Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009

Ένα λανθασμένο Αραράτ:



Εκεί στην πλώρη του βαποριού στην δεξιά μάσκα ήταν ένα μεγάλο δωμάτιο, τετράγωνο με ράφια στους τοίχους κι ένα πάγκο βιδωμένο στο πάτωμα. Από δεξιά είχε τρία φινιστρίνια χωρίς να τολμώ να τ’ ανοίξω, γιατί θα έμπαινε το κύμα της θάλασσας. Ήταν το μαραγκούδικο του βαποριού. Σε τούτη την περίπτωση ήταν γεμάτο κότες και κοκόρια. Κάθε πρωί τα τάιζα έπιανα ένα, ένα έξη το όλων και τα στραγγάλιζα χωρίς να χυθεί ούτε σταγόνα αίμα. Μερικά κοκόρια ήταν επιθετικά έτσι αυτά τ’ άφηνα τελευταία.
Τα έπιανα απ’ το κεφάλι, τα γύριζα στριφτά 2-3 φορές μέχρι που δεν κουνιόταν πλέον. Τα υπόλοιπα ξαφνιασμένα έτρεχαν να κρυφτούν κάτω από τον πάγκο, ή πάνω στα ράφια, όταν έβλεπαν το γαντοφορεμένο χέρι του χάρου, δηλαδή το δικό μου τα κοκόρια σήκωνα τα φτερά του λαιμού τους κι ετοιμαζόταν να μου επιτεθούν. Έτσι τα πιο άγρια τα άφηνα τελευταία μέχρι να έρθει η σειρά τους. Τα μαδούσα, τα έπλενα και τα έδινα στο μάγειρα. Το σφάξιμο των πουλερικών κρατούσε εμάς στη ζωή, όσο διαρκούσε το ταξίδι μας. Φανταζόμουν τον εαυτόν μου σαν τον Πολύφημο που σκότωνε τους συντρόφους του Οδυσσέα και τον πιο γενναίο τον άφηνε τελευταίο. Πρέπει να δώσω έμφαση ότι δεν είχαμε ψυγεία και το μόνο μας φαγητό ήταν αυτές οι κότες μια φορά την ημέρα.
Ο ουρανός και η θάλασσα είχαν ενωθεί σε ένα σταχτί-μαυρο χρώμα που άσπριζε μόνο από τους αφρούς που έκαναν τα κύματα σπάζοντας τα μούτρα τους στην κουβέρτα του βαποριού. Έμοιαζαν σα σκυλιά λυσσασμένα που έβγαναν αφρούς από το στόμα τους. Εκεί στον ουρανό είχαν σχηματισθεί κάτι σύννεφα που έμοιαζαν με ανθρώπινη μορφή με μακριά γενειάδα, που κάτω από τις δυο μασχάλες του κρατούσε δυο ασκιά με τα στόμιά τους εναντίων μας φυσούσαν τη θάλασσα, τα κύματα μας χτυπούσαν από μπροστά από πίσω από δίπλα. Το βαπόρι χόρευε σαν καρυδότσουφλο. Ο Ποσειδώνας με την τρίαινά του ανακάτευε τη θάλασσα με τη βοήθεια του Αίολου που του έστελνε τον αέρα. Άρα τι να τους έχουμε κάνει; Μήπως ζητούν εκδίκηση επειδή αφήσαμε την πατρίδα μας, ή μήπως ζητούν να χυθεί αίμα στο βωμό τους, μήπως θα πρέπει να κόβω το λαιμό από τις κότες αντίς να τις στραγγαλίζω; Να με πιτσιλίζει το αίμα ζεστό αχνιστό;
Το βαπόρι αγκομαχούσε πάλευε με τα θηρία, ανέβαινε σε υδάτινα βουνά κι απότομα έπεφτε στην άβυσσο, δεν ξέραμε αν θα είχε τη δύναμη να ξανανεβεί, με κάθε χτυπιά από τα κύματα τρανταζόταν ολόκληρο, έτρεμε η προπέλα ξενέρωνε, σηκωνόταν στον αέρα, γύριζε σαν τρελή. Είχαμε κλείσει και τις πόρτες του κομοδέσιου με μπουκαπόρτες, ο κάθε ένας μας βουβά σιωπηλά προσευχόταν στον δικό του θεό να μας βοηθήσει να φτάσουμε στη στεριά, να φτάσουμε σε ένα Αραράτ ν’ αφήσουμε τα κοκόρια να πετάξουν, κάναμε τάματα στους θεούς μας, να πατήσουμε χώμα, ευλογημένο να αλειφτούμε λάσπη, να γεμίσουμε σκόνη, να πατήσουμε κάτι στερεό, τότε θα γελάμε θα τρέχουμε στους δρόμους παίζοντας ανεμίζοντας το χώμα. Να κοιτάξουμε κατάματα τη ζωή, την ελπίδα, τις γυναίκες που ο κάθε ένας μας έπλαθε στη φαντασία του μια ιδεαλιστική μορφή δικής του γυναίκας, να την λατρεύει, να την πιστεύει μια μορφή αγγελική να τον καταλαβαίνει, να ανοίγει την καρδιά του, ένα λουλούδι μεθυστικό, κάτι να προσεύχεται στο όνομά της, κάτι σαν μπουμπούκι έτοιμο ν’ ανθίσει να τον περιμένει.

