Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2008

Αναμνήσεις από τη Νέα Ορλεάνη επ' ευκαιρία του κυκλώνα Gustavo.


Αναμνήσεις από Νέα Ορλεάνη έπ’ ευκαιρία του κυκλώνα Gustavo.

Ξέμπαρκος γύριζα στους δρόμους της Νέας Ορλεάνης, είχα μείνει έξω λόγο ασθενείας στο Montelepre Hospital, αφού έγινα καλά, πήρα εξιτήριο απ’ το νοσοκομείο θα έπρεπε να περιμένω το βαπόρι να γυρίσει από ένα ταξίδι στη Χιλή.
Πήγα στο Strachan Shipping στην οδό Αγίου Τσάρλη, ήτανε ο πράκτορας του βαποριού, ο οποίος μου σύστησε ένα δωμάτιο στην παλιά γαλλική συνοικία Decatur Street εκεί όπου σύχναζαν ναυτικοί. Ήταν στον δεύτερο όροφο και έβλεπε σε αίθουσα εστιατορίου όπου σερβίριζαν ναυτικούς. Ιδιοκτήτης ένας Χιώτης ο καπετάν Γιάννης Φατσής, ο οποίος έκανε και τον ‘ShipChandler’ (προμηθευτής τροφοδοσίας κλπ.) στα χιώτικα βαπόρια.
Δεν ήμουνα ποτέ συνηθισμένος σε μια τάξη ύπνου και σχεδόν από ντροπή έπρεπε να τρώω εκεί όπου έμενα. Ζητούσα μια πιο ελεύθερη ζωή, έτσι μετά από την πρώτη εβδομάδα έφυγα πήγα πιο έξω και ενοικίασα δωμάτιο σε σπίτι κάτι ηλικιωμένων γυναικών, από εκεί έπαιρνα το τραμ και κατέβαινα στο κέντρο. Στο λιμάνι οργασμός ελληνικών βαποριών, πολλοί οι ναυτικοί κάθε βράδυ γέμιζαν τα μπαρ, στη γαλλική συνοικία Bourbon Street πολλοί οι περαστικοί ναυτικοί ηδονοβλεψίες από τις μισάνοιχτες πόρτες των στριπτιτζίδικων. Αλλά οι περισσότεροι μαζευόταν στο Ίμβρος μπαρ στην οδό Canal ή στο μπαρ του Τζίμη του έλληνα, ή στο Αβάνα ένα κουβανέζικο στο Decatur Street. Εκεί στη Νέα Ορλεάνη υπήρχε και ο Φουντάκιας παρανόμι ενός Κεφαλλονίτη, ήταν ο επίσημος shipchandler, γνωστός μα και διαμεσολαβητής, για οτιδήποτε πληροφορία ήθελαν οι ναυτικοί, αν και τώρα τελευταίος το είχε γυρίσει πολύ στη θρησκεία ένεκα που είχε νυμφευθεί μια φανατική χριστιανή…
Εκεί πιο κάτω στον ίδιο δρόμο άλλος ένας κεφαλλονίτης από την Ιθάκη είχε ανοίξει κατάστημα ρούχων για ναυτικούς, πολλές φορές επισκεπτόταν και τα βαπόρια στον μόλο κουβαλώντας τις βαλίτζες εκθέτοντας τα αγαθά του. Μην έχοντας πως να σκοτώσω την ώρα μου, του έκανα παρέα πηγαίναμε στα βαπόρια προπαντός στα δεξαμενόπλοια αυτά που καθόταν λίγες ώρες στο λιμάνι, ακόμη φτάναμε και μέχρι το Baton Rouge.
Μια μικρή γνωριμία μου, νοσοκόμα, κάναμε παρέα αλλά με κουβαλούσε πάντα στην εκκλησία του Αγίου Λουδοβίκου, στην πλατεία Τζάκσον, γαλλική παλαιά συνοικία, έβρεχα τα δάχτυλά μου με το αγιασμένο νερό, μετά κάναμε τον σταυρό μας μετά γονάτιζε, έβανε ένα κεντητό μαύρο μαντήλι στο κεφάλι ψιθύριζε ένα Άβε Μαρία...
Περπατώντας για την εκκλησία περνάγαμε από το Café du Monde όπου σερβίριζαν καφέ με chikory. Έτσι με έκανε και καλό χριστιανό.
Στην πόλη υπήρχε κι ελληνικό προξενείο, πρόξενος ο κ. Χέλιος, είχα πιάσει φιλίες με τον γραμματέα τον Στηβ έναν φοιτητή πανεπιστημίου από την Χίο, όλη η παρέα πολλές φορές πηγαίναμε για πρωινό στο Meal-a-Minit, ένα είδος καφετέριας. Ή πηγαίναμε στο Felix ένα ιταλικό εστιατόριο στη γαλλική συνοικία για ωμά μύδια, και μπύρα.
Κάποτε ήρθε και το βαπόρι, τέλος στις βόλτες μου, με το που μπαρκάρισα πήρα τα κλειδιά του Chief Steward στα χέρια μου από τον μάγειρα που με περίμενε πως και πως, με παίρνει κατά μέρος ο υποπλοίαρχος ένας Κορίνθιος και μου λέγει. Μην τρομάξεις μέσα στο ψυγείο έχω κρεμασμένο το κεφάλι ενός σκύλου, ξέρεις με δάγκωσε στο πέλαγος και μου είπαν δια μέσω ασυρμάτου να τον σκοτώσω και να τους φυλάξω το κεφάλι να το πάρουν για εξέταση να δουν μήπως είχε λύσσα. Περιμένω το υγειονομείο.
Ο δε καπετάνιος κι αυτός νεαρός Κορίνθιος με φωνάζει στο γραφείο του, ξέρεις έχω δώσει παραγγελία πέντε εκατομμύρια τσιγάρα για το πλήρωμα.
Όταν θα τα φέρουν θα τα παραλάβεις θα έρθει μαζί και το τελωνείο να στα σφραγίσει,
Εάν σου πουν τίποτα για το ποσόν θα πεις μεγάλα ταξίδια, κλπ. Θα τα αναλάβεις όλα υπό ευθύνη σου, εγώ δεν θα φανώ πουθενά και θα σου δωρίσω 3 κιβώτια ή 30.000 τσιγάρα για λογαριασμό σου.
Αλλά αυτή η ιστορία περιπέτεια έχει και συνέχεια η οποία διαδραματίστηκε εν πλω στον νότιο Ειρηνικό Ωκεανό.

