφείς: Τ. Μουζάκης, Β. Κοντομέρκου, Α. Τριγώνη, Γ. Παναγιωσούλης, όρθιος Δ. Κονταρίνης
Επίσης θέλω να ευχαριστήσω, όπως και όλοι μας οι λαμβάνοντας μέρος  συγγραφείς  τον σύλλογο Αθηναίων και ειδικά τον πρόεδρό του κ. Πάνο Αδαμόπουλο, προς τιμήν του,   για την πρωτοβουλία του να παρουσιάσει την Δεύτερη έκθεση βιβλίων των Ελλήνων Ομογενών, της «Διασποράς»
Ευχαριστούμε!
 Συγγραφείς; Δ. Μουστάκης, Γ Παναγιωσούλης


                                          Ο Γαβριήλ Παναγιωσούλης βγάνει λόγο!
Γαβριήλ Παναγιωσούλης  


      

Τρίτη 17 Μαρτίου 2015

H Γη, όπως και η Ζωή, είναι σφαίρα και γυρίζει

                                  Η γη όπως και η ζωή, είναι σφαίρα και γυρίζει.


Έσπαζα το κεφάλι μου να βρω ένα θέμα να γράψω, κάτι το πρωτότυπο το καθεαυτό δικό μουΏσπου μπαίνει στη μέση   ο άλλος μου εαυτός, αυτός που κάποτε είχε ζήσει σε μια αλλότρια  παγκοσμιότητα.
- ΈΠου πας; Μου λέει, εδώ είσαι εσύ ο ίδιος, γιατί ξεφεύγεις;
Τότε  ήρθε μπροστά μου  το λυκόφως της μνήμης μου στη Νέα Υόρκη, φάνηκα πίσω από έναν κυκλικό πάγκο, μπροστά μου η αίθουσα γεμάτη τραπέζια, οι πελάτες απολάμβαναν το φαγητό τους σε αυτό το κάπως εξωτικό μέρος, τροβαδούροι  με κιθάρες  ντυμένοι στα κιτρινοκόκκινα  τραγουδούσαν  παθιάρικα ισπανικά φλαμένγκο της Ανδαλουσίας, σε μια ατμόσφαιρα ρομαντική σε ένα ημίφως όπου τους έκανε να μοιάζουν σαν χρυσοί τσιγγάνοι.   Στα  τραπέζια επάνω η κέρινη φλόγα τρεμόσβηνε από τις ζεστές αναπνοές των πελατών.  
  
 Ένας από τους σερβιτόρους ήρθε και μου έδωσε ένα χαρτάκι, φαινόταν αρωματισμένο προσεκτικά διπλωμένο, μια δεσποινίς το είχε  δώσει για αυτόν αλλά αυτός δεν ήθελε. Ήταν αριθμός τηλεφώνου κι ένα όνομα. Δεν με ενδιέφερε, το πέταξα.
Ένας πελάτης με κοίταζε επίμονα και σκιαγράφησε το πρόσωπό μου σε μια χαρτοπετσέτα, φεύγοντας μου την χάρισε


