Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

Η Αξία μιας Ζωής!

Ζώντας μέσα σε έναν τροπικό παράδεισο, εκεί όπου η αξία της ζωής μετράει με πόσα πράσινα διαθέτεις.
(Η ιστορία αυτή είναι μεγάλη, για έλλειψη χώρου απλώς γράφω τα κυριότερα σημεία.)

Όπως κάθε μεσημέρι έτσι και σήμερα διάβαζα την τοπική εφημερίδα ξαπλωμένος σε μια αιώρα για πιο φρέσκο μια που η ζέστη ήταν ανυπόφορη στο τροπικό αυτό μέρος της Γουατεμάλας. Την μεσημεριάτικη ησυχία διέκοψε η επίσκεψη ενός φίλου μου νεαρού, του Έκτωρ.
Έρχομαι από τον μόλο, ένα βαπόρι της γραμμής άκουσα ότι ζητά πλήρωμα, μια και είσαι γνωστός του καπετάνιου ήθελα να του πεις δυο λέξεις για μένα, ώστε να μπαρκάρω. Πράγματι βρήκα τον καπετάνιο, του μίλησα αμέσως μπαρκάρισε λαδάς στη μηχανή ένα βαπόρι Ντήζελ μικρό γενικού εμπορίου τακτικών γραμμών χρόνο- ναυλωμένο από την United Fruit co. Πέρασε καιρός,
Ο Έκτωρ είχε την βάρδια 12-4, όταν λοιπόν κατέβηκε στη μηχανή να παραλάβει από τον λαδά της 8-12, ο οποίος ήταν κι αυτός από το ίδιο μέρος, παρατήρησε ότι κάτι δεν ήταν εντάξει. Ανέβηκε λοιπόν στο κατάστρωμα πήγε στην πρύμνη στην τραπεζαρία του πληρώματος όπου έτρωγε ο λαδάς μαζί με το υπόλοιπο πλήρωμα και του έκανε την παρατήρηση. Στο τραπέζι πάνω ήταν ένα ολόκληρο καρβέλι ψωμί κι ένα μαχαίρι, κάθε ένας έκοβε όσο ψωμί ήθελε. Ο Έκτωρ είπε ότι είχε να πει, γύρισε προς την πόρτα να φύγει. Ο λαδάς των 8-12 σήκωσε το μαχαίρι και το έστειλε πεταχτό στον Έκτορα. Κάποιος από το πλήρωμα φώναξε, Έκτορα φυλάξου, αυτός γύρισε να δει και το μαχαίρι τον βρήκε στο στήθος στην καρδιά. Ξεψύχησε επιτόπου. Το βαπόρι εν πλω, σημαία Λιβερίας, στο επόμενο λιμάνι θα έπιαναν μετά από τρεις μέρες, ήταν Puerto Cortez, Ονδούρας. Τον έθαψαν στο λιμάνι της Ονδούρας, παρέδωσαν το δολοφόνο στις αρχές πήγε φυλακή. Πατέρας, και μάνα του φίλου μου, έμειναν άφωνοι, ζητούσαν δίκιο εκδίκηση κι ένα αιώνιο γιατί. Εφόσον δεν υπήρχε κατήγορος στην Ονδούρα θα έμενε φυλακή 6 μήνες μετά θα τον έστελναν στην Γουατεμάλα. Όταν το βαπόρι ήρθε στη Γουατεμάλα, έβαλαν δικηγόρο έδωσαν κατάθεση οι μάρτυρες για να το χρησιμοποιήσουν όπου δει. Όταν έμαθαν την ημερομηνία αποφυλάκισης του, πατέρας και μάνα πήγαν στην αστυνομία, στο λιμεναρχείο, σε όλες τις αρμόδιες αρχές. Όλοι τους είπαν για μας δεν έχει συμβεί απολύτως τίποτα. Έτσι αποφασίσαμε να πάμε όλοι μαζί στο υπουργείο εσωτερικών, να εκθέσουμε την υπόθεση. Πράγματι ξεκίνησε η μάνα, ο πατέρας, μια αδελφή κι εγώ. Στην πρωτεύουσα μια απόσταση 300 χιλιομέτρων. Πήγαμε σε ξενοδοχείο.
