Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008

Οι φθαρμένες ρόδες,

Οι φθαρμένες ρόδες,

Τα φύλλα φοινικιάς τα πλέκαμε για σκεπή, χρησιμοποιούσαμε για το δέσιμο σχοινιά από τις ρίζες δένδρων αυτές που κρεμόταν από τον πάνω κορμό, μαζεύαμε ξερά κλαδιά για φωτιά, ψήναμε ψάρια της λίμνης, με γάλα καρύδας μαγειρεύαμε μερικά, όσα μας περίσσευαν τα κάναμε τσίρους, πίναμε ζωμό από τροπικά φρούτα ανανάδες, καρύδες, λίμας, μπανάνες και μάγκος, για νερό αποβραδίς ανοίγαμε ένα λάκκο, τον σκεπάζαμε με φύλλα μπανανιάς την άλλη μέρα ήταν γεμάτος γάργαρο νερό, το σκοτάδι πυκνό τα βράδια μαζευόταν γείτονες από το χωριό άναβαν ένα φυτίλι μουσκεμένο σε πετρέλαιο από όπου έβγαινε ένας μαύρος καπνός για να διώχνει τα κουνούπια. Τα ξανθά μερμήγκια ολόκληρος στρατός, σε μια μέρα κατέβαζαν ολόκληρο δένδρο, οι ιθαγενείς τα έτρωγαν τηγανιτά. Οι γείτονες διηγιόταν ιστορίες όλες είχαν να κάνουν με υπερφυσικά φαινόμενα, με μάγισσες και στοιχειά. Ο ύπνος βαθύς, τα όνειρα προφητικά μας τρόμαζαν. Ποιο πέρα ήταν ένα αρτόδενδρο που οι καρποί του τη νύχτα φάνταζαν σα νεκροκεφαλές.
Το μαχαίρι ερχόταν πεταχτά στη ράχη των κυμάτων, χώθηκε βαθιά στις σάρκες το αίμα άρχισε να τρέχει, έτσι σκότωσαν το παλικάρι, η θάλασσα κοκκίνισε, μια θάλασσα ξένη, οι νυχτερίδες αποκοίμιζαν τα θύματά τους κάνοντάς τους αέρα με τα φτερά τους σε οτιδήποτε ζωντανό υπήρχε. Το στεριανό δίχτυ μας προστάτευε, ξύπνησα πελαγωμένος στον ιδρώτα, τραβήχτηκα από την αγκαλιά της, το φεγγάρι είχε κρυφτεί, το φως της λάμπας αυτής όπου είχα φέρει από την πλώρη βαποριού όταν ήμουν Βατσιμάνης σε παροπλισμένο βαπόρι στην καρδιά του Μισισιπή, τρεμόσβηνε λες και είχε ψυχή. Από κάπου μακριά ακουγόταν φτερουγίσματα από νυχτερίδες, που έδιωχνε το φως της ημέρας. Θυμήθηκα το όνειρο, ποιον θα σκοτώσουν άραγε; Την άλλη μέρα ήρθε το τηλεγράφημα, σκότωσαν τον φίλο και αδελφό του κοριτσιού 21 χρονών στο πέλαγος, το βαπόρι τον πήγε σε ξένη γη, εκεί τον έθαψαν, συνοδεία ναυτικοί και γυναίκες του μπαρ. Στην αρχή ρυάκια τα δάκρυα, μετά έγιναν σταγόνες, μέχρι που ξεράθηκαν στην λησμονιά. Ανήμπορος, παραλυμένος από μια ανεξήγητη φοβία αφέθηκα στο πεπρωμένο, ένα πεπρωμένο μουντό, που σερνόταν σαν φίδι στη γη, που νάρκωνε την πρωτοβουλία. Μια κατάσταση που δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, παρά να υπομένω. Καταφύγιο η γυναικεία αγκαλιά. Μετά ήρθε ο στεριανός πολιτισμός, με βρήκε απροετοίμαστο, ήμουν σα να ξαναγεννιόμουν, εγώ ο βαφτισμένος ορθόδοξος σ’ ένα ξενικό περιβάλλον που έγινε δικό μου, η ευλογία του θεού ερχόταν με παλαμάκια και υστερία, ένα σωρό οι προσκλήσεις, αυτές που υποσχόταν τον πεντηκοστό παράδεισο…
Για πρώτη μου φορά έμαθα να οδηγώ αυτοκίνητο, έγινα κι εγώ μέρος του λαού. Μετοίκησα στην πόλη του λιμανιού. Αγόρασα δικό μου αυτοκίνητο ένα όνειρο που είχα από μικρό παιδί, άφησα επίτηδες τις φθαρμένες ρόδες μπρος στην βεράντα για να βλέπουν οι περαστικοί ότι είχα αυτοκίνητο. Το έκανα ταξί, επιτέλους, ήμουν κάποιος με δική μου νέα ταυτότητα.

