Πέμπτη 22 Αυγούστου 2013

Με βήμα Χελώνας


O άνθρωπος  γεννιέται δεν φτιάχνεται, ναι μεν το περιβάλλον όπου ζει του διαμορφώνει κάπως τον χαρακτήρα ώστε να μπορεί να επιζεί στα ξένα, αλλά κατά βάθος ο χαρακτήρας του μένει αναλλοίωτος έτσι όπως γεννήθηκε.
Οι περισσότεροι που φύγαμε από την Ελλάδα μετά την λήξη του πολέμου η πρωταρχική μας ανάγκη ήταν να χορτάσουμε ψωμί, για άλλους το ταξίδι ήταν μια «σπεραντζάδα»  του Ατλαντικού με το υπερωκεάνιο, «τυχεροί αυτοί είχαν μπάρμπα στην Κορώνη» για άλλους ήταν μια Οδύσσεια σα να ήταν   ιστιοφόρο σκάφος που κράτησε πολλά, πολλά χρόνια.   Τα  σχολεία και η μόρφωση μια πολυτέλεια που θα ερχόταν μετά κι αφότου θα μονιμοποιούμαστε σε κάποιο κράτος. Πότε; Μόνο  ο Θεός το ξέρει.
Άλλοι τα κατάφεραν έγιναν επιστήμονες, άλλοι και είναι οι περισσότεροι ξεμπρατσώθηκαν στην δουλειά βοήθησαν τους έχοντας ανάγκη πίσω στην πατρίδα, κατάφεραν και ίδρυσαν επιχειρήσεις, κοινοτικές αίθουσες ακόμη και ναούς,  που καιρός για σπουδές, που καιρός για γράμματα, έμειναν έτσι στη ζωή απολαμβάνοντας τα αγαθά των κόπων τους.
Όμως όταν ο άνθρωπος είναι ανήσυχος, όταν  έχει μέσα του από την γέννησή του το μικρόβιο  της γραφής, το να εξιστορεί όπως αυτός βλέπει την κοινωνία, τον κόσμο, το να λαχταρά να εξωτερικεύει τις σκέψεις του, να παρακολουθεί μια μύγα που πετάει, να μετρά τις σταγόνες της βροχής, να διαβάζει ώρες ολόκληρες απορροφημένος τις κιτρινισμένες σελίδες κλασικών, εκεί μέσα βρίσκει την ζωή του, είναι το χόμπι του, το είναι του.
Μέσα στην ομογένεια της Αμερικής υπάρχουν κάθε είδους διαφορετικοί άνθρωποι, έχουν μόνο ένα κοινό, ότι προέρχονται όλοι από την Ελλάδα.
Μετά από αυτό ο κάθε ένας τραβά τον δρόμο του, άλλος πηγαίνει στην εκκλησία κάθε μέρα και κάνει μετάνοιες, άλλος μετρά τα χρήματά του, άλλος τραγουδά στα μπουζούκια, άλλος φορά γραβάτες και κουστούμια με μάρκες και κάνει επίδειξη, άλλος γράφει αυτά που νομίζει ότι αντιπροσωπεύουν τον εαυτόν του, πάντα σύμφωνα με το παρελθόν του, ή το πιστεύω του, άλλος είναι επαγγελματίας γραφιάς, δημοσιογράφος, ρεπόρτερ  και άλλος εξασκείται με το να βλέπει τι γράφουν οι άλλοι και να χύνει αυτό που έχει άφθονο η έχιδνα. Και το χειρότερο υπάρχουν ανίδεοι που χειροκροτούν για το πλούσιο  λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί η ζηλοφθονία.      
Μετά από και αφού τα χρόνια πέρασαν η ομογένεια συρρικνώνεται, οι πρωτοπόροι βαίνουν προς τόπο χλοερό, όσοι απέμειναν είναι ελεύθεροι να εκφράζονται όπως αυτοί ξέρουν, είναι κάτι που δεν το βλέπει κανένας, οι εναπομείναντες     πρέπει να το χωνέψουν και να ζητωκραυγάσουν ένα εύγε στην διαφορετικότητα, στο ότι δεν είμαστε όλοι οι ίδιοι, αν ήμασταν απόφοιτοι του πανεπιστημίου θα καθόμασταν στην Ελλάδα και σήμερα θα ήμασταν δημόσιοι υπάλληλοι σε ένα σάπιο σύστημα. 


Γαβριήλ Παναγιωσούλης
Νέα Υόρκη

          

9 σχόλια:

Dennis Kontarinis είπε...

Πάνω σ΄όλα αυτά που λες φίλε μου δεν έχω τίποτα να προστέσω. Αυτά που ζήσαμε την περασμένη βδομάδα τα λένε όλα. Αυτοί είμαστε και ό,τι έχουμε δίνουμε. Όμως σ΄αυτούς που έχουν και δίνουν μόνο δηλητήριο το μόνο που τους χρειάζετε είναι η περιφρόνησή μας. Κι΄από μένα την έχουν.
Νάσαι καλά.

