Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2008

ΕΚΕΙΝΗ

Εκείνη,
Η ζέστη ήταν αποπνικτική σε αυτό το τροπικό λιμάνι. Ήταν η ώρα μία μετά το μεσημέρι, ώρα που όποιοι δεν εργάζονται πάνε στο σπίτι και ξαπλώνουν στην αιώρα τους έτσι να πάρουν μια μικρή ‘σιέστα’. Η πιάτσα των ταξί μπροστά από την έξοδο της πύλης του λιμανιού ερήμωσε κι αυτή, ήμουνα ο μόνος που είχε καθυστερήσει να φύγει, όταν ναυτικός φάνηκε να τρέχει προς το ταξί μου. Άνοιξε την μπροστινή πόρτα, ήταν έλληνας γνωστός μου από το πλοίο CΗ…
-Βρε Μιχάλη τι κάνεις;
-Πάμε γρήγορα, πάμε για τις γυναικείες φυλακές. Μου έστειλε μήνυμα η φιλενάδα μου η Κάρμεν λέει ότι είναι φυλακή και πρέπει να πληρώσει πρόστιμο για να βγει.
Η γυναικεία φυλακή ήταν ένα τετράγωνο κτήριο, μια επιγραφή δέσποζε την είσοδο.
«Στην φυλακή δεν είναι τίποτα κακό. Όλα είναι χειρότερα.»
Αφού πλήρωσε το πρόστιμο, αγκαλιάστηκαν έδωσαν ραντεβού για το βράδυ,
-Εμένα θα με πας στο βαπόρι, γιατί έχω δουλειά, και μετά την Κάρμεν σπίτι της.
Όταν έφυγε ο Μιχάλης, η Κάρμεν μου εκμυστηρεύτηκε,
-Καλό παιδί ο Μιχάλης, αλλά εγώ έχω φίλο τον Όσκαρ και το βράδυ θα πάω μαζί του.
Το νυχτερινό κέντρο βρισκόταν στο δεύτερο όροφο, είχε ορχήστρα όπου διασκέδαζαν ναυτικοί, γυναίκες και άλλα υποκείμενα. Ιδιοκτήτης ένας Χιλιανός.
Το βραδάκι περνώντας από εκεί ακούστηκε φασαρία. Ο Μιχάλης φάνηκε να κατεβαίνει τις σκάλες, με ξεσκισμένο πουκάμισο γεμάτος αίματα, ο Αντώνης ο φίλος του να τον τραβά να τον βγάλει έξω κι αυτός να φωνάζει:
-Θέλω εκείνη, εγώ της πλήρωσα το πρόστιμο, θέλω εκείνη, μόνο εκείνη.
Κατέβηκαν στην είσοδο, ο Αντώνης τον τραβούσε, έλα πάμε στο βαπόρι, γυναίκες υπάρχουν ένα σωρό, αφού δεν σε θέλει μην επιμένεις. Αυτός εξακολουθούσε να ωρύεται, θέλω εκείνη, εκείνη μου αρέσει, μόνο εκείνη.
Από τον θόρυβο μαζεύτηκαν διάφοροι περίεργοι, κλέφτες, λούστροι, ταξιτζήδες αστυνομικοί.
-Ελάτε πάμε στο τμήμα να λύσετε τις διαφορές σας, η αστυνομικοί έφεραν το Τζιπ.
Περνούσα από εκεί και σταμάτησα, έπιασα κουβέντα με τους αστυνομικούς.
-Άσε τους να φύγουν να πάνε στο βαπόρι τους, ξένοι είναι, και θα τους πω να σας φέρουν και μια κούτα τσιγάρα αμερικάνικα. Τους πήγα στο βαπόρι.
Το άλλο βράδυ ο Μιχάλης φάνηκε να περπατά μόνος του με μια κλειστή ομπρέλα σα μπαστούνι. Δεν μίλησε κανενός. Το βαπόρι είχε βάλει αναχώρηση 12 μεσάνυχτα, μετρήθηκαν έλειπε ο Μιχάλης. Ο Αντώνης πετάχτηκε έξω ήρθε στην πιάτσα και με βρήκε, πάμε όπου νομίζεις να βρούμε τον Μιχάλη. Το είδαμε να προχωρεί αργά αγκαλιασμένος με την Κάρμεν σε ένα σκοτεινό δρομάκι παρέα με τους βάτραχους που τσαλαβουτούσαν στα διπλανά χαντάκια.
-Βρε Μιχάλη το βαπόρι φεύγει, πάμε μέσα, μπήκε στο ταξί μαζί και η Κάρμεν. Τι αξία έχουν τα λεφτά φώναζε αφού δεν μπορώ να έχω αυτό που θέλω; Φτάσαμε στην πύλη, ο Μιχάλης έβαλε το χέρι στην τσέπη κι έβγαλε μια φούχτα δολάρια, τα πέταξε στο μπροστινό κάθισμα και είπε: ταξιτζή θα σε πληρώνω να μου λες που πάει η Κάρμεν όσο θα λείπω.
Η Κάρμεν από το πισινό κάθισμα έσκασε στα γέλια, δεν είναι ανάγκη να με παρακολουθείς θα σου λέω εγώ που πάω να τώρα με περιμένει ο φίλος μου, όταν θέλεις έλα κι εσύ μαζί να κάνουμε παρέα, λεφτά υπάρχουν. Το βαπόρι σφύριξε τρεις φορές, ένα αποχαιρετιστήριο στο λιμάνι κι ένα αντίο του Μιχάλη στην άβυσσο μιας αρρωστιάρικης έλξης, που τον μεταμορφώνει σε ένα τυφλό σκλάβο μιας καρδιάς που αρνείται τη λογική.
**************
Η απορία και η ερώτηση μαζί, γιατί εκείνη κι όχι μια άλλη; Τι είναι αυτό το αόρατο που έλκει και δένει σε μια τόση ψυχοσωματική αρρωστιάρικη γνωριμία;

