Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2009

Εντυπώσεις από Καναδά,

Εντυπώσεις από Καναδά με το πλοίο # 1

Όταν ήμουνα μικρός είχα μια παθολογική αγάπη για τον Καναδά, ονειρευόμουν κάποτε να μείνω στη στεριά, ούτε κι εγώ ξέρω πως προέκυψε αυτή μου η αγάπη, ίσως από τη διαμονή ενός μηνός στο λιμάνι του Αγίου Στεφάνου, στην επαρχία New Brunswick, από όπου απέκτησα άριστες εντυπώσεις, απελευθερωμένος από την καχυποψία των αρχών του γειτονικού κράτους της απέναντι όχθης, όπου έβλεπαν κάθε νεαρό σαν επίδοξο δραπέτη.
Ήμουνα πλήρωμα ενός μικρού βαποριού 3500 τόνων, το οποίο πήγαινε στα μικρά λιμανάκια της υφηλίου εκεί που δεν χώραγαν τα μεγάλα πλοία. Είχαμε λοιπόν φτάσει σε αυτό το μικρό λιμανάκι φορτωμένοι ένα ελαφρύ χώμα από το Κουρασάο, Ολλανδικές Αντίλλες. Μπήκαμε σε ένα στενό κανάλι σαν ποτάμι, στην δεξιά καναδική όχθη ήταν η μοναδική αποβάθρα, εκεί πλευρίσαμε κι έφεραν εργάτες, νεαρούς μαθητές να ξεφορτώσουν. Από την αριστερή όχθη ήταν το State of Maine των ΗΠΑ. Φθάσαμε στην καρδιά του καλοκαιριού 1 Ιουλίου. Η παλίρροια στο μέρος αυτό ήταν μεγάλη, τα νερά έφευγαν και το βαπόρι καθόταν στην λάσπη, αν ήθελες θα μπορούσες να περπατήσεις δίπλα του, εκεί που έκαναν βόλτα και οι γλάροι. Αφού τελείωσε το φορτίο άρχισαν πάλι να φορτώνουν λιπάσματα σε σακιά για την Καρθαγένη, Κολομβίας. Το παράξενο είναι ότι όταν γύριζε η παλίρροια το βαπόρι δεν έπλεε αλλά καθόταν σφηνωμένο στο βυθό. Αυτό που είχε συμβεί ήταν ότι κόλλησε σα βεντούζα, έτσι αφού τελείωσε η φόρτωση περιμέναμε μια φορά κάθε 12 ώρες που γύριζε η παλίρροια, βάζαμε την μηχανή στο φουλ άδικος κόπος. Το κενό της βεντούζας δεν άφηνε το βαπόρι να επιπλεύσει. Εν τω μεταξύ εμείς είχαμε πιάσει φιλίες με τον κόσμο απ’ την πολιτειούλα αυτή, ένα αγνό περιβάλλον, μέχρι που μας πήγαν να επισκεφτούμε καταυλισμό ινδιάνων όπου ζούσαν σε καλύβες από δέρμα ζώων… Κάθε 12 ώρες ερχόταν οι φίλοι μας να μας αποχαιρετίσουν και να λύσουν τους κάβους, όμως αδίκως διότι το πλοίο έμενε σφηνωμένο.
Πέρασα μια χαρούμενη νεανική ζωή 29 ημερών αξέχαστη, με όνειρα, με γνωριμίες κοριτσιών με, με, με,
Στις 29 Ιουλίου ήρθε ένα καναδικό ρυμουλκό και μας τράβηξε, το βαπόρι ξεκόλλησε έτσι αναχωρήσαμε για το πέλαγος.

