Δευτέρα 30 Μαΐου 2016

Memorial Day!

Η τελευταία Δευτέρα του Μάη κάθε χρόνο εορτάζεται εδώ στις ΗΠΑ  το Memorial day ή μέρα μνήμης που τιμούν τους πεσόντες, αρχίζοντας από τον Αμερικανικό εμφύλιο και    στους διάφορους άλλους  πολέμους.  

Επίσης  είναι και η ημέρα όπου ανοίγουν οι πλαζ για κολύμπι, ή με άλλα λόγια αρχίζει  η περίοδος του καλοκαιριού.

Πάντα είναι τριήμερη αργία, ο κόσμος ξεχύνεται στα πάρκα ή στις αυλές των σπιτιών με barbecue ένα καλωσόρισμα του καλοκαιριού! Από όπου και η φωτογραφίες. 
   
              Κλείνοντας σας εύχομαι εκτός από καλή εβδομάδα μα και καλό μήνα Ιούνιο.


                                         Γαβριήλ Παναγιωσούλης



Σάββατο 21 Μαΐου 2016

Τα πρώτα Βήματα στην Νέα Υόρκη

                                       Τα πρώτα βήματα στην Νέα Υόρκη 

  
Εγώ του σερβίρισα καφέ, αυτός κάθισε στο σκαμπό, φαινόταν ανεμοδαρμένος άνθρωπος γεμάτος ρυτίδες, με κοίταζε με περιέργεια. Έβγαλε από την τσέπη του μια γραφίδα κι άρχισε να με παρατηρεί.
Με   σκιτσάρισε πάνω σε μια χαρτοπετσέτα,  όταν τελείωσε μου την έκανε δώρο κι έφυγε.
Ήταν η γειτονιά του Bowery   Manhattan, όπου συχνάζουν μποέμηδες.
Τότε  σταμάτησα και  κοίταξα την πόρτα από όπου είχε φύγει. Δίπλωσα την χαρτοπετσέτα και την έβαλα στην τσέπη μου.
Σκέφτηκα   ποιος νάταν, γιατί  το έκανε; 

Μετά κατάλαβα ότι ιχνογράφησε ένα  κομμάτι της ζωής μου, ή ίσως να είδε το μέλλον μου μέσα απ τον καφέ, δεν ξέρω.
Όμως ήταν τα πρώτα μου βήματα στην πόλη της Νέας Υόρκης, ίσως να είχα πάνω μου την αθωότητα του ταξιδευτή, αυτήν που υπόσχονται τα  όνειρα, αυτά που βγαίνουν από επιφανειακές εντυπώσεις αυτών με τις πλατειές γραβάτες και τις χρυσές καδένες, ή ακόμα και ίχνη από αλάτι, τόσο διαφορετικός από την υπόλοιπη κοινωνία!
Φύλαξα την χαρτοπετσέτα μέσα στις σελίδες ενός βιβλίου!  Τα χρόνια διάβηκαν, κι αυτή υπάρχει ακόμα!    

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

Τετάρτη 18 Μαΐου 2016

Ο Τάφος, το Ρόδο!

                             Ο ΤΑΦΟΣ  ΕΙΠΕ  ΣΤΟ  ΡΟΔΟ


Ο τάφος είπε στο ρόδο:
-Την πρωινή δροσιά που σε ραντίζει.
Τι την κάνεις, λουλούδι της αγάπης;
Είπε το ρόδο στον τάφο:
-Εσύ τι κάνεις, πες μου αυτό που πέφτει
Στην πάντα ανοιχτή άβυσσό σου;



Είπε το ρόδο: «Σκοτεινέ τάφε,
Από τα δάκρυα της αυγής κάνω στον ίσκιο
Εν’ άρωμα κεχριμπαρόχρωμο, μελένιο»
Κι ο τάφος είπε: «Μεμψίμοιρο λουλούδι,
Από κάθε ψυχή που έρχεται σ’ εμένα
Κάνω έναν άγγελο που πάει στα ουράνια!


