Μια εβδομάδα ξεκούρασης
μακριά από το Αχ! Βαχ! Του Σίτυ.
Ένα χωριουδάκι μέσα στην
αμερικανική απεραντοσύνη, εκεί όπου είναι
απαραίτητο το αυτοκίνητο, καθότι οι αποστάσεις είναι μεγάλες.
Εκεί συνόδεψα και τον
εγγονό μου στην τελετή απονομής βραβείων του σχολείου του από όπου και οι
φωτογραφίες.
Στον ελεύθερο μου καιρό,
μην έχοντας Ελληνικούς σταθμούς παρακολουθώντας τα ξένα ειδησεογραφικά
πρακτορεία μετά λύπης μου είδα ότι με μια μονοκοντυλιά έσβησαν το μόνο Ελληνικό σοβαρό
άξιο λόγου δορυφορικό κανάλι ΕΡΤ.
Σας παραθέτω ένα βίωμα μου
σχετικώς με το μέχρι που ακουγότανε η φωνή της Ελλάδος.
Ο αέρας σφύριζε σαν
δαιμονισμένος, περνούσε από τα ξάρτια, ούρλιαζε
σα να ήταν φυσαρμόνικα να παίζει
τον ύμνο των μελλοθανάτων.
Το χρώμα της θάλασσας
μολυβί αφρώδες σε απόχρωση άσπρη. Τα κύματα πέφτανε στο κατάστρωμα κι έσπαγαν
τα μούτρα τους στην κουβέρτα, πάνω σε εμάς στις κιτρινισμένες από τον τρόμο και
αγωνία φάτσες μας. Μέσα στην κοσμοχαλασιά του Ινδικού ωκεανού ο ασυρματιστής
κατέβηκε κάτω και μας είπε άκουσα το ΕΔΩ ΑΘΗΝΑΙ εκπομπή προς τους ναυτιλλόμενους.
Αμέσως ξαναήρθε το θάρρος μας,
αισθανθήκαμε ότι κάπου ανήκουμε, ότι κάποιοι σκέφτονται για εμάς, αισθανθήκαμε ότι είμαστε
μέρος της Ελλάδας, μιας Ελλάδας που με όλα τα φτωχικά της μέσα δεν μας είχε
ξεχάσει. .
Σήμερα άλλαξαν τα μέσα
ενημέρωσης, με την ευκολία των δορυφόρων μπορούμε να έχουμε πληροφόρηση σε οποιοδήποτε
μέρος της γης.
Ένας ποιοτικός Σταθμός
τηλεόρασης ήταν η ΕΡΤ, προγράμματα εφάμιλλα των καλύτερων κρατικών ξένων
σταθμών, όπως το αμερικανικό κρατικό
κανάλι, PBS το
αγγλικό, BBC το Γερμανικό DW κλπ.
Για εμάς που ζούμε στα ξένα
ήταν ένας κρίκος ένωσης μας με την Ελλάδα. Προγράμματα όπως ΕΞΑΝΤΑΣ, Το αλάτι της
Γης, Οδύσσεια, κι άλλα πολλά, μας έκαναν να αισθανόμαστε υπερήφανοι, για την ποιότητα του παγκόσμιου Ελληνισμού που ξεκινούσε από
την Ελλάδα.
Κάποτε πριν λίγα χρόνια με
κάλεσαν στην ΕΡΑ 5 σταθμός βραχέων κυμάτων για συνέντευξη, να μιλήσω προς τους ναυτιλλόμενους,
ή ακόμα να εξιστορήσω περιπέτειες ναυτικές κλπ….
Πήγα 2
ή 3 φορές στην Αγία Παρασκευή, μάλιστα την μια φορά επειδή ήταν νύχτα κάπου 11 η
ώρα και δεν γνώριζα με συνόδεψαν μέχρι
εκεί όπου έμενα .Πολύ ευγενικό εκ μέρους τους.
Πρόπερσι στην Κεφαλονιά το
καλοκαίρι όπου έμενα έρχεται κάποιος κύριος και μου φέρνει δώρο μισό κεφάλι
τυρί ντόπιο, μου συστήθηκε μηχανικός στα βαπόρια ταξιδεύαμε όταν άκουσα την
φωνή σου στην εκπομπή της ΕΡΑ 5.
Δεν ξέρεις πως αισθάνθηκα,
θέλω να μου δώσεις βιβλία αυτά που γράφεις αυτές τις θαλασσινές ιστορίες.
Και Σήμερα με μια
μονοκοντυλιά σβήνονται όλα αυτά:
Απαράδεκτο,
Τι μας μένει, τα άλλα ιδιωτικά κανάλια με νουβέλες πλυσίματος εγκεφάλου, και το πάμε για
καφέ για κουτσομπολιό.,
Γαβριήλ Παναγιωσούλης