Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

Ωμή Αλήθεια,

Η ΑΛΗΘΕΙΑ
Σήμερα σε διαβάζω και δεν σε αναγνωρίζω, δεν μπορεί να είσαι συ ο ίδιος ο εαυτός μου, δεν είναι δυνατόν, απορώ πως μπορεί να είχα ποτέ τέτοιες ιδέες! Αλλά για στάσου, αυτά που έγραφα ήταν του χθες, άρα είσαι το χθεσολόγιό μου, όμως ήταν αυτά που δεν σβήνονται με ένα πάτημα του delete είναι η μνήμη των βουνοκορφών, αυτή που μ’ έπλασε, αυτή που κρατά ακόμη ζωντανή την θέα σου όταν πρωτάνοιξα τα μάτια μου, αυτή που είναι σαν μακρινό παραμύθι, που στη φωτογραφία είσαι η χαμένη μου πατρίδα. Με μία διαφορά, ότι έτσι είναι, μια ωμή αλήθεια…

Έλληνας, Μετανάστης:

Είχε νυχτώσει, ξάπλωσαν, η μάνα στριφογύριζε στο κρεβάτι χωρίς να μπορεί να κοιμηθεί, ο πατέρας ροχάλιζε, τα δυο αγόρια πήγαν στο δωμάτιό τους, κοίταζαν απ’ το παράθυρο τ’ αυτοκίνητα που περνούσαν σε αυτό τον δρόμο της Νέας Υόρκης κι έπλαθαν όνειρα απόδρασης από την φυλακή του πατέρα τους, παρομοίαζαν τους εαυτούς τους σαν δυο πουλιά κλεισμένα στο κλουβί. Η Στεφανία κοιμόταν σ’ ένα μικρό δωματιάκι που άλλοτε θα πρέπει να ήταν αποθήκη. Το είχε γεμίσει με εικόνες Αγίων και κάτι αποξηραμένους σταυρούς από φοίνικα που είχε φέρει στο σπίτι από την περυσινή εορτή των Βαΐων. Πάντα έκανε την προσευχή της πριν κοιμηθεί, είχε κι ένα καντήλι και παρακολουθούσε την φλόγα του καθώς τρεμόσβηνε λες και ήταν μια ψυχή που έβγαινε από τα γήινα, έτοιμη να πετάξει στα ουράνια, τούτη την βραδιά προσευχήθηκε για τα αδέλφια της και για τον πατέρα της δεν τον άντεχαν πλέον, μετά απ’ τις φωνές του για τα χαμένα δικαιώματα του ανθρώπου, του μετανάστη, είχαν πάει όλοι για ύπνο. Ακόμα θυμόταν τα λόγια του, τα έβλεπε μπροστά της σαν όνειρο-εφιάλτη.

«Μα δεν γίνεται τούτη η κατάσταση δεν αντέχω άλλο κοιτάξτε με γυναίκα, παιδιά, μετανάστης έφυγα, σαν μετανάστης αισθάνθηκα όταν γύρισα πίσω στο χωριό μου, μα και πράμα παράξενο, μετανάστης αισθάνομαι σε τούτη δω την ξένη χώρα κι όταν πεθάνω μετανάστης θα είμαι.

Αλλά εκεί στο βάθος βλέπω μια ελπίδα, το βασίλειο του Αχέροντα είναι Ελληνικό, η αιωνιότητα σε αυτό το βασίλειο είναι ελληνική, έτσι θα βρω την αιώνια γαλήνη έστω κι ας μην έχω το ελληνικό κέρμα εισόδου που δικαιούμαι σαν Έλληνας.»


Γαβριήλ Παναγιωσούλης

12 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

Γαβρίλη μου,
ΤΙ
σας έπιασε;
(αν πας στου Παρέλη, στα δικά μου, και δεις το ποίημα και τα σχόλια...
θα δεις μια απίστευτη ψυχολογική κατάσταση...) είναι τα γύρω γεγονότα;
Μπορεί...
μα δεν γίνεται, δεν πάει να αισθανόμαστε τόση κατάπτωση!
Πάντα συνέβαιναν και δεν θα σταματήσουν...
Βγε κι εσύ έξω, με τα μαύρα γυαλιά σου, μια βόλτα θα σε βοηθήσει...
σκέψου ότι θα σε νομίσουν "...σικελιάνο!!!" που παρακολουθείς.... ::: ;;;
Αστα, παραλογώ κι εγώ!
φταίει το "μεταμεσονύχτι;;;!"
(σχεδόν 6 ρίχτερ, πάλι στην Ιαπωνία... περιμένουν ν έο τσουνάμι... εκεί να δεις, για να σταματήσεις!!!)
Σε φιλώ,
Υιώτα
και... Δημήτρης (λέει να βγαίνεις λίγο έξω, γύρω-γύρω...)

