Δευτέρα 26 Μαΐου 2014

Ένας είναι ο Άνθρωπος:



Ένας είναι ο άνθρωπος, πολλοί και διαφορετικοί τρόποι ζωής:
  
Κουράστηκα να αλλάζω τρόπους ζωής, ο ένας από τον άλλο τόσο διαφορετικός ώστε πολλές φορές με κάνουν  να αμφιβάλω αν πράγματι είμαι εγώ ο ίδιος.

Το ξεκίνημα, από την Πύλαρο Κεφαλονιάς  την εποχή του λύχνου, της  απόλυτης φτώχειας,  της ανάγκης να επιζήσεις, η έλλειψη σχολείου, η κοινωνική πίεση για φυγή, η προπαγάνδα των νεοφερμένων επισκεπτών αυτών με τις γραβάτες,   τα φοδραρισμένα απ’ την ανάποδη μανταρισμένα ρούχα, τα πέδιλα, οι αρρώστιες, τα γουλιά από την αβιταμίνωση, η   γεμάτη παραστρατιωτικά αρπακτικά ανθρώπινα όντα ύπαιθρο να δέρνουν κατά βούληση, οι χωροφύλακες σίγουροι για την ζωή τους  κλεισμένοι στον σταθμό τους, η παντελή έλλειψη κράτους, η ανομία  ο νόμος του δυνατότερου, όλα αυτά έκαναν την ζωή μαρτύριο.
 Έφυγα  με πίστη με υπόσχεση στην  στοργή της μάνας, μια μέρα θα γυρίσω…
Ήταν η αρχή:   


Στον μακρύ δρόμο μου συνάντησα, διαφορετικούς τρόπους ζωής, διαφορετικά περιβάλλοντα, διαφορετικά ήθη κι έθιμα, διαφορετικά πιστεύω.

Σήμερα γυρνώ το κεφάλι και κοιτώ τα χνάρια μου, κάθε γωνιά γης μου θυμίζει και κάτι, γυρνώ και βλέπω τη θάλασσα κάθε της κύμα, κάθε τι πλεούμενο  μου θυμίζει και κάτι.
Κοιτάζω το παρελθόν μου, αναμιγνύομαι με πολλές φυλές ανθρώπων, πολλές γλώσσες, πολλές θρησκείες, πολλά πιστεύω, ακόμα και σήμερα με ξεκουράζει ν’ ακούω gospel music, αυτή που κάποτε άκουγα στο Kingston Jamaica  και σε αμερικανικά  λιμάνια του κόλπου του Μεξικού.
Επίσης   μουσική και τραγούδια του νότου των ΗΠΑ  jazz,  blues and country music.
Κάθε σκοπός μουσικής μου θυμίζει ότι κάποτε πέρασα από τα μέρη αυτά, εκεί όπου  ονειρευόμουν χαζεύοντας, περπατώντας στην Bourbon Street της γαλλικής συνοικίας της Νέας Ορλεάνης,  ή στα διάφορα λιμάνια του Τέξας, Μισισίπι και Αλαμπάμα.
Στις  τροπικές νύχτες   πήγαινα στην πλώρη του καραβιού αυτή που έσκιζε τα νερά της καραϊβικής κι άκουγα το  ρυθμικό σύριγμα του κοψίματος της επιφάνειας της θάλασσας, ο αφρός της φωσφόριζε  φώτα πρασινωπά που χανόταν για να φανερωθούν άλλα,  κοιτούσα το φεγγάρι και μετρούσα τα’ αστέρια, με μια ελεύθερη καρδιά να αποζητά την άγνωστη ευτυχία σε χώρες μαγικές κι ονειρεμένες.

 Πιο πολύ όμως απ όλα μου αρέσει να ακούω λατινοαμερικάνικα ποιοτικά καλά τραγούδια και μουσική.
Στέκομαι και απολαμβάνω βυθισμένος σε αναμνήσεις, στις   περιπέτειες, αυτές που πέρασα   μιας διαφορετικής μου ζωής, τότε που έτρεχα να πιάσω τα όνειρα, λες και ήταν πεταλούδες, τα τραγούδια  με τις παθητικές μπαλάντες,  μπολερό  και αγάπες που εκθείαζαν τα λατινοαμερικάνικα τραγούδια.
Αναμεμιγμένος σε πολλά κράτη, μέσα σε αυτά μεγάλωσα, μέσα σε αυτά αισθάνθηκα τη ζωή, μέσα σε αυτή την κοινωνία έμαθα να υπάρχω, μέσα σε αυτά ένιωσα την κατανόηση, την στοργή, την αγάπη, μέσα σε αυτά πρωτόμαθα την στεριανή ζωή, μα και την υπευθυνότητα της πάλης προς το ζην.
 Μετά ήταν κι αυτά τα μπουζουκομάγαζα  της τότε εποχής στην Νέα Υόρκη όπου με παρέα πηγαίναμε κι ακούγαμε τα αχ! Βαχ! Π.χ.  Ο  χάρος την πόρτα μου χτυπά, χτύπα κι εσύ καμπάνα…

Τελικά κάποτε γύρισα, κατάλαβα ότι μάταιες ήταν οι υποσχέσεις μου στην στοργή της μάνας, δεν πρόλαβα έφτασα αργά,  αισθάνθηκα σαν  ξένος αφού η ζωή μου είχε σταματήσει  την στιγμή που έφυγα, την εποχή του λύχνου.

