Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008

Ο ήλιος της Πυλάρου, εξακολουθεί ν' ανατέλει



Για άλλη μια φορά διάβηκα το κατώφλι του νέου χρόνου, έτσι θεωρώ καθήκον μου να αφιερώσω το παρόν, στο μέρος που γεννήθηκα, στο μέρος που πρωτάνοιξα τα μάτια μου, τιμής ένεκεν.

Ο ήλιος της Πυλάρου, εξακολουθεί ν’ ανατέλλει.

Ο ήλιος μου, όχι, δεν είναι ο ίδιος με του γείτονα, αυτός είναι ο δικός μου ήλιος, είναι αυτός που βγαίνει δειλά, δειλά πίσω απ’ τη οροσειρά του καλόν-όρου, ακριβώς απέναντι απ’ τα Μαρκάτα, απ’ το παράθυρό μου, το παράθυρο του πατρογονικού μου σπιτιού, εκεί όπου πρώτο-ανάπνευσα, είναι αυτός που με θάμπωνε κι έκλεινα τα μάτια μου, όταν ευτυχισμένο μωρό θήλαζα της μάνας μου το γάλα, είναι αυτός, που με θώπευε με τις ακτίνες του στα κρύα του χειμώνα, είναι αυτός που μεγαλώσαμε μαζί. Είναι αυτός που χρύσωνε τις θημωνιές, είναι αυτός όπου ωρίμαζε τα στάχυα. Είναι αυτός που κλαίγαμε μαζί όταν κρυβόταν πίσω απ’ τα σύννεφα, είναι αυτός όπου με το φως του έμαθα γράμματα, είναι αυτός όπου μου δώρισε κι εξακολουθεί να μου δωρίζει την σκιά μου, την ποιο πιστή σύντροφο της ζωής μου, είναι αυτός που με περιμένει να με ξαναδεί κάθε καλοκαίρι. Να χαρώ τα βουνά, τη θάλασσα, τον κάμπο, τις πέτρες, να μαζέψω λουλούδια, να τρέξω, να ιδρώσω, και τελευταία να με πάρει στην αγκαλιά του, τρέχοντας προς τη δύση, να μετρώ όπως τότε την απόσταση από την απέναντι βουνοκορφή πρώτα με την οργιά, μετά με τη σπιθαμή, μέχρι να δύσει, να χαθεί, να κοιμηθούμε μαζί στης νύχτας την αγκαλιά. Είναι τόσο δα λίγο αυτό που ζητώ, μια απλή σύνδεση με τα περασμένα, ένας άκοφτος ομφάλιος λώρος, ο ήλιος της Πυλάρου, ένα αιώνιο φωτισμένο μονοπάτι ελπίδας, όπου κάποτε μωρό μπέρδευα τα όνειρά με την φαντασία πλέοντας με βάρκα, στο λευκό ποτάμι του γαλαξία της νύχτας.

Τα πρώτα βήματα…

Το πάτωμα του σχολείου ήταν φτιαγμένο από κυπαρισσένιες σανίδες με ρόζους, έμοιαζαν με παπαρούνες απλωμένες σε βρώμικο κάμπο από τα παιδικά πατήματα, που όμως άνθιζαν λουλούδια. Η έδρα του δασκάλου ήτανε στην αίθουσα που είχε παράθυρο προς τον Μαΐστρο, εκεί πάνω σ’ ένα βάθρο ένα παλιό τραπέζι επάνω το μελανοδοχείο με μελάνι φτιαγμένο από φύλλα παπαρούνας με τη βοήθεια του ήλιου, η πένα και το πενάκι για αλλαγή. Πιο εκεί κάτι σα μισοφέγγαρο, το στυπόχαρτο. Η πλάκα με το κοντύλι σε μια σάκα πάνινη κρεμόταν στην πλάτη μου.

Οι πρώτες εικόνες…

Απ το ύψωμα του χωριού βλέπαμε τους ανεμόμυλους να γυρίζουν χαρούμενοι τα πάνινα φτερά τους πάντοτε ενάντια στην κατεύθυνση του αέρα. Οι χωριανοί θέριζαν τα χρυσά στάχυα, τα έδεναν σε θημωνιές, τ’ αλώνιζαν με άλογα στο πέτρινο αλώνι και με δικράνια έβγαζαν τ’ άχερα στη πνοή του δροσερού Μαΐστρου, έτσι μετέφεραν το σιτάρι στους ανεμόμυλους για να γίνει αλεύρι.
Θυμήθηκα και το τραγουδάκι που λέγαμε.
«Κάτω στην άκρη του χωριού που ο μύλος μας γοργά γυρνά, εκεί είναι και το φτωχικό το σπίτι μου το πατρικό. Εκεί πρωτάνοιξα το φως τα μάτια μου και τη χαρά και είμαι σαν ένας αδελφός με τ’ άλλα του χωριού παιδιά»…

Το τέλος,

Μετά ήρθε ο πόλεμος, η φυγή, ο ξεριζωμός, το χάος, το τέλος της παιδικής ηλικίας.


