Μια ηλιαχτίδα

Κοινωνία, ώρα αγάπης # 2

                                   Μια ηλιαχτίδα

Κάθε βράδυ ήταν η ίδια νύχτα, μας έφεγγε  το ίδιο χλωμό  φως, που δεν ήταν φεγγάρι, αλλά αιχμαλωτισμένος λαμπτήρας στο ίδιο δωμάτιο,  τα ίδια θρανία, στο ίδιο νυχτερινό γυμνάσιο Καλλιθέας.  Όταν  γελούσε στα μάγουλά της δίπλα απ τα χείλη της σχηματιζόταν δυο λακκάκια, δεν ξεκολλούσα τα μάτια μου, πάνω της έκανα  όνειρά, ήταν ο ήλιος μου, τα χτυποκάρδια της καρδιάς ακουγόταν σε όλη την τάξη. Κοκκίνισα, σάστισα, μπερδεύτηκαν τα λόγια μου όταν βρεθήκαμε μόνοι στην αυλή, ήταν Ιούνιος κάναμε εξετάσεις. Ήταν η κοινωνία μου, ήταν τα πρώτα σκιρτήματα αγάπης.

Ένα απότομο  φύσημα αέρος με πέταξε μακριά της, τόσο μακριά ώστε δεν ξαναγύρισα. Μετά  έτρεχα να πιάσω την οπτασία της, δεν βαριέσαι η οπτασία χλόμιασε και χάθηκε στην απεραντοσύνη του σύμπαντος λες και ήταν το αστέρι της Αφροδίτης, αυτό που αν και από μακριά μου δώρισε  το χάρισμα να γνωρίσω αυτό που δεν πρόλαβα, την ηλιαχτίδα.  

Έτσι  βρήκα την ηλιαχτίδα της αγάπης   αυτή  μου τάδωσε όλα, με άφησε να αισθανθώ την γλυκιά  αγαλλίαση, που φέρνει ο έρωτας…   Χόρτασε η ψυχή μου απ’ τη συντροφιά της βροχής,  χόρτασε να χορεύουμε μαζί κάτω απ’ τα  τσίγκινα κεραμίδια ερωτευμένοι το χορό της αγάπης, χόρτασε η ψυχή μου  να στροβιλιζόμαστε  αγκαλιασμένοι σαν τον καπνό που  τρέχει να ανεβεί στον ουρανό από μια στενή καπνοδόχο, αυτή που όταν έβρεχε έπεφταν στάλες βροχής και χόρευαν πάνω στην στάχτη, αυτή που είχαν αφήσει τα κούτσουρα, οι στάλες   έκαναν τρύπες και ζουζούνιζαν στην κρυμμένη θράκα σα να ήταν σφαίρες αυτές που αφαιρούν τη ζωή, αυτές που βγαίνανε απ’ τα όπλα, αυτά που κρατούσαν  οι στρατιώτες του χρόνου, αυτού που σου μέτραγε μια, μια, τις μέρες λες και ήταν δικές του, που όμως ήταν...

«Έζησα αγάπησα, αγαπήθηκα,

           δημιούργησα

ζωή δεν μου χρωστάς τίποτα.»

Γαβριήλ Παναγιωσούλης