Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2018

Happy New Year 2019.  Ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος 2019 
Η Φωτογραφία είναι από τότε που αισθανόμουν ότι μου ανήκε ο κόσμος ολόκληρος
Σήμερα μούφυγε αυτή η ιδέα και είμαι σαν ζωγραφιά στον τοίχο,
Μερικοί περαστικοί περνούν και της ρίχνουν μια ματιά άλλοι ούτε καν την βλέπουν, κι εγώ προσπαθώ να γνωρίσω τον καινούργιο εαυτόν μου 
Βρε πως αλλάζει ο κόσμος, η ζωή μας, και μετά τι; 
Υπάρχει το άγνωστον, ένα άγνωστο ανήμπορο μοναχικό, περιμένοντας το περνούν οι μέρες, περνούν τα χρόνια και στα μαλλιά μας πέφτουνε χιόνια... Χάθηκαν πολλά πράγματα ένα απ' αυτά  το καρδιοχτύπι πάει κι αυτό, απ' την ζήλεια της μου το πήρε η θάλασσα, κι εγώ σαν πιστός του εαυτού μου ξαναζώ τις παλιές καλές στιγμές, απ΄όπου και η φωτογραφία   
Γαβριήλ Παναγιωσούλης  

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2018

 Σιγά,   σιγά συναντηθήκαμε παλιοι φίλοι  να  αποχαιρετίσουμε τον παλιό τον χρόνο 2018  και να δώσουμε τη ευκαιρία στον καινούργιο να μας έλθει γεμάτος  με χαρά υγεία και ευτυχία   

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2018


Happy Thanksgiving day November 22nd 2018


H Thanksgiving day, ημέρα των ευχαριστιών που εορτάζεται εδώ στις ΗΠΑ την τελευταία πέμπτη Νοεμβρίου χωρίς να θέλω να σκαλίσω το πως εδραιώθηκε ή από ποιους, είναι η ημέρα όπου θυσιάζονται χιλιάδες γαλοπούλες ευχαριστώντας τον Θεό που με την πρόνοιά του, έστειλε κοπάδια από ινδιάνους ώστε οι τότε οδοιπόροι μετανάστες προσκυνητές (pilgrims) μαζί με τους ντόπιους ‘ερυθρόδερμους’ να χορτάσουν την πείνα τους, κι από τότε όλος ο κόσμος να έχει πρόσβαση σε ένα πλούσιο γεύμα, και να δοξάζει τοv Θεό.



Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2018


                      Οκτώβρης ο μήνας της επέτειος του ΟΧΙ



Χθες βράδυ 20 Οκτωβρίου ο σύλλογος Αθηναίων Νέας Υόρκη εόρτασε την επέτειο της απελευθέρωσης των Αθηνών από του Γερμανούς Οκτώβριος 1944… ήμουν προσκεκλημένος της προέδρου κ. Βάνας Κοντομέρκου
Ομιλία της κ. Προέδρου κλπ…
Ήταν για εμένα ένα γύρισμα του χρόνου σε μια παλιά Ελλάδα αυτή που μεγάλωσα…
Με ζωντανή μουσική η τραγουδίστρια κ. Ιουλία  Τζιάβρα μας τραγούδησε όλα τα της τότε εποχής τραγούδια, αρχίζοντας από ‘Βάζει ο Ντούτσε την στολή του’… ‘Βλέπε φωτογραφία’  
Ένα  σύντομο ντοκιμαντέρ  για την κήρυξη του πολέμου,
Ένα μουσικό βίντεο με τον Βασίλη Τσιτσάνη (To build and destroy Castles)
Ένα ντοκιμαντέρ για τη απελευθέρωση των Αθηνών της Φίνος φιλμ.  
Έκλεισε με ένα μουσικό Βίντεο  τραγούδια της Σοφίας Βέμπο  «Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου»
Χωρίς να το θέλω μεταφέρθηκα  στην τότε εποχή, όταν μάλιστα άκουσα και τα τότε τραγούδια προπαντός το ‘Συννεφιασμένη Κυριακή μοιάζεις με την καρδιά μου’…

