Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

ΑΝΑΛΑΜΠΕΣ

Κάθε που το βαπόρι πήγαινε στο λιμάνι της Ονδούρας, μας περίμενε ο Σπύρος ο Κεφαλλονίτης . Καλό παιδί δούλευε σε εμπορικό κατάστημα Τούρκων έτσι τους έλεγαν, στην πραγματικότητα όμως δεν ήταν τούρκοι αλλά Λιβανέζοι. Μαραγκός στα βαπόρια ο Σπύρος είχε ξεμπαρκάρει σε τούτο το σημείο της γης. Τα βράδια που έβγαινα έξω κάναμε παρέα, οι κοπέλες τον πείραζαν χαριεντιζόταν μαζί του. Βρε του λέω, πως τα περνάς εδώ; Δεν έχεις ζευγαρωθεί με καμιά γυναίκα; Όχι μου λέει είμαι μόνος, θέλω την ησυχία μου, μετά όταν μπλέξεις δεν ξεμπλέκεις, υπάρχουν τόσες και τόσες, η κάθε μια με τα δικά της μπλεξίματα. Μετά είναι και οι οικογένειες τους συζείς με κάποιαν μαζεύονται ουρά οι υπόλοιποι. Έτσι φίλε έχω μείνει μόνος, τον πήραμε στο βαπόρι πλήρωμα. Ένας σοφός, άνθρωπος, κατά τη γνώμη μου ένας που ήξερε πολλά στη ζωή.
Είμαστε κι εμείς στα ποντοπόρα φορτηγά βαπόρια όλοι νεαροί, γυναίκα ήταν η συζήτηση απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ κι απ’ το βράδυ μέχρι να ξημερώσει. Καμιά φορά σκέφτομαι την τεχνητή ζωή που περνάγαμε, τίποτα να στενοχωρηθείς, φαγητό και ύπνος υπήρχαν, ο μισθός αν και πενιχρός έτρεχε, αφορολόγητα τσιγάρα υπήρχαν, σαπούνι και σεντόνια υπήρχαν. Στα λιμάνια ξεχυνόμαστε σαν ταύροι.

Έτσι πέρασαν τα χρόνια, πολλά χρόνια, σε μια απομίμηση ζωής, σε μια παγκοσμιότητα που δεν ήταν η πατρίδα σου, που δεν σου παρείχε τίποτα κι όχι μόνο αλλά σου στερούσε και την ευκαιρία να μορφωθείς αφού δεν στεκόσουν παραπάνω από μια βδομάδα μέχρι ένα μήνα, σε κάθε λιμάνι, σε κάθε κράτος, σε κάθε λαό. Πολλές οι εμπειρίες, πολλές οι μέρες εν πλω με ουρανό και θάλασσα μ’ ένα σκαφίδι τόσο δα μικρό, μια φορά κάναμε από Νέα Ορλεάνη στο Μπανγκλαντές από τον γύρω του ακρωτηρίου της καλής ελπίδας 120 μερόνυχτα πέλαγος, αλλόκοτες, παράξενες, περιπέτειες, ξενικές, θαλασσοβρεγμένες ή όχι. Ένα έμεινε όταν πλέον έφυγες απ’ αυτή την θαλασσινή ζωή θα έπρεπε να γνωρίσεις από την αρχή την κοινωνία τον κόσμο, μα και την βιοπάλη. Τις ανθρώπινες καλές σχέσεις, την πλατωνική αγάπη, να κατανικήσεις το κοκκίνισμα του προσώπου όταν σου μιλούσε κορίτσι, τεράστια η διαφορά, θα υπήρξε μια πρώτη φορά για όλα να τα μάθεις μεγάλος αυτά που οι άλλοι τα έμαθαν σε παιδική ηλικία. Έτσι μετά από χρόνια ξαναγεννήθηκες στη ζωή της στεριάς, ανήξερος σα να ερχόσουν από τον εξωγήινο κόσμο. Θαύμαζες αυτούς που οδηγούσαν, το όνειρό σου να πιάσεις κι εσύ κάποτε τιμόνι. Είναι τόσο απλό.

