Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009

Πλούσιος για ένα Φεγγάρι:

Ακόμα και η Φωτό βγήκε μικρή, αλλά είναι αυθεντική
Είμαστε με το βαπόρι διπλαρωμένοι στο Veracruz México, μια εποχή κοντά στα Χριστούγεννα.
Το φορτίο εποχιακό διάφορα Χριστουγεννιάτικα παιχνίδια, ηλεκτρικές συσκευές, όλα τα αμπάρια γεμάτα αγαθά συσκευασμένα σε κιβώτια.
Βατσιμάνης (Νυκτοφύλακας) ήταν ένας ναύτης ο Αντώνης Κ. από το νησί Μήλο καλό παιδί και φίλος μου.
Τρόμαξα όταν άκουσα να μου χτυπά την πόρτα θα ήταν περίπου μετά τα μεσάνυχτα, πετάχτηκα επάνω, τι τρέχει του λέω;
Έπιασα έναν κλέφτη μέσα στο αμπάρι, του κατέσχεσα ότι είχε κλέψει, αυτός έδωσε ένα πήδημα κι έφυγε, και τώρα δεν ξέρω τι να κάνω. Τα έχω βάλει όλα σε μια σακούλα. Για να δούμε τι είναι;
Ήταν αλυσίδες, καδένες, σαν αυτές που κρεμάνε στο λαιμό τους, με μενταγιόν ή σταυρούς. Θέλω μου λέει να με βοηθήσεις να τα κρύψω ώστε να μην τα βρουν πάνω μου.
Ναι του λέω φέρτα να τα βάλουμε στην αποθήκη τροφίμων, εκεί άνοιξα κιβώτια με κονσέρβες από ανανά, αυτά τα κιβώτια τα είχαμε πάρει (κλέψει) από τα αμπάρια το προηγούμενο ταξίδι, μια και στον γυρισμό προς Νέα Υόρκη φορτώναμε ανανάδες σε κονσέρβες. Τα πήραμε έτσι για να τρώμε.
Τα τακτικά μας ταξίδια ήταν Νέα Υόρκη, Progresο Yucatán, Coatzacoalcos, Veracruz, Tampico, και τανάπαλιν. Όλα τα λιμάνια στο Μεξικό. Σε κάθε λιμάνι ξεφορτώναμε κι από λίγα. Άρα κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος που και σε πιο λιμάνι τα έκλεψαν, αν ποτέ έψαχναν.
Το βράδυ πριν ακόμα σκοτεινιάσει, με μια αλυσίδα στην τσέπη, πήγαμε μαζί σε ένα χρυσοχοείο. Του είπαμε θέλουμε να μάθουμε αν είναι χρυσάφι; Την κοίταξε την ψηλάφισε και μας είπε κάτι που είχε τη λέξη όρο, αλλά εμείς δεν καταλάβαμε καλά. Πάντως η λέξη «oro,» όρο= χρυσάφι στα Ισπανικά ηχούσε στα αυτιά μας.
Γυρίσαμε στο βαπόρι και γελούσαν και τ’ αυτιά μας, είμαστε πλούσιοι, έχουμε χρυσάφι μου είπε, ναι λέω αλλά που θα τα πουλήσουμε; Κάναμε εξόδους στην πόλη, πιάσαμε παρέα με κορίτσια με την Judith Nocedal αλληλογραφούσα για πολλά χρόνια, από αυτήν έμαθα για τους κήπους του Xochimilco, το palacio de bellas artes κλπ… χαιρόμαστε υπολογίζοντας τι μας περιμένει, ούτε πιοτά ούτε μπαρ, πρώτη μας φορά συναντήσαμε μαγαζί στην κυριολεξία να πουλά γυναίκες, μόνο αυτό, πλήρωνες την τιμή την έπαιρνες κι έφευγες. Αχ τι φέρνει η αίσθηση του πλούτου!
Προσπαθήσαμε η εντύπωση του πλούτου να μην αλλάξει τίποτε, μόνο αισθανόμαστε μια μικρή ευφορία ότι πιάσαμε την καλή και περιμέναμε ευκαιρία να εμφανισθούμε.
Στη Νέα Υόρκη ερχόταν στο βαπόρι ένα Κεφαλλονίτης μαραγκός-επιπλοποιός ο οποίος έφτιαχνε κάτι έπιπλα για το σαλόνι, παραγγελία της γυναίκας του εφοπλιστή για να έρθει ταξίδι. Αυτόν πλησίασα και του έδωσα μάλιστα και μια αλυσίδα να μάθει την αξία της.
Μετά από δυο μέρες μου την έφερε πίσω, δεν έχει καμιά αξία είναι φαντασία ψεύτικη…
Γκρεμίστηκαν τα όνειρα, αποτέλεσμα μετά από αρκετό χρονικό διάστημα όταν πλέον είχαμε φάει όλους τους ανανάδες πήρα τις αλυσίδες και τις πέταξα στη θάλασσα.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης



12 σχόλια:

Dennis Kontarinis είπε...

Κι΄εκεί ατυχία ρε φίλε Γαβρίλη;
Να σου πέσει τέτοια ποσότητα κοσμήματα και να σου μείνει μόνο η χαρά;
Είδες τι γίνεται άμα δεν σε θέλει η τύχη; Δεν πειράζει φίλε μου. Μιά άλλη φορά.
Νάσαι καλά
Ντένης

Ανώνυμος είπε...