 
Η νοσταλγία της παιδικής ηλικίας με νίκησε. Η αίθουσα σκοτεινή…
Έκλεισα τα μάτια μου… άκουσα τις καμπάνες να χτυπούν χαρμόσυνα, πιτσιρικάς έτρεξα να μάθω το γιατί, ο Μεταξάς είπε όχι και ο στρατός μας νικά,     μάλιστα έφθασαν και αφίσες που τις τοιχοκόλλησαν στα καφενεία οι Νίκες του Ελληνικού Στρατού, με την Λεζάντα πήραμε την Κορυτσά, το Αργυρόκαστρο την Πρεμετή, το Τεπελένι κλπ.  Τα καφενεία στο χωριό γέμιζαν Λεζάντες  στρατιώτες με ξιφολόγχες, παρατεταμένες ενάντια στους  εχθρούς, άνθρωποι σωριαζόταν στο έδαφος με ανοιχτές πληγές…  μια μάλιστα είχε και εύζωνες με την γροθιά παρατεταμένη  και το μότο ‘Γιγαντομαχία Ευζώνων’  μα και μια μεγάλη Λεζάντα του τότε πρωθυπουργού Ι. Μεταξά, ούτε μια σπιθαμή γης να μην μείνει ακαλλιέργητη…  ο στρατός επίταξε όλα τα ζώα άλογα και μουλάρια στο χωριό οι άμαξες χάθηκαν.  Πόλεμο έχουμε ακούστηκε η φωνή του πατέρα…  να,  το γράφει και ο Νεολόγος Πατρών…
Με συνέφερε η φωνή φίλου μου Ανδρέα   Ε! Γαβρίλη πάμε κάτω στη καφετέρια  για κάνα κρασάκι! Τρόμαξα είχα αφαιρεθεί νόμιζα  ότι ζούσα στην τότε εποχή,  ότι ξαναγύρισαν τα παλιά, η αίθουσα σκοτεινή, συνήλθα,
Πάμε  είπα.  

Κατεβήκαμε στην αίθουσα με ρώτησε τι προτιμάς άσπρο ή κόκκινο; Ξέρεις κάτι λέω φίλε μου θα πάρω μόνο ένα μπουκαλάκι νερό, τόσφιξα στο χέρι μου. Χαιρέτισα  κι έφυγα μπήκα στο αυτοκίνητο, έβαλα μπρος  και χαρούμενος γύρισα σπίτι μου εκεί με περίμενε το σήμερα…
Γαβριήλ Παναγιωσούλης   

Υ.γ. παρέλειψα την ομιλία του Professor Andreas Karras

Κυριακή 26 Αυγούστου 2018

Home Sweet Home!!!!!


Home sweet home
                                      Μα πιο απόλα;

