Ανά τον Κόσμο!

Εκεί όπου θεωρείται προνόμιο να υπηρετείς στον στρατό.

* * *

-Καλημέρα σας κυρ αστυνόμε, αυτό εδώ σας το στέλνει ο θειος μου,

-Α! μάλιστα παιδί μου, κάθισε, να ρωτήσω κάτι; Πως από τα μέρη μας, δηλαδή εννοώ τι σε έφερε στα νερά μας; Με συγχωρείς για την ερώτηση αλλά θέλω να σε βοηθήσω, δηλαδή τα χαρτιά σου, είσαι κανονικά στη χώρα μας;

-Μα βεβαίως! Είπα.

-Θα ήθελα να δω τα χαρτιά σου.

-Ορίστε το διαβατήριό μου, είναι εν ισχύ.

-Αυτό είναι άχρηστο για εμένα, δεν έχεις κάτι άλλο;

-Γιατί είναι άχρηστο; Διαμαρτυρήθηκα

-Δεν έχεις θεώρηση βίζα παραμονής στην Ελλάδα.

-Έχω το πιστοποιητικό γέννησής μου.

-Ταυτότητα έχεις;

-Έχω, ορίστε!

-Μα αυτή λέει ότι είσαι κάτοικος άλλης χώρας.

-Έχω πράσινη κάρτα του στρατού, ως έφεδρος.

-Όχι, όλα άχρηστα είναι.

Είχα αρχίσει να θυμώνω το αίμα ανέβηκε στο κεφάλι,

- είμαι γιος του Πέτρου αδελφού του θείου μου.

-Μπορείς να το αποδείξεις ότι είσαι νόμιμο παιδί από νόμιμο ορθόδοξο γάμο;

-Νόμιμο ναι, ορθόδοξο όχι.

-Το νόμιμο δεν ισχύει αναδρομικώς, λογίζεσαι λαθραίος δεν σε βάζω φυλακή γιατί γνωρίζω τον θείο σου.

-Μα δεν ξέρετε τι λέτε είμαι ναυτικός πλήρωμα σε βαπόρι, που βρίσκεται στο λιμάνι.

-Α! ρε πατέρα που μ’ έστειλες.

Μια φωνή ακούστηκε:

- Φύγε γιε μου φύγε, αυτή δεν είναι η πατρίδα που άφησα. Σήκωσα τα μάτια μου στον ουρανό, ένα σύννεφο περνούσε, έμοιαζε με σγουρομάλλη άντρα, κατάλαβα ήταν ο πατέρας, δυο δάκρυα κύλησαν απ’ τα μάτια μου, ένοιωσα την πικράδα τους, συνήλθα, θυμήθηκα τον πατέρα που δάκρυζε όταν θυμόταν την πατρίδα του, φοβήθηκα μην επαναληφθεί η ουτοπική ιστορία του και βιάστηκα να φύγω.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

Ωμή Αλήθεια,

Η ΑΛΗΘΕΙΑ

Σήμερα σε διαβάζω και δεν σε αναγνωρίζω, δεν μπορεί να είσαι συ ο ίδιος ο εαυτός μου, δεν είναι δυνατόν, απορώ πως μπορεί να είχα ποτέ τέτοιες ιδέες! Αλλά για στάσου, αυτά που έγραφα ήταν του χθες, άρα είσαι το χθεσολόγιό μου, όμως ήταν αυτά που δεν σβήνονται με ένα πάτημα του delete είναι η μνήμη των βουνοκορφών, αυτή που μ’ έπλασε, αυτή που κρατά ακόμη ζωντανή την θέα σου όταν πρωτάνοιξα τα μάτια μου, αυτή που είναι σαν μακρινό παραμύθι, που στη φωτογραφία είσαι η χαμένη μου πατρίδα. Με μία διαφορά, ότι έτσι είναι, μια ωμή αλήθεια…

Έλληνας, Μετανάστης:

Είχε νυχτώσει, ξάπλωσαν, η μάνα στριφογύριζε στο κρεβάτι χωρίς να μπορεί να κοιμηθεί, ο πατέρας ροχάλιζε, τα δυο αγόρια πήγαν στο δωμάτιό τους, κοίταζαν απ’ το παράθυρο τ’ αυτοκίνητα που περνούσαν σε αυτό τον δρόμο της Νέας Υόρκης κι έπλαθαν όνειρα απόδρασης από την φυλακή του πατέρα τους, παρομοίαζαν τους εαυτούς τους σαν δυο πουλιά κλεισμένα στο κλουβί. Η Στεφανία κοιμόταν σ’ ένα μικρό δωματιάκι που άλλοτε θα πρέπει να ήταν αποθήκη. Το είχε γεμίσει με εικόνες Αγίων και κάτι αποξηραμένους σταυρούς από φοίνικα που είχε φέρει στο σπίτι από την περυσινή εορτή των Βαΐων. Πάντα έκανε την προσευχή της πριν κοιμηθεί, είχε κι ένα καντήλι και παρακολουθούσε την φλόγα του καθώς τρεμόσβηνε λες και ήταν μια ψυχή που έβγαινε από τα γήινα, έτοιμη να πετάξει στα ουράνια, τούτη την βραδιά προσευχήθηκε για τα αδέλφια της και για τον πατέρα της δεν τον άντεχαν πλέον, μετά απ’ τις φωνές του για τα χαμένα δικαιώματα του ανθρώπου, του μετανάστη, είχαν πάει όλοι για ύπνο. Ακόμα θυμόταν τα λόγια του, τα έβλεπε μπροστά της σαν όνειρο-εφιάλτη.

«Μα δεν γίνεται τούτη η κατάσταση δεν αντέχω άλλο κοιτάξτε με γυναίκα, παιδιά, μετανάστης έφυγα, σαν μετανάστης αισθάνθηκα όταν γύρισα πίσω στο χωριό μου, μα και πράμα παράξενο, μετανάστης αισθάνομαι σε τούτη δω την ξένη χώρα κι όταν πεθάνω μετανάστης θα είμαι.

Αλλά εκεί στο βάθος βλέπω μια ελπίδα, το βασίλειο του Αχέροντα είναι Ελληνικό, η αιωνιότητα σε αυτό το βασίλειο είναι ελληνική, έτσι θα βρω την αιώνια γαλήνη έστω κι ας μην έχω το ελληνικό κέρμα εισόδου που δικαιούμαι σαν Έλληνας.»

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

ΜΟΝΟΤΟΝΙΑ

Λένε ότι ο Απρίλης είναι ο μήνας των ποιητών.
Λένε ότι η εαρινή ισημερία 21η Μαρτίου είναι η ημέρα των ποιητών, της Ποίησης, έτσι αποφάσισα να συμβάλλω κι εγώ στον πανηγυρισμό αυτόν με κάτι πρωτότυπο δικό μου.
Η ποίηση συνήθως εκφράζει ανικανοποίητους πόθους, όνειρα, φανταστικά, καθρεφτίζει σε κάθε στοίχο μια ψυχή η οποία αναπολεί, αυτά που δεν έφτασε ποτέ, ή αυτά που έφτασε και της έφυγαν, ή ακόμα και νοσταλγία περασμένων πρωτόγνωρων συγκινήσεων…

Το δικό μου (ποίημα) εκφράζει μια ιστοριούλα 30 ατόμων, την αληθινή ανθρώπινη χαρά ότι έσπασε η μονοτονία, αυτή που μας βασάνιζε στη μέση του Ωκεανού, εκεί όπου για ολόκληρα μερόνυχτα, μας θαλασσόδερνε η αρμύρα των κυμάτων.

Μονοτονία εν Πλω

Ο Κουμιότης ο θερμαστής,
είχε την τράπουλα στην τσέπη,
σαν τελείωνε τη βάρδια την 4-8
φώναζε για 66 αγοραστό.
*
Μάζευε κοντά του κι άλλους
κάπνιζαν σαν τα φουγάρα,
πίνανε καφέ, γράφανε πόντους,
αποτρέποντας ανίας φαγωμάρα.
*
Εκεί όμως εις την πρύμη,
μερικά χαρτόμουτρα,
πόκα στρώσανε κρυφά,
φώναζαν και βλαστημούσαν
και βιδάνιο σκορπούσαν.
*
Μετά από τα μεσάνυχτα,
στου καραβιού τη μέση,
ακούστηκαν τρεχάματα,
φωνές και φασαρίες.
*
Ξύπνησα, πετάχτηκα επάνω,
ένας Μανιάτης φάνηκε,
στο χέρι καραμπίνα,
Κεφαλλονίτη κυνηγούσε,
κλέφτη τον αποκαλούσε.
*
Ο Καπετάνιος κατέβηκε,
ένας Καρδαμυλήτης,
την καραμπίνα φούχτωσε,
την πήρε στα γραφείο.
*
Φωνές, κακό, διαπληκτισμοί,
Έμοιαζε με λειτουργία.
Ώσπου φωνή λάλησε: «Ω! τι ευτυχία!
»Δόξα τω Θεώ! Έσπασε η μονοτονία.»