                                Ποίημα του Βίκτωρ Ουγκώ  


                                        Φιλοσοφείστε το

                                          Γαβριήλ Παναγιωσούλης


Πέμπτη 12 Μαΐου 2016

Μια ηλιαχτίδα

Κοινωνία, ώρα αγάπης # 2

                                   Μια ηλιαχτίδα

Κάθε βράδυ ήταν η ίδια νύχτα, μας έφεγγε  το ίδιο χλωμό  φως, που δεν ήταν φεγγάρι, αλλά αιχμαλωτισμένος λαμπτήρας στο ίδιο δωμάτιο,  τα ίδια θρανία, στο ίδιο νυχτερινό γυμνάσιο Καλλιθέας.  Όταν  γελούσε στα μάγουλά της δίπλα απ τα χείλη της σχηματιζόταν δυο λακκάκια, δεν ξεκολλούσα τα μάτια μου, πάνω της έκανα  όνειρά, ήταν ο ήλιος μου, τα χτυποκάρδια της καρδιάς ακουγόταν σε όλη την τάξη. Κοκκίνισα, σάστισα, μπερδεύτηκαν τα λόγια μου όταν βρεθήκαμε μόνοι στην αυλή, ήταν Ιούνιος κάναμε εξετάσεις. Ήταν η κοινωνία μου, ήταν τα πρώτα σκιρτήματα αγάπης.
Ένα απότομο  φύσημα αέρος με πέταξε μακριά της, τόσο μακριά ώστε δεν ξαναγύρισα. Μετά  έτρεχα να πιάσω την οπτασία της, δεν βαριέσαι η οπτασία χλόμιασε και χάθηκε στην απεραντοσύνη του σύμπαντος λες και ήταν το αστέρι της Αφροδίτης, αυτό που αν και από μακριά μου δώρισε  το χάρισμα να γνωρίσω αυτό που δεν πρόλαβα, την ηλιαχτίδα.  
Έτσι  βρήκα την ηλιαχτίδα της αγάπης   αυτή  μου τάδωσε όλα, με άφησε να αισθανθώ την γλυκιά  αγαλλίαση, που φέρνει ο έρωτας…   Χόρτασε η ψυχή μου απ’ τη συντροφιά της βροχής,  χόρτασε να χορεύουμε μαζί κάτω απ’ τα  τσίγκινα κεραμίδια ερωτευμένοι το χορό της αγάπης, χόρτασε η ψυχή μου  να στροβιλιζόμαστε  αγκαλιασμένοι σαν τον καπνό που  τρέχει να ανεβεί στον ουρανό από μια στενή καπνοδόχο, αυτή που όταν έβρεχε έπεφταν στάλες βροχής και χόρευαν πάνω στην στάχτη, αυτή που είχαν αφήσει τα κούτσουρα, οι στάλες   έκαναν τρύπες και ζουζούνιζαν στην κρυμμένη θράκα σα να ήταν σφαίρες αυτές που αφαιρούν τη ζωή, αυτές που βγαίνανε απ’ τα όπλα, αυτά που κρατούσαν  οι στρατιώτες του χρόνου, αυτού που σου μέτραγε μια, μια, τις μέρες λες και ήταν δικές του, που όμως ήταν...


«Έζησα αγάπησα, αγαπήθηκα,
           δημιούργησα
ζωή δεν μου χρωστάς τίποτα.»


Γαβριήλ Παναγιωσούλης






Τρίτη 10 Μαΐου 2016

Η ξεκούραση της Ψυχής

Για το     " Κοινωνία ώρα αγάπης"
                               Η ΞΕΚΟΥΡΑΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ:



