Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

El Sendero del Sol


Κάποτε εδώ και χρόνια έγραφα ένα διήγημα στα Ισπανικά, είναι οι ίδιες εμπειρίες μου που έχω γράψει  και στα Ελληνικά.
Το είχα ξεχάσει μέχρι που τυχαίως το ξαναβρήκα κι αμέσως σκέφτηκα πως θα ήταν καλό  να θα δημοσιεύω ένα απόσπασμα κάθε Δευτέρα.
Ο τίτλος του "El sendero del sol"  δηλαδή  "Το μονοπάτι του ήλιου"   

Para mis amigos lectores de habla hispana  que navegan  por el espacio cibernético.
"El sendero del sol"  es una novela escrita por mí en idioma español jamás publicada.
Desde hoy lunes 30 de setiembre 2013 comienzo a publicar una vez por semana fragmentos de dicha novela, en mi blog.

Espero  encontrar amigos y amigas  que les gusten leer, e intercambiar opiniones.
Gracias
Gabriel 
  
 El sendero del sol

Doña Eufrosina llena de emociones, esperaba dar a luz, a su primer hijo. Cuando sintió que le venían los dolores, llamó a su marido
-Vaya a traer la partera, creo que se acerca la hora.-
La madre de doña Eufrosina había venido para ayudarla en cualquier cosa que necesitara. La abuela parecía que esperaba el nacimiento de un rey, había traído con ella un pañal blanco largo, como aquellos que usaban para envolver las momias de los Faraones.
Y todo esto para envolver el niño para que no se deformaran sus pies, así era la creencia de la gente de este pueblo. La comadrona una mujer bastante gorda venia caminando despacio, por lo usual ella viajaba en carreta de caballos, pero siendo el pueblo tan cerca, decidió caminar, así tomó la oportunidad de adelgazar caminando. Llevaba con ella un maletín lleno de medicamentos, yodo, jeringas para inyecciones, aceite de alcanfor, y un poco de alcohol. Parecía una farmacia ambulante.
Al llegar a la casa dijo a la abuela que prepare una olla con agua hervida, abrió su maletín y sacó un montón de cosas extrañas. Entre ellas, una tijera, algodón, y unas agujas de inyectar, las
jeringas venían con una pequeña caja metálica para hervir agua y desinfectar las agujas. Entraron en el cuarto y cerraron la puerta. Quejidos y llantos se oían del cuarto.
El padre paseaba afuera del cuarto nervioso. Esperanto las noticias.
Al fin la puerta se abrió y apareció la comadrona sonriendo.
-Es varón, le deseo buena suerte, que tenga una vida llena de felicidad.-El padre entró en el cuarto y puso sus ojos al heredero de su nombre, el que yacía al lado de su mujer.
Feliz salió de cuarto, llamó a la abuela para traer agua y jabón verde para que la doctora lavara sus manos y luego se quitó su sombrero como indicación de respeto a ella nervioso lo apretaba con sus manos, dándole vueltas y vueltas, con la mirada hacia abajo miró a la comadrona y le dijo:
-¿Cuánto se le debe doctora?-
-¡Ah! Es un varón, el heredero de su nombre. ¡Que tenga buena suerte!
Según las tradiciones de nuestro pueblo, mis honorarios son tanto, si fuera niña hubiera sido la mitad.-
continua

Si Ustedes quieren seguir mis aventuras en idioma español favor de conectarse con mi otro blog  http://gabpanag.blogspot.com

Gracias  

Gabriel  Panagiosoulis


Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

Γιατί νάναι έτσι η Ζωή;

AOL

Γιατί νάναι έτσι η ζωή; Γιατί ήρθαμε;  
Κανένας δεν μας ρώτησε.
Χάθηκαν όλα, η υπερηφάνεια, του να είσαι άνθρωπος, χάθηκε η λογική, μπρος το πείσμα των ανθρώπων χάνονται τα ιδανικά.
Τι απομένει παρά το να θαυμάζεις το δημιουργήματα της φύσης; Όμως έστω κι από κάπου μακριά, από  εδώ κάτω απ’ τη γη σταματάς,   κοιτάς τα ουράνια φαινόμενα  και τα θαυμάζεις.
Σε αυτά τουλάχιστον μπορείς να βρεις την εσωτερική σου γαλήνη, να καταλάβεις το πόσο μικρός είσαι.   Αχ! Να μπορούσες να τα φτάσεις; Να σε πάρουν μαζί τους!