Ιδού το δίλημμα, ας ξεκινήσουμε απ’ αυτό που γεννήθηκα στην Κεφαλονιά,   αυτό που μας έδινε κάποτε αγάπη και θαλπωρή, σήμερα το βλέπεις γέρικο ξεθωριασμένο μοιάζει σαν γέρικο κεφάλι, με άσπρα ανακατεμένα μαλλιά, θυμάσαι το «άστα τα μαλλάκια σου ανακατεμένα» και σου έρχεται ίλιγγος, πας να φας,  μα πως ξεράθηκε  έτσι η φλούδα του ψωμιού,  ξέχασες ότι και τα δόντια σου δεν αντέχουν   πια, τουλάχιστον ας το μούσκευες σε μια   ριγανάδα.
Λες  ας βγω να ξεσκάσω πας στο λιμάνι της Πυλάρου,  στον μόλο η κ. Α.  Μουτσάτσου, η κ. Φωτεινή Βελεσιώτη, μαζί και ο Σωτήρης Μπάλας   κι άλλοι έδιναν συναυλία τραγουδούσαν, κάθεσαι στο πρεβάζι του μόλου, ένα πέτρινο ξαρμυρισμένο τσιμέντο να απολαύσεις την συναυλία, νόμιζες ότι θάταν μια ρομαντική νύχτα, έστω και αφέγγαρη,   μπροστά σου τρεις κυρίες ηλικιωμένες καθόταν σε καρέκλες και κάπνιζαν σαν φουγάρο της παλιάς ΔΕΗ, μάλιστα η μια ζήτησε και φωτιά του διπλανού της, δίπλα σου καθόταν  μια νεαρά με κοντό παντελονάκι, κάπνιζε, την κοίταξα έτσι νυχτιάτικα,  συνομιλούσε με μια άλλη που όρθια κάπνιζε και κουνιόταν λες και ήταν σεισμός που δεν ήταν αλλά ο ρυθμός του τραγουδιού, αισθάνθηκα το βάρος του χρόνου, τα άσπρα μου μαλλιά, έτσι κάτι σα να μην χωρούσα σε τέτοιο περιβάλλον.
Η παρέα μου είχε ξεμακρύνει και οσφραινόταν  τα σουβλατζίδικα στο απέναντι πεζοδρόμιο έτοιμοι να παραγγείλουν ένα γύρο, ή σουβλάκι με όλα, ξέρεις αυτό που σου τυλίγουν σε πίτα τον γεμίζουν με τηγανιτές πατάτες, κρεμμύδια, ψιλοκομμένη  τομάτα, τζατζίκι και ίσως  κάνα κομμάτι κρέας… 
Κατέβηκα απ’ το πρεβάζι του μόλου βρήκα την παρέα μου μαζί φάγαμε αυτό το  τυλιγμένο σε χαρτί και πίτα που το λένε «με όλα»  και ξεκινήσαμε για το σπίτι, λίγο μετά τα μεσάνυχτα ακούστηκαν σμπάρα ήταν από τα πυροτεχνήματα που λάμπρυναν τον ουρανό της Αγίας Ευφημίας στην Κεφαλονιά… ατενίζοντας τα από μακριά τα πολύχρωμα φώτα, έδωσαν στην καρδιά μου το αιώνιο φως μιας ψυχικής ευδαιμονίας που πηγάζει από τα περασμένα, το κακό είναι ότι μόνο εγώ κατόρθωσα να την νιώσω… όλοι οι άλλοι βαρούσαν παλαμάκια  κυνηγώντας τα κουνούπια αυτά τα αόρατα τέρατα της νύχτας, κοιτώντας δυο σαύρες που είχαν κουρνιάσει δίπλα στον γλόμπο φωτός περιμένοντας την σειρά τους σε  κάνα κουνούπι ή καμιά νυχτερινή πεταλουδίτσα…  

Με μιας κατάλαβα,  ο κόσμος άλλαξε, αλλάξαν οι καιροί, κι εγώ να επιμένω σε κάτι της νιότης του παρελθόντος κάτι το ουτοπικό;  
Γαβριήλ Παναγιωσούλης        

Σάββατο 16 Ιουνίου 2018

Φίλοι στην Νέα Υόρκη

 Έστω ας πούμε ότι εορτάσαμε την εορτή του Πατέρα Ιούνιος                                             2018


Κυριακή 20 Μαΐου 2018

Graduation Day!!!!!!!





Παρασκευή και Σάββατο 18 και 19 Μάϊου 2018 δυο  μέρες στην Ουάσιγκτον, μια πόλη που μας  μας καλωσόρισε με την αγιαστούρα της, βροχής της. 

  Συναντηθήκαμε όλοι μαζί για να εορτάσουμε την  αποφοίτηση “Graduation του εγγόνου μας Γαβριήλ από το George Washington University  και να του ευχηθούμε και σε ανώτερα…
Από όπου και οι φωτογραφίες. 


