Το Μέλλον θα δείξει:

                                              Το Μέλλον θα δείξει

 Ήταν  το έτος 1946 1η Απριλίου, γινόταν δημοψήφισμα στην Ελλάδα και ήταν υποχρεωτικό να ψηφίσεις. Το δημοψήφισμα ήταν αν θέλει ο λαός  να γυρίσει στην Ελλάδα ο βασιλιάς, ο Γεώργιος ο Βου, ή όχι.

 Ήμουν μικρός δεν είχα δικαίωμα ψήφου, αλλά μια και το σχολείο μας το θεωρούσα κάτι σα δεύτερό μου σπίτι ήμουν παρών στο προαύλιο του όταν οι κάτοικοι ψήφιζαν.  Τα ψηφοδέλτια ήταν 3 ένα ΝΑΙ, ένα ΟΧΙ, κι ένα ΛΕΥΚΟ.

Στην πόρτα το σχολείου είχαν τοποθετηθεί δυο μαγκουροφόροι, σαν Ηρακλείδες το μόνο που έλλειπε ήταν το στέμμα  και το μότο «Η ισχύς μου, η αγάπη του Λαού»

 Αλλά δεν έχει και πολύ σημασία μια που πολλοί κάτοικοι, μετά βίας καπάκιζαν το αλφαβήτα. Όταν ο πολίτης εκτελούσε το καθήκον του και ψήφιζε κατά την αρέσκεια του, βγαίνοντας στην πόρτα οι μαγκουροφόροι του ζητούσαν να τους δείξει τα εναπομείναντα άχρηστα ψηφοδέλτια.  Θα έπρεπε να έχει δυο, το λευκό και το Όχι, σημείο ότι είχε ψηφίσει ΝΑΙ  Αν δεν ήταν έτσι τον έπαιρναν παράμερα και τον ξυλοφόρτωναν  με τις μαγκούρες κι αυτός ο φουκαράς έτρεχε να γλυτώσει τη ζωή του…. Έτσι με την βία  κατόρθωσαν και  ξαναϊδρύθηκε η Βασιλεία στην Ελλάδα….

Όμως ο τότε κατατρεγμένος φτωχός Ελληνικός λαός δεν είχε εναλλακτική επιλογή.
Εμείς που σήμερα γίναμε παππούδες!!

 Φύγαμε  για ένα καλύτερο αύριο, (δεκαετία 1950)  μάλλον μας έδιωξαν ακόμα ανήλικους σαν το παιδομάζωμα, που όμως δεν ήταν παιδομάζωμα αλλά κατά κάποιον τρόπο αναγκαστική μετανάστευση, όχι μόνο για τον εαυτόν μας, αλλά για να έχουν μια μπουκιά ψωμί οι εναπομείναντες, έστω κι ένα παράθυρο ελπίδας. Φύγαμε με μια αθώα καρδιά γεμάτη αγκάθια που έσταζε αίμα από τις κακουχίες, από αυτά που αφήσαμε πίσω με τον σκοπό να βοηθήσουμε.

Βρεθήκαμε μπρος σε μια σκληρή αντιμετώπιση εργασίας, μπρος σε μια μη μόνιμη διαμονή, που δεν σου επέτρεπε να μορφωθείς, ή ακόμα να μάθεις μια τέχνη, οπότε ήμασταν  πάντοτε στο εν κινήσει, εκτός αυτοί όπου είχαν μπάρμπα στην «Κορώνη.» 

Ποια ήταν η πληρωμή μας;  

Όταν γυρίζαμε ως επισκέπτες στην γενέτειρα  οι εναπομείναντες ζωντανοί έτρεχαν να κρυφτούν μην τους ζητήσουμε μερτικό από τις κληρονομική πέτρινη γη.

Αυτά ήταν τότε:  

Σήμερα όμως έχουν αλλάξει τα πράγματα, οι Έλληνες εκπολιτίστηκαν, μορφώθηκαν σε μια σύγχρονη κοινωνία.
Οι  εθνοσωτήρες μας προκήρυξαν εκλογές, περιμένουν να εκλεγούν, από έναν λαό που τον έχουν καταδυναστεύσει  αυτοί οι ίδιοι, που τον έχουν βουλιάξει στο χρέος  και το πιο παράξενο είναι ότι όλοι υπόσχονται, μα και ο κάθε ένας χωριστά  ότι αυτοί ξέρουν την λύση του προβλήματος. Πολλά τα κόμματα, πολλοί οι Εθνοσωτήρες, όλοι τους έχουνε το εγώ μπροστά τους, ακολουθεί το ατομικό συμφέρον τους και τελευταία η πατρίδα.     

Κι εγώ ως απλός άνθρωπος  λέω:

-Είναι Απορίας άξιον αφού οι εθνοσωτήρες  ήξεραν τη λύση,   γιατί άφησαν την Ελλάδα Να βουλιάξει στο χρέος και στην  ρεμούλα;        

Δεν είναι σωστό η γη που μας γέννησε να διασύρεται με τέτοιο βάναυσο τρόπο στην παγκοσμιότητα..
Ζητούν δανεικά για να πληρώσουν τα επιτόκια δανεισμού, είναι σαν μια πυραμίδα, που κάποτε θα γκρεμιστεί. Ξανά έρχεται η ξένη μπότα του κατακτητή, τούτη την φορά όχι στρατιωτική, αλλά οικονομική κατοχή.
Χρεωκοπία, πτώχευση, δραχμή, ή  Grexit, ή τίποτε απ τα ανωτέρω!
Αντί να συσπειρωθούν να μονιάσουν, να κάνουν μια εθνική κυβέρνηση υπάρχει μια μυωπία ως προς την εξωτερική πολιτική  κάνουν πως δεν βλέπουν τις βλέψεις των γειτόνων,  στην επανασύσταση της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και όχι μόνο... 
Επικρατεί μια κατάσταση όπου μοιάζει με αυτή μετά την του πρώτου παγκοσμίου πολέμου και έπεται  συνέχεια,  όπου οι ξένοι κινούσαν και  κινούν τα ηνία. 
Το μέλλον θα δείξει...
 Όλοι μας που ζούμε στο εξωτερικό  έχουμε κάτι τι κοινό. Είμαστε Μετανάστες, μα και νοσταλγοί, με έναν κοινό παρονομαστή, την Ελληνική εθνικότητά μας.
Κανονικά θα έπρεπε το ελληνικό κράτος να μας παρέχει μια καινούργια ταυτότητα,  την των μεταναστών,   θα έπρεπε να αισθάνεται περήφανο για του Έλληνες του εξωτερικού, που νοσταλγούν και αγαπούν τον τόπο που γεννήθηκαν…
Αντί αυτού μας αρνήθηκαν και συνεχίζουν να μας αρνούνται το δικαίωμα ψήφου…
Άρα ούτε που μας λαμβάνουν υπ’ όψιν τους.
Τι κρίμα!

 Γαβριήλ Παναγιωσούλης