Σκεπτόμενος πόσο σοφός ήταν ο δημιουργός, που δημιούργησε  τα πάντα εν σοφία μόνο το εγώ σου δεν είναι τέλειο, εξακολουθεί να σε τυραννά, πρέπει να το χωνέψεις δεν είναι αλάθητο σαν του Πάπα. (αν ποτέ)
Είσαι ένας κοινός άνθρωπος μονάχος  γεννήθηκες μονάχος  θα φύγεις, είναι τόσο δύσκολο να το χωνέψεις, μα τόσο δύσκολο!!!

Γαβριήλ Παναγιωσούλης
   



Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

Το χρυσό Μήλο




Η ζωή μας σήμερα βρίσκεται σε μια κινούμενη αμμώδη κοινωνία, η οποία αλλάζει όψη σύμφωνα με τον αέρα που φυσά, αέρα που προωθούν  τα συμφέροντα των εχόντων και κατεχόντων,  τα συμφέροντα των τοκογλυφικών δανείων, μας τρομάζει  η μυωπία και η ανικανότητα των ιθυνόντων να κυβερνήσουν πατριωτικά τη χώρα, μας αγχώνει  το άγνωστο της αυριανής ζωής μας. Η  έλλειψη ηγετικής φυσιογνωμίας.   Βλέπουμε ότι  δεν υπάρχει διέξοδος  για  εμάς τους  απλούς  ανθρώπους,  μας συνεπαίρνει η αμφιβολία του αύριο, ο φόβος της φτώχιας, το άγχος αν αύριο θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε να ζούμε σαν  άνθρωποι…
Όλα αυτά κάνουν την καθημερινή ζωή αγωνιώδη, αγχώδη. Μετά είναι και αυτά τα χρυσά μήλα σαν αυτό με την επιγραφή «τη καλλίστη» αιτία του Τρωικού, μα και οτιδήποτε χρυσό από περιδέραιο, μέχρι τα του Κροίσου  φέρνουν  προβληματισμό.
Κι όταν δωρίσεις κάτι που λάμπει στον ήλιο σαν χρυσό, που  δεν είναι χρυσό, τότε χάνεις  και την αγάπη αυτής που σε περίμενε, άρα δεν ήταν γνήσια, φορούσε μάσκα.
Κάποιος μου φώναξε, έλα λοιπόν βγάλε την μάσκα  να δούμε ποιος είσαι ρε παιδί μου. Μα δεν φορώ απλούστατα είναι τα μούτρα μου έτσι
Α!!!!
Επειδή στα χρόνια που γύριζα ανά την γη περιπλανώμενος πάντοτε υπήρχε αυτός ο κίνδυνος να μην ξέρεις που θα ξημερωθείς, πάντοτε έπαιρνα μια εσωτερική μοναδική δική μου  αυτοπεποίθηση, μια τρελή εμπιστοσύνη στον εαυτόν μου κι από αυτήν αντλούσα θάρρος. Αφού αναπνέω και υπάρχω άρα υπάρχει ελπίδα.
Όμως σήμερα όταν δοκιμάζω να ξαναζήσω την τότε αυτοπεποίθηση μου, χίλιες φωνές μου κράζουν αρνητικά,  μου φυτρώνουν την αμφιβολία,
Θα ήθελα ο άνθρωπος να ήταν σαν το άλογο, να μην έχει γνώσι ότι κάποτε θα πεθάνει. Έλα όμως που  υπάρχει η γνώση, ο νους, αυτό το χάρισμα όπου μας δίνει την αλτρουιστική ανθρώπινη υπόσταση, την αγάπη και τη νοσταλγία,  μια διαφορά που μας ξεχωρίζει.
Σήμερα όταν γράφω στην ιστοσελίδα μου Ιστοριούλες μιας μαυρόασπρης Εποχής προσφέρω  μια όαση ξεκούρασης στις δικές μου σκέψεις, (την χρειάζομαι)  μα και στις σκέψεις των συνταξιδιωτών αναγνωστών μου, με την παρότρυνση,  σταμάτα μην αγχώνεσαι, άσε το γιατί και το διότι στην άκρη,  η ζωή πάντα έτσι ήταν γεμάτη, από ανθρώπινα σχέδια, πλάνα, πολλές φορές  μη πραγματοποιήσιμα.
Ας παίρνουμε τη ζωή, όπως έρχεται.  Take a day at a time. 

