Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009

Ο Άγνωστος

Το βαπόρι "Αίνος" τον πήρε μαζί του, στην αγκαλιά της γαλάζιας θάλασσας, στην αγκαλιά της ελευθερίας. Κούβα 1952
Σαν λουλούδι που μαραίνεται και πέφτει, είναι το μονοπάτι της ζωής σου. Άλλος το ποδοπατεί, άλλος σκύβει, νοσταλγικά το παίρνει, το μυρίζει και θυμάται το δικό του μονοπάτι.

Σπάνια η ζωή μας επηρεάζεται από ένα άγνωστο άνθρωπο ο οποίος έτσι απότομα, χωρίς να τον περιμένεις βγαίνει και αλλάζει τον ρου ενός πεπρωμένου.
Ο άνθρωπος αυτός Κεφαλλονίτης, καταγωγή εκ Πυλάρου γεννημένος στο Αργοστόλι, ζώντας στην Αμερική και συγκεκριμένα στα Φιλαδέλφεια, άνθρωπος της πιάτσας, λέγανε ότι είχε χαρτοπαικτική λέσχη σε αυτή την πόλη, παντρεμένος με την κόρη του διευθυντή της αστυνομίας, αφού μάζεψε αρκετό χρήμα, αποφάσισε να αγοράσει ένα βαπόρι.
Βρήκε τον Καπετάν Λ. από την Πύλαρο και αγόρασε το βαπόρι στο όνομά του, ένα μικρό χαβουζάδικο, κουβαλούσε κάρβουνο ή σιδηρομετάλλευμα. Το ονόμασε Μαρκέλλα το όνομα της γυναίκας του.
Εν τω μεταξύ πεθαίνει η γυναίκα του, τότε αυτός μετακομίζει στη Νέα Υόρκη, εκεί αγοράζει κι άλλο βαπόρι το "Αίνος."

Ο Μάκης ήταν φυλακισμένος όχι γιατί ήταν εγκληματίας, αλλά διότι είχε μένει παράνομα στο κράτος αυτό από βαπόρι, τον είχαν ζαλίσει τα πλούσια λόγια, οι υποσχέσεις δεν ζητούσε τίποτα μόνο ένα μεροκάματο. Αυτό, τίποτε άλλο. Πίσω στην Ελλάδα, περίμεναν πολλά στόματα, μια μπουκιά ψωμί...
Τα κρατητήρια τα επισκεπτόταν αρκετοί έλληνες νόμιμοι που αντιπροσώπευαν ναυτιλιακές εταιρίες, για να διαλέξουν πληρώματα από τους κρατούμενους έλληνες ναυτικούς στο φημισμένο νησί Ellis Island και ήταν πολλοί εκατοντάδες… οι αντιπρόσωποι ερχόταν με ένα τουπέ λες και εξουσίαζαν τη ζωή σου, λες κι έβγαιναν στις ακτές να αγοράσου σκλάβους.
Αλήθεια τι διαφορά ανάμεσα νόμιμος με σκαστός, έλληνες και οι δυο!
Ο Μάκης μην έχοντας διαβατήριο ούτε ναυτικό φυλλάδιο (του το είχαν κατασχέσει ένεκα δραπετεύσεως από βαπόρι) εκτός από μια ταυτότητα χωροφυλακής του χωριού του, οι αντιπρόσωποι των ναυτιλιακών εταιριών τον έδιωχναν, έτσι περνούσε ο καιρός, πέρασε 120 μέρες κλεισμένος έως που φάνηκε αυτός ο άνθρωπος. Όχι δεν τον γνώριζε, αλλά καταγόταν από το ίδιο χωριό της Κεφαλονιάς, κάποιος γνωστός, του είπε την ιστορία του. Όπως είπα πιο πάνω ήταν άνθρωπος του λαού, της πιάτσας, γνώριζε από δυσκολίες από ανάγκες.
Ενδιαφέρθηκε, έβαλε δικηγόρο τον πήρε στο βαπόρι του και αναχώρησαν για Κούβα.
Οι δε αρχές των ΗΠΑ του ζήτησαν ένα πιστοποιητικό από το προξενικό λιμεναρχείο Νέας Υόρκης, ότι πράγματι ήταν και θα εξακολουθήσει να είναι ναυτικός. Επειδή του είχαν απαγορεύσει την έξοδο στην στεριά πήγε ο καπετάνιος ο Ιωακείμ Φωτόπουλος από την Ιθάκη ο οποίος πνίγηκε στον βόρειο Ατλαντικό όταν άλλαξε βαπόρι. Ο λιμενάρχης του μήνυσε ότι πρώτη του φορά συνάντησε έναν τόσο νέο με βεβαρυμμένο μητρώο, (ένεκα δραπετεύσεως)… Ο καλός λόγος του λιμενάρχη τον γέμισε πικρία.
Ήταν η εποχή που όλα τα κράτη κλείνανε τις πόρτες τους στους έχοντας ελληνικά χαρτιά.
Εργάστηκε για δώδεκα χρόνια σε διάφορα βαπόρια, ώσπου, έμεινε στη στεριά- Guatemala.
Πέρασαν τα χρόνια, πολλά χρόνια, από όταν τον πρωτογνώρισε, μια μέρα λαβαίνει ειδοποίηση αν ήθελε να μεταναστεύσει από την Γουατεμάλα στις ΗΠΑ, θα του σύστηνε τον ίδιο δικηγόρο.
Έτσι κι έγινε. Ο άγνωστος άνθρωπος ξαναπαντρεύτηκε μετακόμισε στην Ελλάδα, Κηφισιά όπου πέθανε
.