Εντυπώσεις από Καναδά με το πλοίο # 2

Το κρύο ήταν τσουχτερό, μας περόνιαζε μέχρι τα κόκκαλα, το βαπόρι αγκομαχούσε ανεβαίνοντας το ποτάμι του Αγίου Λαυρεντίου, έπρεπε να προλάβουμε να φθάσουμε στο Μόντρεαλ πριν παγώσει.
Ήταν μια εποχή πριν ανοίξουν οι μεγάλες λίμνες.
Ένα μικρό φορτηγό βαπόρι 5000 τόνων ήταν σχεδόν άδειο, τα φτερά της προπέλας ξεχώριζαν στην επιφάνεια του νερού κι ακουγόταν ο ρυθμικός κρότος καθώς βιδωνόταν στο νερό. Τα δρομολόγια ήταν τακτικής γραμμής ανάμεσα Montreal, Trois Rivieres, Quebec, Bagotville, Port Alfred, Βοστόνη και νότιο Αμερική Κολομβία, μετά περνώντας το κανάλι του Παναμά μέχρι Ισημερινό και Περού. Φορτία γενικό εμπόρευμα, “general cargo” από κάθε λιμάνι φόρτωναν και ξεφόρτωναν πραμάτειες.
Ο πάγος είχε αρχίσει να πλέει στην επιφάνεια του ποταμού. Ακριβώς έξω από το Κεμπέκ υπήρχε ένα πιο συμπαγές στρώμα πάγου, η ταχύτητα του βαποριού δεν επέτρεπε να εναντιωθεί, έτσι το στρώμα πάγου άρχισε να σπρώχνει το βαπόρι προς τα πίσω.
Ο πιλότος και ο καπετάνιος φουντάρισαν και τις δυο άγκυρες, πράγματι το βαπόρι σταμάτησε το κατρακύλισμα. Αμήχανοι στεκόμαστε κοιτάζοντας όταν βάρκα με τις αρχές του τόπου ήρθαν πάνω στο βαπόρι. Αποφάνθηκαν οι άγκυρες έχουν πιάσει πάνω σε υπόγεια καλώδια και πρέπει να κόψουμε τις καδένες. Έτσι έγινε, ρυμουλκά μας έπιασαν και μας πήγαν στην άκρη-όχθη έξω από το λιμάνι του Κεμπέκ όπου δέσαμε κάβους. Το κρύο ανυπόφορο, ο πάγος στην κουβέρτα θα είχε πάχος πάνω από ένα πόδι.
Τα βίντσια γύριζαν σιγά, σιγά, στο ρελαντί για να μην παγώσουν και σπάσουν οι σωλήνες, θυμάμαι ο λοστρόμος και οι ναύτες ερχόταν κάθε λίγο και λιγάκι κι έμπαιναν στην «γραδελάδα» του «στόκολου» εκεί μες τη μαυρίλα της κάπνας αγκάλιαζαν τους βρώμικους σωλήνες για να ζεστάνουν τα χέρια τους, δάκρυα από το κρύο, έτρεχαν από τα μάτια τους.
Πρέπει να δώσω έμφαση ότι η μηχανή του βαποριού δεν μπορούσε να εργαστεί διότι ο πάγος είχε φράξει την είσοδο «αναρρόφηση» του νερού στην «κοντέσα» οπότε δεν κυκλοφορούσε νερό για να κρυώνει. Η λειτουργία της «κοντέσας» είναι κάτι σαν το ψυγείο του αυτοκινήτου, με την μόνη διαφορά ότι το νερό μπαίνει και βγαίνει από και προς τη θάλασσα.
Δεμένοι στην όχθη περιμέναμε, οπότε την δεύτερη νύχτα κατά τις 4 τα ξημερώματα ακούστηκε ένα τρομερό τράνταγμα σε όλο το βαπόρι, ο Βατσιμάνης έτρεξε σε όλες τις πόρτες των δωματίων χτυπώντας, φωνάζοντας σηκωθείτε όλοι επάνω, κίνδυνος, πεταχτήκαμε με τα εσώρουχα στην κουβέρτα πάνω στον πάγο, ο καπετάνιος ένας γέρο- Κεφαλλονίτης στη γέφυρα άρχισε τις σφυριξιές με μια βραχνή ατμο-σφυρίχτρα. Τι είχε συμβεί ένα κομμάτι πάγου μας τρακάρισε στην πλώρη, κόπηκαν οι κάβοι και το βαπόρι ακυβέρνητο κατρακυλούσε μαζί με τον πάγο. Η μηχανή νεκρή.
Ήρθαν ρυμουλκά μας έπιασαν και μας πήγαν τούτη τη φορά μέσα στο λιμάνι του Κεμπέκ. Καθίσαμε συνολικά 11 μέρες, φορτο-εκφόρτωσαν τα εμπορεύματα, μετά έπρεπε να πάμε σε δεξαμενή καθότι είχαν στραβώσει από τον πάγο τα φτερά της προπέλας. Έτσι βάλαμε πλώρη για Χάλιφαξ. Μπροστά μας πήγε ένα καναδικό παγοθραυστικό, αμέσως μετά ακολουθούσε ένα νεότευκτο σουηδικό αυτά με τις τρεις κορώνες στην τσιμινιέρα και μετά το βαπόρι μας. Αφού έσπαγαν τον πάγο η μηχανή μπόρεσε να αναρροφήσει νερό και κουτσά, κουτσά, βγήκαμε από τον Άγιο Λαυρέντιο…
Αυτό το κρύο μου έμεινε αξέχαστο, 11 ολόκληρα μερόνυχτα, προσευχόμαστε στον θεό να μας βοηθήσει να φύγουμε, κάτι που επιτεύχθηκε με τη βοήθεια παγοθραυστικού.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Γαβρίλη,
Αν ξεπερνούσατε τον πάγο του Αγίου Λαυρεντίου και η ρότα σας ήταν για Τορόντο, ίσως να είχαμε συναντηθεί.
Πάντως και πίστεψέμε, το πολικό κρύο του Καναδά το έχω πεθυμήσει. Είναι υγιεινό!
Ποτέ δεν είχα κρυολόγημα.
Ν'άσαι καλά,
Νίκος