Ο παπάς προσπάθησε να διώξει απ’ το μυαλό του την εικόνα του έλληνα ναυτικού που είχε γνωρίσει, αυτού που ως  νονός βάφτισε στην εκκλησία του, το μωρό της φίλης  Μαγδαλένας ιδιοκτήτριας μπαρ και πανσιόν, όπου σύχναζαν ναυτικοί και γυναίκες του λιμανιού.
Στριφογύριζε στο κρεβάτι του χωρίς να τον παίρνει ο ύπνος. Η συνείδηση του τον τυράννηζε. 
Σηκώθηκε, ήταν νύχτα ακόμα. Είχε αρχίσει να βρέχει, ο αέρας σφύριζε μπαίνοντας από τις χαραμάδες, ένας αέρας ζεστός, υγρός, με το που θα σταματούσε να φυσά ήξερε ότι θα ερχόταν τα κουνούπια, ευτυχώς που το κρεβάτι του είχε σκεπή από κουνουπιέρα.
Κοίταξε απ’ το παράθυρο, μπροστά του ήταν τα φώτα ξενοδοχείου του φίλου του έλληνα ναυτικού, αυτού που είχε αρνηθεί να βαφτίσει  το μωρό, όταν η γυναίκα του πέθανε στη γέννα.
Τώρα είναι αργά σκέφτηκε, ο φίλος μου πέθανε.
Η μοναξιά τον έπνιγε, το ανθρώπινο ένστικτό του ζητούσε παρέα, κάποιον να μιλήσει, αλλά δεν τόλμησε να πάει προς το ξενοδοχείο που ήξερε ότι θα εύρισκε παρέα.
Θυμήθηκε τα χθεσινά, την πράξη του, κράτησε τα χρήματα για τον εαυτό του με το πρόσχημα ότι θα τα έδινε στην εκκλησία, αυτά που του έδωσε η μάνα του άρρωστου δολοφόνου, -αυτού που είχε σκοτώσει  εν πλω συνάδελφο του ναυτικό, σε ελληνικής ιδιοκτησίας βαπόρι που έπλεε κάτω από τους νόμους της  Λιβερίας όπου ήταν η σημαία του πλοίου. Σημαία ευκαιρίας (πειρατική) Τα  χρήματα που του είχαν  δώσει για άφεση αμαρτιών του γιου της ώστε να ανοίξει η πύλη του παραδείσου.
-Ετοιμάσου τέκνο μου να μετανιώσεις…
-Ώστε θα πεθάνω παπά μου; Α! τώρα καταλαβαίνω, ήρθες να πάρεις την ψυχή μου, φύγε παπά μου, φύγε να μη σε βλέπω.
Αισθάνθηκε σα ράπισμα από την προσβλητική γι’ αυτόν άρνηση του άρρωστου να τον δεχτεί. Στα αυτιά του ακόμα ηχούσαν οι εφιαλτικές στριγκλιές των γυναικών που μαζεμένες στην αυλή περίμεναν το θάνατο του άρρωστου δολοφόνου, κι άρχισαν τα μοιρολόγια όταν είδαν τον παπά να βγαίνει απ’ το δωμάτιο του, νομίζοντας ότι όλα τελείωσαν.
Για ότι μου συμβαίνει δεν φταίω εγώ, σκεφτόταν, το έκανα για να μη κακοκαρδίσω τους πλούσιους Η κοινωνία μας  είναι τόσο πολύπλοκη, προσφέρεις αγάπη,  κατανόηση,  μα δεν σε καταλαβαίνουν. 
Άρχισε να κλαίει, με το κλάμα ξεκουράστηκε η ψυχή του, τον πήρε ο ύπνος. Όταν ξημέρωσε, η βροχή είχε σταματήσει, τα σύννεφα προσπαθούσαν να κρύψουν τον ήλιο, αλλά μια του αχτίδα πέρασε, φώτισε του παπά το δωμάτιο.
Ξύπνησε αισιόδοξος, η καινούργια μέρα αναζωογόνησε τις ελπίδες του κι έθαψε βαθιά στη λήθη του παρελθόντος τα περασμένα, κατάλαβε ότι δεν θα μπορούσε  να ξεφύγει από το πεπρωμένο, όποιο και να ήταν,  παραδέχθηκε ότι η μοίρα του,  του παίζει παιχνίδια, αισθάνθηκε νικημένος και αφέθηκε στις βουλές της μοίρας, ας γίνει το θέλημά της ψιθύρισε.  Αυτή    η σκέψη τούφερε ένα ξαλάφρωμα στην ψυχή, ευδιάθετος ξεκίνησε για την εκκλησία.  

                               Γαβριήλ Παναγιωσούλης




Δευτέρα 9 Μαΐου 2016

Παρουσίαση βιβλίων

Χθες βράδυ Κυριακή 8 Μαΐου,  μια όμορφη συνάντηση στην Νέα Υόρκη παρουσίασης βιβλίων από φίλο και αξιόλογο συγγραφέα, μεταφραστή Ρήγα Καππάτο, την συγγραφέα Υπατία Αποστολίδη, τον αντιπρόσωπο εκδόσεων Σαμ Τσέκουα και πολλούς φίλους-λες 




Γαβριήλ Παναγιωσούλης


Παρασκευή 6 Μαΐου 2016

Happy Mother's Day 2016

                   Χαρούμενη μέρα της Μητέρας
                   Happy Mother’s day
                  Feliz día de las madres


Χαιρετίζω όλες της μητέρες του κόσμου, μα και του κάθε ενός μας χωριστά, τιμώ την μνήμη των μητέρων μας αυτών που έχουν πάρει τη οδό της αναπαύσεως.
Εορτή της μητέρας, όλοι οι άνθρωποι έχουν γεννηθεί από μια μητέρα, η δεύτερη Κυριακή του Μάη είναι αφιερωμένη  σε αυτήν στην Μάνα μας, αυτή που μας έφερε στον κόσμο.
Τυχεροί όσοι από εμάς έζησαν μαζί της μέχρι την ενηλικίωση, άλλοι μόλις πρόφτασαν να την γνωρίσουν. Η αγάπη της όμως σε όλες τις φυλές του κόσμου είναι μοναδική ανιδιοτελή.  