Κυριακή 13 Μαΐου 2018

Happy Mother's Day



Happy Mother’s Day
Feliz Día de las Madres
Ο κήπος της Εδέμ χωρίς το φίδι και τον απαγορευμένο καρπό το μήλο
El jardín del edén, sin el árbol de la sabiduría la manzana y la culebra 

Και λίγη ιστορία:
Η δεύτερη Κυριακή του Μάη που καθιερώθηκε σαν εθνική γιορτή της μητέρας στις ΗΠΑ οφείλεται στην έμπνευση  μιας γυναίκας από τη Φιλαδέλφεια της δασκάλας Άννας Τζάρβις θέλοντας να τιμήσει τη μνήμη της μητέρας της -που αγωνίστηκε για τη συμφιλίωση Βορείων και Νοτίων Αμερικανών, μετά τη λήξη του Αμερικανικού Εμφυλίου πολέμου το 1864- ξεκίνησε το 1907 μια εκστρατεία για να καθιερωθεί μια επίσημη γιορτή της μητέρας.
Η προσπάθειά της είχε απήχηση και η γιορτή της μητέρας έγινε επίσημα εθνική γιορτή στις ΗΠΑ στις 8 Μαΐου 1914 με προεδρικό διάταγμα του 28ου Αμερικανού προέδρου, Τόμας Γούντροου Ουίλσον, που όριζε την δεύτερη Κυριακή του Μάη σαν Ημέρα της Μητέρας.
 Πηγή Εθνικός Κήρυξ ΝΥ

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

Παρασκευή 4 Μαΐου 2018

Ilias-Niki Spathi Θεέ μου, πόσες φορές θα το διαβάσω ακόμα !!!

Ilias-Niki Spathi Θεέ μου, πόσες φορές θα το διαβάσω ακόμα !!!
Manage


H άμμος, ο λύχνος,
Εντυπώσεις Μοναξιάς στα Μαρκάτα!
Κόκκινα φορούσε ο παπάς, κόκκινη ήταν και η νεκροφόρα, κόκκινο το φέρετρο,
κόκκινα φορούσαν οι πενθούντες.
Εγώ όταν είδα την κηδεία ν’ έρχετε καταπάνω μου έτρεξα και κρύφτηκα στο σπίτι.
Απ’ τα παντζούρια του παραθύρου, έβλεπα την κηδεία χωρίς αυτοί να με βλέπουν.
Φώναξα και τους άλλους να έρθουν να δουν, κανένας δεν ήρθε.
Περνώντας απ’ έξω οι πενθούντες μου έριχναν χούφτες άμμο.
Ένα τούβλο τόσο δα μικρό, πέρασε τον τοίχο κι έπεσε στα πόδια μου.
το σήκωσα στα χέρια μου, ήταν γεμάτο άμμο.
Αφού πέρασε η κηδεία βγήκα έξω στην αυλή, ο τοίχος του σπιτιού μου γεμάτος άμμο.
Το κορίτσι ανάλαφρα ανέβηκε στο πρεβάζι του παραθύρου κι ακόμα πιο πάνω
κι άρχισε να καθαρίζει την άμμο.
Της φώναξα να προσέχει, δεν με άκουσε, έπεσε όρθια μες την αυλή, απαλά ανάλαφρα σαν πουλί και στάθηκε δίπλα μου.
Άρχισα να μαζεύω την άμμο, απ’ το παράθυρο του υπογείου που είχε καλυφθεί,
την έβανα σε χάρτινα κουτιά από παπούτσια, μα ήταν τόση πολύ!
Απ’ την αυλή μου κοίταζα το δρόμο, το κορίτσι δίπλα μου ντυμένη στα γαλάζια,
κομψή όμορφη κοίταζε εμένα.
Ένιωθα ευτυχισμένος, δεν ξέρω γιατί;
«Δεν ήξερα ότι στις κηδείες πετούν άμμο;» της είπα.
Αυτή με κοίταξε, μου χαμογέλασε χωρίς ν’ απαντήσει.
Μετά ξύπνησα, είχα αποκοιμηθεί.
Σηκώθηκα, μηχανικά πήγα να βρέξω το πρόσωπό μου λίγο νερό.
Σταμάτησα, φοβήθηκα την κρυάδα του νερού.
Εις μάτην αναζήτησα τη γυναίκα.
Έψαξα στο βάθος της ψυχής μου, προσπαθώντας να ξεδιαλύνω τ’ όνειρο.
Άρχισα να κλαίω, αισθανόμουν απελπιστικά μόνος.
Κοίταξα τα ερείπια του σπιτιού μου, στα Μαρκάτα Πυλάρου απ’ έξω στην αυλή κάτω ακριβώς απ’ το παράθυρο του υπογείου αυτού που είχε καλυφθεί με άμμο, μια μισό-ξηραμένη τριανταφυλλιά άνθιζε λευκά τριαντάφυλλα σε χρώμα αγνότητας περιμένοντας τον γυρισμό μου, έμοιαζαν της κοπέλας, έσκυψα και τα φίλησα.
Άνοιξα την καταπακτή και κατέβηκα στο κατώι τα πόδια μου μπερδεύτηκαν, τράβηξα το σύρμα ένα σκουριασμένο τσαλακωμένο λυχνάρι, ‘αυτό που ήταν παρών όταν γεννήθηκα,’ κειτόταν πεταμένο σε μια γωνιά μισό-σκεπασμένο με άμμο, έμοιαζε εμένα.
Γονάτισα, έχωσα τα χέρια μου στην άμμο, πήρα στα χέρια μου το λυχνάρι, το κοίταξα με λαχτάρα, άρχισα να μετρώ τις περιπέτειες της ζωής μου σε κόκκους, μέσα απ’ αυτούς φάνηκε το χρώμα της θάλασσας, έμοιαζε σα το ντυμένο στα γαλάζια κορίτσι, δάκρυσα για τα χαμένα όνειρα, κατάλαβα ότι είχα αργήσει, νικητής ήταν η φθορά του χρόνου…
Γαβριήλ ΠαναγιωσούληςShow more reactions