Αντί αυτού είμαστε τραβερσωμένοι για 21 μέρες στον Ινδικό Ωκεανό, στο υγρό στοιχείο, μουσκεμένοι γεμάτοι αρμύρα μέχρι που κατά λάθος καθίσαμε σε ύφαλο σε ένα λανθασμένο Αραράτ, στο νησί Σοκότρα.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

12 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

...έχεις ακούσει που λένε: θα σε "καρυδώσω" σαν τον κόκορα;

Μου θύμησες την μάνα μου, που άρπαζε το μαχαίρι, βούταγε μια κότα, την ...αποκεφάλιζε... και τα υπόλοιπα, γνωστά...
Μια φορά όμως, απέτυχε στο σημείο, κι η καημένη η κότα να τριγυρίζει σαν παλαβή στο περιβόλι... και τα μικρότερα αδέλφια μου να ξεκαρδίζονται από τα γέλια σαν σκουντουφλούσε, με το αίμα πίδακα ! ... από τότε,ούτε να δω, ούτε να φάω...

ΠΟΥ΄ η τωρινή ευαισθησία, Φίλε μου!

Τώρα, για το νησί Σοκότρα, περίμενα ότι θ' αναφέρεις πολύ περισσότερα γι' αυτό, διότι:
εκτός του ότι είναι ένα πανέμορφο νησί, διαφορετικό από τ' άλλα, -το νησί της Ευτυχίας -όπως το λένε, παμπάλαιο, με μόνη συγκοινωνία τις καμήλες... πρόπερσι έφτιαξαν τους πρώτους δρόμους με την προώθηση της Ουνέσκο...
αλλά να μη τα πω εγώ, τουλάχιστον εδώ, να μας συμπληρώσεις εσύ τις θύμησες... κι αν σου έκαναν τίποτε μάγια και βούντου(!!!) ... οι λιγοστοί κάτοικοι, με την παράξενη -μάλλον μοναδική φύση του νησιού τους- τα "χαμένα Γκαλάπαγος" όπως τα ονομάζουν...
αλλά, ας σταματήσω εγώ εδώ... για να μας πεις εσύ σε ποια λευκή ακτή ξάπλωνες να ...ηλιάσεις το νεανικό κορμί σου...
Πάντως, περιμένω συνέχεια,
Υιώτα
αστοριανή,ΝΥ

pylaros είπε...

Καλημέρα αγαπητή μου Υιώτα,
Ναι, το νησί Σοκότρα ήταν γνωστό από τους αρχαίους Έλληνες.
Δεν έγραψα δι αυτό διότι είναι μια μεγάλη ιστορία την οπόια έχω γράψει στο Αχ! Νάξερα, σελίδα 250.
Πήγαμε έξω στο νησί Σοκότρα, πήγαμε για να βρούμε φαγητό τίποτε ζωντανά, αν σου πω ότι δεν μας επέτρεψαν να πατήσουμε πιο πέρα από 5-6 μέτρα, τα ρούχα τους γκελεπίες αραβικές η δε μύγες σύνεφο γύρω από τα μικρά παιδάκια κλπ...

Ευχαριστώ
Γαβριήλ

Μαριάνθη είπε...

Τούτο θέλω να πω κ. Γαβριήλ όπως το νιώθω. Γράφεις τόσο παραστατικά, έτσι που φαίνεται πως αποτυπώνεις την ψυχή σου και όχι τις σκέψεις σου. Σα να με ζάλισε η φουρτούνα που πέσατε σα να με ψιχάλισε η αρμύρα.
Τέλεια για άλλη μια φορά η ιστορία.
Σε χαιρετώ με την οικογένειά σου.

Dennis Kontarinis είπε...