Το ζητούμενο,

Σήμερα δεν ζητώ τίποτα απ’ τη ζωή, μόνο λίγη νοσταλγική παιδική αθωότητα με τον ίδιο ήλιο, αυτή που μου έκλεψαν, αυτή που δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης


New York

10 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

Αυτός ο Ήλιος, φίλε μας, σ' έχει τυλίξει με πάμπολλες αχτίδες...
κι η σκια σου, είτε εδώ είτε στην Πύλαρο, είναι ανεξίτηλη και συνεχόμενη.
Ελπίζω να σας δούμε στο Ρεβεγιόν των Κεφαλλονητών...
Έχει πολύ ήλιο κι εκεί κι έχουμε και πολλούς φίλους.
Καλή Χρονιά, λοιπόν,
Υιώτα-Δημήτρης

pylaros είπε...

Αχ! αυτός ο ήλιος, με έχει σκλαβώσει, αγαπητή μου Υιώτα, αλλά πως να το κάνουμε είναι ένας και μοναδικός, και όχι μόνο αλλά με περιμένει να με αγκαλίασει... όπως π.χ. ο δικός σου ηλίανθος.
Μάλιστα θα πάμε στο ρεβεγιόν
Καλή χρονιά,
Ευχαριστώ
Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Τον ίδιο ήλιο βλέπαμε Γαβρίλη μου. Εσύ όταν έβγαινε για το σεργιάνι του και γώ όταν κουρασμένος κρυβόταν πίσω από τον Αίνο για να κοιμηθεί και να ξαποστάσει.Ο Αίνος για μάς στο κάμπο, ήταν το σημάδι μας για τις αγροτικές δουλειές μας.Μάλιστα είχαμε και μια παροιμία.Πούμπωσε η Κεφαλονιά, κάνε ακόμα μια σποριά, πούμπωσε το κάστρο(Χλεμούτσι), βάλε το ηνί στο τράστο.Όλη η βροχή που πότιζε το κάμπο, φαινόταν πως ερχόταν από του Αίνου τη μπουντή κορφή καβάλα στα μαύρα σύννεφα που ξεκίναγαν από τον Αίνο.Έχεις δίκηο Γαβρίλη μου, ωραία χρόνια,αθώα παιδικά, που γέννησαν τις αναμνήσεις μας και μαστόρεψαν τη ψυχή μας και το χαρακτήρα μας.
Σε ευχαριστώ που μου τις έφερες πάλι στην επιφάνεια, για να γευτώ τη γλύκα τους και τις πίκρες τους.
Ν τ ί ν ο ς

pylaros είπε...

Αγαπητέ μου Ντίνο,
Θεώρησα πρέπων να καλωσορίσω το νέο έτος με το πρώτο φως που είδα όταν ήρθα στον κόσμο, που ήταν ο ήλιος της Πυλάρου. Τώρα εκεί που τελειώνει το καλόν όρος κι αρχίζει η θάλασσα παρέκει φαίνεται η Ιθάκη κι ακόμα πιο μακριά βουτηγμένα στη θάλασσα όταν έχει καλή μέρα φαίνονται τα βουνά της στερεάς Ελλάδας, εμείς τα λέμε τα βουνά της Πάτρας.
Πράγματι βλέπουμε τον ίδιο ήλιο από δυο διαφορετικές γωνίες, εγώ απ' την Ανατολή κι εσύ από την δύση, είναι αυτός που διαμόρφωσε κι έπλασε τον χαρακτήρα μας, …
Ευχαριστώ,
Γαβριήλ

Μηθυμναίος είπε...

Διασχίζοντας τα χρόνια της ζωής, αφήνουμε χώρο ιερό στη μνήμη να μας επισκεφθεί, να μας αναστατώσει, να μας λυτρώσει...
Οι μνήμες μοιάζουν συχνά με σπινθήρες ζωής. Ανάβουν, όπως ο ήλιος σου φίλε, εκεί που δεν το περιμένεις, φωτίζουν ίσα ίσα τα σημεία που έχουν επιλέξει αυτά που σε γέννησαν, σε γοήτευσαν, σε συγκίνησαν και γιατί όχι… σε βασάνισαν... όπως τα άφησες, όπως τα φύλαξες μέσα στην καρδιά σου…
Δεν ζητάς, λες, τίποτα απ’ τη ζωή παρά μόνο λίγη νοσταλγική αθωότητα κι αυτόν τον ήλιο που σου έκλεψαν… Όμως μην ξεχνάς πως η ζωή σου χάρισε κι άλλους ήλιους σε τόσα μέρη που ταξίδεψες μα και τους πιο όμορφους αυτούς που έχεις δίπλα σου και είναι οι ήλιοι της οικογένειάς σου, αυτός της συζύγου σου, των θυγατέρων σου και των εγγονών σου…

Justine's Blog είπε...

