Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2014

Από την Πύλαρο της αγάπης μου:

Από την ΠΥΛΑΡΟ, της αγάπης μου.

Τα κεραμίδια του Σπιτιού μου. Μαρκάτα Πύλαρος Κεφαλονιά 

Επακόλουθα του Σεισμού 2014


Δρόμος  Φάλαρης από Πύλαρο προς Αργοστόλι.


                                                              Δένδρο από Θέματα Πυλάρου

Αυτά που έπλασαν τον χαρακτήρα μου, ένα βιωματικό υπόβαθρο της ζωής, μια πληγωμένη πηγή υποσυνείδητου, είναι η αιτία δημιουργίας του λόγου.

Τα κλαριά των δένδρων στάλαζαν δροσοσταλίδες, ήταν από την ομίχλη, αυτή που έβγαζε η μπούκα του Μύρτου και μας καταπλάκωνε την καρδιά. Ερχόταν από την νότια Αδριατική και περνούσε στο Ιόνιο
Οδηγόντας προς Αργοστόλι από Πύλαρο μέσω Φάλαρης, το αυτοκίνητο ένα Σεβρολέτ Κορεάτικο μηχανή 600 κυβικών, στις ανηφόρες ήταν προβληματικό, 2011 κοιτάχτε αριστερά ένας γκρεμός εκατοντάδων μέτρων.

Οι πέτρες στους λίθινους τοίχους γεμάτες μια πράσινη γλίτσα σαν βελούδο, αυτή που κατά- κάθετε από την υγρασία. Λιγοστό το χώμα κι όπου υπήρχε ήταν άγονο. Τα δένδρα προσκύναγαν τη γη, οι πέτρες οι βράχοι χόρευαν το χορό του Ζαλόγγου  και μετά γκρεμιζόταν σε βάραθρους, αυτούς που είχαν σχηματισθεί από τις αιώνιες σεισμικές δονήσεις  από το καθημερινό τρεμούλιασμα του εδάφους.


ΠΥΛΑΡΟΣ ένα άγριο τοπίο...

Γαβριήλ Παναγιωσούλης
  

Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2014

Τίμησαν την ημέρα των Ελληνικών Γραμμάτων


                                         Μερικοί από τους ομιλητές της Βραδιάς 
Χθες 26/01/14  Κυριακή απόγευμα η εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών Αμερικής μαζί με το Σύλλογο Αθηναίων και την Ιόνιο Πολιτιστική Ομοσπονδία , εόρτασαν την ημέρα των Ελληνικών Γραμμάτων.
Στην Φωτογαφία, Δ. Μουστάκης, Γ. Παναγιωσούλης, Δ.Βλάχου, ποιήτρια, Ν. Λιψάνος

Ομιλητές ήταν πολλοί, με ευχάριστη έκπληξη είδαμε και τον φίλο Μάκη Τζιλιάνο να λαμβάνει μέρος στην εκδήλωση με την απαγγελία τριών ποιημάτων του.
                                    Στην Φωτογραφία: Γ. Παναγιωσούλης, Τ. Μουζάκης

Αν και ο καιρός ήταν διφορούμενος να χιονίσει ή όχι και παρά το τσουχτερό κρύο κάτω του μηδενός η παρουσία του κοινού ήταν αρκετά ικανοποιητική,


Φωτογραφίες έβγαλα μόνο ολίγες, ήταν δύσκολο διότι η αίθουσα ήταν σχεδόν γεμάτη  κόσμο τα περισσότερα άτομα άγνωστα  σε εμένα.
Τέλος καλό όλα καλά…

Γαβριήλ Παναγιωσούλης  
    
  


Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014

Μια επίσκεψη στο ναό της Νιρβάνας



                                      Μοναχοί Βουδιστές βαδίζουν για ελεημοσύνη.