Μαριάνθη είπε...

Καλημέρα κ. Γαβριήλ!!
Διαβάζω τα όσα γράφεις και σκέφτομαι πως καμιά φορά είναι γιατρικό για τον άνθρωπο να φέρνει στο νου του πρόσωπα και στιγμές του παρελθόντος. Χρειάζεται. Βέβαια το παρόν και το μέλλον δεν παύουν να αποτελούν νέοι μπούσουλες και συνεχείς ώστε να παράγουν παρελθόν με τη σειρά τους.
Καλά να είσαι και να απολαμβάνεις σιγά σιγά την Άνοιξη.

Μηθυμναίος είπε...

Κι εγώ εκπλήσσομαι, φίλε μου!
Τι σ' έπιασε ξαφνικά;
Μήπως όλα αυτά που μας έκαναν να νιώθουμε ωραία απουσιάζουν τώρα; Μήπως τα κρύψαμε κάπου και δεν έχουμε την δύναμη ή την θέληση να τα βρούμε.
Για ψάξε γιατί δίπλα μας τα έχουμε κι αλλού τα ψάχνουμε.

Ήλθε και η άνοιξη...

Γιαγιά Αντιγόνη είπε...

Αυτό το "πίσω" που φέρνει πόνο, πόσες φορές μας αναστατώνει;
Το σήμερα και το αύριο ας είναι ευοίωνα, να γίνουν χθες πολύχρωμο!

Ο" Ελλληνας. μετανάστης" με συγκίνησε.
Πριν λίγο καιρό "έφυγε" ο ξάδελφος μου ΕΚΕΙ δίχως την αγκαλιά των δικών του...

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ μου Γαβριήλ καλή σου μέρα,
αλλά σήμερα με στενοχώρησες.
Διάβασα αυτά που γράφεις, σου απάντώ λίγο καθυστερημένα και να με
συγχωρέσεις. Εσύ ένας τόσο δυναμικός και ριψοκίνδυνος άνθρωπος, γιατί τόση απαισιοδοξία; Αφού όλα κοντά μας τα έχουμε. Γιορτάσατε στην Νέα Υόρκη την 25η Μαρτίου με τόση λαμπρότητα,όπως κι εμείς εδώ. Παρήλασαν τα ελληνικά νειάτα στούς δρόμους.Μήπως αυτά σε συγκίνησαν; Νάτη η Ελλάδα,
παντού είναι, την πήραμε μαζί
μας και την κρατάμε σφυκτά.
Έχεις και μια τόσο όμορφη οικογένεια κοντά σου. Για φιλοσόφησέ το καλύτερα.Σου λείπει η Πύλαρος το καταλαβαίνω, αλλά έτσι είναι η ζωή.Και η νοσταλγία έχει κι αυτή την ομορφιά της.
Καλό σου απόγευμα, να είσαι πάντα
καλά.
Ρισσιάνα

Dennis Kontarinis είπε...

Κάπως αλλοιώς θα τα πω εγώ΄φίλε Γαβρίλη.
Ό,τι κι' αν νοιώθει ένας μετανάστης δεν δικαιολογείται να φτάνει στο σημείο απελπισίας του δικού σου ήρωα.
Δεν φταίι η γυναίκα του, δεν φταίνε τα παιδιά του αλλά και δεν υπάρχει καμμιά δικαολογία για την αντίδρασή του
Θα τα πούμε
Ντένης
Αν υπάρχουν λάθη φταίνε τα μάτια μου τα δυό.

pylaros είπε...

Καλησπέρα αγαπητή μου Υιώτα,
Όχι δεν με έχει πιάσει τίποτα, αλλά αυτό πως να το κάνω, αυτό το συναδελφικό, το Ελληνικό, η τελευταία συντροφιά, αυτό που ξέραμε ε! έχει χαθεί εκεί πέρα πάει...
Οπότε μένουμε και σκεφτόμαστε και λέμε:
Βρε πως θα ήταν η ζωή αν δεν είχα ξενιτευτεί, γιατί να μην το βλέπει η μητέρα πατρίδα ότι τελικώς αυτή είναι χαμένη από τα σκόρπια παιδιά της!

