Πέμπτη 18 Ιουνίου 2015

Τα Χέρια

                                                           Τα Χέρια

                                                          Ιστορίες της νύχτας

Στις άκρες του δρόμου, αυτού που οδηγούσε σε μια υπαίθρια αγορά  ανθρώπινες ψυχές είχαν φωλιάσει σε σκελετωμένα κορμιά τα περισσότερα σακάτικα που για να κρύψουν τη γύμνια τους σκεπαζόταν με μια καφέ χωματένια αποξηραμένη λάσπη, με τεντωμένα τα χέρια τους εκλιπαρούσαν ελεημοσύνη.
Τα χέρια έμοιαζαν με βλαστάρια, κάτι βλαστάρια καφετιά σαν αποξηραμένα στάχυα, σάρκινα, κοκαλιάρικα, φαινόταν σα να ξεφύτρωναν από ένα βρώμικο σεληνιακό τοπίο, κουνιόταν πότε δεξιά πότε αριστερά σύμφωνα με τα βήματά μου, λες κι εγώ ήμουν ο θεός τους, οι δε φωνές των ψυχών έμοιαζαν σαν κρωγμοί κοράκων.
Κοίταζα σαστισμένος μην πιστεύοντας τα μάτια μου, έως που ένιωσα τα χέρια να με αγγίζουν από πίσω, έμοιαζαν με φίδια αυτά που χορεύουν όταν ακούνε ινδική μουσική.  Γύρισα  το κεφάλι ένα σωρό παιδιά με τα χέρια απλωμένα φώναζαν όλα μαζί. Μπαξίσι, μπαξίσι, τάχυνα το βήμα μου να βγω από αυτή τη γειτονιά, τα παιδιά με ακολουθούσαν σ’ ένα ασφυκτικό κλοιό.
Για να ελευθερωθώ έπιανα τα χέρια και τα τσίμπαγα, τσιμπιές στριφτές, έφευγαν, αμέσως ερχόταν άλλα. Κάπως έτσι θα πρέπει να είναι και η κόλαση σκέφτηκα, ομολογώ ότι είχα φοβηθεί, επιτέλους κάποτε φάνηκε ένας ασφαλτοστρωμένος δρόμος, στο βάθος διέκρινα ένα σπίτι πράσινου χρώματος με μεγάλη θολωτή πόρτα και παράθυρα, ανοιχτή αυλή χωρίς πόρτα. 
Μπήκα μέσα, ήταν ένα μουσουλμανικό τέμενος τα παιδιά με ακολουθούσαν, κοίταξα από την πόρτα άνδρες στα άσπρα ντυμένοι προσευχόταν γονατιστοί, από κάπου φάνηκε ένας άνδρας με άσπρη κελεμπία, μου έδειξε την πόρτα προς τον δρόμο, κάτι είπε στα παιδιά που εξαφανίσθηκαν, μετά μπήκε κι αυτός μέσα και γονάτισε, διερωτήθηκα, να ήταν άραγε ο παράδεισός τους;
             Ο ήλιος κόντευε να κρυφτεί απ’ τον ορίζοντα σαν ένα κατακόκκινος δίσκος σύμβολο της φοβερής ζέστης και της αυριανής ελπίδας. Ευτυχώς περνούσε ένα τρίκυκλο ποδήλατο, το σταμάτησα, στο λιμάνι του είπα. Φτάσαμε εκεί όπου ήταν το βαπόρι μας διπλαρωμένο στις όχθες του Γάγγη ποταμού, αυτού που κατέβαζε κόκκινα λασπόνερα κι έπνιγε κάθε μας όνειρο. Βρισκόμαστε στο λιμάνι  Chittagong   του  Bangladesh 

Οι λιμενικοί ντυμένοι με την άσπρη στολή τους με τα χρυσά και μαύρα σιρίτια τους, με τα λευκά πηλίκια τους και τ' άσπρα γάντια τους ανυπόμονοι πρόσμεναν τη δύση του ηλίου, για να επιδοθούν σε φαγοπότι…        Ήταν Ραμαζάνι… 
Γαβριήλ Παναγιωσούλης

11 σχόλια:

Μαρία Κανελλάκη είπε...

Φαντάζομαι ότι το ίδιο σκηνικό θα επικρατεί και σήμερα στο Μπαγκλαντές. Κι έτσι γλαφυρά που μας το περιγράφεις, είναι σαν να ξεφυλλίσαμε ένα άλμπουμ με φωτογραφίες. Φαντάζομαι την αγωνία σου εκείνη τη νύχτα...
Την καλησπέρα μου κ. Γαβριήλ!

Αστοριανή είπε...

Happy Father's Day,
Gabriel!!!

Your story, known to me, still very interesting!

Be happy,

Yiota

Dennis Kontarinis είπε...

Απίθανες οι ιστορίες που έχεις ζήσει φίλε μου.
Νάσαι καλά και καλό καλοκαίρι σου.

nikol είπε...

Αλλιώτικη εικόνα η σημερινή σου Γαβρίλη μου !!! Παιδικά χέρια να εκλιπαρούν !!Πόση αγωνία , πόσος πόνος και όμως φαντάζομαι ότι ακόμα έτσι και χειρότερα θα είναι !!!
Καλό Σαββατοκύριακο !!!
Με αγάπη και δέξου μια αγκαλιά για την γιορτή του πατέρα!!!!

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μ. Κανελλάκη

Οι χώρες αυτές πολύ δύσκολα να αλλάξουν είναι και η τοποθεσία τους τέτοια βαλτόνερα, πεδιάδες και ποτάμια.
μα και τα πιστεύω τους....

Ναι κάθε μου κίνηση της τότε εποχής μια ασπρόμαυρη φωτογραφία του νου.!

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Dear Yiota
happy father's day to Demitri and you


Yes this story is apart of another longer story etc.

Thanks
Gabriel

pylaros είπε...

Φίλε Ντένη,
Ήταν τότε που η θάλασσα και ο κόσμος ήταν γεμάτος Ελληνική Νεολαία όπου ζητάγαμε μεροκάματο οπουδήποτε.

Αλλά αυτά τα χρόνια μας έμαθαν να σεβόμαστε την μπουκιά το ψωμί...
ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Νικόλ
όταν ταξιδεύεις δεν ξέρεις ποτέ που θα ξημερώσεις ή που θα το φέρει η τύχη σου να πας.
Από τις χειρότερές μου εμπειρίες είναι οι του Ινδικού Ωκεανού, αλλά είναι και εμπειρίες μάθησης, γνώσης για το πως ζει και υπάρχει ο κόσμος...
Ευχαριστώ πολύ,
καλό Σαββατοκύριακο

πάντα με την αγάπη μου

Γαβριήλ

Μηθυμναίος είπε...

Εγώ αυτό που θα ήθελα σήμερα να αφήσω εδώ είναι μια ευχή: Καλό ταξίδι και καλή αντάμωση στην Αθήνα! Έχω όλο το πρόγραμμα και ανυπομονώ να τα πούμε στη σκιά της Ακρόπολης.

Με τα πιο φιλικά μου αισθήματα!

pylaros είπε...

Το εύχομαι φίλε, όλα να έρθουν βολικά σύμφωνα με το πρόγραμμα


Ευχαριστώ

Γάβο

airis είπε...

Ο λόγος σου γεμάτος εικόνες αγαπημένε μου Γαβρίλη!
Τα είδα αυτά τα χέρια ολοζώντανα μπροστά μου!
Να'σαι καλά, να μας εξιστορείς!
Την καλησπέρα μου! :)