Κυριακή 29 Απριλίου 2018

Happy Birthday Eleni

Saturday  April 28 2018 we celebrate our granddaughter  Eleni’s   Birthday
  Σάββατο 28 Απριλίου 2018 εορτάσαμε τα γενέθλια της εγγονής μας Ελένης, από όπου και οι φωτογραφίες…  
El sábado 28 de abril 2018 celebramos los cumpleaños de nuestra nieta Eleni…
 



Τετάρτη 25 Απριλίου 2018

Ο Νους Θολώνει...

O Νους μου Θολώνει...
Recuerdos de una juventud ya pasada, hoy quedan las cenizas en forma de timbres fiscales, para ver y llorar la perdida de los sueños, los que nunca pudo alcanzar.
Ο νους μου θολώνει κοιτώντας τα πολύχρωμα χαρτόσημα πάνω στο ενδεικτικό μιας παιδικής ηλικίας, αυτά που πίστευες ότι θα σου εξασφάλιζαν την κατάκτηση του κόσμου, σήμερα κλαις για το ξεγέλασμα των ονείρων σου αυτών που ποτέ δεν μπόρεσες να κατακτήσεις.


Sevasti Boutos Συγκινήθηκα , γιατί μέσ'τον εμφύλιο εσύ πήγαινες στο σχολείο , αριστεύοντας στα αρχαία Ελληνικά και σε όλα τα μαθήματα , σε νυχτερινό Γυμνάσιο , εξατάξιο της εποχής , που σημαίνει ότι εργαζόσουν την ημέρα για να τα βγάλεις πέρα, σε μια εποχή μεγάλης ανεργίας και μιζέριας. Ένα Εύγε είναι λίγο, και ο σεβασμός στο πρόσωπό σου παραμένει, όπως το γνωρίζεις, αλλά ενισχυμένος με πάμπολλα συναισθήματα . Καλό βράδυ Γαβρίλη μας, ασυναγώνιστε Άνθρωπε.
Manage
Reply17hEdited
Gabriel Panagiosoulis Αγαπητή μου κ. Sevasti Boutos Το σχόλιό σου βγαλμένο μέσα απ την καρδιά σου, γεμάτο ειλικρινά αισθήματα για τα οποία σε ευχαριστώ... Τώρα από μικρό παιδί μου άρεσε να διαβάζω αλλά και να γράφω,,, όμως οι περιστάσεις της ζωής ήταν τόσο ανάποδες και σ...See More
Manage
Reply4h
Sevasti Boutos Ο σεβασμός στο πρόσωπό σου είναι και πρέπει να είναι αέναος , συμπαντικός και διαχρονικός στο γήϊνο επίπεδο. Μας τιμά η παρουσία σου .


No automatic alt text available.

Σάββατο 21 Απριλίου 2018

Ο Ποσειδών κι εγώ



Ο Ποσειδών κι εγώ…
El dios del mar Poseidon (Neptuno en latín) y Yo… de la mitología griega,

Περιπλανώμενος στην Νέα Υόρκη συνάντησα τον Ποσειδώνα
Μούφερε αναμνήσεις μιας περασμένης μου ζωής.
Χάρηκα τόσο ώστε τον πλησίασα και του ψιθύρισα έτσι στ’ αυτί απαλά.