Ευχαριστώ
Γαβριήλ.
υ.γ. είναι μόνο σκέψεις...

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,
Οι σκεψεις του παρελθόντως έχουν μια χροιά αυτή που χρωμάτισε όλους μας σε τούτη την περίπτωση εμένα, αλλά όμως δεν φταίει ο άνθρωπος όταν αισθάνεται έτσι ανάβολα στο μέρος που βρίσκεται, είναι γιατί του λείπουν συναισθηματικά αυτά που του θυμίζουν το μέρος που γεννήθηκε.

Ευχαριστώ
Χαιρετισμούς
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε μου,
Όχι δεν με έπιασε τίποτε αλλά σκέπτωμαι, τώρα που η ηλικία προχωρά όπως όλων μας, το κοινά σημεία που έχω με τους απογόνους μου, δεν είναι ούτε στη γλώσσα, ούτε το φαγητό, ούτε τα ήθη κι έθιμα, αλλά όταν σκέπτομαι όλα αυτά τα χρόνια στο (κουρμπέτι) να μην μπορώ να αφομοιωθώ ε! αυτό μου προξενεί μια απελπιστική μοναξιά που όμως είναι Ελληνική, μεταναστευτική, σαν τον εβραίο της Διασποράς, όπου δεν βρίσκει πουθενα ησυχία...
Φίλε Βρήκα ένα χάρτη της Λέσβου "Νομίζω" του Πτολεμαίου και Στράβων όπου έχει τα Μήθυμνα, φαντάσου μέχρι που φτανει η ιστορία του μέρους σου.
Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Καλώς ήλθες Γιαγιά Αντιγόνη,
Έβαλα όλα τα συμβάντα, όλη την ζωή των μεταναστών σε ένα κόσκινο, τα κοσκίνησα πολύ, αυτά που έμειναν που δεν περνούσαν από τις τρύπες είμασταν εμείς οι μετανάστες, από τα πολλά χρόνια πλέον παντού όπου και να πάμε θα είμαστε αυτοί που δεν χωρούν πουθενά, είναι μια αλήθεια που φαίνεται στο τέλος...
ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Καλημέρα αγαπητή μου Ρισσιάνα,
Προσπαθώ να δώσω μάλλον να εξωτερικεύσω αυτή την εμπειρία, την πείρα (expiriencia) αυτήν που μαζεύτηκε τόσα και τόσα χρόνια, σα μια ραδιενέργεια η οποία ακολοουθεί το σώμα και το πνεύμα, προσπαθώ να δω τι με νίκησε στον αγώνα της επιβίωσης, ........................
όταν τελειώσω όταν τελειώσουν αυτές οι σκέψεις βλέπω ότι έμεινα ο ίδιος, ένας Μετανάστης.
και γυρίζω στα βουνά μου, ίσως είναι μια ουτοπία, ναι το γνωρίζω έλα όμως που τα βλέπω τα θυμούμαι και ξέρω την αλήθεια...
¨οχι δεν είμαι απαισιόδοξος απλώς ψάχνω για μια κοινή λογική, η οποία με φέρνει σε αυτά...

αγαπητή μου Ρόη, καλή Εβδομάδα
Ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Γεια σου φίλε Ντένη,
Εκφράζουμαι έτσι γιατί όταν το ψάξεις το θέμα θα δεις ότι η ζωή μας, μάλλον η ζωή μου ήταν και είναι πάντοτε εν κινήσει,
άλλο πεδίο δράσης, έχουν τα παιδιά η δεύτερη γεννιά που είναι γενημένα εδώ, από απόψεως γλώσσας προφοράς, γνώσης νόμων της χώρας όπου ζουμε, ευκαιρίς εργασίας, άλλο εμείς όπου έχουμε έρθει σαν μετανάστες προπαντός αυτή της γλωσσικης προφοράς μας, να δώσουμε να μας καταλάβουν αυτό που θέλουμε να πούμε, στους αντιπροσώπους του κράτους, πρώτα φτιάχνουμε στο μυαλό μας την ερώτηση ή την πρόταση στα Ελληνικά και την βγάζουμε από το στόμα μας σε άλλη γλώσσα, τι κι αν οι λέξεις πάνε ανάποδα ή έχουν άλλη προφορά!

Φίλε ευχαριστώ στις 4 Απριλίου πάω πάλι για τον άλλον οφθαλμόν...
χαιρετώ
Γαβριήλ