Φυσικά φίλε Γαβρίλη την ιστορία αυτή την είχα διαβάσει στο Αχ! Νάξερα!!. Αυτό δεν σημαίνει πως χάνει το ενδιαφέρον της όσες φορές και να τη διαβάσεις
Οι αναρτήσεις σου φίλε μου είναι σκέτες ζωγραφιές. Τα έχουμε πει. Και άλλη μιά φορά να στο ξαναπώ. Όλα αυτά συγκέντρωσέ τα.
Ντένης

Ανώνυμος είπε...

Γαβρίλη, γεια σου,
Οπως το κατάλαβες, αν το πλοίο φουντάριζε, η αιτία θα ήταν ο αφύσικος τρόπος με τον οποίο θανάτωνες τα πουλερικά.
Οι Θεοί ομως, μ'αυτή τη φορτούνα, απλώς θέλανε να περάσουν μήνυμα για φυσική ευταξία και λογική. Θέλανε να σας σωφρονίσουν και όχι να σας φουντάρουν.
Πιστεύω να τους τίμησες με κρασάκι ή cerveza ή με κάποιο ξωτικό ανάθημα.
Νάσαι καλά,
Νίκος

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη, μα αυτό είναι το βρήκες, απαοτυπώνω την ψυχή μου σε αυτά τα περιστατικά που "έπλασαν" κατα κάποιον τρόπο τον σημερινό μου εαυτό, έτσι για να μην πω τον χαρακτήρα μου, γιατί αυτός περιέχει και πολλά από τα κληρονομικά μας DNA.

χαιρετισμούς, Νίκο παιδιά

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Ντένη, αυτό προσπαθώ να κάνω να συγκεντρώνω ότιδήποτε έχει περάσει απ το 'πετσί' μου στα 20 αυτά χρόνια τουν Δονκιχωτισμού...

ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αχ! τι ωραία που τα λες Νίκο, έπρεπε να περιμένω πολύ καιρό για να δοξάσω μάλλον να τιμήσω τους Θεούς που μας γλύτωσαν.
Αυτά τα μέρη Νίκο η Σοκότρα αφιλόξενο δεν μας επετρεψαν να βγούμε παρά μόνο μερικά βήματα κι όχι μόνο αλλά η θρησκεία τους απαγορεύει το Αλκοόλ και το παράξενο είναι ότι η λέξη Αλ-κοόλ Al-kohl είναι αραβική.

Νίκο σε ευχαριστώ
Γαβριήλ

Μηθυμναίος είπε...

Αυτό που ζηλεύω σε σένα, φίλε μου, είναι η δυνατή μνήμη σου, κι ο τρόπος να τις μεταφέρεις τόσο παραστατικά στις πολύ ενδιαφέρουσες αναρτήσεις σου, όπως πάντα.
Όλα αυτά που έχουν περάσει απ το "πετσί" σου, περιπέτειες σίγουρα για εμάς...

Πάντως, να σου πω, πως δυσκολεύομαι να σε φανταστώ να στραγγαλίζεις κότες και κοκόρια, αλλά η ανάγκη όλα τα καταφέρνει...

Καλημέρα σου!

Σπύρος Δαρσινός είπε...

"κάναμε τάματα, να πατήσουμε χώμα
ν'αλειφτούμε λάσπη,να γεμίσουμε σκόνη,να πατήσουμε στέραιο "
Γαβριήλ Π.

Ολοζώντανες ψυχογραφικές εικόνες Γαβριήλ,σαν ουράνια τόξα από τη μέση των ανεμοδαρμέγων πελάγων στη γη,που μας γυρεύει,και την ποθούμε ,όπως η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.

pylaros είπε...

Αλήθεια πως αλλάζει ο άνθρωπος, τον καιρό εκείνο ήτανε ζήτημα επβίωσης τα κοκορια μας κράτησαν στην ζωή, δεν υπήρχε άλη alternativa, θυμάμαι στην Γουατεμάλα η σπιτονοικοκυρά μου όταν έσφαζε γαλοπούλα με φώναζε να της κόψω το κεφάλι..

Οι αναρτήσεις αυτες φιλε Στράτο όπως καταλαβαινεις ξεφεύγουν από τις στερεοτυπικές en originalidad,

Ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Σπύρο, με αυτές τις λίγες λέξεις, αρχίζοντας από το "χώμα τη λάσπη, τη σκόνη, την στεριά," ήταν αυτό που μας έλειπε, αυτο που θα μας έκανε ευτυχισμένους, αυτό που θα αιθανόμαστε σίγουροι (αν το είχαμε) ότι θα ξημέρωνε μια καινουργια μέρα ελπίδας και για εμάς.


Ευχαριστώ
Γαβριήλ