Μετά τόσα και τόσα χρόνια στο υγρό στοιχείο ξημέρωνε και βράδιαζε με το ίδιο χρώμα, με το ίδιο νανούρισμα, πότε πιο δυνατό, πότε πιο απαλό.
Που καιρός για να σκεφτείς αν υπήρχε θεός κι αν υπήρχε ποιος ήταν;
Ή αν μπορούσες να μιλήσεις μαζί του;

Μια φορά περπατώντας στους δρόμους της Βιρμανίας, σημερινή  Myanmar   με οδηγό μου τον πανύψηλο τρούλο παγόδας, (και ήταν πολλές)  που φάνταζε από μακριά σαν χρυσάφι, φτάνοντας μπροστά είδα ότι η παγόδα ήταν ανυψωμένη με κυκλικά σκαλιά,όπου πάνω στην κορυφή σχημάτιζαν μια πλατιά προεξοχή. 
Κοίταξα  τι έκαναν οι υπόλοιποι κι έκανα κι εγώ το ίδιο. ανέβηκα τα σκαλιά  έβγαλα τα παπούτσια μου και τ’ άφησα στην είσοδο απ’ έξω. Μέσα στο βάθος φάνηκε  ένα τεράστιο  άγαλμα ενός χλωμού  Βούδα, με μεγάλα αυτιά που ήταν καθιστός οκλαδόν και κρατούσε ένα μεγάλο πιάτο. Στάθηκα μπροστά του και παρακολουθούσα, κόσμος με προσπέρναγε, προπαντός γυναίκες, δεν μου έδινε κανείς σημασία. Ήταν ένα κράτος ακοινώνητο με ένα πληθυσμό βουβό, καχύποπτο προς τους ξένους.  
Μπροστά απ’ το άγαλμα ήταν κάγκελα κι επάνω εκεί ήταν κρεμασμένες κοριτσίστικες πλεξούδες, τάματα προς τον Βούδα, από στο αριστερό μέρος του «ναού» τεράστιες ζωγραφιές που μπροστά τους έκαιγαν δεκάδες κεριά, έμεινα αποσβολωμένος κοιτάζοντας τις ζωγραφιές μερικές τρομακτικές.
Μετά μόλις άρχισα να ψιθυρίζω κάτι σαν (ρε τι γυρεύω εγώ σε τούτη την κοσμοχαλασιά και μόνος μου) ή να λέω  μια παράκληση στους θεούς που γνώριζα να μου δείξουν τον σωστό δρόμο. Μετά  άκουσα κάτι θορύβους, γύρισα  δίπλα μου  είδα τους πιστούς να με κοιτάζουν παράξενα, κάτι ανθρωπάκια μικρού αναστήματος.  Απόρησα, μετά σα να μ’ έπιασε ένας φόβος, βγήκα κατέβηκα τα σκαλιά παίρνοντας μαζί μου τα παπούτσια μου που είχα αφήσει απ’ έξω, τράβηξα για το ποτάμι όπου ένα μονόξυλο με  έναν μονό κωπηλάτη που φορούσε κινέζικο καπέλο και στριφογύριζε το μοναδικό κουπί  με έφερε  εκεί που ήταν φουνταρισμένο το βαπόρι στη μέση του ποταμού και ξεφόρτωνε ρύζι σε μαούνες  που είχαμε φορτώσει από το Κολόμπο Κεϋλάνης, σημερινή Sri Lanka

Γαβριήλ Παναγιωσούλης


Τρίτη 14 Ιανουαρίου 2014

To κατεστημένο του Τρόμου


              Σταματά η κυκλοφορά για να περάσει μια γάτα με το γατάκι της

                Το σύστημα του τρόμου

Οι υπολογιστές (computers) είναι αυτοί που σήμερα κανονίζουν την ζωή μας, γιατί έτσι το θέλει η καινούργια τεχνολογία, η επιστήμη, το κεφάλαιο, το σύστημα, το φακέλωμα, οι άνθρωποι, η νέα γενιά  και η αγγλική γλώσσα, όμως είναι άψυχα τέρατα, χωρίς καμία λογική, ούτε αίσθημα.