Γαβριήλ Παναγιωσούλης 
 


Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

Η Παρέα και φίλοι





Μια βραδιά ξεγνοιασιάς στα σοκάκια της Αστόριας.

 
Το να γράφεις, ή μάλλον να σου αρέσει να γράφεις είναι το χόμπι σου το αλκοολίκι σου, είναι το είναι σου, είναι το ταίρι σου περνάς με την πένα στο χέρι τις καλλίτερες σου στιγμές, τελικά  είσαι εσύ ο ίδιος. Το να γράφεις, το να κατορθώνεις να εξωτερικεύεις τον εαυτόν σου, είναι μια έμφυτη αίσθηση που σε γεμίζει χαρά, ελπίδα, χαίρεσαι για την ιδιόμορφη διαφορετικότητά σου, που δεν μοιάζει με κανενός άλλου.
Είναι μια έμφυτη αίσθηση που πώς να το κάνουμε δεν μπαίνει σε καλούπι, αυτό που φορούν έχοντες διέλθει τις  πύλες ανωτάτων σπουδών, ή πανεπιστημίων, με τις κρεμασμένες περγαμηνές.          

Καλή σας Εβδομάδα 

Γαβριήλ 



Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2013

Εκ της Ιστορίας των ατόμων αποτελείται η του Έθνους!


Κι εγώ ως άτομο γράφω την ιστορία μου, ελευθερος σαν το πουλί χωρίς να ζητήσω κανενός την άδεια!  
Αχ! Τι ξεκούραση ψυχής που αισθάνομαι! 
Κάθε μέρα που περνά γράφω και κάτι,  όμως τα περισσότερα γραπτά μου έχουν ως βάση το παρελθόν μου.

Για να αποτυπώσει κάποιος τα σημερινά γεγονότα, κάποιος που δεν ανακατεύεται στην πολιτική, που δεν είναι φίλαθλος, που η ηλικία του  απαγορεύει να μπλεχτεί σε νέες περιπέτειες, ή να  εξερευνήσει τα σημερινά γεγονότα αισθάνεται άδειος, διαβάζει, όμως όλα τα βιβλία βασίζονται στο παρελθόν, εκτός φυσικά από τα φανταστικά, εκεί όπου σε ανεβάζουν με σκάλες στο στερέωμα του ουρανού. Σας παραθέτω  ένα μικρό τεμάχιο από τα νεοελληνικά αναγνώσματα εκδοθέν εν Αθήναις από το τυπογραφείο του Μιχαήλ Σαλίβερου  1901, η δε ύλη είναι από την εγκύκλιο του υπουργείου εκκλησιαστικών και της δημοσίας εκπαίδευσης προς τους σχολάρχας και διευθυντάς ελληνικών σχολείων
Εν Αθήναις την 21 Νοεμβρίου 1884


Απόσπασμα από το διήγημα (Τα παθήματα των Χίων) του κ. Δημήτρη Βικελά. 