-Θυμάσαι τότε που μας παρουσιάστηκες μες απ’ τα σύννεφα που χαροπαλεύαμε στον Ινδικό ωκεανό;
Με κοίταξε με ένα παγωμένο ύφος του αγάλματος…
-Δεν πειράζει εγώ θα σε τιμήσω βγάνοντας μια φωτογραφία μαζί σου…
Επί 20 μέρες ταξιδεύαμε σε μια αγριεμένη θάλασσα. Ο ουρανός και η θάλασσα είχαν ενωθεί σε ένα σταχτί-μαύρο χρώμα, άσπριζε από τους αφρούς που έκαναν τα κύματα όταν λυσσασμένα χτυπούσαν το βαπόρι το κατάστρωμα χανόταν κάτω από την αφρώδη αυτή λύσσα τους. Από μπροστά μας από δίπλα μας από πίσω μας ο αέρας σφύριζε στα ξάρτια σα δαιμονισμένος, το βαπόρι πάλευε αγκομαχούσε, ανέβαινε σε υδάτινο βουνό και κατέβαινε σε χαράδρες, η προπέλα ξενέρωνε γύριζε σαν τρελή στο αέρα, κάνοντας το βαπόρι να τρέμει ολόκληρο. Εκεί πέρα στον ορίζοντα τα σύννεφα φαινόταν απειλητικά, σκέπαζαν τον ήλιο, μερικά από αυτά έμοιαζαν ανθρώπινο πρόσωπο σαν τον Αίολο που φυσούσε, μετά φάνηκε η Τρίαινα και μια άλλη μορφή σαν τον Ποσειδώνα. Η κιβωτός μας χόρευε σαν καρυδότσουφλο, ο καθένας μας βουβά σιωπηλά προσευχόταν στο δικό του θεό να μας βοηθήσει να φτάσουμε στη στεριά, να αφήσουμε τον κόκορα να πετάξει να τρέξει να μας δώσει την είδηση ότι υπάρχει ελπίδα, να βρούμε στεριά, να πατήσουμε χώμα ευλογημένο κάτι τι το στερεό, να κάνουμε τα τάματα στους θεούς μας, να δούμε γυναίκες, που στην φαντασία μας φάνταζαν σαν θεϊκές υπάρξεις, γεμάτες στοργή, ρομαντικές τρυφερές. Να νιώσουμε κι εμείς ότι είμαστε παιδιά της μητέρας γης. Ο κάθε ένας μας έπλαθε μια ιδανική μορφή δικής του γυναίκας, κάτι να λατρεύει, να πιστεύει, να αγαπά, σαν ένα αγγελικό εξωγήινο λουλούδι να τους καταλαβαίνει, κάτι απαλό μεθυστικό, να προσεύχεται στο όνομά της.
Κι όταν στα λιμάνια τις βλέπαμε να περνούν δίπλα μας, εκστατικοί, άφωνοι, ντροπαλοί, άτολμοι, καθόμαστε και τις κοιτάζαμε ώρες ολόκληρες σα να ήταν από άλλον πλανήτη.
El dios del mar Poseidon (Neptuno en latín) y Yo… de la mitología griega, él y Yo viejos amigos desde la época que viajaba como marino nos encontramos de nuevo en una aula de lectura, me alegre tanto hasta fui a saludarlo y tomar una foto, aunque fue una estatua!
Γαβριήλ Παναγιωσούλης

