Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

Απλές Σκέψεις

Ανεβασμένος σε ένα σεληνιακό τοπίο εκεί όπου είχα σταθεί προσπαθώντας να σταματήσω τη φθορά του χρόνου κοίταξα κάτω τη γη και είδα στο βάθος τη θάλασσα, το νότιο άκρον της Ιθάκης, κάτω με το πράσινο η Πύλαρος Κεφαλληνίας με το λιμανάκι της Αγίας Ευφημίας… μπροστά μου ήταν το κυκλικό ερημικό τοπίο, πίστεψα ότι ήμουν στο φεγγάρι, μόνο που το τοπίο ήταν συνδεδεμένο με τον τόπο μου ο οποίος στροβιλιζόταν πάνω στον άξονα της γης, άκουγα τον θόρυβό του καθώς γύριζε έτσι μου έμεινε η ψευδαίσθηση ότι κάποτε πήγα στο φεγγάρι, αλλά ήμουνα ακίνητος στον τόπο μου.
Ο ανατολικός ποταμός ρέει παραπλεύρως, από εκεί που μένω. Δυο τεράστιες κρεμαστές γέφυρες είναι στην γειτονιά μου ενώνουν το Μπρονξ με το Κουήνς, εκεί όπου βρίσκονται τα δυο αεροδρόμια της Νέας Υόρκης, μα και η ελληνική γειτονιά της Αστόριας.
Ανάμεσα στις δυο γέφυρες υπάρχει συνορεύοντας με την ακροθαλασσιά μια τεράστια επίπεδη επιφάνεια όπου τις άκρες, τις ποτίζουν του ποταμού τα υφάλμυρα δάκρυα, εκεί υπάρχει ένα κοιμητήριο καθολικών του αγίου Ραϋμούνδου με όμορφους διαδρόμους γεμάτους δένδρα και πικροδάφνες. Μπορείς να κάνεις τον περίπατό σου αισθανόμενος μια αιωνία ειρήνη.
Όταν πρωτοήρθα εδώ και πολλά χρόνια μια 31 Οκτωβρίου μια μέρα γεμάτη συννεφιά άκουσα έναν θόρυβο μου φάνηκε ότι έτρεμε όλο το σπίτι, έτρεξα έξω ένα αεροπλάνο πετούσε χαμηλά η σκιά του φάνηκε μέσα απ τα σύννεφα, νόμιζες ότι ήταν ο χάρος, ότι θα έπεφτε πάνω στο σπίτι. Σάστισα, κανείς δεν μου είχε πει για αεροπλάνα.
Καθώς βραδιάζει λες και έχουν βάλει στοίχημα τα αεροπλάνα περνούν το ένα μετά το άλλο, πετούν χαμηλά αν κοιτάξεις ψηλά μπορείς να διακρίνεις την εταιρία που ανήκουν, περνούν μόνο αναλόγως από πού φυσά ο άνεμος συνήθως όταν είναι κακοκαιρία. Όταν ο καιρός είναι συννεφιασμένος, ή όταν έχει ομίχλη κάνουν έναν θόρυβο παράξενο που σου φέρνει ανατριχίλα λες και έχει θυμώσει ο Αίολος που του κατακτούν το αερικό βασίλειό του.
Μετά από μερικές ώρες σταματά ο θόρυβος συνήθως πριν από τα μεσάνυχτα, από πάνω από αυτήν τη γειτονιά του Μπρονξ υπάρχει αεροδιάδρομος προσγείωσης στο αεροδρόμιο La Guardia της Νέας Υόρκης. Οι κάτοικοι εδώ γύρω έχουν συνηθίσει, είναι σαν τους νανουρίζει ο θόρυβος της γης που κάνει γυρίζοντας πάνω στον άξονά της καθώς περιμένουν να φανεί η επόμενη χαραυγή το φως του ήλιου, η ελπίδα, η ίδια η συνέχιση της ζωής. Μια συνέχιση όπου θ’ έρθει η άνοιξη, θα ανθίσουν τα λουλούδια, θα μας λούσει με φως ο πατέρας ήλιος
Ο άξονας της γης έχει νικήσει τη φθορά του χρόνου, τουλάχιστον στα μάτια εμάς των θνητών, που η διάρκεια της ζωής μας είναι σαν ένας κόκκος άμμου, που τον φιλούν τα κύματα, τον χαϊδεύει η θάλασσα, τον παίρνει ο άνεμος, που χτίζουν κάστρα, που τον λατρεύουν οι Βεδουίνοι, που τον νικά η όαση, που ενώνεται με τσιμέντο και κατασκευάζουν ουρανοξύστες, κόκκος που όμως φθείρει και κονιορτοποιεί ο χρόνος, εδώ πάνω στην γη μας.
Κάτι που η ανθρώπινη επιστήμη, ο ανθρώπινος νους προσπαθεί να ανατρέψει την φθορά, σκεπτόμενος με τετράγωνη λογική με το να προσθέτει ή να αφαιρεί ουσίες και φάρμακα για την επιμήκυνση της παρουσίας της ζωής μας, που αλληγορικά την παρομοιάζω με κόκκο άμμου.
Αλλά στη γη μας υπάρχει αρχή και τέλος για όλα, τίποτα δεν είναι αιώνιο. Από πάνω μας είναι το άγνωστων σύμπαν κι από κάτω μας το άγνωστων σκοτάδι, στην μέση είμαστε εμείς σε μια ατμόσφαιρα γεμάτη αέρα γεννιόμαστε αναπνέομαι, αγαπάμε, μισούμε γελάμε και κλαίμε κατασκευάζουμε πιστεύω και υπάρχουμε κολλημένοι στον φλοιό της γης, ιδιόμορφες δισεκατομμύρια ψυχές, σαν τους κόκκους άμμου, αλλά τον άμμο τον παρήγαγε η τριβή της θάλασσας με τις πέτρες, ενώ εμάς;