Το Palacio Nacional ένα επιβλητικό τριώροφο κτίριο στο κέντρο της πολιτείας, με θολωτές πόρτες και κολώνες σε στυλ Ισπανοϊταλικό με επιρροή αραβικού ρυθμού. Ανεβήκαμε τα πλατιά σκαλοπάτια, στην πόρτα μας σταμάτησαν δυο φρουροί, μας έψαξαν, μας ρώτησαν τι θέλουμε, η μάνα είπε να δούμε τον υπουργό… από το ισόγειο ξεκινούσαν δυο πλατιές κυκλικές σκάλες μια αριστερά μια δεξιά, στην μέση κήπος με λουλούδια, στους τοίχους ζωγραφιές ηρώων του κράτους. Άνθρωποι βιαστικοί με χαρτοφύλακες έτρεχαν προς όλες τις διευθύνσεις, ένας κύριος με γυαλιά που καθόταν σε ένα γραφείο μας ρώτησε:
Τι θέλετε;
Η μάνα απάντησε:
«Θέλουμε να δούμε τον υπουργό,»
«Έχετε ραντεβού;»
«Όχι, αλλά ερχόμαστε από την επαρχία, σκότωσαν τον γιο μου»…
«Περιμένετε εδώ.»
Άνοιξε μια πόρτα κι εξαφανίστηκε. Από την πόρτα βγήκε ένας στρουμπουλός κύριος με γυαλιά.
«Ποιος με ζήτησε» είπε;
Η μάνα σάστισε, έκανε κάτι να πει μπερδεύτηκε, τον λόγο ανάλαβα εγώ.
«Κύριε υπουργέ, σκότωσαν τον γιο της κι έρχεται να ζητήσει δικαιοσύνη, μάθαμε ότι ο δολοφόνος θα αφεθεί ελεύθερος από την Ονδούρα και ζητάμε όταν έρθει στη Γουατεμάλα να συλληφθεί.»
«Μα που έγινε ο φόνος;»
«Εν πλω, σε βαπόρι μέσα.»
«Δηλαδή έξω από την δικαιοδοσία του κράτους.»
«Ναι σε διεθνή νερά.»
«Το σύνταγμα της χώρας μας δεν λέει ότι μπορεί να συλλάβουμε κάποιον όταν αυτός δολοφόνησε άνθρωπο έξω από τα σύνορά μας, να πάτε στην εθνικότητα του πλοίου.»
«Μα αυτό έχει σημαία Λιβερίας.»
«Δεν ξέρω πάντως για εμάς δεν έγινε τίποτα.» Και κουνώντας το δάχτυλό του μου είπε:
«Κι εσύ να προσέχεις πως μιλάς σε έναν υπουργό.»
Κατάπληκτος έψαξα να βρω τι είχα κάνει, α ναι, χρησιμοποίησα τον ενικό σε μια μου συνδιάλεξη αντί του πληθυντικού. Αλήθεια τι έγκλημα!
Ήταν φανερό ότι δεν ήθελαν να αναμιχθούν, εξ άλλου μια παροιμία του λαού λέει: Un indio menos, un pan mas. Ένας Ιθαγενής λιγότερος, ένα ψωμί παραπάνω.
Η λέξη indio εννοεί αυτόχθονα ιθαγενή κάτοικο.
Γυρίσαμε όλοι στην πόλη του λιμανιού, φίλος με βρήκε στην πιάτσα των ταξί, έχω μήνυμα για εσένα μου είπε, θέλει να σε δει ο Σόσα ήξερα ότι ήταν μέλος μιας ακροδεξιάς οργάνωσης και σπιούνος της αστυνομίας.
«Μα καλά χαζοί είσαστε και πάτε στην κυβέρνηση για να βρείτε το δίκιο σας, τη δικαιοσύνη τη δίνω εγώ, θα μου δώσετε $500, τα μισά τώρα και τα άλλα μισά όταν θα βρεθεί πνιγμένος στο ποτάμι ο δολοφόνος.»
Τότε θα αρχίσουμε βεντέτα, είπε ο πατέρας κι όχι μόνο αυτό αλλά δεν θα ξαναφέρουμε τη ζωή του γιού μας. Σε λίγο διάστημα πέθανε ο πατέρας ίσως από τον καημό του, η μάνα τα αδέλφια ξενιτεύτηκαν, ερείπια έμειναν εκεί που υπήρχε ζωή, ο δολοφόνος γύρισε, ήταν παντρεμένος με δυο μικρά παιδιά, άνοιξε μπακάλικο κι ακόμα υπάρχει…

Γαβριήλ Παναγιωσούλης





12 σχόλια:

Μαριάνθη είπε...