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

Η Άνοιξη, ο εαυτός μου..

Σήμερα σας προσφέρω την Άνοιξη με αυτά τα ολίγα Τριαντάφυλλα, όχι δεν τ’ αγόρασα αλλά είναι αυτά που εγώ φύτεψα προ χρόνια, στο μικρό κήπο μου, άρα είναι δώρο από την καλλιέργεια της γης που όμως καθρεφτίζει τον εαυτόν μου… Μετά, υποχρεούμαι να απουσιάσω από το διαδίκτυο, από ανάγνωση, τηλεόραση και οτιδήποτε έχει να κάνει με την όραση, ένεκα εγχείρησης στα μάτια (καταρράκτη), εν τω μεταξύ τα τριαντάφυλλά μου θα με αναπληρώνουν…
Ελπίζω κι εύχομαι να μην χαθούμε.

DNA με αυτό γεννιόμαστε, αυτό είναι η ένδειξη της κληρονομικότητας μας, Αυτά τα χρωμοσώματα που πήραμε και από τους δυο γονείς μας, τα οποία δημιουργούν την μοναδική ταυτότητα του οργανισμού μας.

Ο εαυτός μας, ο δικός μου, ο δικός σου, είναι μια καδένα ας πούμε αλυσίδα από χάντρες στιγμών ή συμπτώσεων οι οποίες ενώθηκαν κι έπλασαν το άτομό μου.

Είναι φορές που διερωτώμαι άρα που θα ήμουν, ή πως θα ήμουν αν δεν το έφερναν οι συμπτώσεις, να γίνει έτσι ο ρους της ζωής, ή απορώ το πως τα έφεραν οι στιγμές και ήρθαν έτσι τα πράγματα ώστε δημιούργησαν τον σημερινό μου εαυτό, έτσι όπως είμαι σήμερα. .

Με πιάνει μια περιέργεια και γυρίζω πίσω στη ζωή, προσπαθώ να βρω κάποιον ή φταίχτη, ή κάποιον να του δώσω τα εύσημα, αλλά με πιάνει μια αμφιβολία και με τυραννούν, αυτά τα αν!
Κι αρχίζω να σκέπτομαι, να φταίει εκείνο το καράβι που έπιασε Ηράκλειο Κρήτης, το S/S Demosthenes, ή να φταίει η σκάλα του βαποριού που ήταν στενή κι ενώ κατέβαινα στην Βαλτιμόρη ΗΠΑ ένας χοντρός ανέβαινε δεν χωρούσαμε και οι δυο, με γύρισε πίσω στο βαπόρι κι όλα αυτά σε 5 λεπτά μέσα. Δεν θα βγεις έξω, έχω εντολές, μια στιγμή άλλαξε το μέλλον μου.
Μετά στο Los Angeles μια στιγμή γνωριμίας με παρέσυρε, κι έμεινα στη στεριά, μετά σε μια στιγμή ειλικρίνειας μου σε Κεφαλλονίτη στη Νέα Υόρκη εκμυστηρεύθηκα ότι δεν είχα ντοκουμέντα με κάρφωσε, ήταν 3 Νοεμβρίου θα μπορούσα να εξαφανιστώ αλλά όχι εκείνη την ημέρα, εκείνη τη στιγμή άρχισε η μεγαλύτερη περιπέτειά μου, σε μια στιγμή συνείδησης είπα την αλήθεια, τιμωρήθηκα, εκεί μέσα στη σκοτοδίνη γνώρισα τον άνθρωπο που μέχρι σήμερα η τύχη το έφερε κι έπλασε από μακριά το άτομό μου με κατάληξη ΝΥ.