Όταν οι νεώτεροι οι γεννηθέντες και ανατραφέντες εν ημέραις αγαθαίς, βλέπωσι τους γέροντας ημάς ακμαίους εισέτι και ευθύμους διστάζουσιν ίσως να πιστεύωσιν ακούοντες της νεότητάς μας τα παθήματα. Μετ’ ολίγα δε έτη, οπόταν εκλείψει η γενιά του Αγώνος και διακοπή  των προφορικών παραδόσεων η  μνημόνευσις, δυσκόλως οι εγγονοί ημών θα φαντάζωνται δια πόσων θυσιών και βασάνων επληρώθη η ιδική των ευημερία και του έθνους η αναγέννησις. Δια τούτο εύχομαι  ώστε πολλοί των επιζώντων γερόντων να μιμηθώσι το παράδειγμά μου γράφοντες τα απομνήμονευματά των. Εκ της ιστορίας των ατόμων αποτελείται η του έθνους…      

Αποτυπώστε αυτά τα λίγα λόγια του τότε και παρεμβάλετε τα με το σήμερα, τι έχει αλλάξει, εκτός βεβαίως από την τεχνολογία προπαντός την ηλεκτρονική όπου οι νέοι έχουν κατορθώσει να ευρίσκονται σε πολύ καλύτερη μοίρα γνώσης από αυτή των προπατόρων των, όμως για να υπάρχουν ως άτομα, ως έθνος, ως έλληνες πρέπει να βασίζονται στο παρελθόν, και να θυμούνται . Εκ της ιστορίας των ατόμων αποτελείται η του έθνους…

Γαβριήλ Παναγιωσούλης    
        



Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2013

Καλή εβδομάδα


Καλή εβδομάδα, μετά από το ταξιδάκι στο υπερπέραν γυρίζοντας σπίτι δεν έλειψαν οι καθημερινές εκπλήξεις, επισκέψεις ακόμη και εορτολόγια στα οποία λάβαινα μέρος αισθανόμενος ένα κομμάτι της σημερινής κοινωνίας όπου ζούμε και υπάρχουμε, από όπου και οι φωτογραφίες.  
Γαβριήλ Παναγιωσούλης 





Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

Το Μονοπάτι των Μερμηγκιών



                                            Τότε  που πίστευα στα παραμύθια. 

                                           Το μονοπάτι των Μερμηγκιών.  