Γιατί τα γράφω αυτά, μα για να κάνω έναν αντιπερισπασμό που με πνίγει για τον αφύσικο τεχνητό τρόπο ζωής, αυτής που ανήλικος απότομα βρέθηκες στις Βραζιλιάνικες νύχτες του Ρίου για σαράντα μερόνυχτα χωμένος στην αγοροπωλησία της γυναικείας σάρκας, μέρος όπου η φαντασία γινόταν πραγματικότητα, όπου σου στερούσε το χάρισμα του ονείρου, το καρδιοχτύπι της αγάπης, την αμφιβολία αν με θέλει, κι όλα αυτά μέσα σε ένα νωθρό στην ταχύτητα φορτωμένο κάρβουνο βαπόρι να σε περιμένει, κι έζησες τις χίλιες και μία νύχτα, κονσερβοποιημένες σε 40 νύχτες.
Γαβριήλ Παναγιωσούλης


14 σχόλια:

Γιαγιά Αντιγόνη είπε...

Νέα Ορλεάνη- Καλκούτα..
Λίγο πριν το '70..
Ιδια πορεία.. από "κάτω" όπως έλεγε ο καπετάνιος της ζωής μου...

Να είσαι καλά!

Μηθυμναίος είπε...

«σαράντα μερόνυχτα χωμένος στην αγοροπωλησία της γυναικείας σάρκας, μέρος όπου η φαντασία γινόταν πραγματικότητα, όπου σου στερούσε το χάρισμα του ονείρου, το καρδιοχτύπι της αγάπης, την αμφιβολία αν με θέλει…»

Τι αμφιβολία κι αυτή… να σε τρώει… «αν με θέλει…» 40 μέρες να σε βασανίζει…
Γι’ αυτό από λιμάνι σε λιμάνι, οι ναύτες τραγουδάνε τους καημούς και τις φουρτούνες… που μαζί τους κουβαλάνε.

Αστοριανή είπε...

...θα έμαθες και πολλά εξωτικά... κόλπα, φίλε μας...
μικρός και ...ορεξάτος...
πειρασμός! ε!

Για σκέψου να ήσουν στο τουριστικό πλοίο, τώρα πρόσφατα, εννοώ, και να χαλάσει η...μηχανή!!! και για 4 μέρες να ξέρεις από θάλασσα και να μη μπορείς να τους βοηθήσεις !!!!

-Ετσι μας είπαν... μα τους πιστεύεις ότι δεν είχαν βοηθητική μηχανή...κ.λ.π. για να συντηρηθούν! ολόκληρο πλοίο, 4500 τουριστών, κυριολεκτικά πελαγωμένων... έρμαιο;;;;;;;;

και συ, θυμήθηκες παλιού... ουρανού χαλάσματα, που λένε...

ΤΩΡΑ πώς δικαιολογείται αυτό το γεγονός, θαλασσο-αρμυρο-καπνισμένε φίλε;;;;;;;;

Χαιρετισμούς,
Υιώτα, ΝΥ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Γιαγιά Αντιγόνη,
Μόνο με μία σας λέξη από "Κάτω" μαρτυράτε ότι καταλαβαίνετε τη γλώσσα μου.
Ναι μάλιστα πήγαμε από κάτω γιατί το από πάνω ήταν κλειστό. Suez Canal
πολλά χρόνια πίσω. με τη μόνη διαφορά το βαπόρι ήταν μικρό και η μέγιστη ταχύτητα 5 ναυτικά μίλια την ώρα. Ταξιδεύαμε με την μισή μηχανή, η άλλη μισή ήταν χαλασμένη.
Όσον καιρό είμαι στο ιντερνετ δεν έχω βρει κανέναν που να έχει ναυτικές περιπέτειες συνάμα να χειρίζεται και υπολογιστή.

