Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

Ειρηνικός Ωκεανός

Πλέωντας το κανάλι του Παναμά στην Πλώρη.
Όσο μου είναι δυνατόν προσπαθώ να δίνω στις ιστοριούλες μου αυθεντικές "original"στιγμές με φωτογραφίες της εποχής εκείνης, φυσικά μαυρόασπρες.

Τα Θηρία:
Από τη μεριά της θάλασσας φάνηκε ένα μονόξυλο, πλησίασε το βαπόρι ο ψαράς φώναξε ήθελε να μιλήσει με τον Mayordomo, έχω μου λέει ένα ψάρι, το θέλεις να το αγοράσεις; ακόμα και με ανταλλαγή τσιγάρων δέχομαι.
Πήγα στην κουπαστή τι είδος ψάρι; Ένας τεράστιος ροφός. Ναι βεβαίως του λέω. Το έφερε επάνω ζύγιζε 150 λίτρες. Το ξάπλωσα στην κουβέρτα. Γύρω μου μαζεύτηκε το πλήρωμα, ο Μάρκος έβγαλε τα μυωπικά γυαλιά του τα έτριψε πάνω στην ποδιά του, τα ξαναφόρεσε, ξανακοίταξε καλλίτερα το θηρίο κι αποφάνθηκε.
Όχι δεν το καθαρίζω ούτε το μαγειρεύω, αυτό είναι θεριό εξ άλλου δεν το λέει ούτε η σύμβαση.
Το κήτος κειτόταν πάνω στην κουβέρτα του βαποριού ακριβώς κάτω από το σκεπαστό όπου ήταν η σωσίβια λέμβος εκεί όπου δεν το έβλεπε ο ήλιος. Ο αποφανθείς ήταν ο μάγειρας του βαποριού ο Μάρκος Ξαγοράρης από τη Σύρο.
Ρε, του λέω εγώ είδα κι έπαθα να το αγοράσω, το πλήρωσα κι εσύ μου λες ότι δεν το μαγειρεύεις; Εν τέλει πήρα την απόφαση, άστο του λέω θα το αναλάβω εγώ. Πήρα το μαχαίρι και το έγδαρα, έκανα το κρέας του φιλέτο, μετά τα κόκκαλα και το μισό κεφάλι τα κάναμε σούπα, το άλλο μισό κεφάλι το έκανα δώρο στον εφοπλιστή όταν φτάσαμε στη Νέα Υόρκη, ο οποίος το επόμενο ταξίδι ήρθε να μου δώσει τιε ευχαριστίες του, μια σούπα υπέρ-νόστιμη
Μπροστά μας ο απέραντος Ειρηνικός, εμείς με το βαποράκι διπλαρωμένοι στον μόλο ξεφορτώναμε πραμάτεια. Η σκηνή στο λιμάνι του Cutuco, La Unión El Salvador.

Όπως είναι η συνήθεια των ναυτικών όταν το βαπόρι αγκυροβολήσει περιμένοντας την σειρά του για φόρτωση ή ξε-φόρτωση οι περισσότεροι ναυτικοί έχουν μαζί τους καθετή με αγκίστρια και ρίχνουν για ψάρεμα. Όταν ένιωθες να κινείται η καθετή στο δάχτυλό σου, καταλάβαινες ότι τσιμπάει, τράβαγες το χέρι προς τα επάνω ώστε να καρφωθεί το αγκίστρι πιο βαθιά κι έβγανες το ψάρι. Είχαμε λοιπόν φουντάρει στην Tocopilla Χιλή, νότιο ημισφαίριο.
Ο καπετάν Γεράσιμος ανθυποπλοίαρχος ένιωσε κι αυτός το τσίμπημα, αλλά η καθετή του έφευγε από τα χέρια, καταλάβαμε ότι κάτι μεγάλο είχε πιάσει, δεν πρέπει ποτέ να κοντράρεις, όταν στην τραβάει αμόλα και τράβα, αμόλα και τράβα, σιγά, σιγά την έφερε στην επιφάνεια. Τρέξαμε όλοι να δούμε, ένα τεράστιο καλαμάρι θα ήταν περίπου ένα και μισό μέτρο. Ολόκληρο θηρίο.
Αποκλείετε να το φέρουμε πάνω στο βαπόρι, θα σκιζόταν και θα έφευγε.
Κατεβάσαμε με την πρυμνιά μπίγα ένα ανοιχτό βαρέλι πετρελαίου χωρητικότητας 55 γαλονιών, του έκαναν τρύπες από κάτω ώστε να φεύγει το νερό κι έτσι φέραμε το καλαμάρι στην κουβέρτα.
Με μαχαίρι το ανοίξαμε, πήρα ένα κομμάτι και το πέταξα στο ζεστό μαντέμι της κουζίνας, δεν τρωγόταν σκληρό σαν σόλα, ο καπετάν Γεράσιμος Λουκάτος πήρε για ενθύμιο την «ραχοκοκαλιά» του αν μπορεί να λεχθεί έτσι, αυτή που μοιάζει σαν πλαστικό θα την πήγαινε στο Αργοστόλι στην Κεφαλονιά σαν θαλασσινό τρόπαιο του Ειρηνικού Ωκεανού.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

