Κυριακή 20 Μαΐου 2018

Graduation Day!!!!!!!





Παρασκευή και Σάββατο 18 και 19 Μάϊου 2018 δυο  μέρες στην Ουάσιγκτον, μια πόλη που μας  μας καλωσόρισε με την αγιαστούρα της, βροχής της. 

  Συναντηθήκαμε όλοι μαζί για να εορτάσουμε την  αποφοίτηση “Graduation του εγγόνου μας Γαβριήλ από το George Washington University  και να του ευχηθούμε και σε ανώτερα…
Από όπου και οι φωτογραφίες. 


Κυριακή 13 Μαΐου 2018

Happy Mother's Day



Happy Mother’s Day
Feliz Día de las Madres
Ο κήπος της Εδέμ χωρίς το φίδι και τον απαγορευμένο καρπό το μήλο
El jardín del edén, sin el árbol de la sabiduría la manzana y la culebra 

Και λίγη ιστορία:
Η δεύτερη Κυριακή του Μάη που καθιερώθηκε σαν εθνική γιορτή της μητέρας στις ΗΠΑ οφείλεται στην έμπνευση  μιας γυναίκας από τη Φιλαδέλφεια της δασκάλας Άννας Τζάρβις θέλοντας να τιμήσει τη μνήμη της μητέρας της -που αγωνίστηκε για τη συμφιλίωση Βορείων και Νοτίων Αμερικανών, μετά τη λήξη του Αμερικανικού Εμφυλίου πολέμου το 1864- ξεκίνησε το 1907 μια εκστρατεία για να καθιερωθεί μια επίσημη γιορτή της μητέρας.
Η προσπάθειά της είχε απήχηση και η γιορτή της μητέρας έγινε επίσημα εθνική γιορτή στις ΗΠΑ στις 8 Μαΐου 1914 με προεδρικό διάταγμα του 28ου Αμερικανού προέδρου, Τόμας Γούντροου Ουίλσον, που όριζε την δεύτερη Κυριακή του Μάη σαν Ημέρα της Μητέρας.
 Πηγή Εθνικός Κήρυξ ΝΥ

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

Παρασκευή 4 Μαΐου 2018

Ilias-Niki Spathi Θεέ μου, πόσες φορές θα το διαβάσω ακόμα !!!

Ilias-Niki Spathi Θεέ μου, πόσες φορές θα το διαβάσω ακόμα !!!
Manage


H άμμος, ο λύχνος,
Εντυπώσεις Μοναξιάς στα Μαρκάτα!
Κόκκινα φορούσε ο παπάς, κόκκινη ήταν και η νεκροφόρα, κόκκινο το φέρετρο,
κόκκινα φορούσαν οι πενθούντες.
Εγώ όταν είδα την κηδεία ν’ έρχετε καταπάνω μου έτρεξα και κρύφτηκα στο σπίτι.
Απ’ τα παντζούρια του παραθύρου, έβλεπα την κηδεία χωρίς αυτοί να με βλέπουν.
Φώναξα και τους άλλους να έρθουν να δουν, κανένας δεν ήρθε.
Περνώντας απ’ έξω οι πενθούντες μου έριχναν χούφτες άμμο.
Ένα τούβλο τόσο δα μικρό, πέρασε τον τοίχο κι έπεσε στα πόδια μου.
το σήκωσα στα χέρια μου, ήταν γεμάτο άμμο.
Αφού πέρασε η κηδεία βγήκα έξω στην αυλή, ο τοίχος του σπιτιού μου γεμάτος άμμο.
Το κορίτσι ανάλαφρα ανέβηκε στο πρεβάζι του παραθύρου κι ακόμα πιο πάνω
κι άρχισε να καθαρίζει την άμμο.
Της φώναξα να προσέχει, δεν με άκουσε, έπεσε όρθια μες την αυλή, απαλά ανάλαφρα σαν πουλί και στάθηκε δίπλα μου.
Άρχισα να μαζεύω την άμμο, απ’ το παράθυρο του υπογείου που είχε καλυφθεί,
την έβανα σε χάρτινα κουτιά από παπούτσια, μα ήταν τόση πολύ!
Απ’ την αυλή μου κοίταζα το δρόμο, το κορίτσι δίπλα μου ντυμένη στα γαλάζια,
κομψή όμορφη κοίταζε εμένα.
Ένιωθα ευτυχισμένος, δεν ξέρω γιατί;
«Δεν ήξερα ότι στις κηδείες πετούν άμμο;» της είπα.
Αυτή με κοίταξε, μου χαμογέλασε χωρίς ν’ απαντήσει.
Μετά ξύπνησα, είχα αποκοιμηθεί.
Σηκώθηκα, μηχανικά πήγα να βρέξω το πρόσωπό μου λίγο νερό.
Σταμάτησα, φοβήθηκα την κρυάδα του νερού.
Εις μάτην αναζήτησα τη γυναίκα.
Έψαξα στο βάθος της ψυχής μου, προσπαθώντας να ξεδιαλύνω τ’ όνειρο.
Άρχισα να κλαίω, αισθανόμουν απελπιστικά μόνος.
Κοίταξα τα ερείπια του σπιτιού μου, στα Μαρκάτα Πυλάρου απ’ έξω στην αυλή κάτω ακριβώς απ’ το παράθυρο του υπογείου αυτού που είχε καλυφθεί με άμμο, μια μισό-ξηραμένη τριανταφυλλιά άνθιζε λευκά τριαντάφυλλα σε χρώμα αγνότητας περιμένοντας τον γυρισμό μου, έμοιαζαν της κοπέλας, έσκυψα και τα φίλησα.
Άνοιξα την καταπακτή και κατέβηκα στο κατώι τα πόδια μου μπερδεύτηκαν, τράβηξα το σύρμα ένα σκουριασμένο τσαλακωμένο λυχνάρι, ‘αυτό που ήταν παρών όταν γεννήθηκα,’ κειτόταν πεταμένο σε μια γωνιά μισό-σκεπασμένο με άμμο, έμοιαζε εμένα.
Γονάτισα, έχωσα τα χέρια μου στην άμμο, πήρα στα χέρια μου το λυχνάρι, το κοίταξα με λαχτάρα, άρχισα να μετρώ τις περιπέτειες της ζωής μου σε κόκκους, μέσα απ’ αυτούς φάνηκε το χρώμα της θάλασσας, έμοιαζε σα το ντυμένο στα γαλάζια κορίτσι, δάκρυσα για τα χαμένα όνειρα, κατάλαβα ότι είχα αργήσει, νικητής ήταν η φθορά του χρόνου…
Γαβριήλ ΠαναγιωσούληςShow more reactions