Αγαπητέ αναγνώστη, μην βιαστείς να το διαβάσεις έτσι με μια γρήγορη ματιά.
Σε κάθε του γραμμή μια έκπληξη, πολλές περιπέτειες, ιστορίες, σε μια γωνιά της γης γεμάτη μάγισσες και μύθους, εκεί όπου υπάρχουν άνθρωποι.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

16 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Φίλε Γαβρίλη.
Ξεκινάω με την προτροπή σου προς τους αναγνώστες να μην περάσουν το κείμενό σου με μιά ματιά. Ειν΄αλήθεια πως θέλει μιά προσεχτική μελέτη το κείμενό σου αυτό. Το να προσπαθείς να νοιώσεις τι υπάρχει γύρω σου σ΄έναν πρωτόγνωρο τόπο, σ΄έναν τόπο που δένει τη ζωή του με την μοίρα, σ΄έναν τόπο σε καλεί να μαντέψεις τι θα συμβεί πριν αυτό συμβεί, θα πρέπει να έχεις την ικανότητα να κάνεις δικά σου τα μηνύματα. Μόνο έτσι θα καταφέρεις να επιζήσεις. Κι΄εσύ κει κάτω, σε κείνη την άκρη του πλανήτη τα κατάφερες.
Και οι εικόνες της προσαρμογής σου υπέροχες.Και μιά υπέροχη ζωγραφιά το πως απόχτησες το ταξί και τι ήταν γιά σένα και τη ζωή σου αυτό.
Φίλε. Συνέχισε να γράφεις.
Νάσαι καλά
Ντένης

Ανώνυμος είπε...

Συγνώμη αλλά επανέρχομαι γιά να συμπληρώσω μιά παρατήρηση σε όλους τους φίλους.
Ο φίλος μας Γαβρίλης με μιά μεγάλη προσπάθεια που καταβάλει μας προσφέρει μιά μικρή σελίδα με μεγάλα και σημαντικά θέματα.
Νομίζω πως είναι υποχρέωση όλων μας να δούμε αυτά τα κείμενά του, αυτή την προσπάθειά του και να την εκτιμήσουμε γράφοντας δυό λόγια. Παράλληλα θα έχουμε ένα μεγάλο κέρδος. Να ζήσουμε κάποιες δικές του στιγμές, να ζήσουμε τους αγώνες επιβίωσης που έκανε στις χώρες της Λατινικής Αμερικής. Δεν νομίζετε ότι αξίζει τον κόπο;;;;
Ντένης

Μηθυμναίος είπε...

Ύστερα από αυτές τις ζωντανές αφηγήσεις που μας κάνει ο φίλος μας Γαβριήλ και μας ταξιδεύει στις εξωτικές χώρες της Λατινικής Αμερικής, που κι εγώ είχα την τύχη να ζήσω ουκ ολίγα χρόνια, όλο και περισσότερο μας αφήνει, εμένα τουλάχιστον, με την απορία: Ποια η αξία της προόδου κι αν τέτοιους μύθους, μάγισσες κι ανθρώπους μας προσφέρει ο πολιτισμένος μας κόσμος...