Πού να βρεις άκρη κ. Γαβριήλ. Στον τόπο μου λέμε:Πολλοί, άδικα στον Άδη".
Έτσι κ ο Έκτωρ ο καημένος.
Έπρεπε ίσως να κάνει κι αυτός τις παρανομίες ή παρατυπίες για να ζει ακόμη. Δεν του τη χάρισε ο συνάδελφος λαδάς την καθαρή συμπεριφορά.
Κρίμα!Πονετικές ιστορίες, σε καταστάσεις χάους, τι άκρη να βρεις και ποιος το δίκιο του...
Πολλούς χαιρετισμούς.

Αστοριανή είπε...

Πόσα και πόσα συμβαίνουν , ίδια, παρόμοια... και δικαίωση δεν υπαρχει...
πόσο μάλλον σε χώρα... και χρονολογία...
ξέχασέ το, που λένε.
κι έβαλες το ... ομηρικό "'Εκτωρ"...!!!
εΊΝΑΙ ΜΙΑ ΑΠΌ ΤΙς ΑΝΑΜΝΉΣΕΙς ΠΟΥ ΑΚΌΜΗ ΛΈς: Κρίμα στο παιδί...
Υιώτα

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,

Πράγματι συμβαίνουν αυτά αλλά με τα να εξιστορώ νομίζω ότι είναι μια δίκαιη διαμαρτυρία εναντίον μιας κοινωνίας που τα αποδέχεται, (του κράτους αυτού.)

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα, το όνομα Έκτωρ, Hector είναι πολύ κοινόν στους Λατινοαμερικάνους όπως και το Λεονίδας, ή ακόμα και το χαράλαμπος, Διονίσιο, κλπ... αν φανταστείς ότι ο Δικτάτωρ του Αγίου Δομινίκου που κυβέρνησε για πιο πολύ από 30 χρόνια λεγόταν ΛΕΟΝΙΔΑΣ Ραφαέλ Τρουχίγιο.
με το να ανφέρω αυτή την ιστορία η οποία είναι αυθεντική διαμαρτύρομαι δια μια κοινωνία η οποία ακόμη μέχρι σήμερα είναι σάπια και όχι μόνο αλλά ανάμεσα στη ζωή ενός ανθρώπου και μιας μύγας δεν υπάρχει καμία διαφορά.
έτσι το βλέπουν αυτοί που κρατάνε στα ηνία της εξουσίας τις τύχες του λαού τους, και της ανθρωπότητας.
Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Σπύρος Δαρσινός είπε...

"Διαμαρτύρομαι σε μιά κοινωνία που ακόμη είναι σάπια,όπου ανάμεσα στη ζωή μιάς μύγας και ενός ανθρώπου δεν υπάρχει καμία διαφορά"
Αυτά είναι τα λόγια σου Γαβρίλη.
Σωστά λόγια !!!
Ως τόσο,πιστεύω πως από τότε μέχρι τώρα κάτι θα έχει αλλάξει προς το καλύτερο στον Αγιο Δομίνικο .
Εκείνο που μου αρέσει από τις ιστορίες σου Γαβρίλη είναι ότι μας τις δίνεις...ωμές ,σαν μύδια στο πιάτο με τα φύκια τους.

Ανώνυμος είπε...

Γαβρίλη, γεια σου,
Διαβάζοντας αυτό το διήγημα, μπορεί κάποιος να καταλάβει πόσο αξιέπαινος και πόσο αξιοκατάκριτος είναι ο άνθρωπος.
Τι είναι ο άνθρωπος: Μήπως ένας σωρός αρώστιες που απλώνονται στον κόσμο και γυρεύουν να βρουν και ν'αρπάξουν τη λεία τους; Κι όταν κάποια σπλαχνική ψυχή ψάχνει για δικαιοσύνη, τη στέλνουν αποκεί που ήρθε;
Πάντως, Γαβρίλη, φτηνά την έβγαλες με τον υπουργό. Νόμισα ότι αυτή την αφέρλειά σου - να μην του μιλήσεις στον πληθυντικό - θα την πλήρωνες με κάμποση φυλακή.
Τι σόι υπουργός κι αυτός, του οποίου η άρωστη περιφρόνηση, σου ξυπνά την αηδία. Με τους ιθαγενείς θα ασχολούμαστε τώρα! Κάτι τέτοιο δεν εννοούσε; Και μετά λένε γιατί τόσες εξεγέρσεις στη λατινική Αμεριξκή.
Νάσαι καλά,
Νίκος

Μηθυμναίος είπε...

