Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

Μια Διαφορετική Νέα Υόρκη


Ήταν μια σκάλα ξύλινη παλιά, κάθε σκαλοπάτι έτριζε καθώς ανέβαινες προς τον δεύτερο όροφο. Με το που άνοιγες την πόρτα μια μπόχα από τσιγάρο σου έπαιρνε την αναπνοή. Υπήρχαν δυο τραπέζια τα έλεγαν γραφεία ένα δυο τρία τηλέφωνα στο κάθε ένα. Γύρω, γύρω καρέκλες, φορμάριζαν κύκλους λες και συνωμοτούσαν οι καθήμενοι. Σε κάθε κουδούνισμα τηλεφώνου έπαυαν οι ομιλίες, μια νεκρική σιωπή διαδεχόταν τα πάντα και τα βλέμματα συγκεντρωνόταν στο τραπέζι, ο τηλεφωνητής μας κοίταζε όλους μας, ταλαντευόταν μετά φώναζε ένα όνομα, του έδινε ένα χαρτί στο χέρι με διεύθυνση για το που να πάει για δουλειά, αν είχε λεφτά πλήρωνε αμέσως αν όχι θα τα κρατούσε το αφεντικό απ’ τον μισθό του, αν η εργασία ήταν μόνο για μια μέρα $ 5 αν ήταν κανονική ένα βδομαδιάτικο, Ήταν ένα γραφείο ευρέσεως εργασίας στους 40 δρόμους και 8η Λεωφόρο. Ο ιδιοκτήτης Έλληνας ο Γιώργος στο άλλο τραπέζι γραφείο καθόταν ο Σοφοκλής.
Άνοιξα και μπήκα, πήγα κοντά στο τραπέζι ο καθήμενος έγραψε τ’ όνομά μου, μετά με ρώτησε τη δουλειά ξέρεις, τι ψάχνεις να βρεις; Με κοίταξε από την κορφή μέχρι τα νύχια, συνήθως η απάντηση ήταν για την ώρα δεν υπάρχει τίποτε αλλά μην απελπίζεσαι κάθισε και περίμενε, ίσως κάποιος να τηλεφωνήσει. Ήταν μια ανεργία του διαβόλου. Καινούργιος στην Νέα Υόρκη είχα χάσει τη δουλειά μου όπως και πολλοί ακόμα. Έπρεπε όμως να βρεθεί μεροκάματο τα έξοδα έτρεχαν
Η ελπίδα ερχόταν με το κουδούνισμα του τηλεφώνου, ως επί το πλείστων οι περισσότεροι έλληνες μετανάστες του καιρού εκείνου εργαζόταν στα εστιατόρια, ήταν μια εργασία που δεν χρειαζόσουν μόρφωση, σκληρή αλλά πλήρωναν καλά, έστω κι αν ήταν δεκάωρη, ποιος κοίταζε τέτοια;
Η αίθουσα γεμάτη Έλληνες μετανάστες, αυτοί της δεκαετίας του 70.
- είχε αρχίσει να σουρουπώνει ήταν Κυριακή αφού σκούπισε τα χέρια του με την λερή ποδιά του, μέτρησε τις εισπράξεις της ημέρας, μέτρησε μερικά με φώναξε άκου εδώ, δεν μου κάνεις; πάρε το βδομαδιάτικό σου και φύγε, φώναξε τον πιατά έναν ισπανόφωνο να κλειδώσει πίσω μου την πόρτα… ένιωσα σαν παρείσακτος.

-τηλεφώνησα την περιπέτεια αυτή σε γνωστό μην στενοχωριέσαι έλα την ερχόμενη εβδομάδα να εργαστείς στο δικό μου εστιατόριο. Ησύχασα, αποβραδίς μου τηλεφωνεί: ξέρεις μην έρθεις για δουλειά, σκέφθηκα ότι θα είναι πολύ βαριά για εσένα.
Η ιδιοκτήτρια εστιατορίου μια όμορφη Ρωσίδα, η μόνη που έδειξε κάποια συμπόνια με φώναξε ιδιαιτέρως. Παιδί μου ξέρω πως αισθάνεσαι πρωτάρης, να πάρε τον μισθό σου και πήγαινε στην ευχή του Θεού, με σύστησε μάλιστα και σε έλληνες της περιοχής να με βοηθήσουν.