Στης ζωής το μονοπάτι, ο άνεμος σε ανεμίζει σαν ξερόφυλλο κι όταν πέσεις με σκούπα σε προετοιμάζουν για σκουπίδι, έως ένας άγνωστος θα θυμηθεί ότι κι αυτός κάποτε ήταν σαν το ξερόφυλλο, ότι κι εσύ άνθρωπος είσαι.

Con respeto le mando a su memoria un eterno y sincero agradecimiento por todo lo que él hizo por mí, por su apoyo a las dificultades que encontré tratando de caminar por el sendero del mundo, éste que escribió mi destino.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης
Νέα Υόρκη



20 σχόλια:

Μαριάνθη είπε...

Το τραγούδι απολαυστικότατο.
Η ιστορία για άλλη μια φορά ενδιαφέρουσα, μάρτυρας πολλών πτυχών της ζωής. Μου έσφιξε και λίγο την καρδιά. Σαν παραμύθι μου φαίνονται κι όταν ανλογίζομαι πως είναι πραγματικότητα ε! κάποιες φορές προβληματίζομαι ίσως και ζορίζομαι.Αξίζουν πολλά γιατί δείχνουν ένα από τα πραγματικά πρόσωπα της ζωής και όχι το βόλεμα του καναπέ.
Να σαι καλά κ. Γαβριήλ με το θησαυρό των βιωμάτων που κουβαλάς, να τα γράφεις να παίρνουμε μια γεύση κι από τη σκληρή πλευρά της θαλασσινής ζωής.
Πολλούς χαιρετισμούς.

Dennis Kontarinis είπε...

Φανταστικά εντυπωσιακή η ιστορία σου φίλε Γαβρίλη. Είναι πραγματικά κάτι υπέροχο, σε κάποιες δύσκολες στιγμές σου να συναντάς στον δρόμο σου ένα ΑΝΘΡΩΠΟ.
Πάντως η ιστορία σου αυτή .....σου μοιάζει. Έτσι;
Νάσαι καλά
Ντένης

Ανώνυμος είπε...

Γαβρίλη, γεια σου,
Ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτές οι ανώνυμες ψυχές, για να μας θυμίζουν ότι υπάρχουν και άνθρωποι σ'αυτήν την κοινωνία.
Νάσαι καλά,
Νίκος

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη, Χάρηκα που σου άρεσε το τραγούδι, τα λόγια του είναι προφητικά...
Αυτές οι ιστορίες π.χ. σαν αυτή που γράφω είναι κάτι τι το πρωτότυπο, είναι κάτι τι που εγγίζει την ανθρώπινη καρδιά, και παραμένει γραμμένει στη μνήμη μας...

Αλλά είναι και της ζωής μια περιπέτεια, που σε αυτούς που κάθοντε στον καναπέ θα τους φαίνεται απίστευτη.
Ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε Ντένη, μα καλά δεν είδες τη φάτσα μου στην άνω αριστερή γωνία της φωτογραφίας του Βαποριού;
θέλει και ρώτημα;

Ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Νίκο, Υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν, αλλά οι τότε καταστάσεις ο άλλος σε πίστευε ποιο πολύ από σήμερα γιατι κι αυτός τα ίδια περίπου θα υπέφερε.

Ευχαριστώ
Γαβριήλ

Dennis Kontarinis είπε...