Μηθυμναίος είπε...

Έτσι είναι, δυστυχώς η ζωή, φίλε μου, ιδίως σε τούτη την εποχή –το βλέπουμε καθημερινά- η αξία του κάθε ανθρώπου μετριέται, όχι αξιοκρατικά, μα με τα μέτρα και τα σταθμά του «μάρκετινγκ»… μα και του πορτοφολιού, δυστυχώς.
Αν αυτό που εσύ κάνεις σε ικανοποιεί, αν γεμίζεις το είναι σου, ας λένε κι ας σκέπτονται ό,τι θέλουν οι άλλοι.

Νιώθω μια πίκρα να σε κυριεύει, κι απ’ το σχόλιο του Ντένη, συμπεραίνω πως κάτι συνέβη… Τέλος πάντων…

Μη ξεχνάς πως την καλή διάθεση τη φτιάχνεις μόνος σου. Για την άσχημη –μη νοιάζεσαι- φροντίζουν οι άλλοι…

Να είσαι καλά! Αυτό έχει σημασία.

Καλό Σαββατοκύριακο!

pylaros είπε...

Φίλε Ντένη,

Κάποτε είχα πει ότι, ότι είναι καλό για έναν ομογενή που γράφει είναι καλό για όλους.
Βγήκα λανθασμένος,
εξ άλλου τα είπαμε

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε νου Στράτο,
πολύ φιλοσοφικό και αληθινό το απόφθεγμά σου αυτό. (Μη ξεχνάς πως την καλή διάθεση τη φτιάχνεις μόνος σου. Για την άσχημη –μη νοιάζεσαι- φροντίζουν οι άλλοι…)

Το ασπαζομαι

Ευχαριστώ

χαιρετισμούς

Γαβριήλ

Χαρά Θεοδωρίτση είπε...

Αγαπητέ Γαβρίλη,εδω κι η συνήθης ύποπτη παρόλο που διάβασα και ξαναδιάσαβα την ανάρτηση αλλά απτό συμπέρασμα δεν έβγαλα.
Αυτό που κατάλαβα κι απο το σχόλιο του Ντένη, οτι κάτι έγινε και σε πίκρανε.Αυτό όμως δνε θα πρέπει να σταθεί εμπόδιο για την παραπέρα καρποφορία σου.Και έχε κατά νου οτι το καρπισμένο δέντρο πετροβολούν...
Αυτά με πολύ αγάπη
Χαρά

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Χαρά!
Πόσο χαίρομαι που μας επισκέφτηκες,

Μου άρεσε πάρα πολύ το απόφθεγμά σου, είναι τόσο αληθινό (Και έχε κατά νου οτι το καρπισμένο δέντρο πετροβολούν...)

Μόνο που τούτη την φορά πετροβολούσαν όλους όσους γράφουν, σε μια ομογενειακή κοινωνία, οπου θα έπρεπε να υπάρχει αλληλεγγύη, ομόνοια και αγάπη.

Και να φανταστείς αγαπητή μου Χαρά είμαστε τόσο λίγοι!!! οι εναπομείναντες, αυτοί οι "πρωτοπόροι" μετανάστες ένεκα ηλικίας που γράφουν.
Όμως κανένας δεν το βλέπει κανένας ούτε ενδιαφέροντε.
Τότε πως θα πέι μπροστά ο Ελληνισμός;

Ευχαριστώ πολύ

Με αγάπη

Γαβριήλ

Μηθυμναίος είπε...

«… έχε κατά νου ότι το καρπισμένο δέντρο πετροβολούν»!...

Πολύ καλό!!!

κι αυτό είναι από τα αγαπημένα σπορ κάποιων...

Καλημέρα σας!!!

Αστοριανή είπε...

"...Και το χειρότερο υπάρχουν ανίδεοι που χειροκροτούν για το πλούσιο λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί η ζηλοφθονία. Γ.Π."

Από τα πλέον επιτυχημένα σου...
Γαβρίλη μου.

Μιλήσαμε, και πιστεύω να καταλαβαίνεις ότι με τις γύρω οικογενειακές δύσκολες μέρες
έπρεπε να ξενυχτώ για να βρω χρόνο...
ΠΑΝΤΩΣ,
Εμείς, οι λίγοι...
συνεχίζουμε,
κι άστους να ψήνονται με το ...ζουμί τους.
Με εκτίμηση και φιλία,
Υιώτα

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,

Ευχαριστώ για την επίσκεψή σου, ναι καταλαβαίνω τις δυσκολίες σου, όμως κουράγιο και όλα θα πάνε καλά.

Ναι, μάλιστα η αντίδραση ανάγνωσης κειμένων σου δίνει την στιγμιαία αυθόρμητη απάντηση σχετικώς με τα γραφόμενα.
Μετά ειρηνοποιήσαι...

χαιρετισμούς Δημήτρη
Γαβριήλ