Έφυγα, έφυγα, τσακισμένος, όχι δεν το έβαλα κάτω, άρα ποιος να φταίει; Έβλεπα τα αυτοκίνητα, αυτές τις λιμουζίνες που περνούσαν δίπλα μου, οι οδηγοί με στολή, στην φαντασία μου έμοιαζαν στρατηγοί.
Βρήκα φίλο από την Σεβίλλη Ισπανίας είμαστε στα καράβια μαζί, με σύστησε σε ισπανικό εστιατόριο, από την Ανδαλουσία είχε και ορχήστρα μουσική φλαμέγκο, ήταν η πρώτη μου φορά που ένιωσα καλοδεχούμενος, μετά από αυτό η ζωή κύλησε κορδόνι, έγινα στο σώμα νεοϋορκέζος, απόκτησα αυτοκίνητο, τα καλοκαίρια πήγαινα-ω στην Ελλάδα.

-το αφεντικό ένας Ελληνο-αμερικανός άνοιξε την πόρτα του παρκαρισμένου αυτοκινήτου ένα τζιπ Cherokee και το γέμισε με παράνομους εργάτες αυτοί που δούλευαν δίπλα μου στο μαγαζί του για να τους κρύψει, με φώναξε παρουσιάσου μπροστά. Μια κυρία σ’ ένα τραπεζάκι ήταν από το υπουργείο εργασίας.
Πόσα χρήματα σε πληρώνει την ώρα; Τόσα.
Πληρώνεις το φαγητό σου; Όχι
Τα άσπρα ρούχα που φοράς τα πληρώνεις; Όχι
Τα σημείωσε, εντάξει γύρισε στη δουλειά σου.

ΣΗΜΕΡΑ τους βλέπεις σε κάθε γωνιά του δρόμου και σε κοιτάν στα μάτια, είναι παράνομοι μετανάστες, τους βλέπεις απ’ έξω απ’ τα καταστήματα ειδικώς αυτών που πουλούν οικοδομικά υλικά, σε κοιτούν στα χέρια να δουν τι κρατάς και σου ψιθυρίζουν θέλεις βοήθεια; θέλεις εργάτη; Πας σε εστιατόριο Diner έχουν και ελληνικό μενού, Μεξικανός ή άλλος Λατινοαμερικάνος ο μάγειρας, ο σερβιτόρος, ο πιατάς. Στα προάστια στις άκρες των δρόμων κάνουν πηγαδάκια, κάθε που σταματήσει αυτοκίνητο τρέχουν, μερικοί τους βρίζουν, άλλοι τους κάνουν παζάρια, είναι αυτοί που μαζεύουν τα φύλλα, που κόβουν το χορτάρι, που ξεχιονίζουν την αυλή σου, που βάφουν τους τοίχους, που τραβάνε τα καροτσάκια στις υπεραγορές, είναι οι καθαρίστριες σπιτιών, σε αυτούς βασίζεται η αμερικανική υποδομή τουλάχιστον εδώ στη Νέα Υόρκη, και είναι πολλοί λένε 12 εκατομμύρια σε όλες τις ΗΠΑ. Είναι οι αόρατοι, αυτοί που υπάρχουν, μα δεν υπάρχουν σε στατιστικές, οι ανειδίκευτοι, είναι αυτοί που κάποτε ήμασταν μερικοί από εμάς στα
παπούτσια τους.
Σήμερα με βλέπουν και τους βλέπω, περνώ με τις τέσσερες ρόδες μου πλάι τους, όχι δεν είναι λιμουζίνα αλλά μια ανάγκη, ένα φτωχό Τογιότα, στα μάτια τους όμως ίσως να μοιάζει λιμουζίνα.
Ο χρόνος έφερε τη φθορά για εμάς,
Όμως οι καταστάσεις δεν άλλαξαν!!!!!!!!

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

14 σχόλια:

Μαριάνθη είπε...

Ο χρόνος κυλά αλλά απ΄ότι φαίνεται στα ίδια γυρνά η ζωή. Παντού τα πάντα!!
Πάντα μου αρέσουν οι φωτογραφίες που βάζεις κ. Γαβριήλ. Έτσι όπως βλέπω τη σημερινή σκέφτομαι πως οι άνθρωποι θα μοιάζουν σα μυρμύγκια μπροστά στους ουρανοξύστες.
Χρόνια Πολλά για τη γιορτή σου.

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,

Ευχαριστώ για τις ευχές σου, σήμερα των Ταξιαρχών.