Χάρηκα πάρα πολύ και σας ευχαριστώ,

Χαιρετώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αχ! φίλε μου Σράτο,
Θυμούμαι και προσπαθώ να καταλάβω αν είμαι ο ίδιος άνθρωπος του τότε,

ήρθαν τα χρόνια και η ωριμότητα, τα άσπρα μαλλιά αλλά η νεότητα δεν ξεχνιέται.

ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,

Το τουριστικό πλοίο, είναι 103.000 τόνων, αυτό που ήμουν εγώ ήταν 5.000 τόνωνφορτηγό δηλαδή σαν σκάφη μπροστά του.
και όμως και τα δυο μπορεί να βουλιάξουν από μια τρύπα που θα κάνει ένα καφί.

Δεν συγκρίνονται οι βάρκες που ταξιδεύαμε τότε με τα σημερινά υπερωκειάνια.
Εμάς μας έβρεχε η θάλασσα (τα κύματα) κάθε μέρα κι άφηνε πάνω μας ίχνη αλατιού.
Οι επιβάτες και οι ναυτικοί του σήμερα είναι τελείως διαφορετικοί.
Αλλά οι αναμνήσεις βάζουν αλάτι και πιπέρι στη σημερινή ζωή έτσι ρίχνοντας μια ματιά στα περασμένα φιλοσοφείες...

Ευχαριστώ,
χαιρετισμούς
Γαβριήλ

Μαριάνθη είπε...

Κάθε λιμάνι και καημός ...που λέει και το τραγούδι αγαπητέ μας κ. Γαβριήλ!!
Εγώ όμως γιατί κάθε φορά που διαβάζω τις θαλασσινές σου ιστορίες είναι σα να με χτυπά στο πρόσωπο η αρμύρα με τον κρύο αέρα των μεγάλων θαλασσών;Σα να φτάνεουν ίσαμε δω. Άρα ζωντανά γράφεις. Κάπως έτσι το ερμηνεύει και ο Νίκος που είναι δίπλα μου και αρμενίζει κι αυτός με τα θαλασσινά σου βιώματα.
Σε χαιρετούμε κι οι δύο.
Καλή και χαρούμενη Κυριακή.

pylaros είπε...

Χαίρομαι που αρμενίζεται μαζί με τον Νίκο, αγαπητή μου Μαριάνθη στις θάλασσες και καταλαβαίνεται τις φουρτούνες, αυτές που άφησαν τα ίχνη τους χαραγμένες στη μνήμη μου μέχρι σημερα.
χαιρετισμούς
ευχαριστώ,

Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Μπονόρα-μπονόρα σας θυμήθηκα κύριε
Γαβρίλη. Διαβάζω με θαυμασμό την
περιπετειώδη ζωή σας. Να χαίρεστε.
Ζήσατε!! Σκεφθήκατε ποτέ, πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν να διηγηθούν τίποτε;Παρόμοιεςιστορίες
άκουγα σαν παιδί απο ξαδέλφια και
θείους ναυτικούς. Όταν ξεμπαρκάρανε
κάθονταν αρκετούς μήνες στα σπίτια τους, ήταν δε τακτικοί επισκέπτες
και σε μας,(μεγάλο το σόι μας).
Σχεδόν κάθε βράδυ μαζεύονταν στο
σπίτι μας. Ακροατήριο ο πατέρας
μου η μάνα μου οι μεγαλύτερες
αδελφές μου, γιαγιάδες και
παραγιαγιάδες. Εγώ η μικρότερη
και πολύ περίεργη συνάμα,τέντωνα τ αυτιά μου ν ακούσω τι λένε.
Μιλούσαν για θαλασσοταραχές,όταν
έπαιφταν σε κυκλώνες, αλλά και για
όμορφες Γκέησσες.Εδώ είχα
δυσκολίες, άντε να κοιμηθείς έλεγε
η μάνα μου.Το αστείο ήταν, ήμουν
νομίζω στην τρίτη δημοτικού, η
δασκάλα μας έβαλε μια έκθεση μέ
θέμα "η θάλασσα". Έγραψα μια
έκθεση φανταστική απ αυτά που
άκουγα. Πήρα 10 με τόνο, αλλά ποιές ήταν οι Γκέησσες μακάρι να
ήξερα τότε.
Καλή σας μέρα και πάλι
Χαιρετισμούς
Ρισσιάνα

pylaros είπε...