Γαβρίλη,
Κρίμα που το χρυσάφι στο πλοίο σας ήταν ψεύτικο. Αλλά τι λες, μιας και ξέρεις τα πόρτα, τα κατατόπια και τα νερά της Καραβαϊκής, να οργανωθούμε και να κάνουμε ένα ταξιδάκι ως εκεί.
Ποιος ξέρει; Ισως ξεθάψουμε κανά βουλιαγμένο ισπανικό καράβι γεμάτο με χρυσό των Αζτέκων.
Ο Ντένης αν αποφασίσει να έρθει, θα βοηθήσει πολύ, γιατί έμαθα έχει πολλές εμπειρίες στις καταδύσεις. . .
Νάσαι καλά,
Νίκος

Μηθυμναίος είπε...

Τελικά, κέρδος οι ανανάδες! Άνθρακας ο θησαυρός...
Είδες να μη σε θέλει η τύχη;
Πείραζε να ήταν αληθινά;
Oro verdadero?
Ας είναι...

Μαριάνθη είπε...

Δε βαριέσαι κ. Γαβριήλ!!
Ακόμα και το συναίσθημα της χαράς που σας έκανε να νιώσετε ο παρολίγον θησαυρός καλό είναι κι αυτό. Κέρδος είχατε ψυχικό.
Αυτά συμβαίνουν φαίνεται για να ονειρευόμαστε.
Πολλούς χαιρετισμούς.

pylaros είπε...

Φίλε Ντένη, ανθρακας ο θησαυρός, αλλά άφησε στη μνήμη μου ένα κομμάτι μιας περιπέτειας στη χώρα του Μεξικού.

Ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Νίκο, δεν είναι μόνο αυτό, αλλά όταν κάθουμαι και σκέπτομαι από πόσα κρατη έχω περάσει ή ας πούμε, από πόσα κράτη έχω πάρει μια γεύση, από όλα τους τα καλά, έτσι αισθάνομαι ότι η σκέψη μου ανήκει σε μια παγκοσμια κοινωνία χωρίς σύνορα. Κι αυτό με συντροφεύει όπου και να πάω. Λοιπόν φίλε μου στο βόρειο και κεντρικό Μεξικό ζουν οι απόγονοι των Αζτέκας, στο Νότιο οι απόγονοι των Μάγιας.
Ακόμα και τα τραγούδια τους είναι διαφορετικά. Στον Νότο έχουν σαν παραδοσιακό τους όργανο μουσικής την ΜΑΡΙΜΠΑ στα ελληνικά "ξυλόφωνο" και κιθάρες, στο βορρά το ακόρδεον, τρομπέτας και κιθάρες κλπ...

Νίκο ευχαριστώ
Γαβριήλ

Σπύρος Δαρσινός είπε...

Γαβρίλη,διαβάζω πάντα τις ναυτικές σου Ιστορίες .Και πάντα παίρνω μιά "γεύση" από τις γεύσεις σου.
Και πάντα μαθαίνω κάτι .Σε αυτή την ιστορία έμαθα για τους Ατζέκους και τους Μάγια ,που μενουν και τι μουσικά όργανα χρησιμοποιούν.Οσο για τα ψεύτικα χρυσαφικά ? συμφωνώ με το σχόλιο της κ.Μαριάνθης.

Αστοριανή είπε...

...κακόπαιδα,
είδατε!
Ευτυχώς που υπήρχαν οι ...ανανάδες!

Υιώτα

pylaros είπε...

Oro parece plata no es, pregunta los expertos que vea lo que es.

Στράτο δεν είναι μόνο αυτό δηλαδή ότι ήταν άνθρακας ο θησαυρός, αλλά ήταν η ανάμιξή μας, σε ένα ξένο κράτος, τα χούγια των ντόπιων, έτσι αποκτάμε μια πιο πλούσια γνώση στο τι εστί κάθε λαός, κάθε διαφορετική κουλτούρα κλπ...
Ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη, μας έδωσες το πιο φιλοσοφημένο σχόλιο (Ακόμα και το συναίσθημα της χαράς που σας έκανε να νιώσετε ο παρολίγον θησαυρός καλό είναι κι αυτό. Κέρδος είχατε ψυχικό)

Ναι πράγματι έτσι ήταν.

Ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Σπύρο, χαίρομαι που όπως λες σου αρέσουν οι ναυτικές και γιατί όχι και από άλλα κράτη ιστορίες μου, είναι κάτι έξω από τα κοινά...

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή Υιώτα, ναυτικός τον καιρό εκείνο, δεν είχες τίποτα σίγουρο, ούτε τι μέρα θα ξημερώσει η αυριανή. Ούτε αν θα είχες που να μείνεις, κρεββάτι να κοιμηθείς, ήταν όλα ευκαιριακά στον αέρα.
Απλώς είσουνα ένας περιπλανώμενος εργάτης, σήμερα εδώ,αύριο εκεί, αναμεμιγμένος σε όλα τα κράτη του κόσμου.
Αλλά νέος, γεμάτος ζωή, ζητούσα να ικανοποιήσω την περιέργειά μου, μάθηση και την βρήκα μόνο από την ανάμιξή μου με όλους τους ανθρώπους.

Ευχαριστώ
Γαβριήλ