Κι εξηγούμε:
Αν ποτέ δοκιμάσεις να καλέσεις με το τηλέφωνο μια οποιαδήποτε εταιρία για βλάβη, είτε τηλεφώνου, ηλεκτρισμού, ή να κλείσεις ραντεβού με γιατρό.
Βγαίνει μια προ γραμματοποιημένη  φωνή και σου αραδιάζει ένα σωρό λύσεις, ή σου κάνει ένα σωρό ερωτήσεις πάνω στο θέμα, θα πρέπει να απαντάς με ένα ναι ή ένα όχι.
Όλοι ξέρουμε ότι όταν είσαι ξενο-γεννημένος η γλώσσα του τόπου που ζεις έχει την προφορά του, τόπου που γεννήθηκες.
Απαντάς λοιπόν με μια μονοσύλλαβη λέξη Yes ή  No και στις δυο περιπτώσεις απαντά αυτό το διαβολικό μηχάνημα Sorry δεν σε καταλαβαίνω.
Τότε γίνομαι έξω φρενών, χτυπιούμαι βρίζω, φωνάζω, αυτό τον χαβά του τίποτα,   
 Άλλες φορές μιλά με οδηγίες αν θες να ακούσεις αν ο γιατρός είναι στο γραφείο πάτησε το 1, το πατάς, βγαίνει άλλο μηχάνημα και σου λέει αυτή την στιγμή δεν μπορεί να έρθει αν όμως είναι ανάγκη πάτησε το 2.
Το πατάς βγαίνει μια φωνή Sorry αν έχετε άμεση ανάγκη Ιατρού παρακαλώ να πάτε στον Πρώτων βοηθειών.
Το καλοκαίρι είχα ραντεβού μ’ έναν γιατρό σε νοσοκομείο, πήγα λοιπόν, όταν ήρθε η σειρά μου, η γραμματέας μου λέει πλήρωσες είσοδο;
Όχι. Πήγαινε στον πρώτο όροφο, πλήρωσα, μου έδωσαν μια κόκκινη απόδειξη, ξανά στην σειρά, αφού τελείωσα με το γιατρό πήγα σπίτι.
Τώρα κάθε πρώτη του μηνός μου έρχεται ένα ένταλμα πληρωμής για την είσοδο που δεν πλήρωσα, αγανακτισμένος πήρα τηλέφωνο, μια άσχετη φωνή απάντησε, θα είναι λάθος του υπολογιστή! Computer  error sorry.
Ε! λοιπόν τον περασμένο μήνα Δεκέμβριο έγραψα μια εξηγητική επιστολή την εσώκλεισα μαζί με αντίγραφο της απόδειξης και την έστειλα.
Σήμερα το πρωί έλαβα πάλι καινούργιο φάκελο ότι χρωστώ την καταραμένη αυτή είσοδο.
Αυτό συμβαίνει κάθε μέρα, είτε έχεις να κάνεις με κρατικές η ιδιωτικές εταιρίες,
Είναι να τρελαθείς, πολύ σπάνια  να σου απαντήσει ζωντανή η ανθρώπινη φωνή προ καιρού κάθε μια φορά τον μήνα λάβαινα ένα γράμμα, ο γιατρός σου σε περιμένει να κάνεις ραντεβού.
Τους τηλεφώνησα, δεν είναι πλέον γιατρός δικός μου, έφυγα από αυτόν, δεν βαριέσαι χαμένος κόπος, κάθε μήνα ο ίδιος φάκελος. Θύμωσα πήγα αυτοπροσώπως, ήταν ο Dr. Stein     ουρολόγος μου πριν χρόνια.
Γιατί του λέω μου στέλνεις κάθε μήνα γράμμα να έρθω κλπ…
Συγνώμη, δεν φταίω εγώ, λάθος του υπολογιστή.
Βρίσκομαι στο  canal street σταθμός του μετρό, ήθελα να πάω σπίτι μου, σαρώνω   την κάρτα εισόδου στην ειδική θυρίδα για να μπω στην πλατφόρμα,  για  να ανοίξει η πόρτα μια κυκλική με κάγκελα έπρεπε να την σπρώξω, δεν ήμουν γρήγορος αρκετά και ξανακλείνει η πόρτα. Η κάρτα εισόδου δεν μου επέτρεπε να ξανα-σαρώσω την κάρτα πριν περάσει μια ώρα. (Είναι ειδικές κάρτες με φωτογραφία για ηλικιωμένους) δεν είχε κιόσκι να αγοράσω άλλη κάρτα.   Περίμενα  και περίμενα, εν το μεταξύ είχα τρελαθεί απ τον θυμό μου, ευτυχώς  βρέθηκε ένας άγνωστος καλός Σαμαρείτης, έβαλε την δική του κανονική κάρτα και πέρασα.

