Αχ! Αυτό το Μελανί Χρώμα είναι το χρώμα μου, με ακολουθεί!!!
Μιλούσαν μεταξύ τους
γαλλικά, (patois) ήταν
από τους πρώτους κατοίκους της Λουϊζιάνας, η Κυρία Μπουντρού ξεχώριζε ήταν ντυμένη μαύρα, σε
αυτήν παραπονέθηκε ένας Χιώτης ναυτικός ότι το φαγητό δεν του άρεσε, κι αυτή με
ένα ύφος 100 καρατίων μας λέει τι θέλετε να φάτε μήπως φασόλια; Οι άλλες φορούσαν άσπρη στολή, μαζί της και ο Γιατρός
Ντεκουέρ, σπεσιαλίστας χειρούργος σε μεταμόσχευση δέρματος. Το νοσοκομείο φάνταζε σα μια κουκλίστικη βίλα λευκού
χρώματος όπου είχε μείνει απολιθωμένη
στο χρόνο, της εποχής του Ναπολέοντα. Και ήταν στην κεντρική οδό της Νέας
Ορλεάνης στην Canal Street.
Εκεί γνώρισα την Daisy νοσοκόμα η οποία κόντευε
να με κάνει καθολικό με τις επισκέψεις κάθε λίγο και λιγάκι στην εκκλησιά του
Αγίου Λουδοβίκου στο Jackson Square στην Γαλλική συνοικία.
Στο μεταξύ με περίμενε ο
Νίκος, στο Café Du Monde πίναμε αυτό τον μαύρο καφέ με τσίκορι, ο Μισισιπής ποταμός από όπου
είχαμε έρθει με το λασπερό χρώμα των νερών του λέρωνε τις σκέψεις μας, μαζί μπαρκαρισμένοι σε προηγούμενο βαπόρι, τώρα και οι τρεις μας
Κεφαλλονίτες ήμασταν ξέμπαρκοι, εγώ λόγο ασθενείας, ο Νίκος για να δώσει εξετάσεις για Λιβεριανό δίπλωμα
πλοιάρχου κι ο Μιχάλης φύλακας σε δεμένο βαπόρι, απέναντι απ’ το αγκυροβόλιο
της Νέας Ορλεάνης είχε για βοηθό και προστασία μια τεράστια σκύλα.
Ο Νίκος άρχισε ένα συμβουλευτικό κατεβατό, μια συμβουλή
σου δίνω να παρατήσεις όλα και να πας να χαθείς στα βάθη της Αμερικής, άλλαξε
και τ’ όνομά σου, ευκαιρία είναι μην την αφήνεις, θα αποκατασταθείς, θα
γλυτώσεις, θα πλουτίσεις. .
Ο Μιχάλης γνώρισε την Υβόν μπαργούμαν στο μπαρ του
Τζίμη του έλληνα στην Decatur street. Δεν πάει άλλο η ζωή του ναυτικού
μούλεγε, θα την παντρευτώ να μείνω στην στεριά, την έβγαλε απ’ το μπαρ έπιασε
δουλειά στο Maison Blanche, έφυγε απ το δεμένο καράβι, έκανε τα χαρτιά
του και ήρθαν στη Νέα Υόρκη, ο Νίκος πήρε το Λιβεριανό δίπλωμα πλοιάρχου και
μπαρκάρισε πλοίαρχος σε αμερικάνικο συμφερόντων βαπόρι με ταξίδια Φλόριντα Μπαχάμες, εγώ κατέληξα νυκτοφύλακας στο καράβι
αυτό που ήταν δεμένο στην είσοδο του λιμανιού της Νέας Ορλεάνης, από εκεί πήρα
το αεροπλάνο και πήγα στην Γουατεμάλα. Ήταν
μια καλο-θύμητη μέρα, η μέρα που είχαν σκοτώσει τον αμερικανό πρόεδρο John F. Kennedy.
Ο Νίκος έμεινε στη Νέα Υόρκη,
πλούτισε, πέθανε, ο Μιχάλης χώρισε ξαναπαντρεύτηκε και μένει στο Τέξας.
Χθες βράδυ λοιπόν ξανασμίξαμε
4 φίλοι παλαιοί συνάδελφοι ναυτικοί φίλοι, οι οποίοι στα νιάτα μας κάναμε κοινά ταξίδια Γουατεμάλας, αιτία ο γάμος ενός παιδιού
φίλου και συναδέλφου.
Όλοι μας είχαμε ρίξει
άγκυρα στις ΗΠΑ. Περιττό να πω ότι η συζήτηση .διεξήχθη για τις παλιές μας περιπέτειες
με κύριο παρονομαστή τις γυναίκες… για τον αγώνα του κάθε ενός μας χωριστά να
μείνουμε στη στεριά, και τη θύμηση της τάδε ή δείνα γυναίκας, για το που
βρίσκονται οι άλλοι...
Έστω κι ας έχουν περάσει 45 χρόνια
ξαναφέραμε το παρελθόν μας, λες και ήταν χθες!!! Σα να είμαστε ένα άλλο είδος ανθρώπων ξεκομμένων
από πολιτικές αποχρώσεις ή από μεταναστευτικές έγνοιες και στενοχώριες…
Γαβριήλ Παναγιωσούλης