Γαβριήλ

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Απόλαυσα την ζωντανή ιστορία,προτιμώ να μην μα μπω σε βάθος ,πρώτον γιατι δεν εχω ζήσει την ατμόσφαιρα και δεύτερον γιατι στους ερωτες των λιμανιών πιστευω οτι δεν υπαρχει αγαπη αλλά πάθος.Πάθος που ξεκινάει παντα απο την ιδισυγρασια του ατόμου.Και είναι εκατοντάδες λιμάνια,χιλιάδες ισδιοσυγκρασιες και πάθη που η αναλύση ειναι δυσκολη,καθώς ειναι εξω ακομη και απο την αυθαιρεσία.Φοβαμαι ομως οτι και εγω θα ηθελα να πιώ τα λιμάνια,γιατι συλλαμβανω,πολλες φορες τον εαυτό μου,τα νοσταλγει τις αμαρτίες του.
Γαβριήλ συνεχισε να μας κάνεις νοσταλγους μεσα απο τις ιστοριες σου ,

σπυρος δαρσινός

Ανώνυμος είπε...

"Ερως ανίκατε μάχαν. . ." Σοφοκλής
Και όποιον πιάσει το πάθος της Κύπριας και δε βρει ανταπόκριση άντε να ξεμπλέξει.
Φουκαρά Μιχάλη.
Πάντως η Αφροδίτη είναι η προσωποποίηση του έρωτα και η Αθηνά της σοφίας. Η Αφροδίτη υπάρχει γιατί υπάρχει έρωτας. Η Αθηνά υπάρχει γιατί υπάχει σοφία, μέσο της οποίας οι σοφιστές και οι φιλόσοφοι απ'όταν μίλησε ο Ελληνας μέχρι τον Γαβρίλη σήμερα ψάχνουν συνεχώς για την αναζήτηση της αλήθειας δια μέσου της έρευνας και της αμφισβήτησης και τα επιτεύγματά τους μιλούν από μόνα τους και όχι σαν τους σκοταδιστές που ψάχνουν μέσα στο αιώνιο σκοτάδι τους.
Φιλικά, Νίκος

pylaros είπε...

Σπύρο! σαν απλός παρατηρητής πιστεύω ότι, η θαλασσινή ζωή (η τόσο μακρά απουσία γυναικείας μορφής) μεγαλοποιεί τα όνειρα, μάλλον τις επιθυμίες, ή και το πάθος, γι’αυτό όταν βρεθεί προ τετελεσμένων γεγονότων αρνείται να παραδεχθεί ή να πιστέψει σε μια κρύα και ωμή λογική...
Αλλά όλα αυτά φίλε Σπύρο είναι εμπειρίες μιας περασμένης μου ζωής που χωρίς να το θέλω την αναπολώ!
Ευχαριστώ,
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Nίκο, μας μετέφερες στην αρχαιότητα με την δύναμη του πάθους της Κύπριας θεάς Αφροδίτης και με την σοφία της θεάς Αθηνάς.

