H θυσία του κόκορα:

Η θυσία του κόκορα:


Συνεχίσαμε το ταξίδι μας προς Άντεν Υεμένης, εκεί πλευρίσαμε για καύσιμα μαζούτ και τρόφιμα, ήρθε καινούργιο πλήρωμα μηχανής από Ελλάδα, εργάτες ντόπιοι μπήκαν στο αμπάρι μετατόπισαν το χωματένιο φορτίο, και έφραξαν προσωρινώς τις τρύπες από τα καρφιά που είχαν φύγει, αυτό δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν έβαλαν τσιμέντο, ή με κάποια άλλη πατέντα. Μετά ήρθε διαταγή να φύγουν όλα τα ζώα από το βαπόρι, αυτά που είχαν πάρει από την Ινδία, μια ξανθιά μαϊμού κι ένας σταχτής πίθηκος, ξεμπάρκαραν στο Άντεν. Με την ξανθιά μαϊμού δεν είμαστε ποτέ φίλοι, δεν με χώνευε κι όποτε με έβλεπε έτριζε τα δόντια της, αν και ο αφεντικός της (ο υποπλοίαρχος) την είχε δεμένη με ένα κολάρο στο λαιμό κι αλυσίδα στη σκάλα που πήγαινε προς τη γέφυρα. Πολλές φορές την έφερνε για παρέα στο σαλόνι όπου έτρωγαν οι αξιωματικοί, ε! Από εκεί νομίζω άρχισε η εχθρότητά μας, δεν της έδινα σημασία. Ο κόκορας έμεινε στο βαπόρι μαζί με έναν μαύρο γάτο. Φύγαμε από το Άντεν περάσαμε την ερυθρά θάλασσα, το κανάλι του Σουέζ, στο Port Said ήρθε καινούργιο πλήρωμα, ένας καπετάνιος Κεφαλλονίτης κάπως άγριος, ο οποίος έβαλε στο μάτι τον κόκορα.
Κάποτε φτάσαμε στο Ρότερνταμ Ολλανδίας, αφού ξεφορτώσαμε, πήγαμε για δεξαμενή κι επισκευές στο Schiedam, ερχόμενος ο εφοπλιστής μια μέρα μέσα βλέπει τον μαύρο γάτο, ρε μου λέει τίνος είναι ο γάτος; Να το πετάξεις έξω είναι γρουσουζιά. Τον πήρα λοιπόν το βραδάκι τον έβαλα σε ένα τσουβάλι και τον πήγα μερικά τετράγωνα πιο κάτω, τον άφησα ελεύθερο. Την άλλη μέρα πάλι μέσα ο γάτος, κάποιος μου είπε θα τον πας με το τραμ κλεισμένο σε ένα τσουβάλι και θα το ανοίξεις στην πόλη του Ρότερνταμ. Έτσι κι έγινε κατέβηκα από το τραμ με το τσουβάλι, σε μια τεράστια πλατεία το μόνο που θυμάμαι μπλε φώτα με τη λέξη CENTRAL εκεί πιο πέρα είχε ένα άγαλμα παρίστανε έναν άνδρα διαμαρτυρόμενο εναντίον των ναζιστών με τα χέρια ψηλά και το κορμί του κομματιασμένο. Εκεί άνοιξα το τσουβάλι, ο γάτος τόβαλε στα πόδια και χάθηκε.
Μετά πήγαμε στην Bremen Γερμανία για να βάλουν την τουρμπίνα, ανάμεσα στα δυο αυτά κράτη καθίσαμε 4 μήνες. Αφότου τελείωσαν οι επισκευές βάλαμε ρώτα για Κούβα.
Στη μέση του Ατλαντικού μου λέει ο μάγειρας ξέρεις έχω φτιάξει του καπετάνιου ένα ειδικό φαγητό, οπότε θα πρέπει να του το πας στο σαλόνι θα φάει λιγάκι αργά σήμερα. Μάλιστα, εγώ ο ίδιος του πήγα τον κόκορα χωρίς να έχω πάρει χαμπάρι, για να ακούσω του καπετάνιου τα σχόλια, α! πα, πα! Το παλιόπουλο είναι σκληρό δεν τρώγεται.
Στο βαπόρι μέσα υπήρχε ανάμεσα στους ναύτες κι ένας κουβανός ο José Dueñas σε αυτόν αποτάθηκε ο καπετάνιος να σφάξει τον κόκορα, και να τον πάει στον μάγειρα…

Οι Ναυτικές ιστορίες του καιρού εκείνου δεν τελειώνουν ποτέ! Εδώ όμως τελείωσε, αυτή η μικρή ιστοριούλα.



Γαβριήλ Παναγιωσούλης