Σάββατο 3 Μαρτίου 2012

Ερείπια

Ερείπια σεισμών


Ερείπια Ηλικίας

Ερείπια Μετανάστευσης




Στην ζωή μας περάσαμε πολλά ερείπια, αυτά που αφήσαμε πίσω στην Ελλάδα ακατοίκητα, πέθαναν αυτοί που τα έκτισαν, όσα απόμειναν τ’ αφήσαμε και έγιναν ερείπια.
Ερείπια της ζωής που φέρνει η ηλικία, ερείπια τα κτίσματα από την εγκατάλειψη των μεταναστών στο μέρος που γεννήθηκαν στην Ελλάδα, ερείπια των σεισμών σε χώρες όπου γκρεμίζονται οι ναοί λατρείας των πιστών, όλα τα ερείπια είναι αναστρεφόμενα εκτός από τα της ηλικίας.
Σε ερείπια θα μείνει το πνευματικό έργο των ομογενών μεταναστών όποιοι κι αν είναι, όσοι και να είναι όταν θα έρθει η σειρά τους για το μεγάλο ταξίδι, δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε κανένα ενδιαφέρον για συγκέντρωση των πνευματικών και βιωματικών εμπειριών των μεταναστών τούτης της πόλης. Κανένα ελληνικό ίδρυμα, καμία βιβλιοθήκη, καμία αρχή επίσημη ή ανεπίσημη για να ασχοληθεί με τα έργα ομογενών. .. Το Πνευματικό έργο ομογενών είναι ρίζες από ένα κομμάτι του ελληνισμού που αγνοείται από όλη την κοινωνία εφόσον δεν φέρνει κέρδος.
Όμως και αυτοί που μένουν η νέα γενιά θα κοιτάξουν αδιάφορα και θα ρίξουν μια απλοχεριά χώμα πάνω στον τάφο της πνευματικής εργασίας, αυτών των πρωτοπόρων που έφυγαν και φεύγουν καθημερινώς.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης





12 σχόλια:

Dennis Kontarinis είπε...

Γειά στο πνεύμα σου που τα σκέφτηκε και στο χέρι σου που τα έγραψε. Αυτά πρέπει όλοι μας να τα φωνάζουμε όπου κι΄άν βρισκόμαστε.
Γειά σου φίλε.

Μηθυμναίος είπε...

Θέλω να πω πως ματώνει η ψυχή μου κάθε φορά που αντικρίζω ερειπωμένα σπίτια, αφημένα άδεια, παρατημένα στου καιρού το πέρασμα, που τα τρώει. γιατί σκέπτομαι πόσα όνειρα δεν στέγασαν, πόσες ανάσες…
Όσο για το άλλο θέμα, το πνευματικό έργο των ομογενών, το έχουμε ξαναπεί… άλλα είναι τα ενδιαφέροντα… τα ξέρουμε, φτάνει που η προσπάθεια έγινε απ’ τον καθένα κι αυτή η ικανοποίηση έχει την αξία της.

Ανώνυμος είπε...

Καλή σου μέρα αγαπητέ μου Γαβριήλ
και να με συγχωρέσεις που αργώ να
γράφω. Ακριβως έτσι είναι όπως τα λές. Τα ερείπια τρομάζουν όταν τ
αντικρύζει κανείς και μαζί μ αυτά
σβύνουν και ξεχνιούνται κι αυτοί
που τα κατοίκησαν.Όσο για το
πνευματικό έργο είδικά των πρώτων
ομογενών, όπως η ίδρυση ελληνικών
σχολείων για παράδειγμα, αρχίζει
και μειώνεται με την δικαιολογία
ότι δεν υπάρχουν χρήματα στο
ελληνικό δημόσιο. Αυτά τα λίγα
Γαβριήλ μου, να έχεις μια όμορφη
μέρα, πολλούς χαιρετισμούς.
Ρισσιάνα

Μαριάνθη είπε...

