Πέμπτη 25 Μαΐου 2017

Χωρίς Λόγια

Αγαπητέ Γαβριήλ η δύναμη της αφηγήσεώς σας είναι συνταρακτική. Το πώς μεταδίδετε το βάθος των συναισθημάτων, την ένταση της στιγμής, το χαρακτήρα των ηρώων σας σε τόσο μικρά αφηγήματα, θα έκανε τον Γκόρκυ να ζηλέψει...Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ!!!
Πετρος Αρβανιτακης

Πετρος Αρβανιτακης Το σχόλιό μου είναι κάτι το ελάχιστον μπροστά στην απόλαυση των αφηγημάτων σας. Να έχετε πάντα Υγεία και Δύναμη!




                                             Γαβριήλ Παναγιωσούλης

Παρασκευή 12 Μαΐου 2017

Happy Mother's Day,

                              Χαρούμενη μέρα της Μητέρας
                                      Happy Mother’s day
                                      Feliz día de las madres
                                  Happy Mother's day


Χαιρετίζω όλες τις μητέρες του κόσμου, μα και όλες τις γυναίκες του κόσμου,
Χαιρετίζω την μάνα που με γέννησε, αυτήν που δεν πρόλαβα να της το πω όσο ζούσε, που ποτέ δεν συνεορτάσαμε μαζί μια μέρα σαν και τούτη. Γιατί απλούστατα δεν υπήρχε στον καιρό της αυτή η εορτή τουλάχιστον στο μέρος μας. Έτσι με ένα μπουκέτο κρινολούλουδα, αυτά που ζωγραφίζει ο νους μου, αυτά τα αθώα κρινολούλουδα που ήταν ζωγραφισμένα στο εξώφυλλο αναγνωστικού μου Β! δημοτικού, του καιρού που ζούσε η μητέρα μου, τότε που βασίλευε η αθωότητα, τα καταθέτω ως ένδειξη σεβασμού, αγάπης και τρυφερότητας σε όλες τις μητέρες, του κόσμου αυτές που μας θήλασαν, που απλόχερα μας έδωσαν τη συνέχιση της ζωής, τα προσφέρω στις γυναίκες την ημέρα της γιορτής τους, αυτές που μας δίδαξαν την αγάπη, λουλούδια βγαλμένα από μια παιδική ψυχή γεμάτα πίστη μα και αφοσίωση στην παντοτινή μάνα.

Δεν νοείται άνθρωπος να έχει γεννηθεί από κάτι άλλο, εκτός από μια μάνα. .

Τούτη  την Κυριακή 14 Μαΐου 2017 τιμάμε την μητέρα μας, αυτή που μας έφερε στον κόσμο.
Γαβριήλ Παναγιωσούλης  

Παρασκευή 5 Μαΐου 2017

Η Συνάντηση του Μάη!!!

Friends welcoming  the month of May, the beginning of Spring, in NY 

Μια ακόμα  συνάντηση φίλων, να υποδεχθούμε την άνοιξη  στην Αστόρια της Νέας Υόρκης, 4η Μαΐου 2017
   


                             Γαβριήλ Παναγιωσούλης 

Τρίτη 2 Μαΐου 2017

Λογοτεχνία,


Λογοτεχνία, πλάθεις από την λάσπη έναν άνθρωπο, μια γυναίκα, μια Εύα αυτή με το μήλο,   της  δίνεις την πνοή σου και αναπνέει, αγαπιέστε και ζείτε ευτυχισμένοι, μέχρι που περνά ένας άνεμος, της υπόσχεται τα πλούτη την ντύνει με ένα πέπλο και σου φεύγει, τρέχεις από πίσω, τη θεωρείς δική σου. Δεν βαριέσαι, αυτή φεύγει, εσύ  ξαναπέφτεις στη λάσπη, από όπου γεννάει τριαντάφυλλα, αυτά που δίνουν δώρο στους ερωτευμένους, πας να κόψης  ένα, δυο, σου τρυπούν τα χέρια με τ’ αγκάθια τους, σταγόνες κόκκινο αίμα λέρωσαν τη λάσπη,  το αίμα και η λάσπη έπλασαν έναν άγιο, που σου  λέει:   γιατί τα έκοψες  αφού σου λείπει η γυναίκα; 
Κι εσύ κοιτάς σα χαμένος με τα τριαντάφυλλα στο χέρι ψάχνοντας για εκείνη, χωρίς να μπορείς να σκεφτείς αν άξιζε να χυθεί το αίμα σου στη λάσπη.
 Με τα τριαντάφυλλα στο χέρι  κάθεσαι  σε μια πέτρα, το κεφάλι σου στηρίζεται στο δεξί σου χέρι, που κι αυτό ακουμπά στο γόνατό σου, ακούς  τη γη που γυρίζει. Αφού βαρεθείς αλλάζεις στάση και  κοιτάς στης  νύχτας τη σιγαλιά τον ξάστερο ουρανό μετράς τ’ άστρα, περιμένεις να πέσει κανένα να του δώσεις μια ευχή, να την φέρει πίσω, κι αυτά τα άτιμα μένουν ακίνητα και σε κοιτούν ειρωνικά.    Κοιτάς  το γαλαξία, αισθάνεσαι να πέφτει μια  σταγόνα δροσιάς από το άπειρο, ίσως  γάλα απ’ τα στήθη της Ήρας, λάθος είναι από τα τριαντάφυλλα. Πέφτει στην ξερή λάσπη γίνεται μια κουκίδα,    τόσο δα μικρή, σαν να είναι ο τελικός προορισμός της ύπαρξής του ανθρώπου στη μητέρα γη.   

Γαβριήλ Παναγιωσούλης