Ξύπνησα έτσι
βαρύθυμος, το κρύο έξω τσουχτερό υπό το μηδέν, χιονίζει δεν είναι να βγεις
εκτός αν έχεις ανάγκη.
Έφτιαξα έναν
νεσκαφέ με γάλα ζεστό χωρίς ζάχαρη, έτσι όπως μου αρέσει πικρός και κατέβηκα
στο υπόγειο. Εκεί έχω μια φωλιά καθεαυτό δική μου, εδώ δεν με πειράζουν ούτε θεοί ούτε διάολοι
που λέει μια παροιμία, έχω λοιπόν το γραφείο μου τον υπολογιστή μου με την
πολύχρωμη μεγάλη οθόνη, την αναπαυτική καρέκλα μου ένα σωρό χαρτιά πεταμένα εδώ
κι εκεί εφημερίδες, περιοδικά, λεξικά ακόμα και εκτυπωτή με όλα τα κομφόρ.
Τραβώ μια
ρουφηξιά καφέ, τραβώ μια δεύτερη συνήλθα. Ανοίγω το ιντερνέτ απόλυτη σιωπή,
όλοι σωπαίνουν παράξενο σκέφτηκα, θα πρέπει να έχουν ο κάθε ένας τις δικές του
στενοχώριες, τα δικά τους προβλήματα.
Κατανοητό και
σεβαστό!
Προσπαθώ κάτι
να ξεστομίσω, έτσι να γράψω, να πω κάτι, έλα όμως που η ριμάδα η έμπνευση έχει
κολλήσει λες και είναι δίσκος των 78 στροφών που παίζει σ’ ένα ξεκούρδιστο χειροκίνητο γραμμόφωνο, από αυτό που κάποτε
πρωτο-άκουσα τη φωνή της Σοφίας Βέμπο!
Σκέπτομαι πως
άλλαξε η μαμά Ελλάδα, ο κόσμος, τα γούστα, οι εποχές μοντερνίστηκαν κι εγώ να
επιμένω να γράφω και ναι αφηγούμαι λες και είμαι ένα άτομο προερχόμενος απ το λυκόφως μιας άλλης εποχής, που όμως είμαι, ένας που δεν χωρά στην σημερινή κοινωνία, που όμως
είναι η φυσική αληθινή ροή της ζωής.
Και το πιο
παράξενο όταν ήμουν μικρός νόμιζα τους γονείς μου παλαιομοδίτες, ότι δεν
μπορούσαν να καταλάβουν την δική μου γενιά, τα γούστα μου, δεν μπορούσαν να
καταλάβουν τις θεωρίες μου, την ισότητα των φύλων την ελευθερία του έρωτα, της αγάπης, τη
κατάργηση της προίκας, έστω κι ας ήταν πιο μορφωμένοι από εμένα, αυτοί είχαν
βγάλει το σχολαρχείο, ενώ εγώ το δημοτικό.
Όμως φτάνοντας
στο τέλος της διήγησής μου και βλέποντας την ιστορία να επαναλαμβάνεται, κατάλαβα
ότι η ζωή μας είναι σαν σφαίρα που
γυρίζει πάντα θα υπάρχουν καινούργια βλαστάρια καινούργια γενιά και πάντα θα
κάνουνε τα ίδια λάθη.
Αλλά έτσι
είναι φτιαγμένη η φύση, η ζωή μας, το αναπάντεχο, το απρόοπτο όλα έχουν την
χάρη τους.
Το πιο δύσκολο είναι να
αλλάξει ο άνθρωπος, δηλαδή ν’ αλλάξει ο χαρακτήρας του, παραμένει ο ίδιος έστω
κι ας έχει αλλάξει περιβάλλον, φίλους,
γλώσσα, χρώμα μαλλιών, ρυτίδες, επιδερμίδα, ρούχα με γραβάτες ή όχι. Ακόμα και μαθαίνοντας
την γνώση της τελευταίας ψηφιακής ηλεκτρονικής εφεύρεσης, των υπολογιστών, το ιντερνέτ
κι
ένα σωρό άλλες λεπτομέρειες που τρέχουν με την ταχύτητα του φωτός. Και μια και
συζητάμε για την ταχύτητα του φωτός άκουσα στα νέα ότι κάποιος κατόρθωσε να
επιβραδύνει την ταχύτητα αυτή.
Ότι και να
συμβαίνει γύρω του, δεν επηρεάζει τον ανθρώπινο
χαρακτήρα, παραμένει ο ίδιος…
Γαβριήλ Παναγιωσούλης