Δευτέρα 1 Ιουνίου 2009




Δυο από τα πέντε Εγγονάκια, Κλεοπάτρα και Λούης-Γαβριήλ

Όταν χαίρεται η φύση
Ο κάθε ένας μας που ξενιτεύτηκε κάτι πήρε μαζί του, για ενθύμιο, ένα τριαντάφυλλο, ένα γιασεμί, ένα κήπο ανθισμένο, μια γλάστρα με βασιλικούς, ένα όνομα, ακόμα κι ένα γαλάζιο χρώμα. Στις παρούσες φωτογραφίες ο μετανάστης απεικονίζει την ψυχή του σε δικά του έργα, σε ένα τρισδιάστατο φυσικό κόσμο, γεμάτο λουλούδια, τριαντάφυλλα, αγιόκλημα, ο μικρός του κήπος και το γαλάζιο χρώμα, εκτός βέβαια από την εμβάθυνση του νου σε κάθε τι το ελληνικό ιδιαιτέρως στην γραφή.

Όλα αυτά αντιπροσωπεύουν την προσωπικότητά σου, προσπαθείς να τα παρουσιάσεις σε μια κοινωνία η οποία αδιαφορεί, δεν γνωρίζει την αξία τους.
Υπερηφανεύεσαι, είναι απόκτημα δικό σου ακόμα και μια πινελιά γαλάζιου, είναι η θάλασσά σου, το νησί σου, η σημαία σου, η πατρίδα σου.

Χαμογελάστε λοιπόν, χαίρετε όλη η φύση, τα χρώματα, τα λουλούδια σαν της Ελλάδας στην Νέα Υόρκη και μαζί με αυτά χαίρονται και οι πρωτοπόροι μετανάστες, αυτοί που δεν ζητούν τίποτε άλλο παρά μια επαλήθευση των ονείρων τους και τελικά ικανοποιούνται κοιτάζοντάς τα, σε μια δική τους ουτοπική Ιθάκη.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης
Νέα Υόρκη, Ιούνιος-09

14 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Αγαπητέ μου φίλε, χτες το μεσημέρι στην παρουσίαση της ΑΝΘΟΛΟΓΙΑΣ μας στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου, αν και έλειπες σε είχαμε όμως στο μυαλό μας!!!
Στο αεροδρόμιο και στη συνέχεια εκεί με την Ιουστίνη, δυο μέρες με τη Υιώτα, το Δημήτρη και τον Παντελή κι ύστερα με το Σπύρο, με το Βάιο, τη Χριστίνα και, και, και ήταν σα να ήσουν κι εσύ μαζί μας.

Τώρα εδώ θαυμάζω τα δυο σου εγγόνια που φαντάζουν τόσο όμορφα μπροστά στην "θεριεμένη" τριανταφυλλιά. Να τα χαίρεσαι φίλε μου.

Εγώ επέστρεψα σήμερα. Ίσως αύριο κάνω κάποια ανάρτηση με φωτογραφίες από τη Θεσσαλονίκη.

Με τους χαιρετισμούς μου!

Ανώνυμος είπε...

Φίλε Γαβρίλη,
Δεν ξέρω τι να πρωτοθαυμάσω,τα λουλούδια σου ή τα αγγελούδια σου.
Και τα δύο έχουν τη δική τους ξεχωριστή ομορφιά.
Και τα δυο εκπορεύονται από Σένα και την Ορτανσία.
Σας συγχαίρω,σας θαυμάζω.Μπράβο σας.
Ν τ ί ν ο ς

Μαριάνθη είπε...

Να χαίρεστε τις ομορφιές της ζωής σας κ. Γαβριήλ. Τα εγγόνια σας έτσι που εικονίζονται στις φωτογραφίες και δίνουν ζωντάνια γύρω τους.

"Ο κάθε ένας μας που ξενιτεύτηκε κάτι πήρε μαζί του, για ενθύμιο, ένα τριαντάφυλλο, ένα γιασεμί, ένα κήπο ανθισμένο, μια γλάστρα με βασιλικούς, ένα όνομα, ακόμα κι ένα γαλάζιο χρώμα."
Αυτά τα λόγια έχουν βαθύ συγκινησιακό νόημα πιστεύω ακόμη και για κάποιον που δεν ξενιτεύτηκε.

Αστοριανή είπε...

Thelw riza, apo to louloudi tis avlis sou (xioni'a)
Ena syntomo geia,
Yiwta,
Astoriani

pylaros είπε...

΄Καλώς ήλθες φίλε μου στην καθημερινότητα, ομολογώ ότι μου λείψατε όλοι σας.
Καταλαβαίνω και σας ευχαριστώ που σκεπτόσαστε τον απόντα της παρέας.
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια για τα εγγόνια, κανονικά θα έπρεπε να είναι και τα 5 μαζί αλλά τα άλλα ήταν σχολείο εκείνη τη στιγμή.
Φίλε έχω και μια φράχτη με αγιόκλιμα, ευωδιάζει όλο τον τόπο.