Δευτέρα 16 Απριλίου 2018

Χθες Κυριακή 15 Απριλίου έγινε μια εκδήλωση εκ μέρους του συλλόγου Αθηναίων 
και του λογοτεχνικής συλλόγου  Νέας Υόρκης, δια την γιορτή της μητέρας, η ημερομηνία ετεροχρονισμένη διότι  ήταν η μόνη ημέρα που  η αίθουσα ήτο διαθέσιμη
Στην Φωτογραφία οι λαμβάνοντες μέρος ομιλιτές
Η δική μου ομιλία στην εκδήλωση της Μητέρας   

Η δύναμη της Μάνας
Δεν νοείται άνθρωπος να έχει γεννηθεί από κάτι άλλο, εκτός από μια μάνα...
Όταν γεννήθηκα φυσικά, όπως όλοι μας  ήμουν γυμνός η μάνα μου  με βύζαξε με το γάλα της αγάπης,
 μες την αγκαλιά της μεγάλωσα, φρόντιζε να γεμίζει την φωλιά μας με  μια ανθρώπινη θαλπωρή, μια
ζεστασιά,  απ’ έξω ο πόλεμος, καταχνιά, οι σκοτωμοί,  κι αυτή μας νανούριζε το τραγούδι της αγάπης το
τραγούδι της ελπίδας, το τραγούδι της ξεγνοιασιάς… σαν έγινα παιδάκι με κοντά παντελονάκια, έπρεπε
να φύγω, η φτώχεια δεν υποφέρετε  καθώς με αποχαιρετούσε  είχε ένα μαντηλάκι άσπρο που μύριζε
λεβάντα τόβγανε απ τον κόρφο της και το γιόμιζε δάκρυα, με έσφιξε στη  αγκαλιά της κι έκλαιγε
Μάνα είπα κουράγιο, καθώς η κουπαστή του βαποριού απομακρυνόταν έβγαλα το μαντήλι μου και την
χαιρέτησα με μια φωνή Μάνα μόνο για λίγο θα γυρίσω.   (δεν υπάρχει μια πιο απατηλή υπόσχεση)    
Πέρασαν τα χρόνια, πολλά χρόνια  την βρήκα να με περιμένει έτρεξε  στον χωματένιο δρόμο να με
προϋπαντήσει μου χάϊδεψε το πρόσωπο την έπιασαν τα δάκρυα.  με κοίταξε  όπως τότε,  έβγαλε το μαντηλάκι της αυτό που μύριζε λεβάντα και τα σκούπισε, με αγκάλιασε και μούπε   μόνο που
γέρασες άσπρισαν τα μαλλιά σου…
Κι εγώ έμεινα με την εντύπωση ότι ξανάγινα παιδί ξανάναψε μέσα μου η ελπίδα της νιότης, η θαλπωρή της αγάπης,   η δύναμη της μάνας νίκησε της ξενιτιάς τα χρόνια, τις πίκρες και  τα βάσανα….
Γαβριήλ Παναγιωσούλης