Ξαναείδα τον εαυτό μου  να εισπράττω χρήματα, να  κρατώ λογαριασμό  μπρος σε ένα τεράστιο παλιό ταμειακό μηχάνημα, να χτυπώ τα κουμπιά ένα, ένα και μετά να γυρίζω την μανιβέλα και να ανοίγει το συρτάρι, να δίνω ρέστα, στο τέλος της παράστασης ακριβώς τα μεσάνυχτα να παραδίδω τις ταμειακές εισπράξεις σε έναν βραζιλιάνο ο οποίος με  περίμενε στο πρώτο πάτωμα με τα διπλότυπα λογαριασμώνΉμουν  υπεύθυνος για το ταμείο μα και για την κάβα κρασιώνΗ σκηνή σε ένα ισπανικό εστιατόριο La buena mesa στο Lexington Ave. και 24 δρόμους  New York  στον δεύτερο όροφο το οποίον σερβίριζε αλά καρτ   μόνο κρέας ωμό σε ξύλινα πιάτα με ένα μακρύ πιρούνι κι ένα πήλινο δοχείο με καυτό λάδι πάνω σε καμινέτο με φλόγα στη μέση του τραπεζιού, ο πελάτης έψηνε μόνος του στο λάδι το κρέαςείχε και γαρίδες κοκτέιλ και άφθονο κρασί μα   και ένα σωρό διαφορετικές σάλτσες, βουτήματα, ήταν ένα Fondue room.
 Η ιστορία είχε αρχίσει από παλιά, βρισκόμαστε στο   Puerto Limón Costa Rica  ο Μιγκέλ  ήτανε ακουμπισμένος  στην κουπαστή του βαποριού, λες και κρατιόταν για να μην πέσειόχι δεν μιλούσε μόνο κοίταζε, κοίταζε τα πρόσωπα μας. Η ματιά του κάπως φοβισμένη ή μάλλον παραπονιάρικη ξεχώριζε από την θρασεία συμπεριφορά των ντόπιωνΕίχε μια ερώτηση στα χείλη του τα οποία τρέμανε λιγάκι από την αναποφασιστικότητα. Ήταν ένας χλωμός μεσήλικας γύρω στα 35 κάπως αδύνατος με μια φαλάκρα που μόλις άρχιζε. Φαινόταν ευρωπαίος.    Είμαστε διπλαρωμένοι και δεμένοι στον μόλο  το βαπόρι ανεβοκατέβαινε μια και η ζωντανή  θάλασσα ανέπνεε  συνεχώς. Τελικά το αποφάσισε, με χαιρέτισε και μου λέει, μπορώ να σου πω; Ζητάω να μπαρκάρω, ζητάω δουλειά. Ήταν Ισπανός, ο Miguel Fernández, από τη  Sevilla España. Ένας   από αυτούς που είχαν φύγει ένεκα Φράνκο.   Σκέφτηκα λιγάκι και του είπα, θα υπάρξει μια θέση στο επόμενο λιμάνι,  όταν φτάσουμε στην Γουατεμάλα θα έφευγε το καμαροτάκι των αξιωματικών, πήγαμε μαζί στον καπετάνιο, τον σύστησακατάφερε μπαρκάρισε.   Ήταν ένας τύπος ολιγόλογος, είχε πάνω του αυτή την υπεροψία των Ισπανών απέναντι στους ιθαγενείς, αλλά ήταν λογικός, γίναμε φίλοι.

Πέρασαν τα χρόνια, ήμουν νεόφερτος στη Νέα Υόρκη, έπρεπε να βρω εργασίαΔεν  γνώριζα σχεδόν κανένα. Οπότε με χαρά λαμβάνω ένα τηλεφώνημα απ’ τον Μιγκέλ το έμαθε ότι ήμουν στη Νέα Υόρκη όπου έμενε κι αυτόςΣυναντηθήκαμε του είπα ότι ζητούσα εργασία. Τότε υπήρχε στο Ισπανόφωνο  κανάλι τηλεόρασης  της Νέας Υόρκης ένας  Ισπανός μάγειρας ο οποίος έδιδε μαθήματα μαγειρικής ο Antonio Cano, από τη Σεβίλη ήταν φίλος του Μιγκέλ. Χωρίς χρονοτριβή με συστήνειναι μου λέει υπάρχει εργασία στο  Ισπανικό εστιατόριο   La Buena Mesa που δουλεύω.


Η δουλειά θα άρχιζε στις 3 το απόγευμα ως τις 11-12 μεσάνυχτα. Την πρώτη μέρα όπως μπήκα στο εστιατόριο στον πρώτο όροφο εκεί όπου υπήρχε παραδοσιακό Ισπανικό εστιατόριο ο μάγειρας με χαιρέτισε με ευγένεια και με ρώτησε πως τρως; Ε! κανονικά του είπα: αλλά μου φάνηκε παράξενο σε λιγάκι μου σερβίρισαν μια τεράστια μπριζόλα με κρεμμύδια τηγανιτά κλπ… τότε κατάλαβα εννοούσε την ποσότητα, ο σερβιτόρος ένας κολομβιανός μου λέει αν δεν σου αρέσει μην τρως επάνω έχει γαρίδες. Τα μαγαζιά γιατί στην πραγματικότητα ήταν δυο άνοιγαν για δουλειά στις πέντε  απογευματινή, από τις 3 έως τέσσερις σερβίριζαν τους εργάτες, από 4-5 προετοίμαζαν ο κάθε ένας το πόστο  του, ένας βραζιλιάνος από το πρώτο πάτωμα του τυπικού Ισπανικού φαγητού, μου έδινε τα χρήματα $ 150 για το ταμείο για ρέστα.


Ήμουν εκεί ως που ένας παλιός γνωστός ναυτικός αφού είχε παντρευτεί και μείνει στη νέα Υόρκη  έμαθε ότι είχα έρθει. Ήρθε και με είδε, πόσα κάνεις;
Τόσα,  έλα μαζί μου θα σου δίνω μιάμιση φορά παραπάνω. Με νίκησε το χρήμα έφυγα. Έμπλεξα στα παράνομα ελληνικά κόλπα, εστιατορίων.

                                                  Γαβριήλ Παναγιωσούλης  
                                                                           ***

A True Story