Μια φορά κι έναν καιρό κάπως έτσι αρχίζουν τα παραμύθια, μόνο που τούτο εδώ δεν είναι παραμύθι.
Βαριεστημένος  από τα αγαθά του πολιτισμού,  από ανθρώπινες αδυναμίες, μικροπρέπειες και αψιμαχίες αποφάσισα να γίνω εξερευνητής, μακριά από τα βλέμματα της πολιτισμένης σημερινής κοινωνίας. 
Προπαντός θα ήμουν ελεύθερος σαν το πουλί που είναι και το μότο της ΠΥΛΑΡΟΣ.
Έτσι λοιπόν μια φορά κι έναν καιρό βαδίζαμε στην καρδιά της τροπικής ζούγκλας ακολουθώντας το μονοπάτι των μερμηγκιών, έχοντας για προστασία δεμένα στην πλάτη μας άδεια τσουβάλια για να αποφεύγουμε τα κουνούπια που ήταν σαν σύννεφα, με ένα ματσέτε στο χέρι κόβοντας θάμνους  δεξιά και αριστερά εγώ και το κορίτσι μου προχωρούσαμε,  μέχρι που  ξαφνικά  χάθηκε το μονοπάτι των μερμηγκιών.
Άρχισα να φοβάμαι, μήπως χαθούμε.  
-Α! δεν είναι τίποτα απλούστατα θα τα μάζεψαν οι ιθαγενείς για φαγητό, μου είπε.
Δεν την πίστεψα, εκεί πιο κάτω ακουγόταν η ροή  από ένα μικρό ποταμάκι, αμέσως ξεχάσαμε τα μυρμήγκια, βουτήξαμε στα κρυσταλλένια νερά του να δροσιστούμε.  Μαζέψαμε ξερόκλαδα για φωτιά  και πήραμε τον δρόμο του γυρισμού, ο ήλιος έπαιζε κρυφτό με τις πράσινες κορφές των δένδρων έτοιμος να δύσει πίσω απ’ τον μακρινό ορίζοντα. Ταχύναμε τα βήματά μας μια και η τροπική νύχτα πέφτει απότομα,  όταν  μας έφραξε τον δρόμο  ένα πανύψηλο δένδρο, οι καρποί του κρέμονται σαν κολοκύθες, το κοίταζα με θαυμασμό,
-Να ένα αρτόδενδρο, φώναξα.
-Δεν είναι αρτόδενδρο αλλά είναι το στοιχειωμένο δένδρο  λέγετε  Χίκαρο και τους καρπούς του απαγορεύεται να τους κόψεις. Λέγετε  σύμφωνα με την μυθολογία των Μάγια ότι είναι φτιαγμένοι από νεκροκεφαλές, είπε το κορίτσι.
Έμεινα άναυδος!
Βιαστήκαμε να γυρίσουμε στην φωλιά μας πριν νυχτώσει πλεγμένη από φύλλα φοινικιάς, μακριά από τον κόσμο, από τα φώτα του πολιτισμού μας.
Εκεί στην συντροφικότητα της αγκαλιάς  ξεχασμένοι  και οι δυο στην ευτυχία μας,  περιμέναμε την ανατολή του ήλιου χωρίς σκέψεις, στενοχώριες, έγνοιες, λες και ήμασταν οι μοναδικοί κάτοικοι του πλανήτη γη.  
     

Ψαρεύοντας στο διαδίκτυο  βρήκα την εποχή συγκομιδής των μυρμηγκιών.
Μου έφερε στο νου τις πρωτόγνωρες  ευτυχισμένες στιγμές στη ζωή μου, αυτές που εξιστορώ πιο πάνω.   

Συνταγή μαγειρέματος μερμηγκιών.

Από βραδύς τα προετοιμάζουμε για ψήσιμο, τα καθαρίζουμε κόβουμε τα φτερά, τα πόδια και το κεφάλι,  αφήνοντας μόνο την κοιλιά και το στήθος. τα βάζουμε σε χυμό πράσινου  λεμονιού  να μουσκέψουν.
 Τα μυρμήγκια του Μάη θεωρούνται ένας παραδοσιακός μεζές των κατοίκων  της ορεινής περιοχής της Γουατεμάλας, αν και στην πραγματικότητα σερβίρονται  σε πολλές περιοχές, ειδικά κατά τη διάρκεια των βροχερών μηνών.

Τα μυρμήγκια καταναλώνονται σε μικρές ποσότητες και συνοδεύονται με πίτες καλαμποκίσιες και πράσινο μοσχολέμονο.

Αν και μπορούν να προκαλέσουν αηδία μεταξύ εκείνων που δεν τα έχουν δοκιμάσει, αυτοί που τα δοκίμασαν  μας βεβαιώνουν  ότι  όταν τα φας  μια φορά, προπαντός όταν είναι καλομαγειρεμένα, με λαχτάρα προσμένεις την επόμενη χρονιά να τα ξανά-φας.  