Όσο περνά ο χρόνος η ζωή γίνεται πιο περίπλοκη, κι όλα αυτά από την ηλεκτρονική αυτή εφεύρεση που σκλαβώνει την  ανθρώπινη αξιοπρέπεια, εκμηδενίζει την ανθρώπινη θέληση λες και είναι η βούληση ενός άγνωστου Θεού που πρέπει να υπακούμε στις διαταγές του, ενός Θεού φτιαγμένου από ανθρώπινο μυαλό για να καταδυναστεύει την ανθρωπότητα.  

Γαβριήλ Παναγιωσούλης            







Παρασκευή 10 Ιανουαρίου 2014

Σκαρφαλώνω από τον κορμό «ρίζες» για να φτάσω στα κλαριά

Σκαρφαλώνω  από τον κορμό «ρίζες» για να φτάσω στα κλαριά

Κάτω από τα βλέμματα του τεράστιου αγάλματος του Χριστού Σωτήρα, στο Ρίο της Βραζιλίας βρέθηκα έτσι απότομα για 40 μέρες,
μικρός άβγαλτος όπως είχα φύγει εκεί βαπτίστηκα στα καλντερίμια του Ρίου. Όχι καμία θεία φώτιση από ψηλά, όλα εδώ κάτω στην γη ωμά σκληρά χωρίς ψυχή, όλα  πωλούνται και αγοράζονται.  
Μια καινούργια ζωή.
Μια Νέα Υόρκη χωρίς θεό, χωρίς θαλπωρή, χωρίς ανθρώπινη ζεστασιά, χωρίς γλώσσα, χωρίς φίλους, χωρίς, χωρίς, χωρίς...
Και ήρθαν τα εγκαίνια της εκκλησίας του Αγίου Γερασίμου 1951,
Κάποιος με πήρε μαζί του πήγαμε στους 105 δρόμους στο Μανχάταν,
Άνθρωποι πολλοί  μαζεμένοι, φορέματα μακριά με ουρές, γραβάτες, ρολόγια και καδένες σε επίδειξη, κανένας δεν μου έδωσε σημασία, τι να πω! άσε που δεν μίλαγα και την γλώσσα,   ούτε για θρησκεία ούτε για θεό, μόνο οι δωρητές γράφανε τα ονόματά τους για να τα εντοιχίσουν σε μαρμάρινη πλάκα σε αυτό τον  οίκο του θεού.
Ήταν  η εποχή όπου οι νεοφερμένοι θεωρούντο πολίτες δεύτερης κατηγορίας, αν τύχαινε μάλιστα και ήσουν παράνομος τότε ήσουν ύποπτος. Μωρέ δεν σου έλεγαν ούτε καλημέρα ελληνιστή.
Όμως έπρεπε να ζήσεις, η μοναξιά μέσα στην μεγαλούπολη το βαρύ κατεστημένο, ακόμα και ο κρυφός ρατσισμός από όλους έκαναν την διαβίωση μαρτύριο. Ένας παρείσακτος μέσα στην αφρόκρεμα της προσποίησης. 
Διάφορες σέχτες προτεσταντών μα πιο πολύ η εκκλησία της Χριστιανικής επιστήμης, μας μάζευαν γύρω τους μα έδιναν από μια βίβλο και να μας λένε να διαβάσουμε, ή διάβαζαν αυτοί και μετά μας εξηγούσαν, μια εντατική κατήχηση, μας μίλαγαν για την ιδρύτριά τους την Mary Baker Eddy από την Βοστώνη, μας μοίραζαν διάφορα βιβλία  και την εφημερίδα Christian Science Monitor με άρθρα στην Ελληνική γλώσσα. Άλλος θεός και τούτος σκέφτηκα. Τελικά χάρηκα  που θα έφευγα… τελείωσαν  τα μαρτύριά μου.  Μια  οξύμωρη ευχή

