Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

Δειλά, δειλά ξεπροβάλλα, σα μια ανάσα αυγής...









Γυρίζοντας ανά την υφήλιο ψάχνω και δημιουργώ δικούς μου κόσμους, ο οποίοι πολλές φορές, δεν έχουν κοινά σημεία με τους κόσμους των φίλων μου, όμως είναι ας πούμε ένα δημιούργημα του εαυτού μου, αυτού που κάποτε έφυγε παιδί από την χώρα που τον γέννησε, έφυγε ασπούδαστος για να χτίσει έναν καινούργιο κόσμο γύρω του όπου τον θεωρεί σαν σήμα κατατεθέν του εαυτού του.






ΕΙΣΟΔΟΣ












Ένας λαβύρινθος διαδρόμων όπου εύκολα χανόσουν, διάδρομοι σκοτεινοί στρωμένοι με λίθινες πλάκες, οι τοίχοι ρούστικου τύπου χοντροί περίπου ίσαμε δυο μέτρα πάχος, έτσι τους είχαν κτίσει οι Ισπανοί από τον φόβο των σεισμών, πέτρινοι, κολλημένες πέτρες μαζί τούβλα και μπετόν, χαμηλό ταβάνι μας σκέπαζε, ένα παντοτινό ημίφως, που έκανε τα κεριά και τα καντήλια που ήταν σε ημικυκλικά κηροπήγια να τρεμοσβήνουν, από την ανάσα τους αυτή που κάπνιζε είχαν ζωγραφίσει στους τοίχους σχήματα σαν αερικά δαιμόνια.


Μια απαλή θρησκευτική μουσική ακομπανιαμέντο αρμόνιο ακουγόταν από το βάθος, λες κι έβγαινε από τα έγκατα της γης. Ακόμα και μια ελαφριά μυρωδιά από λιβάνι, δεν ξέρω ίσως νάταν από τα πολλά λουλούδια.
Λουλούδια γέμιζαν κάθε άνοιγμα, κάθε αυλή, κάθε πρεβάζι παραθύρου, ακόμα και κρεμαστά, κάτι σαν κληματαριές όπου έκρυβαν τον ήλιο. Έξω απ το παράθυρό μας κρεμόταν μια καμπάνα, αν άπλωνα το χέρι μου θα την έγγιζα. ένας παγωμένος αέρας κυκλοφορούσε στους διαδρόμους, η αίθουσα φαγητού με χοντρούς τοίχους, κεριά κολλημένα στον τοίχο και τζάκι όπου έβαζαν συνέχεια ξύλα μια ζεστή θαλπωρή ερχόταν από αυτές τις φλόγες και μας γέμιζε με θαλπωρή λες και περιμέναμε να εμφανισθεί η σταχτοπούτα.
. Στις μικρές αυλές και ήταν πολλές και δαιδαλώδη γεμάτες λουλούδια σιντριβάνια απομεινάρια μιας εποχής που πέρασε.
Δίπλα από τους διαδρόμους με τζαμένιο χώρισμα ανοιχτοί πέτρινοι τάφοι, αυτούς με τους σκελετούς τους είχαν παράμερα, έπρεπε να προχωρήσεις να στρίψεις δεξιά, μετά αριστερά να κατέβεις όπου ένας θολωτός ναός εκεί στο δάπεδο έθαβαν τους μοναχούς του μοναστηριού αυτού, το οποίο άρχισε το έτος 1543 με μόνο 15 μοναχούς και το έτος 1741 είχε 81 μοναχούς.
Η δαιδαλώδης τραπεζαρία του, όπου χανόσουν χωρισμένη σε μικρές αίθουσες, η περιποίηση και το άψογο σερβίρισμα, σε ρωτούσαν τη γλώσσα μιλάς, αμέσως σου έβαζαν τη σημαία της σου, της πατρίδας σου στο τραπέζι, παντού επικρατούσε μια ατμόσφαιρα μυστικισμού, τόσο βαριά όπου νόμιζες ότι βρισκόσουν σε έναν κόσμο φανταστικό, γεμάτο λουλούδια, χρώματα, πουλιά εξωτικά, ανεμόμυλους, μιας εποχής του 16ου αιώνα, και περίμενες να εμφανιστεί ο Δον Κιχώτης με την πανοπλία του παρέα με την Ντουλσινέα.
Στην είσοδο, στους διαδρόμους συναντούσες πηγαδάκια από τουρίστες, ως επί το πλείστον Ευρωπαίους που μίλαγαν διαφορετικές γλώσσες, αυτοί σε έφερναν στο σήμερα.
Γαβριήλ Παναγιωσούλης