Οι φωτογραφίες που βάζω στην ιστοσελίδα μου προσπαθώ όσο μου είναι δυνατόν να είναι original δικές μου, αυτή την είχαμε πάρει αν θυμάμαι καλά όταν είχαμε πάει να επισκεφτούμε τους διδυμους πύργους δεκαετία του 90.
Χαιρετισμούς
Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Unknown είπε...

Χρόνια σου πολλά.

Περιγράφεις κάτι ιδιαίτερα σκληρό. Ξενιτιά και ανεργία και ό,τι άλλο φέρνουν αυτά τα δυό.

Κάπου αλλού σήμερα διάβασα:
"Υπομονή και γνώση
Σίγουρο το μαρτύριο"

Τίποτα δεν αλλάζει ...
όσο για την φθορά προχωρεί αδίστακτα κυρίως στην ψυχή ...

Μηθυμναίος είπε...

Πρώτα θα ήθελα, από το πιο βαθύ της καρδιάς μου να σου ευχηθώ Χρόνια Πολλά σήμερα που γιορτάζεις!

Δεν θα ήθελα να συνεχίσω παρακάτω αλλά να…

Οι πονεμένες ιστορίες των μεταναστών παντού. Εκεί τότε με τους Έλληνες μετανάστες. Σήμερα η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε δέκτη τέτοιων ανθρώπων, αλλά πολύ φοβάμαι, όπως πάει η κατάσταση, πως θα ξαναγυρίσουμε σ’ εκείνα τα χρόνια… Δεν το εύχομαι…

Ανώνυμος είπε...

Κύριε Γαβρίλη καλή σας μέρα.
Ένα ημερολόγιο πάνω στο τραπέζι μου
που ξεφυλλίζω καθημερινά μου θυμίζει τίς γιορτές.Έτσι και σήμερα έριξα μια ματιά και βλέπω "Μιχαήλ και Γαβριήλ"
Μιχάληδες ξέρω αλλά Γαβριήλ
κανέναν. Ξαφνικά μου ήλθε το όνομά
σας μεσα απ τα "Επτάνησα" του
Ντένη. Είχα απο καιρό διαβάσει
μερικά άρθρα σας και ήθελα νας σας
γράψω, αλλά βλεπετε σήμερα το
έφερε ο Αρχάγγελος.
"ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΣ ΠΟΛΛΑ" κύριε Γαβρίλη,
να είσθε πάντα υγιής, να γράφετε
και για τις τεμπελούτσικες
του διαδικτύου. Μια απ αυτές
είμαι κι εγώ. Μπράβο σε όλους
όσοι καταναλώνουν τον χρόνο τους
να γράφουν και να μάς
πληροφορούν. Πυλαρινός λοιπόν,
κοντινά τα χωριά μας. Θυμάμαι
στα παιδικά μου χρόνια που έζησα
στην Κεφαλονιά που έλεγαν:
Οι Πυλαρινοί,κοινώς (Πλαρνοί)
είναι γλετζέδες και χορευταράδες,
γι αυτό κι ο ξαδελφούλης μου
άφησε την τελευταία του πνοή
χορεύοντας στην Πύλαρο.
Συμφωνείτε; Αυτά τα λίγα κύριε
Γαβρίλη, ελπίζω να τα ξαναπούμε.
Πολλούς Χαιρετισμούς
Ρισσιάνα

pylaros είπε...

meggie,
Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου.
Έτσι καμιά φορά με πιάνει αυτή η τρέλα της σύγκρισης μιας περασμένης εποχής των γεγονότων του τότε με το σήμερα, (ίσως η αγιάτρευτη αρρώστεια της Νοσταλγίας της νιότης) σήμερα παρατηρώ ότι αυτό που άλλαξε είναι μόνο η φθορά που φέρνει ο χρόνος.

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Στράτο Χρόνια Πολλά και για την δική σου Εορτή,
Ευχαριστώ για τις ευχές σου.

Ξέρεις πολλές φορές προσπαθούμε να καταλάβουμε, έχοντας ως μοχλό τη νοσταλγία της τότε δύσκολης εποχής για μια ομάδα ανθρώπων, (εμάς) με τη σημερινή κατάσταση μιας άλλης ομάδας ανθρώπων βλέπουμε ότι δεν έχει αλλάξει σχεδόν τίποτε εκτός το ότι φέρνει η φθορά του χρόνου.
΄

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Συμφωνώ απολύτως μαζί σου αγαπητή μου Ρισσιάνα, καλή σου μέρα.
Πάλι καλά που το έφερε σήμερα ο Αρχάγγελος του ημερολογίου σου και θυμήθηκες τον Γαβριήλ.
Ένα κοινό όνομα στα Μακρυώτικα Πυλάρου σε ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου.
Οι Πλαρινοί φημιζόταν για πολλά πράγματα, ιστορίες μου λέει για τους Πλαρινούς ο φίλος Καούρης από την έρυσσο, ο οποίος ζει εδώ στη Νέα Υόρκη.