ΜΗΤΕΡΕΣ

…Η μάνα έτρεξε, έφτασε λαχανιασμένη, έκανε τα χέρια της χωνί και φώναξε:
-Γιατρέ, ξανά φώναζε, έσκουζε γιατρεεέ!
Η υπηρέτρια του διπλανού σπιτιού άκουσε τον θόρυβο βγήκε στην πόρτα και είπε.
-Τι φωνάζεις δεν βλέπεις ότι δεν είναι κανένας μέσα, όταν θες να μάθεις που είναι πήγαινε στο ξενοδοχείο Ντελ Νόρτε, εκεί συχνάζει κι έκλεισε την πόρτα με τέτοια ορμή ώστε ακούστηκε σαν πιστολιά.
Η μάνα έσκυψε το κεφάλι, νόμισε ότι της έριξαν, σκόνταψε, έπεσε χάμω, σηκώθηκε και σκυφτά έτρεξε να φύγει. Πάντα είχε τον φόβο αυτών των πλουσίων που ζούσαν χωριστά.
Λαχανιασμένη έφτασε στο ξενοδοχείο το άσπρο αυτοκίνητο με τα κόκκινα καθίσματα ήταν εκεί παρκαρισμένο στην αυλή. Τρέχει στην είσοδο, κοιτά προς την τραπεζαρία, αυτή με τα άσπρα τραπεζομάντηλα, ρωτά τον σερβιτόρο για τον γιατρό.
……………….
-Το παιδί μου φώναξε πως είναι;
Μια καλόγρια βγήκε απ το γραφείο του νοσοκομείου.
-Κάθισε, της είπε.
- Δεν  βρήκα τον γιατρό, είπε η μάνα…
-Μα δεν είναι ανάγκη να τρέχεις για γιατρό, είπε η καλόγρια, το παιδάκι πέθανε και το έχουμε στο πίσω μέρος της αυλής, πήγαινε τώρα, βρες ένα μεταφορικό μέσον…
Εκεί είναι που λαμβάνω μέρος σε αυτή την ιστορία…  


 Και λίγη ιστορία:
Η δεύτερη Κυριακή του Μάη που καθιερώθηκε σαν εθνική γιορτή της μητέρας στις ΗΠΑ οφείλεται στην έμπνευση  μιας γυναίκας από τη Φιλαδέλφεια της δασκάλας Άννας Τζάρβις θέλοντας να τιμήσει τη μνήμη της μητέρας της -που αγωνίστηκε για τη συμφιλίωση Βορείων και Νοτίων Αμερικανών, μετά τη λήξη του Αμερικανικού Εμφυλίου πολέμου το 1864- ξεκίνησε το 1907 μια εκστρατεία για να καθιερωθεί μια επίσημη γιορτή της μητέρας.
Η προσπάθειά της είχε απήχηση και η γιορτή της μητέρας έγινε επίσημα εθνική γιορτή στις ΗΠΑ στις 8 Μαΐου 1914 με προεδρικό διάταγμα του 28ου Αμερικανού προέδρου, Τόμας Γούντροου Ουίλσον, που όριζε την δεύτερη Κυριακή του Μάη σαν Ημέρα της Μητέρας.
 Πηγή Εθνικός Κήρυξ ΝΥ



Στον κόσμο τρέχοντας
ο νέος διαβάτης
πέφτει στ' αγνώριστα                                   
βράχια τσ’ απάτης                           
και αναστενάζοντας,
Μάνα μου! Λέει,                                     
Μάνα! Και κλαίει.
 Γεράσιμος Μαρκοράς



Γαβριήλ Παναγιωσούλης

Δευτέρα 2 Μαΐου 2016

Λαμπρή 2016

Λαμπρή 2016,
                                                        Το ξεκίνημα!

Χριστός Ανέστη σε όλο τον κόσμο, στους φίλους-ες  και αναγνώστες του ΠΥΛΑΡΟΣ

Για μια ακόμα χρονιά εορτάσαμε το Πάσχα όπως κάθε χρόνο σε μια οικογενειακή ατμόσφαιρα γεμάτη θαλπωρή και αγάπη…

Είναι αυτές οι αναμνήσεις που μένουν καθώς το διάβα του χρόνου αλλάζει, μονοπάτια, σύμφωνα με της ηλικίας τα σκαλοπάτια.
                                                              Η Μαγειρίτσα

                                                         Στην Ανάσταση, Και του Χρόνου 

                                                               Χρόνια Πολλά  
  

                                               Γαβριήλ Παναγιωσούλης