Τι άλλο να πω παρά ότι οι αρχαίοι πρόγονοί μας πίστευαν τόσο πολύ στην επιρροή της Αφροδίτης ώστε παρακολουθόντας τη θέση του πλανήτη αυτού η οποία ήταν η αυτή κάθε τέσερα χρόνια εόρταζαν τους Ολυμπιακούς αγώνες...
Ντα-Βίντσι-Κοδε,
Ευχαριστώ
Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Φίλε Γαβρίλη.
Δεν είναι κάτι νέο η απορία σου και μαζύ η ερώτησή σου. Με το θέμα αυτό έχουν καταπιαστεί από αρχαιοτάτων χρόνων φιλόσοφοι και μελετητές. Αποτελέσματα μάλλον αμφισβητήσημα.
Προσωπικά πιστεύω πως διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο οι αιτίας που γεννούν κάποια αποκλειστικότητα επιθυμίας πάνω σε μιά γυναίκα. Κι΄ίσως οι αιτίες αυτές να είναι γι΄αυτό και τόσο δυσκολοερεύνητες. Πάντως αυτήν την επιθυμία, τη μανία θα έλεγα της αποκλειστικότητας την έζησα στα νεανικά μου χρόνια αλλά κάποια στιγμή γιατρεύτηκα. Όπως μου ήρθε έτσι και μου έφυγε που λέει κι΄ο σοφός λαός μας.
Νάσαι καλά φίλε που κάθετόσο μας υποχρεώνεις να φιλισοφούμε.
Ντένης

pylaros είπε...

Φίλε Ντέννη, σαν απλός παρατηρητής της ιστορίας μου αρέσει η θύμηση της άγνοιας και του πάθους, τα υπόλοιπα είναι γνωστά, μα και αυτό που μένει, το γιατί!

Ευχαριστώ
Γαβριήλ

Μηθυμναίος είπε...

Παράξενη η ιστορία σου σήμερα πολυταξιδεμένε Γαβριήλ. Απ’ ότι κατάλαβα δεν υπήρχε ανταπόκριση της Κάρμεν στην αγάπη του Μιχάλη κι αυτός μ’ ένα άρρωστο, κατά τη γνώμη μου, πάθος, χάνει τα λογικά του και φυσικά τα λεφτά του, ξέροντας πως η αγαπημένη του για το μόνο που ενδιαφέρεται είναι για τα $ του και για τον Όσκαρ που σ’ αυτόν βρίσκει ότι δεν διαθέτει ο Μιχάλης. Δεν τον καταλαβαίνω αυτόν τον έρωτα γι’ αυτό τον χαρακτηρίζω σαν ένα άρρωστο πάθος.
Φυσικά στη ζωή των ναυτικών και των λιμανιών πάντα θα υπάρχουν τέτοια φαινόμενα που σίγουρα οφείλονται στην έλλειψη για αρκετό καιρό της γυναικείας παρουσίας. Ιδίως στην Λατινική Αμερική οι ναυτικοί βρίσκουν τον τύπο της γυναίκας των ονείρων τους.

pylaros είπε...

Φίλε Στράτο, χάρηκα που απάντησες στο κείμενό μου, είναι τόσο ωμό τόσο διαφορετκό από τα των άλων ώτε πολλες φορές αισθάνομαι μόνος στο Blog μου, ότι δεν με καταλαβαίνουν ότι δεν μπορούν να εισχωρίσουν μέσα στην φιλοσοφία των γραπτών μου, αυτών που αντικατοπτρίζουν μια πραγματική ωμή, αληθεινή ζωή χωρίς κρινολούλουδα και όνειρα, χωρίς ελπίδα διαφυγής από ένα πεπρωμένο, το του ναυτικού, του καιρού εκείνου.

Ευχαριστώ
Γαβριήλ
(Πράγματι τον ήρωά μας δεν τον ξαναείδα, μου είπαν ότι του σάλεψε και τον στείλαν στην Ελλάδα.)

Ανώνυμος είπε...

Γαβριλαρε μου,αποφευγοντας τις σχοινοτενεις επι μερους αναλυσεις,σε διαβεβαιω οτι ο ποθος του Μιχαλη για την Καρμεν,(αγαπη εδω δεν υπαρχει),
προερχεται απο την συνθεση δυο κακων:1.Την ανικανοτητα του Μιχαλη να ΗΓΗΘΕΙ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΤΟΥ,
και 2. Ο ανθρωπος αυτος ζουσε στιγμες κατα τις οποιες,η ψυχη του και το σωμα του διίσταντο αλληλων.
Ως εκ τουτου,η υποταγη της πρωτης στο δευτερο,κατεστησε το φιλο σου Μιχαλη, αυτοχρημα , ΗΘΕΛΗΜΕΝΟ σκλαβο της Καρμεν.

Βαγγέλης

pylaros είπε...

Βαγγέλη, είσαι άφθαστος, υπέροχος, έπιασες το νόημα, ο ηθελημένος σκλάβος της, άρα πόσοι από εμάς έχουν περάσει από αυτό το αρρωστειμένο πάθος; το οποίο δεν διαρκεί ο χρόνος αναλαμβάνει να το εξουδετερώσει.
Ευχαριστώ
Γαβριήλ