Να ξαναγυρίσω όμως στη Νέα Ορλεάνη:


Συνέχισα να ταξιδεύω πάντα με βαπόρια μικρά που αφετηρία είχαν το λιμάνι της Νέας Ορλεάνης. Έτσι γυρίζοντας από ένα κυκλικό ταξίδι σε κεντρική Αμερική σήμα ήρθε στο πέλαγος να βιαστούμε να μπούμε μέσα στο Μισισιπή γιατί περίμεναν κυκλώνα ή δε αλλιώς θα μέναμε στο πέλαγος κι όποιον πάρει ο χάρος. Απ’ το στόμιο του Μισισιπή ποταμού όπου επιβιβαζόταν πλοηγός μέχρι τη Νέα Ορλεάνη είναι μια απόσταση 110 ναυτικών μιλίων. Για καλή μας τύχη προλάβαμε μπήκαμε στο Μισισιπή, κι όχι μόνο αυτό αλλά πέσαμε δίπλα, μας έδεσαν στην αποβάθρα, ήταν η αποβάθρα μετά από την κεντρική οδό την Canal πλέοντες προς τον σιλό.
Το δε αγκυροβόλιο ήταν γεμάτο βαπόρια που περίμεναν τη σειρά τους.
Δέσαμε διπλούς κάβους, μαζί και συρματόσχοινα, κλείσαμε τις πόρτες κατά τα μεσάνυχτα πέρασε το κέντρο του κυκλώνα από πάνω μας, το βαπόρι σκαμπανέβαζε λες και ήταν στο πέλαγος, ο αέρας σφύριζε στα ξάρτια σα να ήταν δαιμονισμένος. Μετά μια απόλυτη σιγή σα να κόπασε ο αέρας, ήταν το μάτι, μετά από λίγο όμως πάλι τα ίδια. Απ’ έξω ακουγόταν αντικείμενα που πετούσαν κι έσκαγαν στο κατάστρωμα. Από δε τη μεριά του ποταμού έπλεαν πολλά βαπόρια που είχαν σπάσει ή συμπαρασύρει τις καδένες της άγκυρας, από εκεί ήταν και ο φόβος μας μήπως πέσει κάποιο επάνω μας, η δε δύναμη του αέρα 110 μίλια την ώρα.
Όλο το κακό κράτησε 4-5 ώρες, Σαν ξημέρωσε ανοίξαμε τις πόρτες βγήκαμε στην κουβέρτα, ήταν γεμάτη λαμαρίνες αυτές που είχε ξηλώσει ο αέρας από τις σκεπές των αποθηκών, περπατήσαμε ως την Canal είχε πέσει ένας τοίχος τούβλινος και είχε καταπλακώσει αυτοκίνητα, η πόλη γεμάτη σκουπίδια, μετά η ζωή ξαναήρθε στους κανονικούς ρυθμούς της.
Ήταν αν θυμάμαι καλά το έτος 1967 ή -68