Όταν διαβάζεις στον υπολογιστή όπως κάνεις εσύ κι εγώ είναι μια παγκόσμια κοινωνική μόρφωση, φέρνεις τον κόσμο στην παλάμη σου και αισθάνεσαι ένα κομμάτι μιας αλυσίδας φίλων που ανυπομονής να τους πεις μια καλημέρα, λες και είμαστε ι γείτονες μιας εποχής όπου μεγαλώσαμε...
Καλώς ήλθες στη γειτονιά μου ευχαριστώ για τις Ευχές σου

Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

Χρόνια Πολλά
και Καλά...

μια φορά ακόμη, αφού τα ..."είπαμε" από την προηγούμενη μέρα.

Γαβρίλη μου,
δεν είναι απλή έκφραση...
"η...ξενιτιά κι η ανεργία"...

-που έχει αναφερθεί πιο πάνω-

αν σκεφτούμε μαζί μέ όσα αναφέρεις και τις σκληρές καιρικές συνθήκες,
κρύο υπό το μηδέν, πάγοι, αγέρηδες "σταυρωτά" στους δρόμους και λεωφόρους της Νέας Υόρκης... πείνα, κουβαριασμένα σώματα διαφόρων ηλικιών...

...πόσα έγραψες, μα και πόσα δεν είπες!!!!!!!!!!!!!

Βαρύ θέμα, ασήκωτο... κι ο χειμώνας έρχεται ολοταχώς!
Σήμερα, εκτός από την αναπάντεχη βροχή, εδώ, έπεσαν οι πρώτες "πεταλούδες" χιονιού!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Χρόνια Πολλά, Φίλε μας μαζί και σ΄όλες κι όλους όσοι γιορτάζουν σήμερα.
Πάντα με αγάπη,
Υιώτα

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,
Ευχαριστώ για τις ευχές σου επί τη ονομαστική μου Εορτή.
Θα πρόσθετα όπωε κι εσύ χρόνια ΚΑΛΑ αυτά είναι δύσκολα να βρεθούν.

Η ζωή μας έχει αφήσει ανεξήτηλα σημάδια,
Αυτά γράφω στο δημοσίευμά μου αυτό...
Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Justine's Blog είπε...

Γαβρίλη μου,
Από το σπίτι σου περνώ για τις ευχές μου, που ας είναι και καθυστερημένες. Χρόνια σου πολλά κι ευτυχισμένα με τους αγαπημένους σου.
Η ιστορία σου τόσο αληθινή, τόσο χρωματιστή, τόσο καθημερινή στη Νέα Υόρκη. Αλλά η καρδιά σου μεγάλη γι αυτό η ζωή σε αποζημίωσε και σε εχάρισεν το ωραίο ταξίδι και τον ωραίο προορισμό.
Φιλί γιορτινό

Γιαγιά Αντιγόνη είπε...

Χαίρομαι που στη βόλτα αυτού του τόπου σας γνωρίζω.
Τα θέματα σας με αγγίζουν και στη περιγραφή,βρήκα κάτι που θυμάμαι....
Σας ευχαριστώ!

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Ιουστίνη,

Ευχαριστώ πολύ δια τις ευχές σου απ ευκαιρία ονομαστικής μου εορτής.

Όπως καταλαβαίνεις οι ιστορίες μου συνδέουν το παρελθόν το δικό μας,(της ναυτοεργατιάς) όχι κανονικκούς μετανάστες με το παρόν παρατηρώντας άλλους που είναι σήμερα όπως ήμασταν εμείς πριν πολλά χρόνια,

Στις φτογραφίες σας σας χαίρωμαι,

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Καλώς ήλθες στην γειτονιά μου Γιαγιά Αντιγόνη, πρωτότυπο ωραίο όνομα.

Όπως λες στην περιγραφή βρήκες κάτι που θυμάσαι μου κέντρισε την περιέργεια.

Σε ευχαριστώ που με επισκέφθηκες και περιμένω να τα ξαναπούμε,

Χαιρετισμούς


Γαβριήλ