Μετά από εκεί βρέθηκα στην αγκαλιά της θάλασσας, ε! εδώ δεν υπήρχε τίποτα, ούτε γιορτές, ούτε εκκλησιές, ούτε θρησκείες.
Ουρανός, θάλασσα ακτογραμμές, αρμύρα, λάσπη και λιμάνια που όλοι περίμεναν να γδάρουν τον ναυτικό.
Wilmington, North Carolina, γνωρίσαμε Έλληνες εκεί μας προσκάλεσαν να πάμε την Κυριακή στην εκκλησία. Για πρώτη φορά μετά από πολλά, πολλά χρόνια μπήκαμε στον οίκο του Θεού.
Καθίσαμε στη μεσαία γραμμή στο στενόμακρο παγκάκι… Μια βοή κάτι σαν ψίθυρος έφτασε στα αυτιά μας. Βαπορίσιοι θα είναι, δεν βλέπεις τα μούτρα τους; Κοιταχτήκαμε, τους κοίταζαν ύποπτα. Εμείς κοιτάζαμε αχόρταγα τις γυναικείες σιλουέτες που μπαινόβγαιναν. Ρε τι καμπύλες είναι τούτες ψιθύρισε ο καπετάν Ιωακείμ κάπως δυνατά επειδή ήταν κουφός. Σιωπή ακούστηκε μια φωνή από πίσω. Αα! ο Σωκράτης έβγαλε μια φωνή, βλέπεις εκεί στην δεξιά μεριά έχουν σε εικόνα ένα ανθρώπινο κεφάλι σε ένα δίσκο; Μα είναι του Αϊ Γιάννη, είπα.
Πω, πω τι φρίκη πάμε να φύγουμε. Φώναξε ο Ιωακείμ, πάμε να βρούμε καμιά μπάρα να πιούμε λιγάκι.
Σούσουρο δημιουργήθηκε. Ησυχία, μα δεν σέβεστε την εκκλησία; Είπε μια γυναικεία φωνή.
Ο παπάς ξερόβηξε και κοίταξε προς το μέρος τους.
Ο Σωκράτης μας τράβηξε απ’ το μανίκι.
Πάμε έξω δεν βλέπεται ότι ο Θεός αυτός, δεν είναι για ναυτικούς;
-Πάμε σε μπαρ, ίσως βρούμε και καμιά γυναίκα, είπε ο καπετάν Ιωακείμ. Καθίσαμε στον πάγκο, παραγγείλαμε μπύρες, κοιτάζαμε αχόρταγα την κοπέλα που σερβίριζε…

Έπεται…

 Γαβριήλ Παναγιωσούλης

Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2014

Ο Θεός, ο άνθρωπος, ο αλήτης, η κόλαση της λευτεριάς.


Ο Θεός, ο άνθρωπος, ο αλήτης,  η κόλαση της λευτεριάς.

Ήταν μόνο η αρχή!

Αν μπορούσα να μιλήσω με τον Θεό θα του έλεγα να με άφηνε έτσι όπως με έπλασε στην αρχή, τότε που πίστευα τα αστέρια του ουρανού ήταν σπίρτα που τ’ άναβε την νύχτα για να φωτίσει εμάς τους ανθρώπους κάτω στην γη.
Τότε που κρατούσα τα εξαπτέρυγα στην εκκλησία, τότε που πίστευα ότι οι ιερείς ήταν  υπεράνθρωποι μεσολαβητές και μας οδηγούσαν στον δρόμο του Θεού, τότε  που πίστευα ότι  αυτοί οι ίδιοι δεν βλαστημούσαν τα Θεία.
Τότε  που τα παιδάκια τα έφερνε στο σπίτι ο Πελαργός γιατί έτσι το ήθελε ο Θεός. Τότε που έλεγα το πάτερ ημών κάθε Κυριακή στην εκκλησία, τότε που πίστευα λαμβάνοντας την θεία μετάληψη ότι έκανα χρυσό δόντι, τότε που προσευχόμουν πριν κοιμηθώ παρακαλώντας τον Θεό …τον άγγελό σου πάλι στείλε  από ψηλά ναρθεί στο προσκεφάλι πιστά να με φυλά…
Τότε που το θαμποχάραμα  πριν ακόμα εφευρεθεί το ηλεκτρικό φως τουλάχιστον για εμάς στο χωριό πηγαίνοντας στα ξεροχώραφα  καβάλα σε ένα γαϊδουράκι για να κόψουμε ξύλα  περνώντας έξω από ένα ερημοκλήσι του Αγίου Νικολάου είδα ένα μνήμα ανοιχτό με  μαρμάρινα σκαλιά  όπου κατέβαινε ένας μαυροσκούφης  καλόγηρος.
Θα μου πείτε ήταν μια  οπτασία και όμως μέχρι σήμερα επιμένω: την  είδα.
Ήταν μια ζωή στρωμένη λες και ήταν ένας μανδύας που έφτιαξαν οι άνθρωποι στο όνομα του Θεού, όπως το καταλάβαιναν οι ίδιοι.
Τότε που σταυροκοπιόμουν έξω από κάθε εκκλησία, τότε που οι παπάδες έκαναν λιτανείες παρακαλώντας την Παναγιά να βρέξει, όπου έτρεχαν με την αγιαστούρα τους  στα σπίτια να ραντίσουν και να ψάλλουν το Εν Ιορδάνη βαπτιζόμενου σου Κύριε.. . Τότε  που γονυπετείς πιστοί, αλυσοδεμένοι τρελοί και μη  τρέχανε στο θαύμα του Αγίου Γερασίμου  και παρακαλούσαν να γιάνει τις πληγές  τους, τότε που ζητούσαν άφεση αμαρτιών επειδή αμάρτησαν με το φάνε από τον απαγορευμένο καρπό που ήταν το κρέας
(πολυτέλεια όσοι είχαν), ή να πιούνε λίγο γάλα κατσίκας.       
Τόσα και τόσα έφτιαξε ο θεός, όμως δεν μου έδωσε το χάρισμα να  μιλήσω μαζί του.