pylaros είπε...

Νίκο, αχ! αυτά τα ίσως, αλλά φίλε μου το κρύο δεν είναι φίλος μου με συνθλιβει, με αποκαρδιώνει, αλλά τι να κάνουμε;
Ξέρω ότι λένε με το κρύο ψωφάνε τα μικρόβια, ότι είναι πιο υγιεινό, αλλά, υπάρχει κι ένα μεγάλο αλλά,
προτιμώ τό ζεστό κλίμα... Τότε στα κρύα είμουνα παιδί, ναι αν είχαν ανοίξει οι μεγάλες λίμνες ίσως να είχαμε συναντηθεί.
Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ, ΕΝΕΚΑ ΑΝΩΤΕΡΑΣ ΒΙΑΣ,

ΑΠΟ ΤΙΣ 5 ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΗΣ 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΩ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΖΙ ΣΑΣ. ΘΑ ΕΠΑΝΕΛΘΩ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 14 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2009
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΤΟΝ ΓΑΒΡΙΗΛ ΓΙΑ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΕΥΧΟΜΑΙ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΝΑ ΕΦΤΑΣΑΝ ΚΑΛΑ
ΓΕΙΑ ΣΑΣ
ΥΙΩΤΑ.
Υ.Γ.
ΣΤΟΝ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗ ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Dennis Kontarinis είπε...

Καλημέρα φίλε Γαβρίλη.
Θαυμάσιες ταξιδιωτικές περιγραφές.
Τρομερές οι εμπειρίες σου στα νεανικά σου χρόνια. Κι΄ευτυχείς εμείς που μας χαρίζεις τις όμορφες ζωγραφιές της ζωής σου.
Δεν έχω ζήσει το κρύο του Καναδά και δεν έχω κάποια εμπειρία.
Μόνο θυμάμαι τον Οκτώβρη του 2007 που ήμουν γιά ένα Σαββατοκύριακο στο Μόντρεαλ γιά κάποια εκδήλωση, ενώ από την Νέα Υόρκη έφυγα καλοκαίρι εκεί βρήκα χειμώνα με κρύο, που αναγκάστηκα να αγοράσω ένα χοντρό σακκάκι γιά να μην ξεπαγιάσω.
Νάσαι καλά
Ντένης.
ΥΓ. Αγαπητή Γιώτα.
Ευχαριστώ γιά τις ευχές σου.

Ανώνυμος είπε...

Γαβρίλη μου, οι ναυτικές σου ιστορίες είναι πολύ συναρπαστικές.
Σκέπτομαι τις περιπέτειες και τους κινδύνους που περάσατε με " μπιλοζήρια" όπως έλεγε κάποτε τις υπό το μηδέν θερμοκρασίες κάποιος γνωστός μου στον Καναδά, και σας θαυμάζω! Και μένα δεν με συγκινεί καθόλου το κρύο. Παρ'όλα αυτά, έζησα και γω στο Toronto και στο Waterloo του Καναδά από το 72 μέχρι το 76. Έχω επισκεφτεί από τότε αρκετές φορές καλοκαίρι τον Ανατολικό Καναδά που πραγματικά είναι υπέροχος! Πόλεις καθαρές με ανεπτυγμένη πολιτισμική κουλτούρα και άνθρωποι ευγενείς και ειρηνικοί! Μάλιστα βόρεια απο την πόλη του Κεμπέκ, πήραμε και το πλοιάκι να δούμε από κοντά τις φάλαινες!
Οι ιστορία σου Γαβρίλη, μου έφερε όλα αυτά ζωντανά μπροστά μου.
Συνέχισε να γράφεις,
Βάνα.