Gracias amigo!

pylaros είπε...

Φίλε Ντέννη, Τι να σου πω, σε συγχαίρω, ότι και να σου πω θα είναι λίγο αφού έλαβες την ιδέα πρωτοβουλία να παροτρύνεις τους επισκέπτες αναγνώστες να βάλουν κι αυτοί έναν κόκκο άμμου με σχόλια σε αυτό το κάστρο που χτίζω από τους κόκκους της μνήμης κι εμπειρίας, τουλάχιστον να προλάβω να το χτίσω πριν με πάρει το κύμα και χαθούν….
Ευχαριστώ φίλε,
Γαβριήλ
Υ. γ. έγραψα της Ζησάκη
Praga…

pylaros είπε...

Φίλε Στράτο,
Ακόμα η κοινωνία μας ζει περιτυλιγμένη σε πέπλο αράχνης, από πρωτόγονα ήθη και έθιμα, όσο και να πασχίζει η πρόοδος αυτά έχουν ριζωθεί μέσα σε μια απλή ανθρωπότητα, όπου εξακολουθούν να υπάρχουν, σε μια αγνή φυσική κατάσταση.
Ευχαριστώ
Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

GAVRIIL
Θάλεγα,ότι ο Ντένης με κάλυψε σε ότι και γώ θα ήθελα να πω
Το μόνο που θα ήθελα να προσθέσω είναι ότι η αδρότητα στην αφήγηση ειναι η καλύτερη τέχνη.
Ο Γαβριήλ δεν την προτίμησε,έτσι όρμησε μέσα του τότε,όπως το μελάνι στο αχρησιμοποίητο στυπόχαρτο.
Ενας φίλος μας λοιπόν,μας βουτάει στο εξωτικό χρώμα μιάς ζωής που δεν γνωρίζαμε .Μπορείς να την ζήσεις ,αν ξέρεις πως να την ακούσεις .

σπυρος δαρσινός

pylaros είπε...

Μπορείς να την ζήσεις ,αν ξέρεις πως να την ακούσεις .


Σπύρο, αυτή η πιο πάνω φράση σου αγκαλίαζει όλο το περιεχόμενο μιας άγνωστης, γνωστής όμως ζωής όταν όταν ξέρεις να την ακούσεις, όπως λες εσύ...
ευχαριστώ, φίλε
Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

...Εδώ είμαι!
Ήρθε τεχνικός, το κομπιούτερ έτοιμο!
...Να, λοιπόν, πού βρίσκεται η... απάντηση για το δυνατό μνημονικό του Γαβρίλη, -που είχε και τη γιορτή του, προχθές, "Χιλιόχρονος, Φίλε μας"-
... στα πολλά τροπικά φρούτα, στα πολλά ψάρια και στις ...ξένες αγκαλιές...
Να είσαι πάντα ευθαλής και οξύνους, φίλε!
Υιώτα Σ., Ν.Υ.

Ανώνυμος είπε...

Καλως όρισες πατριώτισα
Την επιασες διάνα την διάγνωση
του αειθαλούς στον Γαβριήλ
Απο αυριο θα πεσω και εγω με τα μούτρα στα φρούτα και στις ξένες αγκαλιές
Μονο μην τρώω τσαντιές αντί για αγκαλιές.

σπύρος

pylaros είπε...

Αγαπητη μου Υιώτα, ευχαριστώ για τις ευχές σου για την ονομαστική...
ξέρεις ότι το παρελθόν μας, έπλασε το παρόν μας, δηλαδή εμάς, τον κάθε ένα μας διαφορετικά. Έτσι δίδω φόρο τιμής σε αυτό που χάθηκε δηλαδή My Alter Ego,
Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Σπύρο ξέχασες, μαζι με τα φρούτα τώρα χρειάζεται και ωμά θαλασσινά ένεκα της φθοράς του χρόνου...


Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

...Έτσι σας χαίρομαι!

Σπύρο, προμηθεύω ...τσάντες...
Υιώτα

Ανώνυμος είπε...

Γαβρίλη μου γειά σου και καλόν χεμώνα.
Πές μου πρώτα, πόσες φορές γιορτάζεις τον χρόνο; Γιατί σε ακούω και Γαβρίλη και Γερασιμάκη. Όπως και νά'χει πάντως, να σε χαιρόμαστε χρόνια πολλά με υγεία.
Το κείμενό σου με γοήτευσε, όπως πάντα. Έχεις ένα μοναδικό τρόπο να παίρνεις τον αναγνώστη απ'το χέρι και να τον σεργιανίζεις στο όνειρο
μέσα σ'ενα κουκούλι από εξωτικές εικόνες, χρώματα, μυρουδιές και αισθήσεις που διεγείρουν τον νου.. Το απόσταγμα αυτών των αναμνήσεων είναι ο πόνος ότι..τ'αγάπησες πολύ. 'Τα δάκρυα στην αρχή ήταν ρυάκια, έπειτα έγιναν σταγόνες, μετά ξεράθηκαν στην λησμονιά'.
Απόμειναν οι φθαρμένες ρόδες(οι μνήμες)έξω στην βεράντα να βλέπει ο κόσμος, ότι..έζησες.
Να είσαι πάντα καλά Γαβρίλη μου, να γράφεις για να τα ζούμε και μεις μαζί σου.
Βάνα.

Ανώνυμος είπε...

Ομως φιλε Γαβριλαρε,διαπιστωνω οταν διαβαζω ΠΥΛΑΡΟ,πως η μοναξια σου,ηταν η Μουσα της πνευματικης σου δεινοτητας.Αυτη πιλατευε την ψυχη σου,σε ενεπνεε και σε ανακυτταρωνε.Ο πονος, ο νοστος και η καθαρη συνειδηση σου,εδιναν περιεχομενο στο χασμα της ψυχης σου.Κι'εγινες αυτος που εισαι,και που εμεις χαιρομαστε.Διαβαζοντας σε,ζω κι'εγω αναδρομικα το δικο μου παρελθον.Ευγε!

Βαγγέλης Δ.

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Βάνα, Καλώς ξανα-ήλθες στην παρέα μας, μας είχες λείψει.
Ευχαριστώ για τις ευχές σου. Πάντοτε εορτάζω στις 8 Νοεμβρίου, αλλά επειδή σε ένα μου μυθιστόρημα ο ήρωάς μου λεγόταν Γερασιμάκης μου το κόλλησαν.
Ε! τι να πω!
Όπως θα παρατήρησες οι ιστορίες μου, (τα κείμενά μου) είναι πρωτότυπα βασίζονται σε βιωματικές περιπέτειες, που είναι κάπως παράξενες για το κοινό, αλλά, κατά βάθος έχουν μέσα τους μια ανθρώπινη υπόσταση, η οποία εξωτερικεύεται, με αυτά τα μικρά βιωματικά περιστατικά, όπως οι φθαρμένες ρόδες, που όμως αντιπροσώπευαν μια αλλαγή, μια νέα προσωπικότητα, ή ας πούμε ένα καινούργιο ξεκίνημα. Το άλλο που κι εσύ το παρατήρησες το δάκρυ γεννιέται σε ρυάκι, στερεύει σε σταγόνα και καταλήγει σε ρυτίδες λησμονιάς.
Σε ευχαριστώ
Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Eίδες Γαβρίλη μου, πόσες διαφορετικές ερμηνείες μπορεί να δώσει ο καθένας σε μια φράση, από την δική του οπτική γωνία;
Βάνα.