Πάλι ο σημερινός τρόπος ζωής τόσο διαφορετικός από τους άλλους, από τους άλλους εδώ μετανάστες συνομήλικους αυτούς που έχουν διαφορετικό ελληνικό παρελθόν, υπάρχει μια   τόση εγωιστική μοναξιά   από τους συνανθρώπους μου,  τόσο περιθωριακή απομόνωση, ίσως να φταίει και η ηλικία, ή ακόμα και η διαφορετική κοινωνική αντίληψη, ή ακόμα και το διαφορετικό παρελθόν του κάθε ενός μας.  

Γαβριήλ Παναγιωσούλης   


6 σχόλια:

Dennis Kontarinis είπε...

Φίλε μου καλή σου μέρα.
Κάνεις έναν ειλικρινή απολογισμό της ζωής σου. Συγκρίνεις αυτά που γνώρισες και αυτά που έζησες με αυτά που βλέπεις και ζεις σήμερα γύρω σου. Μην ψάχνεις να βρεις κάποιο "γιατί" σε όσα ζεις. Δεν υπάρχει "γιατί" φίλε μου. Όλοι μας έχουμε φροντίσει να μην υπάρχει αυτό το "γιατί" Απλά δεν τολμάμε να το αντικρύσουμε.
Νάσαι καλά.

pylaros είπε...

Καλή μέρα φίλε Ντένη,

Έπιασες το μήνυμα, μαλιστα αυτό που γράφεις πολύ φιλοσοφικό (Όλοι μας έχουμε φροντίσει να μην υπάρχει αυτό το "γιατί" Απλά δεν τολμάμε να το αντικρύσουμε.)
θα έλεγα και μια πανάκεια ώστε να εξακολουθείς να ζεις και να υπαρχεις χωρίς άγχος και μπερδέματα.

Εχαριστώ, καλή εβδομάδα

χαιρετώ

Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

Γαβρίλη μου,

...πόσο σωστά τα γράφεις!!!
...ίσως είναι κι αυτός ένας λόγος που...
δεν άφησες άποψή σου για τη "...ζωγραφιά μου!" στην "Αστοριανή"...

Όταν η ...γλυκόζη μιλά στον μετρητή,
ανεβο-κατεβαίνει και η διάθεση...

Το να δίνεις ένα γραπτό σου
για να γεμίσεις το κενό...

έτσι είναι και η ..."ζωγραφιά"...
Καμιά η διαφορά
όταν η καρδιά ανησυχεί ή και πονάει...

Πάντα, βέβαια, με τη δική μου άποψη,
χαιρεισμούς,
Υιώτα

Μηθυμναίος είπε...

Μεγαλώνουμε, φίλε Γάβο, τα χρόνια δεν τα παίρνουμε πίσω… Αναμετράμε τη ζωή με τις νίκες αλλά και τις χασούρες και τα βάσανα κι όλα τα απλά πράγματα που, έτσι κι αλλιώς, γίνονται αναμνήσεις. Είναι η ζωή σου… Η ψυχή σου το ξέρει, αλλά πες μου τι χωρητικότητα έχει η ψυχή; Μου λες; Πόση μοναξιά κρύβει; Ψάχνεις να βρεις ακόμη τα κομμάτια σου που είναι στοιβαγμένα εκεί μέσα.
Έτσι το βλέπω…

pylaros είπε...

Καλησπέρα αγαπητή μου Υιώτα,

Είδα την Ζωγραφιά σου που λες με το αίμα μου, αλλά τι να πω!
Μου φάνηκε λίγο σαν να προερχόταν από κάτι μη ωφέλιμο, κάτι που προμήνυε τραγική συνέχεια και προτιμησα να απαντήσω με κάτι πιο γλυκο με τα παρθένα όνειρα, αυτά που φέρνουν την αισιοδοξία...
Ούτε ήξερα ότι ήταν από μέτρημα γλυκόζης.
Αν θυμάσε μια εποχή μόλις τελείωσε ο πόλεμος έεραν στην Ελλάδα δελτίο ένα πηχτύ γλυκό υγρο και το ονομαζαν γλυκόζη.
¨ηταν άχρωμο και από καλαμπόκι,
Ατο έσωσε πολλούς ανθτρώπους


Χαιρετισμούς
Ετχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Καλημέρα φίλε Στράτο, μου άρεσε αυτό που λες (αλλά πες μου τι χωρητικότητα έχει η ψυχή; Μου λες;)


Η ψυχή εχει πολύ χωριτικότητα, πάρα πολύ καθώς και η σκέψη και οι αισθήσεις,

Αυτό που γερνά και παρασέρνει όλα τα υπόλοιπα είναι το σώμα...


Ευχαριστώ

χαιρετώ
Γαβριήλ