Λέγετε   ότι προκαλούν διάφορες βλάβες  σχετικά με την κατάποση αυτών των εντόμων, όμως είναι γιατί αγνοούμε τις θρεπτικές ιδιότητές των, αλλά η διατροφή τους είναι υγιεινή, μας λένε η κάτοικοι της πόλις του Τσιμαλτενάνγκο.
Οι ιδιότητες αυτών των ζωυφίων περιέχουν 33% υγρό, 20% πρωτεΐνη, 33% λίπος και 4% ίνες, σύμφωνα με τον Δρ. Miguel Ángel Car  χρονογράφο από το San Martin Jilotepeque, Chimaltenango.   

 Αυτά  τα έντομα προσελκύουν την προσοχή των παιδιών όπου παίζουν μαζί του τους  φημισμένους πολέμους, τσακωμούς   των μυρμηγκιών.

Σε προηγούμενες δεκαετίες, όταν άρχιζαν οι βροχές τον Μάιο, εμφανιζόταν τα μυρμήγκια.  Αλλά σήμερα λόγω της κλιματικής αλλαγής εμφανίζονται στην επιφάνεια της γης τον Ιούνιο ή Ιούλιο

Πιο Κάτω το πρωτότυπο στα Ισπανικά από τη εφημερίδα της Γουατεμάλας Prensa Libre


Se preparan asados, se limpian y se les quitan las alas, patas y cabeza; solo se dejan el abdomen y el tórax. Una noche antes de consumirlos deben dejarse reposar en jugo de limón.
mer zompopos de mayo es una tradición del altiplano guatemalteco, aunque en la actualidad se sirven en varias regiones del país, sobre todo durante los meses lluviosos.
Los zompopos se comen en cantidades pequeñas y se acompañan con tortillas y limón.
Aunque pueden causar repulsión entre aquellos que no los han probado, quienes lo han hecho aseguran que bastará degustarlos una vez; eso sí, bien preparados, para que al siguiente año quieran volver a comerlos.
Se tienen diversos prejuicios sobre la ingesta de estos insectos, debido a que se desconocen sus propiedades nutritivas, pero comerlos es saludable, cuentan vecinos de Chimaltenango.
Estos pecualiares animales, contienen 33 por ciento de agua, 20 por ciento de proteína, 33 por ciento de grasa y 4 por ciento de fibra, afirma el médico Miguel Ángel Car, cronista de San Martín Jilotepeque, Chimaltenango.

Estos insectos también llaman la atención de los niños, ya que con ellos organizan las famosas peleas de zompopos.


Γαβριήλ  Παναγιωσούλης

Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2013

Δυο όψεις του νομίσματος







ΔΥΟ ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ  

6 Σεπτεμβρίου 2013 μια φθινοπωρινή μέρα ο καιρός είχε δροσίσει για καλά, είχα πάει για 3 μέρες έξω από τη πόλη σε χωριό, μου θύμισε τον τόπο που γεννήθηκα, νύχτα πια έξω στην χωματένια αυλή ανάψαμε φωτιά με κούτσουρα και άρχισα νε λέω παραμύθια στον εγγονό μου καθισμένοι δίπλα, δίπλα, όπως έκανε η γιαγιά μου όταν ήμουν μικρός στον τόπο που γεννήθηκα με μόνη μας συντροφιά  στη νυχτερινή ησυχία τις φλόγες και τις σπινθήρες από τα ξύλα  που καιγόταν.
Κάποτε όταν θα έχω φύγει θα μείνουν αυτές οι αναμνήσεις στον εγγονό μου, είναι προσγειωμένες, φτωχές, ανθρώπινες,   γεμάτες αγάπη.