Ο ήλιος της πατρίδας, οι παιδικές αναμνήσεις, αυτά είναι τα αποκούμπια των ανθρώπων. Ευτυχήσαμε να γνωρίσουμε τον ήλιο μιας μικρής πατρίδας και μιας μεγάλης.Ευτυχήσαμε να αισθανθούμε τις ιδιαίτερες στιγμές και να τις καταγράψουμε στην άγραφη μνήμη για να μπορούμε να τις ανασύρουμε κάθε στιγμή. Κι αυτή είναι μια μορφή τύχης κι ευτυχίας καλέ μου Γαβρίλη.
Καλή Χρονιά σε σένα και την οικογένειά σου. Με υγεία και γλυκές αναμνήσεις.

Ανώνυμος είπε...

Γαβρίλη μου η γραφή σου με συνεπήρε, όπως πάντα. Με συγκίνησε η ευαισθησία της πέννας σου. Ένοιωσα την ευγνώμονη ψυχική συνεισφορά σου στον λαμπρό, πρωτόγενο ήλιο της πατρικής σου γης, που κάτω από το φως του άπλετα και γενναιόδωρα θρέφτηκες,μεγάλωσες και αντρώθηκες. Τώρα στην ολοκλήρωσή σου, μοιάζει σαν η θαλπωρή του να έχει ξεθυμάνει και να έχει ξεγλυστρίσει σαν κλέφτης από την εικόνα. Ή καλλίτερα, σαν κόκκος άμμου μέσα από τα δάχτυλα σου αφήνοντάς σε στεγνό με αυτό το άχαρο ΓΙΑΤΙ, που πάντα βασανίζει.
Το ΓΙΑΤΙ Γαβρίλη μου, είναι η απόρροια των ανελέητων κανόνων της ζωής. Αυτών, που άλλα μας φέρνουν και άλλα μας στερούν..
Η αθωότητα δεν γυρίζει πίσω. Ο ήλιος όμως, συνεχίζει να ανατέλλει και να δύει στις πατρίδες του κόσμου και στις καρδιές μας σε διάφορες στιγμές. Κι ακόμα, το λέω αυτό για να ανακουφίσω και την δική μου ψυχή, που ανταριάζεται συχνά και δεν γλυτώνει από τους αυστηρούς της ζωής κανόνες, ΠΙΣΤΕΥΩ, πως Άλλα πρέπει να κρατάει η μνήμη σ'αυτή την ζωή και Άλλα να τ'αφήνει να τα παίρνει μαζί της το ποτάμι της λησμονιάς.
Πόσο δίκιο έχει ο Στράτος!
Να είσαι πάντα καλά
Βάνα.

pylaros είπε...

Αχ! φίλε Στράτο, πόσο αληθινά εκφράζεσε,
Θέλω να εξηγήσω ότι αυτό που λέω π.χ. ο ήλιος μου, είναι ένας ατομικός στοχασμός μου, όταν γυρίζοντας στο μέρος που γεννήθηκα και συνήθως μόνος, το κρυφό μου είναι προσπαθεί να ξαναγίνει παιδί. Είναι μια διαμαρτυρία εναντίων των συμβάντων της τότε εποχής.
Μάλιστα γνώρισα και γνωρίζω άλλους ήλιους, αγάπη και στοργή, δημιούργησα, οικογένεια, είμαι ευχαριστημένος που έγινα κατά κάποιο τρόπο πολίτης του κόσμου, αλλά οι αναμνήσεις του πρώτου μου ήλιου είναι σφοδρά συνδεδεμένες με μια αισθηματική μητρική αγάπη που τόσο μου έλειψε!
Προπαντός το μέτρημα του ήλιου από την οροσειρά της δύσης με την οργυά ή με την σπιθαμή, για να υπολογίσουμε την ώρα αφού δεν υπήρχε ρολόϊ.

Ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Καλή μου Ιουστίνη,
Πολλές φορές οι αναμνήσεις ξαναζούν, όταν γεμάτος νοσταλγία ξαναβλέπεις αυτά τα σημεία που τα ίδια σου τα μάτια κοίταζαν πριν από πολλά, πολλά χρόνια.
Όπου χωρίς να το θέλεις ξαναγίνεσε παιδί έστω και για λίγο όταν κυτώντας τον ξάστερο ουρανό στην σιωπή της νύχτας ακούγοντας τα μακριά αλυχτίσματα σκύλων μετράς τα αστέρια όπως έκανες παιδί.
Καλή χρονιά,
Ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Βάνα,

Άθελά μου όταν ξαναγυρίζω στο μέρος που πρωτοείδα τον ήλιο οι αναμνήσεις μια παιδικής ηλικίας με πνίγουν, στοχαστικός στέκουμε και αναπολώ, προπαντός στης νύχτας τη σιγαλιά.
Μέχρι σήμερα δεν το έχω ξεπεράσει αυτό, αν και πολλά έχουν αλλάξει εν τούτοις ο αισθηματικός μου κόσμος, με ξεναγεί σε μια περασμένη εποχή, που δεν έχει απομείνει τίποτα εκτός τα σημεία του ορίζοντα και το μέτρημα των άστρων στης νύχτας τη σιγαλιά. Θα μου πεις είμαι εγωιστής; Ε! όχι αλλά είναι αυτή η δύναμη του κρυμμένου εαυτού μου, που δεν τιθασεύεται.
Ευχαριστώ,
Γαβριήλ