14 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

...Τσιγγάνα κι η δική σου καρδιά,
Γαβρίλη μου,
δε λέει να αφήσει "πέτρα αγύριστη..."
Να είσαι καλά, φίλε μου, να τραγουδάς τις μνήμες, να συγοντάρουμε κι εμείς με -κάπου κάπου- ψητό, (καλοβρασμένο) χταποδάκι κι αγαπημένη ατμόσφαιρα...
Χαιρετισμούς,
Υιώτα
αστοριανή

Μαριάνθη είπε...

Αυτή είναι η γοητεία κ. Γαβριήλ! Της ασπρόμαυρης φωτογραφίας. Φέρνει την αύρα μιας άλλης εποχής γεμάτη από νότες συμβάντων της καθημερινότας όλο αρμύρα και γεύση θαλασσινή.
Νασαι καλά!

Σπύρος Δαρσινός είπε...

"Είχαμε λοιπόν φουντάρει στην tocoppilla ,νότιο ημισφαίριο"

Και μόνο αυτές οι λέξεις σου Γαβρίλη σε αρπάζουν,αλλά και η περιγραφή το πως βγάλατε το κήτος και το πελώριο καλαμάρι σε πάει εκεί και σε κάνει συνεργό .

Το καλαμάρι ήτανε σκληρό γιατί έπρεπε να το χτυπήσετε πρωτα και μετά να το κρεμάσετε στον ήλιο δυό ημέρες και ύστερα να κόβατε τα πόδια του και να τα τα ψήνατε στην πλάκα ,σε σιγαλή φωτιά, στην κοιλιά βγάζεις την πέτσα και την κάνεις γεμιστή με τυριά και μυρωδικά και την ψήνεις στο φούρνο .Αυτα περί μαγειρικής ,γιά να μην ξεχνάμε και το επάγγελμά μας.
Είσαι όμως και νόστιμος στην φωτογραφία,γι αυτό σε τσιμπάγανε
οι ...γοργόνες στα λιμάνια.Τυχερέ.

Μηθυμναίος είπε...

Διαβάζω πάντα τις ιστορίες σου, φίλε, και δεν θα κουραστώ να στο λέω ότι εκτός της ιδιόμορφης αφηγηματικής σου τέχνης ζηλεύω και το θυμητικό σου όχι τόσο για τα συμβάντα αλλά για τις τόσες λεπτομέρειες και… τα ονόματα.
Βίος και πολιτεία η ζωή σου!

Υποκλίνομαι και στις γαστρονομικές γνώσεις του Σπύρου. Είχα την εντύπωση πως οι γνώσεις του σταματούσαν στο κρασί…

Dennis Kontarinis είπε...

Γιά μιά ακόμη φορά φίλε μου με ταξίδεψες σε μέρη που δεν γνώρισα ποτέ μου. Μ΄έκαμες να νοιώσω την ζή του ναυτικού αλλά κι΄εγώ δεν κατάφερα να πάρω ένα μεζέ από το καλαμάρι που είναι ένας καλός μεζές. Πάντως συμφωνώ με τον Στράτο που διατηρείς τόσο ζωντανές τις αναμνήσεις σου.
Θα τα πούμε
Ντένης

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα, Οι τσιγγάνες είναι μια πολυεθνική φυλή σε όλο τον κόσμο σε όλες τις γλώσσες, υπάρχουν, όλοι μας τις έχουμε συναντήσει, αλλά αυτός που σε θαμβώνει από θαυμασμό είναι ο χορός Φλαμένγκο της Ανδαλουσίας, Και τα τραγούδια τους.

Ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη, η ζωή είναι πολύχρωμη, αλλά όταν γεννηθήκαμε ήταν ασπρόμαυρη, ας πούμε κάτι πιο γνήσια.