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΥΠΕΡΠΕΡΑΝ

Είχε ξημερώσει μια Κυριακή ηλιόλουστη ημέρα ήταν η 8 Σεπτεμβρίου 2013, πρωινές ώρες ετοιμαζόμουν για την απογευματινή μας συνεδρίαση τα μέλη του Ελληνοαμερικανικού συλλόγου Λογοτεχνών   Νέα Υόρκης 
Ξαφνικά έτσι απότομα  όλα γύρω μου άρχισαν να χορεύουν, ένα χορό ξέφρενο, τρελό, αισθάνθηκα ότι η γη ολόκληρη ξεκόλλησε απ’ την τροχιά της κι έπεφτε στο κενό, με ιλιγγιώδη ταχύτητα, συνεπαίρνοντας κι εμένα μαζί της.
 Μου φάνηκα  ότι στεκόμουν σε άλλον πλανήτη κι έβλεπα όλα πάνω στη γη, να χορεύουν, να χορεύουν μαζί μου. Ξάφνου λες  και άνοιξαν οι ουρανοί και με καταπλάκωσαν.  Έκλεισα τα μάτια  η καρδιά μου ξεκόλλησε και πήγε στο στομάχι  μια δυνατή ναυτία, νόμιζα ότι ήμουν σε πλεούμενο σκαφίδι κάπου στον ατλαντικό εν μέσω κυκλώνα όλα κουνιόταν δοκίμασα να πιαστώ από κάπου αδύνατον, καμιά ελπίδα, δεν άντεχα άλλο,  τότε έπεσα  πάνω σ’ ένα στρώμα στο κρεβάτι. Πρόλαβα και είδα τα δυο γυμνά μου πόδια κίτρινα σαν το φλουρί.
   
Σε δυο λεφτά κατέφθασε των πρώτων βοηθειών.
Με δέσανε με κάτι χρώματος πορτοκαλί τιράντες, και πήραμε δρόμο, δρόμο, δρόμο, όλα γύρω μου χόρευαν ακόμα και τα δένδρα. Μετά από τρεις μέρες στο βασίλειο του υπερπέραν  γύρισα στον δικό μας πλανήτη στη γη, στο σπίτι μου   αυτό που τώρα δεν χορεύει.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2013

Καλό Μήνα, Ένας πράσινος μήνας



Πράσινο, πολύ πράσινο, τα φύλλα σαν ομπρέλες ένα ολόκληρο μπόι, οι καρποί γιγαντιαίοι, η παραγωγή υπερβαίνει την κατανάλωση, τουλάχιστον εποχιακά.
Το χώμα ευλογημένο, εύφορο, έδωσε εκ μέρους του τον καλλίτερο εαυτόν του για νε με παρηγορήσει μια και δεν πήγα στα πάτρια εδάφη. Λες και γνοιαζόταν να μου κάνει τη ζωή πιο εύκολη. Να μην μου λείψει το φρέσκο το οργανικό. 

Εκτός από τις ντομάτες και αγγούρια έχουμε και κολοκυθάκια που όμως τα άφησα επίτηδες να μεγαλώσουν, για να τα φάμε σε  barbeque λες και είναι φυτική μπριζόλα. 

Τα κόβω φέτες τους βάζω αλάτι και πιπέρι «προαιρετικό είναι και λιγάκι ψιλοκομμένο σκόρδο» τα πασαλείφω μ’ ελαιόλαδο  και τα βάζω στη σχάρα μέχρι να ροδοκοκκινίσουν.


Καλωσορίσαμε λοιπόν τον καινούργιο μήνα Σεπτέμβρη, με μια συγκέντρωση φίλων όπου μια και είναι τριήμερη αργία 2 Σεπτεμβρίου “Labor day” όλοι είχαμε αρκετόν καιρό στην διάθεσή μας. Οι μεζέδες άφθονοι τα ποτά δροσιστικά, έρεε η κουμπαλίβρε και η μπύρα.   Εντυπωσίασαν   τα ψητά κολοκυθάκια τρυφερά, όπως και ήταν, πραγματικά νόστιμες οργανικές φυτικές μπριζόλες.   
Επιτέλους έκανα και κάτι πρωτότυπο δικό μου!!!

Σας ευχόμαστε λοιπόν σε όλους τους φίλους-ες επισκέπτες καλόν μήνα.


Γαβριήλ Παναγιωσούλης