Φίλε μου.
Τη φάτσα σου την είδα και μάλιστα σε .....κάποια παλιά εποχή. Μάλιστα την ...θητεία σου στο νησάκι την γνώριζα από το βιβλίο σου. Αλλά έτσι όπως μας τα παρουσιάζεις φαίνεται πως δεν θα ήθελες να το πεις.
Αυτά φίλε.
Ντένης

Μηθυμναίος είπε...

Te aprecio, amigo, porque estos senderos que atravesastes en tu vida y todas las dificultades que encontrastes te han dejado, ahora en tu madurez, las experiencias necesarias para seguir aceptando tu destino, además te han enriquecido con una sabiduría única. Esta que nos hace falta tanto…
Aprecio además tu agradecimiento y el reconocimiento a este hombre que te ayudo en estos momentos difíciles. Allí demuestra alguien su grandeza!!!

(Ας μου συγχωρέσουν οι φίλοι την ισπανική μου "κατάθεση" εδώ, ένιωθα ότι έτσι τα "έβγαζα" καλύτερα.)

pylaros είπε...

Γράφεις Te aprecio, amigo,κι εγώ το ίδιο, ευχαριστώ.

Φίλε Στράτο
Πράγματι, τα αισθήματά σου γραμμένα με τη γλώσσα της αγάπης, τη γλώσσα της νοσταλγίας, τη γλώσσα της νεότητας, φέρουν μια βαρύτητα που μπορεί να εκφραστεί μόνο όταν οι ενθυμήσεις μιας κάποιας περασμένης ζωής, σου φέρνουν δάκρυα στα μάτια για κάτι που έφυγε, αλλά άφησε τα ίχνη του κι εκδηλώνεται με τα γενοβολήματα της πένας...

Ευχαριστώ
Γαβριήλ
υ.γ και το μονοπάτι εξακολουθεί να υπάρχει...

Justine's Blog είπε...

Αγαπημένε μου,
Τρελλαίνομαι για τις ναυτικές σου ιστορίες. Είμαι η μεγαλύτερη φάν σου, να το ξέρεις.
Πεσμας κι άλλες τώρα που μαζευτήκαμε στα σπίτια μας.
Χαιρετίσματα

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Ιουστίνη,
Καλέ τι χείμαρος ευχάριστων εντυπώσεν σου προξένηε το γραπτό μου;
Τότε είσαι το numero uno φαν και διαυτό σε ευχαριστώ όχι δεν το παίρνω επάνω μου απλώς μέσα από τις original ιστοριούλες μου προσπαθώ να παρουσιάσω την άλλη όψη της κοινωνίας, ενός άγνωστου "ναυτικού και μη" κόσμου που (δεν βρήκε στη ζωή έναν καναπέ να ξαποστάσει.)

Ευχαριστώ
Χαιρετισμούς
Γαβριήλ

Σπυρος Δαρσινός είπε...

Γαβριήλ,αυθεντική και παλι η ιστορία σου.Και οτι ειναι αυθεντικό συγκινεί,γιατί προττάσεται ανεπιτίδευτα στις πλώρες και τις πρύμες των συναισθημάτων.
Τελικά ,Γαβριήλ, θά αφησεις πισω σου λογοτεχνικη πινελιά στις ναυτικές ιστορίες ,πινελιά που βάζει μπροστα την βιωματική εικόνα, με κορνίζες τις τάβλες των καραβιών συνδεμένες με τις ερωτικές ανασες των λιμανιών .

Σ.Δαρσινός είπε...

Συγνώμη,πρύμνες και όχι πρύμες που εγραψα

pylaros είπε...

Σπύρο καλως ήλθες στα παλιά σου-μας λημέρια.

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια το δημοσίευμά μου είναι κάτι ας το πούμε έξω από τα οριακά συνήθη των μεταναστευτικών περιπετειών...
Αλλά από αυτά δημιουργήθηκε ο εαυτός μου.
και πάλι ευχαριστώ

Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

"...θέλεις να πεις, Γαβρίλη μου ότι... δεν κατέγραψα, όσα είπαμε στο τηλέφωνο;!!!"
συγγνώμη, φίλε μου, και δικαιολόγησέ με, είδες και σύ, χθες Κυριακή, που στο Σύλλογο Αθηναίων παρουσιάσαμε το "Υπέρτατη θυσία" για τον Κώστα Κουκίδη...

πέρα-δώθε στην Αστόρια, για την επίβλεψη και τη σκηνοθεσία, αλλά 'αξιζε, έτσι;
σ' ευχαριστώ που ήσουν εκεί, θαλασσοδαρμένε
ναυτικέ μου,
νοστίμησες την... απουσία των "επαϊόντων"...
Τί κρίμα! πόσα έχασαν!
ΥΓ.
Απόψε, από την ευχαρίστηση... είχα λίγο ύπνο!¨Γι' αυτό με "βλέπεις" εδώ, τέτοια ώρα!
Πάντα με "καλές εμπνεύσεις",
Φίλη σου
Υιώτα
αστοριανή
ΝΥ

Ανώνυμος είπε...