Απίστευτα πράγματα, απίστευτα γεγονότα, Γαβρίλη μου, παράξενα για πολλούς αλλά πολύ συνηθισμένα σ' αυτές τις χώρες.

Για φαντάσου λοιπόν:Un indio menos, un pan mas! Τι λογική...

pylaros είπε...

Αχ! φίλε Σπύρο, είναι πιο νόστιμα όταν τρως τα μύδια και κάνεις πέρα τα φύκια, εννοεί ότι όλοι μας προερχόμαστε από κάτι τέτοιες καταστάσεις όπου ανακατεύονται τα χρήσιμα με τα άχρηστα.
Αυτό που κάνει εντύπωση σε μια κοινωνία το πως υπολογίζουν την ανθρώπινη ζωή οι κρατούντες τα χαλινά των λαών σα να λένε τι άνθρωπος τι μερμήγκι ή ας πούμε μύγα.

Σε ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Νίκο δυστυχώς ο κόσμος οι κοινωνίες είναι γεμάτες από αυτούς που κυβερνούν, οι οποίοι είναι πάνω μόνο για να ικανοποιούν τα δικά τους γούστα και καπρίτσια, αλοίμινό σου αν τους ζητήσεις το δίκιο σου, πρώτα πρέπει να γίνεις κι εσύ ένας από αυτούς με τα να καταπατάς τους υπολοίπους, τότε θα σε χτυπούν στην πλάτη και θα σου προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, να μοιραστήτε μαζί την λεία των αδυνάτων κλπ...
Νίκο ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε Στράτο, δοκιμάζω να είμαι original en mis cuentos

έχω τόσες και τόσες απίστευτες με τα ελληνικά δεδόμενα ιστοριούλες ώστε θα μπορούσα να εξιστορώ κάθε εβδομάδα και κάτι καινούργιο.

Ευχαριστώ
Γαβριήλ

Dennis Kontarinis είπε...

Φίλε Γαβρίλη
Σου το έχω πει πολλές φορές στις προσωπικές μας συναντήσεις και στο γράφω ακόμη μιά φορά,όλα αυτά που μας γράφεις γιά τη ζωή σου στις χώρες της Λατινικής Αμερικής με κάνουν να μένω γιά ώρα πολλή μετέωρος και σκεφτικός προσπαθώντας να νοιώσω τον τρόπο που σκέπτονται αυτοί οι άνθρωποι.
Όμως και το πόσο φτηνή είναι η ζωή μέσα στα καράβια είναι άλλο ένα που με βάζει σε μεγάλες σκέψεις.
Πάντως φίλε μου είσαι ήρωας που μπόρεσες να περάσεις ακηλίδωτος όλα αυτά.
Νάσαι καλά
Ντένης

pylaros είπε...

(Πάντως φίλε μου είσαι ήρωας που μπόρεσες να περάσεις ακηλίδωτος όλα αυτά.)

Γεια σου φίλε μου γράφεις, την παραπάνω φράση, όχι δεν είμαι ήρωας αλλά η ζωή στα βαπόρια του τότε όπου μαζευόταν κάθε καρυδιάς καρύδι, ήταν προβληματική, χωρίς ανέσεις, με ολόκληρους μήνες στο πέλαγος και όχι μόνο αλλά η ζωή ακόμη και σήμερα δεν έχει καμιά αξία στην Λ. Αμερική δηλαδή θα πρέπει να ανήκεις σε ιδιάιτερη κάστα ανθρώπων, μα ούτε κι αυτό ισχύει, όπως ισχύει το ποιον γνωρίζεις, δηλαδή να έχεις, ένα από τα τρία Μ... όπως λέγαμε παλαιά στην Ελλάδα.

Ευχαριστώ

Γαβριήλ