Μετά απ όλα αυτά ήρθε η κοινωνία, όχι αυτή που έφτιαξε ο Θεός, αλλά αυτή που έφτιαξαν οι άνθρωποι.   
Ποιο εκμεταλλευτική στους συνανθρώπους μας, μετά ήρθε η σκέψη της λευτεριάς, λευτεριάς από τα παλιά ταμπού,  μετά ήρθε η περιέργεια να δοκιμάσεις το πώς σκέφτονταν οι άλλοι άνθρωποι, σε άλλη γη, σε άλλα μέρη.
Αν είχαν τον ίδιο Θεό, σαν αυτόν που διδάχτηκες, ή αν ήταν άλλος πως ήταν φτιαγμένος διαφορετικά από τον δικό σου.  

Έπεται συνέχεια...

Έφθασε η μέρα που μου δόθηκε να εννοήσω ότι οι έλληνες μετανάστες, που ζουν στο εξωτερικό και οι έλληνες ναυτικοί όπου μείνανε και ζούνε στο εξωτερικό έχουν δυο διαφορετικούς θεούς.  

Γαβριήλ Παναγιωσούλης



Παρασκευή 3 Ιανουαρίου 2014

XIONI

                                       Λες και είναι τουρτα  πασπαλισμένη με ζάχαρη

Το λευκό είναι το σημείο της αγνότητας, ακόμα και οι νύφες φοράνε λευκό την ημέρα της σύζευξης τους.
                             Αιωρείται, το χιονι στην σκεπή, να πέσω ή να μην πέσω!

Έτσι και η καινούργια χρονιά παρθένος ακόμη,  τύλιξε την Νέα Υόρκη  με το λευκό πέπλο της αγνότητας, όσο για εμάς τους κατοίκους της, εκτός από το κρύο πολύ κάτω του μηδέν, θα πρέπει να καθαρίσουμε τα πεζοδρόμιά μας τις αυλές μας κλπ, ο νόμος λέει 4 ώρες μετά την παύση του χιονιού…

Από την άλλη μεριά είναι και καλή πρωινή γυμναστική να φτυαρίζεις, αυτή την άσπρη άχνη, δώρο της φύσης.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης  

  ι   

Πέμπτη 2 Ιανουαρίου 2014

Ενσταντανέ από το καλωσόρισμα του 2014,

                                                        Welcome the New Year 2014
                                                       Bienvenido el año nuevo 2014


                Ενσταντανέ  από το καλωσόρισμα του 2014,


Όπως κάθε χρόνο έτσι κι ετούτον τον χρόνο το 2014 τον υποδεχθήκαμε με τον παραδοσιακό τρόπο όλοι μαζί, μια παράδοση που εμείς οι ίδιοι ιδρύσαμε, ξεκινώντας απ’ το μηδέν.


Οι ευχές όλων μας: Kαλή χρονιά, με υγεία και χαρά.






                          Γαβριήλ Παναγιωσούλης