Καλημέρα αγαπητή μου Ρισσιάνα.
Τι μου θύμησες με το Μπονόρα, τόλεγε η νόνα μου, να ξυπνάμε μπονόρα...
Μου έκανε εντύπωση η φράση σου
(Σκεφθήκατε ποτέ, πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν να διηγηθούν τίποτε)

Οι ναυτικοί πάντα έχουν απίστευτες ιστορίες να διηγηθούν, όπως π.χ. τα ξαδέλφια και θείοι σου με τις Γκέησες, για φουρτούνες και για εξωτικά μέρη.
Πολλοι άνθρωποι δεν τους πιστεύουν γιατί φαίνοντε απίστευτες και όμως είναι αληθινές

έτσι από τις ιστορίες τους πήρες άριστα στην έκθεση για το θέμα η θάλασσα.

Εδώ η ζωή στην μεγαλόπολη έχει μια καθημερινή ρουτίνα όπως είναι φυσικό, αλλά οι αναμνήσεις μου με ξεκουράζουν, είναι σα να ξαναζώ τις εντυπώσεις της νιότης μου.

Ευχαριστώ
χαιρετισμούς

Γαβριήλ

Unknown είπε...

"ήρθαν τα χρόνια και η ωριμότητα, τα άσπρα μαλλιά αλλά η νεότητα δεν ξεχνιέται"

Ναι, η νεότητα δεν ξεχνιέται ...
Αυτή η φωτογραφία, μ'αυτό τον αμούστακο νεαρό που ξεκινάει για τους "πολέμους" της ζωής του θυμίζει τα "δρώμενα" λες και είναι τώρα.

Μαγνήτης η ζωή και όχι μόνο για τους ναυτικούς αλλά ίσως λίγο παραπάνω γι'αυτούς.

Αχ, αυτή η φωτογραφία ...!!!!

pylaros είπε...

Η νεότητα δεν ξεχνιέται ποτέ, όπως και να ήταν, είναι αυτή που μας δίδαξε, αυτή που μας γέμισε αναμνήσεις
Αυτή η φωτογραφία περνάγαμε το κανάλι του Παναμά για νότιο Αμερική.

Ασφαλώς ήρθαν τα χρόνια τα ώριμα με τ' άσπρα μαλλιά.
Οι Αμερικάνοι τα λένε Golden years, "χρυσή εποχή" που μόνο αυτό δεν είναι.
meggie, Σ' ευχαριστώ

Γαβριήλ

Justine's Blog είπε...

Γαβρίλη μου,
Τελικά ποιά ζωή προτιμάς; Την καραβίσια που σ΄έβγαζε σε τόσα λιμάνι σα γνώστη και μάγκα, ή τη στεριανή όπου πρεσβεύουν οι τύποι κι όχι η ουσία;
Πολλές φορές που διαβάζω τις ωραίες ιστορίες σου αναρωτιέμαι...

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Ιουστίνη,
Όταν ήμουν ναυτικός πάντοτε απόβλεμα να ζήσω να δημιουργήσω κάτι στερεό που να μην πλεει,


Σήμερα όμως δεν μπορώ να διαλέξω αυτό που η ψυχή μου αναζητά.
Έτσι κάνω ότι καλύτερο δύναμαι για να ικανοποιώ αυτή την ανάγκη, είναι σα να ζητώ επαλήθευση αν πράγματι είμαι το ίδιο άτομο, είναι ένας βιος που ξεφεύγει από το στερεοτυπικό του μετανάστη, είναι αυτή η διαφορετικότητα που με ελκύει να γράφω και να συγκρίνω καταστάσεις και να υπάρχω.

Ευχαριστώ
Χαιρετισμούς

Γαβριήλ