Γαβριήλ Παναγιωσούλης



12 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Πούθ΄ έρχεσαι Γαβρίλη μου; Πού πας; Στο μάτι του κυκλώνα έπεσες. Άλλη μια σπάνια εμπειρία σου μοιράστηκες μαζί μας. Πάλι καλά να λες, αφού θυμάσαι τόσες λεπτομέρειες… Μπράβο σου!

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ενδιαφέρουσα η ναυτική ιστορία σου Γαβριήλ ,και λόγω Γουσταύου ειναι και επίκαιρη.
Μου κάνει εντύπωση που θυμάσαι ονοματα δρόμων,λιμανιών,τοποθε
σιών,καταστημάτων και ανθρώπων.
Μόλις ξεμπερδέψει η Ν.Ορλεάνη απο τις καταιγιδες θα την επισκευτώ.
Σου υπόσχομαι,Θα εχω τα μάτια μου ανοιχτά μήπως δω κανά αγόρι ή κοπελα που να σου μοιάζει.

σπύρος δαρσινός

pylaros είπε...

Φίλε μου Στράτο, καμιά φορα βλέπω το δημοσιογραφικο κακό που γίνεται, όλοι τρέχουν θα έρθει κυκλώνας,
μια φορά πέρασε από πάνω μας, μας είχαν τρομάξει όλους μας, ναι αν μας πετύχενε στο πέλαγος την είχαμε άσχημα αλλά ευτυχώς με έχετε ακόμα εδώ για να τα λέμε.

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε Σπύρο, ήταν η πρώτη φορά που πήγα σε νοσοκομείο, ακόμα θυμάμαι και το όνομα του χειρούργου, Dr. Decuers, εκεί έκατσα αρκετόν καιρό, αλλά περασμένα ξεχασμένα, όμως σε αυτή την πόλη είχα πολλά δούνε και λαβείν. Ταξιδεύαμε για χρόνια ως αφετηρία, από εκεί πήρα βιζα για την Γουατεμάλα, εκεί πήγαινα σε διάφορες εταιρίες χονδρικής πωλήσεως κι έπαιρνα τρόφιμα όπως η ΑΡΜΟΥΡ για κρέατα, επίσης πήγαινα και τακτικά στην καθολικη εκκλησία του Αγίου Λουδοβίκου, είναι ιστορική, ένεκα η παρέα μου...

Α! κι ένα άλο,το 1954 είχαν επισκεφθεί την Νέα Ορλεάνη ο Παύλος και η Φρειδιείκη, είχαν μείνει στο ξενοδοχείο Ρούσβελτ, ο κόσμος έτρεχε σαν χαζός, πήγαμε κι εμείς, ένας Κεφαλονίτης κι εγώ, τους χαρετίσαμε ως ναυτικοί.
Ε! τι άλο να πω, δεν ήθελα να το πω αλλά έγινε, ήταν εποχή που ακόμα έκαναν έρανο στους δρόμους για τους σεισμοπλεικτους (1953)της Κεφαλονιάς

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Γιατί εμείς οι μεγαλύτεροι,πάμε πίσω στα παιδικά μας ή και τα νεανικά χρόνια;Μήπως είναι για να ενώσουμε τις δύο άκρες του νήματος της ζωής μας και έτσι να κλείσουμε το κύκλο της;Ή για να ανακατέψουμε τις παλιές αναμνήσεις με τις νέες και έτσι να ολοκληρωθούμε σαν άνθρωποι;Ότι και αν είναι, σε ευχαριστώ Γαβρήλη μου για τις αναμνήσεις σου.
Ν τ ί ν ο ς

Ανώνυμος είπε...