Ανώνυμος είπε...

Επι σειρα ετων διορισμενος απο την Seaway Authority του Καναδα,επεβαινα κι'επιστατουσα την ναυσιπλοϊα απο το Χαλιφαξ εως το σκαληνο τριγωνο Ντιτροϊτ-Κληβελαντ-Σικαγο.Ανεβηκα σε χιλιαδες καραβια με ελληνικο πληρωμα και διολου απιθανο οι δρομοι μας να διεσταυρωθησαν καποτε.Εκει κοντα ηταν κι'ο ΝΙκος.Οι θερμοκρασιες ειναι μυθιστορηματικες..Καποτε ο διευθυντης μου μ'εστειλε στο HUDSON BAY για υπηρεσια πανω στη γραμμη του Αρκτικου κυκλου,ηταν 4 Ιουλιου, και η θερμοκρασια εδειχνε 42 υπο !!! Και τωρα Γαβριλαρε αν δεν σε πειραζει ,να κανω μια διορθωση.Οταν εχεις Παλιρροια ,η σταθμη της θαλασσας ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ.Το χαμηλωμα του νερου που αναγκαζει συχνα τα πλεουμενα να κολλανε στον πατο της θαλασσας ειναι το αντιθετο της παλιρροιας και λεγεται ΑΜΠΩΤΙΣ.Οι Ιστοριες σου ειναι συναρπαστικες και με λαθακια και χωρις.Γραφε μας,κρατας το ενδιαφερον μου Αδιαπτωτο.Σε συγχαιρω.

Βαγγέλης

pylaros είπε...

Αχα, το έπιασες έχεις απόλυτο δίκιο φίλτατε Βαγγέλη, δεν το σκέφτηκα μάλλον δεν το χρησιμοποιούσαμε ποτέ στα βαπόρια, όλοι λέγαμε περιμένουμε την παλίροια να έρθει για να φύγουμε κλπ...
Πάντως φίλε σε ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
pylaros είπε...

E! Αυτό τα γαλάζιο τραπεζάκι-και καρέκλες που έχεις σαν σήμα κατατεθέν είναι μούρλια, φίλε Ντέννη.
Μυρίζεις Ελλάδα απο μακρυά.
Ο Καναδάς πάντα είχε κρύα αλλά και ωραία μέρη για παιδικές επισκέψεις, μα και πολλά φρέσκα ψάρια Βακαλάο τον καιρό εκείνο...

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Βάνα, ο Καναδάς έχει και το προτέρημα ότι μιλάνε και δυο γλώσσες.
Όταν λοιπόν είμαστε για ένα μήνα στον Άγιο Στέφανο, φυσικά τα αγγλικά μου φτωχά, πολύ φτωχά οι γνωριμίες που είχα με ρωτούσαν αν είμουν French-Canadian, ε! τι ν' απαντήσω ούτε κι εγώ δεν ήξερα, πάντως μου άρεσε για τους εξαιρετικούς κι ευγενείς κατοίκους, αλλά όχι για τα κρύα του χειμώνα.

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

Πως θα ήθελα αγαπητέ μου φίλε να είμαστε παρέα και να μου τα διηγείσαι ζωντανά όλα αυτά που τοσο ελκυστικά και συναρπαστικά περιγράφεις, μπροστά σ' ένα τζάκι να καίει η φωτιά και μ'ενα αψέντι στο χέρι. Και να έχω και το προνόμιο, αφού θα σ' ακούω να μου διειγείσαι το κάθε περιστατικό απ' τις γειτονιές του κόσμου, να μπορώ να σε ρωτώ , να ξεψαχνίζω τη διήγησή σου και συ να μου απαντάς, ξεδιπλώνοντας κι άλλες ιστορίες. Τι όμορφα που διηγείσαι φίλε μου...

pylaros είπε...

Αγαπητέ Φάιδων,
Η σκηνή που περιγράφεις μοιάζει με ευχάριστο παραμύθι, από αυτά που μας έλεγαν οι παπούδες μας πριν ακόμα έλθει η εξέλιξη της τηλεόρασης και του ηλεκτρονικού υπολογιστή.
θα πρόσθετα μπροστά σε ένα τζάκι με την οικογενειακή θαλπωρή, που τόσο δύσκολα την βρίσκεις σήμερα.
Ευχαριστώ, φίλε
Γαβριήλ