8 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Από όσα κατάλαβα, φίλε, αυτό θα πρέπει να ήταν ένα ιδιαίτερο εστιατόριο με δείγματα ιστορίας...

Είδα στο τραπέζι σας από τις δύο σημαίες το ελληνοαμερικάνικο στοιχείο...

Τελικά το ευχαριστηθήκατε;

Σε χαιρετώ!

Μαριάνθη είπε...

Μεγάλο το χάρισμα του παραστατικού λόγου που έχεις κύριε Γαβριήλ. Δώρο για μας ώστε να ζούμε με τη σκέψη όσα εσύ με τη φυσική παρουσία.
Καλά να περάσετε όλοι στην οικογένεια το Σαββατοκύριακο. Σας ευχαριστήθηκα και στην προηγούμενη ανάρτηση όλους τους "ωραίους" ανθρώπους.

Αστοριανή είπε...

Γεια σου, Γαβρίλη μας,
ανεξάντλητε!
Απόψε θα πάμε στους Αθηναίους...
Λέω να ...ντυθώ ΜΕΡΚΕΛ!!!
Θα ρθεις;
Χαιρετισμούς,
Υιώτα-Δημήτρης

pylaros είπε...

Δείγμα ιστορίας τόσο κοντά ώστε την ένιωθες στο πετσί σου, αρχίζοντας από τα κεριά την θρησκευτική μουσική, το σκευρωμένο ξύλο το γεμάτο ρυτίδες σε όλα τα πράγματα ντουλάπια, κρεβάτια έπιπλα, ακομα και οι τοίχοι είχαν ζωγραφιές από καπνιά των κεριών

Ευχαριστώ
χαιρετισμούς
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,
Ευχαριστώ για την επίσκεψή σου,
εύχομαι να είστε όλοι καλά.

Πάντα αποστηθίζω τα μέρη που για πρώτη φορά επισκέπτωμαι αυτά που μου έκαναν εντύπωση, που δεν μοιάζουν με τα τσιμεντοποιημένα κοινά,

Ευχαριστώ

Χαιρετισμούς

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Καλημέρα αγαπητή μου Υιώτα,
Οποία η έκπληξή μου το είδα μια ολόκληρη ΣΕΛΙΔΑ στην έκδοση του Weekend, θα τα πούμε!
Ευχαριστώ για την επίσκεψή σου,
όχι δεν θα έρθω στην εκδήλωση Αθηναίων σήμερα, όσο για την ΜΕΡΚΕΛ θα ήταν μια επιτυχία σου,


χαιρετισμούς
Ευχαριστώ
Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Δμημιουργείς πολύ ωραίους κόσμους φίλε μου και σ' αυτούς μας ταξιδεύεις με τις ζωντανές περιγραφές ,τη μουσική και τις φωτογραφίες .Να είσαι πάντα καλά να ταξιδεύεις και ψυχικά και πραγματικά ...μας παίρνεις κι εμάς μαζί σου,έστω και νοερά,μας δίνεις χαρά,την καλημέρα μου Κάτε

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Κάτε,
Αυτοί οι ωραίοι κόσμοι είναι σα να πούμε κάτι για να ασπάσει το μονότονο καθημερινό, αυτό που όλοι ξέρουμε
ευχαριστήθηκα που σου αρέσουν οι κόσμοι μου και σε ευχαριστώ.

Πολλους χαιρετισμούς,
Εύχομαι το καλοκαίρι να συνανατηθούμε στην Αγία Ευφημία

Γαβριήλ