... Κυλνωνικές αναμνήσεις!!!
Κάποτε, είχα ένα πεθερό,Ανδριωτο-Συριανό, ναυτικό από μικρό παιδί, -που δεν τον γνώρισα- κι έμενε στη Νέα Ορλεάνη...εκεί έμελλε να είναι και η τελευταία του κατοικία...
Η δεύτερη γυναίκα του, γύρισε στην Τήνο... Ιστορίες παρόμοιες, άκρες-μέσες, κάπου-κάπου, συζητούν τα παιδιά του...
Μια άλλη ζωή, άλλα χρόνια...
ΚΑΛΆ ΠΟΥ ΞΕΦΥΓΕΣ!!! (αν κι η ζωή της στεριάς, έχει κάθε μέρα, τους δικούς της κυκλώνες)
Να είσαι καλά,
Υιώτα Στρατή, ΝΥ

pylaros είπε...

Ντίνο, πολύ σοφές οι παρατηρήσεις σου, αλλά η απάντηση είναι όπως λες κι εσύ "για να ολοκληρωθούμε σαν άνθρωποι"

Νομίζω ότι το μάθημα της ζωής, το κυνήγι του μεροκάματου, ο μόχθος, η ανασφάλεια τα χειρότερα που έχουμε περάσει είναι αυτα πού σου δημιουργούν μια ισχυρή ατσαλένια δική σου προσωπικότητα κι ας μη την διακρίνουν οι πέριξ...¨ενα μεγάλο ατου: Αισθάνεσαι σαν το σπίτι σου σε κάθε γωνιά της γης.

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,
Όλες αυτές οι αναμνήσεις έχουν αφήσει μια πλούσια παιδική λαχτάρα κρυμμένη βαθιά μέσα στην καρδιά μου, που αν κάτσω και την αναλογιστώ, δυσκολεύομαι να αναγνωρίσω τον εαυτόν μου, σήμερα τις θεωρώ σαν το μυρωδικό για να νοστιμίζει το φαϊ που είναι η ζωή μου.

Ευχαριστώ


Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Διαβασα την Πυλαρο σου και μιας και δεν ξερω πως γραφονται τα "σχολια",ουτε τι σημαινει BLOG, σ'απαντω εδω.Δεν μου λες ρε φιλε ,υστερα απο τοση θαλασσα-κυματα-αρμυρα-λιμανια-φουρτουνες σου εδωσε το Ν.Α.Τ. συνταξη;Εμενα για 13 χρονια στα Πολεμικα πλοια,με αποζημιωσαν με 13 μηνιαιες αποδοχες,Εφ' Απαξ !

Εύαγγελος Διακογιάννης

pylaros είπε...

Βαγγέλη, αν παρακολουθήσεις όλες μου οι ιστορίες, όλες οι θάλασσες, όλες οι σημαίες ήταν ξενικές.

Οχι τα βαπόρια δεν ηταν στο ΝΑΤ

αλλά η ζωή του ναυτικού, τα ταξίδια ήταν τα ίδια ήταν τότε μια εποχή που παρακάλαγαν για δουλειά, και όταν η βάση σου είναι έξω από την Ελλάδα που να βρεις βαπόρι με ΝΑΤ;

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Γερασιμακη μου, καλέ μου φίλε...
Σου το έχω ξαναγράψει πως οι δικές σου ζωντανές ιστορίες είναι θαρρείς τυλιγμένες στην αλμύρα της θάλασσας κι έχουν τόση αλήθεια και αγνό ρεαλισμό...

Με απέραντη φιλία και αγάπη...

Στέλλα Ζαμπούρου Φόλλεντερ

pylaros είπε...

Αγαπητή Στέλλα,

Σε ευχαριστώ που διάβασες τις ζωντανές όπως λες ιστορίες μου.
Θα έλεγα τις τρισδιάστατες...

χάρηκα που σου άρεσαν

Γαβριήλ