Καλή εβδομάδα κύριε Γαβριήλ!
με εντυπωσίασε αυτή σου η ανάρτηση ως ιδέα αλλά και με τον τρόπο που την ανέδειξες. Να σου πω...μην ξεχνάς πως και τα ερείπα χρειάζονται για να οικοδομήσει κανείς...
:))

Ανώνυμος είπε...

Τα ερείπια φίλε μου είναι ερείπια και πονάνε πολύ, είτε ψυχικά ,είτε υλικά και περισσότερα εμάς που το νησί μας ερειπώθηκε το 53, όπου και να στρίψουμε το βλέμμα μας θα τ'αντικρίσουμε και θα φέρουν στο μυαλό μας τις ευτυχισμένες ανέμελες παιδικές στιγμές πού ζήσαμε όταν αυτά ήταν όμορφα και γεμάτα ζωή .Όσο για το πνευματικό έργο των αποδήμων ποιός να ενδιαφερθεί ;;; οι πολιτικοί μας ;; Τα σχολεία ήδη στο εξωτερικό τα κλείνουν ,αφού πτωχεύσαμε!! Οι απόδοιμοι και η ζωή τους είναι παντελώς αδιάφοροι, ξένο σώμα γι' αυτούς,την καλημέρα μου Κάτε.

pylaros είπε...

καλησπέρα φίλε μου Ντένη.
Είναι μερικές φορές που προσπαθώ να δω ποιος είμαι από που ήρθα, που πήγα, τι απόμεινε,
Είναια πλούστατα οι αλήθειες της ζωής γυμνές...


Ευχαριστώ

χαιρετώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε μου Στράτο, ναι έχεις δίκιο,
όμως μερικές φορές ξαναέρχονται στην μνήμη, τα ιδανικά αυτά που πολέμησαν οι παππούδες μας, και σήμερα κατάντησαν σε αυτό το χάλι, κι όχι μόνο αλλά μετά από εμάς οριστικά δεν θα υπάρχει τίποτε,
ξεγυμνόνω τον κόσμο τη ζωή χωρίς όνειρα.

δεν είναι σωστό αλλά είναι και αυτά ένα μέρος της χειμωνιάς μας

Ευχαριστώ

χαιρετισμούς

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Γεια σου αγαπητή μου Ρισσιάνα.
Βλέποντάς τα αυτά
Ο απολογισμός μας είναι τρομακτικός, για αυτά που μένουν που δεν είναι πλέον το χωριό μου το σπίτι μου ο ουρανός μου,
μαζί με αυτά χάνεται και η ιστορία του παππού, του προπάππου και όλα αυτά που είχαν ονειρευτεί αυτοί, ή που είχαν φροντίσει να τ' αποκτήσουν για εμάς...

Ευχαριστώ

χαιρετισμούς

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Κάτε,
Η ξενιτιά και ο σεισμός είναι αυτά που κατέστρεψαν τα μέρη μας, τι άλλο να πω, παρά ότι με αυτά χάθηκαν καιοι συνήθειές μας τα παιχνίδια μας η καραμπάνα, η γουρουνούλα, κλπ...

Ευχαριστώ

χαιρετισμούς

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,
Πράγματι το δημοσίευμά μου αυτό είναι κάπως απαισιόδοξο αλλά, ξεγυμνώνω την αλήθεια σε μια κρύα ωμή λογική που πολλές σκοτώνει τα όνειρα, όμως κι αυτό είναι μέρος της ζωής...

Ευχαριστώ

χαιρετισμούς

Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

Πικρές αλήθειες,
Φίλε μου,
μα ΑΛΗΘΕΙΕΣ!
Να είσαι καλά,
Υιώτα

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Αστοριανή,

Θα έλεγα ωμές αλήθειες που είνια γύρω μας και μας πνίγουν αν και κάνουμε ότι δεν τις βλέπουμε


Ευχαριστώ
χαιρετισμούς
Γαβριήλ