Στον Παναμά η στιγμή δολοφονίας του προέδρου στο ιπποδρόμιο με πολυβόλο, ε! Αυτή η στιγμή μου άλλαξε τα σχέδιά έχασα τον γνωστό της κυβέρνησης, ευτυχώς μου επέστρεψαν τα χαρτιά μου. .
Στιγμές πολλές κάθε μια δενόταν πάνω στο άτομό μου, ναι, με συνέπαιρναν ως άνθρωπο αλλά ήταν πολύ δύσκολο να αλλάξουν τον χαρακτήρα μου.
Μα κι αυτή η στιγμή πάλι, ο πρόξενος της Σουηδίας κι άλλοι επίσημοι μας κάλεσαν πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν στο Club de Leones
Ναυτικοί εμείς αισθανθήκαμε σα την μύγα στο γάλα. Φύγαμε μετά τα μεσάνυχτα
Γυρίσαμε στο βαπόρι, σε μια στιγμή αδελφικός μου φίλος ο Θεσσαλονικιός είχε μια ιδέα, μόνο για μια στιγμή να πάμε να γλεντήσουμε με τον λαό μέχρι να ξημερώσει. Έκτοτε χαθήκαμε.
Ήταν μόνο μια στιγμή, αυτή η στιγμή δέθηκε στην καδένα ταρακούνησε τις άγκυρες, μετά σε μια στιγμή έτρεξα είπα στον φύλακα ‘βατσιμάνη’ να μην αφήσει επισκέπτες στο βαπόρι.
Σε μια στιγμή τούφυγαν και μπήκαν, μόνο για μια στιγμή, όλες αυτές οι στιγμές, οι συμπτώσεις ενώθηκαν κι έπλασαν το άτομό μου, με άλλαξαν σε αυτό που είμαι σήμερα όπως όλοι μας ο κάθε ένας μας έχει συμπτώσεις στιγμές, που αν ήθελε θα μπορούσε να αποφύγει, αλλά ας πούμε ότι αφέθηκε στο πεπρωμένο ή στην λογική της στιγμής να δημιουργήσει αυτό που είναι σήμερα.
Τα τριαντάφυλλα γεννούνται μπουμπούκια ανθίζουν λουλούδια ευωδιάζουν τη φύση, τελικά μαραίνονται και πεθαίνουν, αλλά την επόμενη χρονιά ξαναζωντανεύουν!
Άρα κι εμείς οι άνθρωποι, δεν θα έπρεπε να έχουμε την ίδια τύχη;

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

Έλειπε η Ελιά του Πλάτωνα

Στην Φωτογραφία
Η Πανωραία Παναγιωσούλη Διευθύντρια Σχολείου στο Μπρονξ -Δεξιά
ο Δημήτριο Φιλιππίδης δημοσιογράφος ρεπόρτερ της ERT WORLD και της εφημερίδας ΣΗΜΕΡΙΝΗ Κύπρου, διδάσκει Μπρονξ
Η Όλγα Ζήση Ηθοποιός, διδάσκει Χάρλεμ
Όλοι οι ανωτέρω διδάσκουν την Ελληνική Γλώσσα
********************************************************************************
Χθες Κυριακή 6 Μαρτίου 2011 συναντηθήκαμε φίλοι και γνωστοί κατά κάποιον τρόπο φίλοι όπου καταγίνονται με λογοτεχνία, μουσική, θέατρο, δημοσιογραφία μα κι εκπαιδευτικοί. Γενικώς φίλοι της τέχνης στο σπίτι της φίλης Όλγας Ζήση.

Μια πολύ εποικοδομητική συζήτηση σχετικά με την διδασκαλία Ελληνικών σαν δεύτερη γλώσσα στο αμερικανικό εκπαιδευτικό σύστημα, η παρέα αυτή που απαρτίζετε απ την Πανωραία Παναγιωσούλη Διευθύντρια σχολείου με συνεργάτες τον φίλτατο Δημήτρη Φιλιππίδη και την Όλγα Ζήση αποτόλμησαν και πήραν την πρωτοβουλία να διδάσκουν Ελληνικά σε σχολειά του Χάρλεμ και του Μπρονξ μέχρι σήμερα βαίνουν όλα καλά. Μετά από τα πλούσιο φαγητό, της οικοδέσποινας Όλγας άρχισε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση μέχρι αργά την νύχτα, έξω έβρεχε ασταμάτητα, το μόνο που μας έλειπε ήταν η Ελιά του Πλάτωνα.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης
Νέα Υόρκη

Σαν Παραμύθι:

Γερμανοί επιστήμονες θα ταξιδέψουν στο Rio Dulce Izabal για να ανακαλύψουν έναν υποτιθέμενο θησαυρό.
Βερολίνο:
Αυτό ανακοίνωσε σήμερα η γερμανική εφημερίδα Bild, χορηγός της αποστολής, στα μέλη της οποίας περιλαμβάνονται δύο δημοσιογράφοι, ένας φωτογράφος, μια τηλεοπτική φωτογραφική μηχανή και επαγγελματίας δύτης, ο οποίος θα βουτήξει στα νερά της μεγαλύτερης λίμνης της Γουατεμάλας, για να να εντοπίσει τον θησαυρό, ο οποίος είναι οκτώ τόνοι χρυσού.
Ο Rittsteig ισχυρίζεται ότι έχει αποκωδικοποιήσει τον κώδικα που ονομάζεται Maya της Δρέσδης και ανακάλυψε σε ένα από τα κεφάλαια του ειδικευμένες πληροφορίες που θα τον οδηγήσουν στην ανακάλυψη ενός μεγάλου θησαυρού χρυσού, της εξαφανισμένης κουλτούρας στα ύδατα της λίμνης Izabal.
«Ο κώδικας Μάγιας της Δρέσδης μας οδηγεί σε ένα τεράστιο θησαυρό στη Γουατεμάλα που απαρτίζεται από οκτώ τόνους καθαρού χρυσού», δήλωσε ο Joachim Rittsteig, μετά από 40 χρόνια μελέτης του εγγράφου, στις παρατηρήσεις του που δημοσιεύθηκαν χθες στη γερμανική εφημερίδα Bild.
Είναι ομότιμος Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Δρέσδης και συγγραφέας πολλών εκδόσεων για τον πολιτισμό Μάγια, σαν εμπειρογνώμον σημειώνει ότι "στη σελίδα 52 γίνεται λόγος για την πρωτεύουσα των Μάγια Ατλάν η οποία καταστράφηκε από σεισμό στις 30 Οκτωβρίου το έτος 666 π.χ. Στην πόλη αυτή φυλάσσονταν 2,156 χρυσές τάβλες δίσκοι στους οποίους οι Μάγια έγραφαν τους νόμους τους."
Ο θησαυρός βυθίστηκε μαζί με την πόλη, στα ύδατα της λίμνης Izabal ίχνη της διαπιστώθηκαν από τον Γερμανό επιστήμονα, χάρη σε εικόνες ραντάρ που λαμβάνονται στην περιοχή.
Ο Γερμανός εμπειρογνωμόνων για τον πολιτισμό των Μάγια εκτιμά ότι "μόνο η υλική αξία του χρυσού από τους πίνακες σήμερα ανέρχεται σε € 211 εκατομμύρια, (290 εκατ. δολάρια).
Ο κώδικας Μάγια της Δρέσδης συντάχτηκε το έτος 1250 Μ.Χ. από τους ιερείς των Μάγια, είναι ένας από τα τέσσερα πιο σπουδαία ντοκουμέντα αυτού του πολιτισμού που παραμένουν και συντηρούνται στην βιβλιοθήκη της Σαξονίας το Saxon State Library, Γερμανίας, πριν από 272 χρόνια.
Ο κώδικας ανακαλύφθηκε το 1739 στα χέρια του ενός πλούσιο ατόμου στη Βιέννη, χωρίς ο ίδιος να γνωρίζει πώς ήρθε στα χέρια του, ο οποίος τον δώρισε στη βιβλιοθήκη της Δρέσδης, η οποία τον διατηρεί σε θερμαινόμενο θωρακισμένο γυάλινο θάλαμο, στην αίθουσα των θησαυρών και ντοκιμαντέρ της.
Ο Joachim Rittsteig αφιέρωσε σχεδόν ολόκληρη τη ζωή του για να αποκρυπτογραφήσει το πολύτιμο έγγραφο, που αποτελείται από 74 σελίδες διαστάσεων 3,56 μ. με 74 διαφορετικά ιερογλυφικά.
Ο κώδικας Μάγια της Δρέσδης περιέχει σχεδόν όλες τις γνώσεις του πολιτισμού των Μάγια, συμπεριλαμβάνει αστρονομικές και ιατρικές γνώσεις, στο τελευταίο φύλλο του περιγράφει την αποκάλυψη ή το τέλος του κόσμου, η οποία θα πρέπει να λάβει χώρα στις 21 Δεκέμβρη του 2012.

"ΧΧΙ Αιώνας"
1 Μαρτίου 2011
"SigloXXI"

Γαβριήλ Παναγιωσούλης