Όταν θυμόμαι αυτά ο νους ξαναγυρίζει σε αυτά που κάποτε ζήσαμε, άρα δεν είναι ουτοπία αλλά μια ζύμη της ζωής που έπλασε τον εαυτόν μας.

Ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Σπύρο, δεν ήξερα ότι είσαι γαστρονόμος, ούτε στο βαπόρι ήξερε κανένας μας πως τρώγεται το Καλαμάρι αυτό.

Ξέρεις υπάρχουν ναυτικοί όπως ο εαυτός μου οι οποιοι δεν είχαν δει ποτέ καλαμάρι, στο χωριό μου δεν είχαμε, μετά αφότου έφυγα παίρναμε μικρά κατεψυγμένα για τηγανιτά.
Όταν ζούσα στην Γουατεμάλα είχα έναν φίλο Καπετάνιο τράτας ο οποίος ψάρευε καλαμάρια, τα πάγωναν σε βαπόρι μάνα και τα έστελνε στις ΗΠΑ.
Μια φορά ήρθε στο λιμάνι και μου δώρησε ένα ολόκληρο κουβά καλαμάρια, εκτός και από ψάρια, γαρίδες κλπ.
Ε! λοιπόν οι ντόπιοι κάτοικοιδεν είχαν ξαναδεί καλαμάρια, όταν έδωσα μερικά σε φίλους αυτοί πέταξαν τα κεφάλια και τηγάνισαν το σώμα.

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε Στράτο, νομίζω ότι πολλές λεπτομέρειες πηγάζουν γιατί ήμουν υπεύθυνος τροφοδοσίας, στον μάγειρας και τα καμαρωτάκια, έλεγα εγώ τι θα κάνουν (που λέει ο λόγος)
Κατα τα άλλα φίλε ο ειρηνικός ωκεανός είναι πιο δροσερός εννοώ το κλίμα από τον Ατλαντικό και Καραϊβική.

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Γαβρίλη, γεια σου,
Αυτή η σκηνή στο πλοίο, με το ψάρι στο κατάστρωμα και το μάγειρα να αρνιέται κάθε ευθύνη μαγειρέματος, παρουσιάζει την παράλογη ανευθυνότητα του ενός και τη λογική αντίδραση του άλλου.
Το αποτέλεσμα είναι η εκδήλωση του ανθρώπινου χαρακτήρα, μέσα από τις ελεύτερες επιλογές του.
Νάσαι καλά,
Νίκος

pylaros είπε...

Ντένη, οι αναμνήσεις αυτές τροφοδοτούν μέσα μου μια τεράστια δύναμη αυτοεπιβίωσης εδώ στα ξένα και όχι τόσο στα ξένα άλλά κι έξω από το στερεοτυπική μεταναστευτική νοοτροπία, κλπ...

Ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Νίκο, εκεί φαίνεται η υπευθυνότητα του ατόμου, όταν ο άλλος αρνήται να κάνει τα καθήκοντά του, να του δώσεις να καταλάβει ότι δεν τον χρειάζεσαι αυτή την στιγμή.
Μου συμβήκε πάλι κάτι τι παρόμοιο στις Ινδίες, ο μάγειρας αρνήθηκε να βγάλει ψωμί στο πέλαγος γιατί δεν το έλεγε η συλλογική σύμβαση επειδή είμαστε κοντά σε στεριά.
Αποτέλεσμα ζύμωνα εγώ!!!!

Άστα είναι να μην μπλέξεις...
Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Γαβρίλη μου, απόλαυσα ξανά γιατί είσαι τόσο ΑΛΗΘΙΝΟΣ και την καινούργια ιστοριούλα σου στην ΠΥΛΑΡΟ Ειρηνικός Ωκεανός μ' εσένα λεβεντιά από ομορφιά νιάτα στη φωτογραφία σου, βγαλμένη στην πλώρη του καραβιού, πλέοντας στο κανάλι του Παναμά και είναι όπως σωστά το λες κι εσύ μια αυθεντική εικόνα από τη θαλασσινή περιπετειώδη κι αξέχαστη νεανική ζωή.
Σε συγχαίρω εκ καρδιάς αγαπημένε μου φίλε.
Στέλλα...

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Στέλλα,
Ευχαριστώ για τα τόσο ενθαρρυντικά σου λόγια, τα της Νιότης,
Πράγματι ήταν μια εποχή που ζύμωσε τον μετέπειτα χαρακτήρα μας.


Χαιρετώ

Γαβριήλ