Γαβρίλη μου, όλα στην ζωή μοιάζουν νάναι τυχαία κι όλα όμως στην ουσία συνδέονται σε ένα περίεργο ριζικό.
Η ιστορία σου ξανά αληθινή, απλή ζωντανή, με ολόδικό σου ύφος διατυπωμένη συγκινεί πολύ γιατί έρχεται στην αλμύρα και στον ήχο της θάλασσας.
Σε συγχαίρω εγκάρδια καλέ μου φίλε και σ’ ευχαριστώ γιατί σε απολαμβάνω.
Με την αγάπη μου πάντα.
ΣΤΕΛΛΑ ΖΑΜΠΟΥΡΟΥ ΦΟΛΛΕΝΤΕΡ

pylaros είπε...

Αγαπητή Υιώτα,
Πράγματι ήταν η συγκέντρωση αυτή πολύ επιτυχημένη, εκτός από το πρόγραμμα συνάντησα και πολλούς παλιούς γνωστούς και φίλους όπως π.χ. τον καθηγητή κ. Σιόλα είναι αυτός όπου δίδαξε στα παιδιά μου για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα την ελληνική γλώσσα στο σχολείο των Α. Αναργύρων Μανχάταν 1973-4+

Για τον πανηγυρικό της ημέρας η ομιλία του κ. Κρεκούκη για την κατάκτηση της Ελλάδας από τους Ιταλούς, Γερμανούς, Βουλγάρους, πολύ διαφωτιστική, είπε για τις περιοχές που ο κάθε κατακτητής είχε υπο την κατοχή του, ακόμα κι οτι οι Ιταλοί προσπάθησαν να ιδρύσουν ενα Αχ! ξεχνώ την λέξη (προτεκτοράτο) στην Ήπειρο, δεν είπε όμως ούτε λέξη για το Ιονικόν κράτος, ή ας πούμε τα Ιόνια νησιά που τα είχαν υπό την προστασία τους οι Ιταλοί, με δικά μας Ιονικά χαρτονομίσματα, με την Ιταλική γλώσσα στις επιγραφές των σχολείων κλπ...
Το ανέφερα στο τραπέζι όπου καθήσαμε για καφέ κατά τύχη, ήταν μαζί αυτός κι ο κ. Κ... διευθυντής του σχολείου του Α. Δημητρίου με άκουσαν αλλά κάποιος άλλαξε τη συζήτηση στα πολιτικά οπότε, χάλασε το βυσσινο.

Και το δικό σου θεατρικό επίκαιρο της απελευθέρωσης των Αθηνών,Αυτό που δεν ξέρω πιά ήταν η σκηνοθέτης Τουμπουλίδου η νέα ή η γριά;

Συγχαρητήρια

Χαιρετώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Στέλλα, αγαπητή μου, μια ευχάριστη έκπληξη να επισκευτείς τα του εαυτού μου παράγωγα.

Πράγματι στη ζωή όλα είναι προγραμματισμένα από ένα αόρατο χέρι που μας συνοδεύει έως εκεί που είναι γραμμένο να κοπέι το νήμα της ύπαρξής μας πάνω στη μάνα γη.

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

...η γράφουσα ήταν και σκηνοθέτις, Γαβρίλη μου... και η ενδυμασία, πάλι δική μου, τ' αγόρασα... και τ' ασημί μπαστούνι, ναι, το είχαμε από παλαιά...
Μα, δεν σε κατάλαβα!
γιατί, δεν σου άρεσε;
Υιώτα

pylaros είπε...

Αχ! αγαπητή μου Υιώτα, δεν είπα ποτέ ότι δεν μου άρεσε,
Είπα:

Πράγματι ήταν η συγκέντρωση αυτή πολύ επιτυχημένη, εκτός από το πρόγραμμα συνάντησα και πολλούς παλιούς γνωστούς και φίλους όπως π.χ. τον καθηγητή κ. Σιόλα είναι αυτός όπου δίδαξε στα παιδιά μου για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα την ελληνική γλώσσα στο σχολείο των Α. Αναργύρων Μανχάταν 1973-4+
Δεν εννοούσα ότι δεν μου άρεσε,

Αφού είπα και συγχαρητήρια.

Διατελώ
Γαβριήλ