Χαιρετισμούς, αναμένω τις εντυπώσεις σου από την ¨εκθεση, σε είδα καιστης Ιουστίνης σε φωτογραφία καθώς και Υιώτα κλπ...
Ευχαριστώ φίλε,
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Τι να πρωτοθαυμάσεις Ντίνο μου, τα τριαντάφυλα ανοίγουν σε ένα βαθύ κίτρινο με κόκκινες άκρες, σαν μπουμπούκια μετά γυρίζουν σε ένα κρέμα χρώμα και είναι τεράστια. Όχι δεν την αγόρασα την πήρα μαζί με το σπίτι, αλλά την περιποιούμε και την ξαπλώνω σαν μικρή κληματαριά, έχοντας ως βάση μια ροδακινιά που είναι δίπλα της.
Η Ορτανσία κι εγώ σας ευχαριστούμε για τα τόσο ευγενικά σας λόγια και οι εγγονοί μαζί.
Ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,
ξεκινώντας από τις ομορφιές της ζωής, πρώτα οι άνθρωποι, (Τα εγγόνια) μετά το μικρό μου ανθοκήπιο, έχω ένα αγιόκλιμα όπου σε τρελαίνει με τη μυρωδιά του. Τα λουλούδια λοιπόν και οι άνθρωποι φτιάχνουν αυτή τη ζεστή ατμόσφαιρα που όμως έχει ημερομηνία λήξεως, εννοώ για τα άνθη, όταν περάσει η εποχή τους και μαραθούν, τότε αρχίζει η ατμόσφαιρα να κλαίει με βροχές και κρύα κι εμείς μπαίνουμε στο "καβούκι" μας...

Ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή Υιώτα, δική μου η έκπληξη με βρήκες από Αθήνα, λοιπόν έχω να σου δώσω, ροδακινιές, αγιόκλημα, και τριανταφυλιά, μόνο να μου πεις πότε, νομίζω αρχές φθινοπώρου, ή όταν θέλεις.
Χαιρετισμούς, σας είδα μαζί με τον Δημήτρη στης Ιουστίνης το μπλογκ

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Γαβριήλ μου, καλέ μου φίλε…
Να χαίρεσαι τα αγγελούδια σας που είναι τα τρισχαριτωμένα σου εγγονάκια! Χώθηκα μέσα στις πανέμορφες τριανταφυλλιές σου και μέθυσα με την ομορφιά τους… Σε συγχαίρω Γερασιμάκη μου γιατί εσύ είσαι ποιητής στο πνεύμα και στη γη!
Με φιλικούς χαιρετισμούς κι όλη την αγάπη μου, Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
ΣΤΕΛΛΑ…. 6.2.09

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Στέλλα, ευχαριστώ για τις ευχές σου, κανονικά δεν είμαι ποιητής αλλά ο αντίλαλος (ECHO) του μεγαλείου της φύσης, μα και το θαύμα της συνέχιση της ζωής

Ευχαριστώ
Γαβριήλ

Dennis Kontarinis είπε...

Έχεις δίκιο φίλε μου. Όλοι μας κάτι πήραμε, κάτι κουβαλήσαμε μαζύ μας και αγωνιζόμαστε να το διατηρήσουμε.
Ωραίος ο κήπος σου και χαριτωμένα τα δύο πέμπτα από τα εγγόνια σου.
Κάπως έτσι είμαι κι΄εγώ. Με τις τριανταφυλλιές και αγιόκλημα και στους δυό φράχτες. Κι΄ακόμη αμέτρητα βασιλικά. Αλλά το καμάρι μου είναι μιά.... ρίγανη από την Ελλάδα η οποία όλο το καλοκαίρι μοσχοβαλά στις σαλάτες μου.
Νάσαι καλά
Ντένης

pylaros είπε...

Ε! από αυτή τη ρίγανη θέλω μια ρίζα, όχι τώρα αλλά τον Σεπτέμβρη, αν και βρήκα μερικές γλάστρες στο home depot,με τον τίτλο Ελληνική Ρίγανη.
όχι δεν αγόρασα υπολογισα στο μέλλον.

Ευχαριστώ φίλε
Γαβριήλ

Βάνα Κ είπε...

Με έκανες και δάκρυσα. Εχεις τον τρόπο να βγάζεις στην επιφάνεια το απόσταγμα των συναισθημάτων. Πονάει καλέ μου Γαβρίλη, αυτό που ζήσαμε, αγαπήσαμε και αφήσαμε πισω. Παρηγορια ότι το σέρνουμε μαζί μας κολημένο στο πετσι μας. Στην καρδιά μας. Παρηγοριά τα εγγονάκια που ειναι η προέκταση της ψυχής μας, των λουλουδιών της φύσης και του θησαυρού της ζωής.
Χαριτωμένα τα δικά σας στην φωτογραφία Γαβρίλη μου! Να σας ζήσουν. Να τα χαρείτε όπως επιθυμείτε.
Βάνα

pylaros είπε...

Μια ευχάριστη έκπληξη από εσένα αγαπητή μου Βάνα!
ευχαριστώ για τα τόσο καλά σου λόγια.
Είναι φανερό ότι αυτά που αφήσαμε έχουν αφήσει σημάδεια μέσα μας, τα οποία τα εξωτερικεύουμε όπως μπορούμε.
Ευχαριστώ
Γαβριήλ