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

14 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Αχ, βρε Γαβριήλ… τα ξεπερνάω όλα τα’ άλλα και μένω με τούτο το παρακάτω:
«Αλλά στη γη μας υπάρχει αρχή και τέλος για όλα, τίποτα δεν είναι αιώνιο. Από πάνω μας είναι το άγνωστων σύμπαν κι από κάτω μας το άγνωστων σκοτάδι, στην μέση είμαστε εμείς σε μια ατμόσφαιρα γεμάτη αέρα γεννιόμαστε αναπνέομαι, αγαπάμε, μισούμε γελάμε και κλαίμε κατασκευάζουμε πιστεύω και υπάρχουμε κολλημένοι στον φλοιό της γης, ιδιόμορφες δισεκατομμύρια ψυχές, σαν τους κόκκους άμμου, αλλά τον άμμο τον παρήγαγε η τριβή της θάλασσας με τις πέτρες, ενώ εμάς;»

Τι να πω… πολύ φιλοσοφημένο, φίλε μου! Με συγκίνησες!

Αστοριανή είπε...

...μα κι εμάς, κάποια... τριβή... μας έσπειρε! Γαβρίλη μου!

Χρόνια σου πολλά για τα γενέθλιά σου, αύριο /μάλλον από τώρα, αφού είναι ήδη μία η ώρα, πρωϊνή.../
ως
και της αγαπημένης σου Όρτανσίας (στις 11 του Νοέμβρη...)
να είστε μαζί καλά, ευτυχισμένοι και με υγεία!

Γαβρίλη μου,
αύριο-Κυριακή,

δεν θα μπορέσω να έλθω στην εκδήλωση στον Κέφαλο, για τον Μάκη!
Θα λείπει ο Ανδρέας της και πρέπει να μείνω μαζί της...
Η σκέψη μου θα είναι εκεί!
Τα υπόλοιπα, τα είπαμε στο τηλέφωνο...
Χαιρετισμούς,
Υιώτα

Unknown είπε...

Απλές, απλούστατες σκέψεις για να κουμαντάρεις τη φθορά του χρόνου...

σκιάζομαι τη φθορά της ψυχής από την αέναη τριβή "θάλασσας και βράχων" γιατί αφήνει ανεξέλεκτη την φθορά του χρόνου ...

χαιρετώ

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΠΕΡΑΣΜΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΟΜΟΡΦΟ ΚΑΤΩΦΛΙ ΣΟΥ.
ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΗ Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΟΥ!!!!ΚΑΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑ ΟΤΙ ΣΗΜΕΡΑ ΕΧΕΙΣ ΓΕΝΕΘΛΙΑ.ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ.

pylaros είπε...

Οι σκέψεις είναι αυτές που μας δίνουν μια νοστιμιά στη ζωή μας,
αλλά και οι επερωτήσεις του γιατί ψάχνοντας να βρεις ένα διότι, που όμως δεν υπάρχει.

Στράτο φίλε μου σ΄ευχαριστώ

χαιρετισμούε
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Ευχαριστώ αγαπητή μου Υίωτα για τις ευχές σας.
Έχω προγραμματισμένο να πάω στο Κεφαλωνίτικο σπίτι.

Λυπήθηκα που όπως λες δεν θα έρθεις θα τα πούμε μετά.
Ευχαριστώ
Χαιρετισμούς
Γαβριήλ

pylaros είπε...

meggie
Πολύ ωραίο αυτό που γράφεις
(σκιάζομαι τη φθορά της ψυχής)

συνήθως αυτό που φθείρει ο χρόνος είναι το σώμα που όμως συμπαρασέρνει την ψυχή.

Ευχαριστώ πολύ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

ΣΚΡΟΥΤΖΑΚΟ!
Καλώς ήλθες στο σπιτικό μου,
Ευχαριστώ ολύ δια τις ευχές σου,
Εύχομαι να σε ξαναδούμε.

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Μαριάνθη είπε...

Τι απλές σκέψεις κ Γαβριήλ;
Σαν απόσταγμα μιας φιλοσοφημένης πορείας ζωής μου φάνηκε και πολύ μου άρεσαν όσα διάβασα. Σε θαυμάζω που κάνεις λόγο τέτοιες σκέψεις.
Καλή εβδομάδα να΄χεις.
Χαιρετισμούς.

Ανώνυμος είπε...

Τον ίδιο μήνα γιορτή και γεννέθλια
κ.Γαβριήλ, συμβολική μέρα η 21η
Νοέμβρη, η Παναγία σας προστάτευε στα μακρυνά ταξίδια σας. Χίλιες ευχές,χρόνια σας πολλά, πάνω απ όλα υγεία.
Από Πύλαρο αγνάντεμα, Αγία Ευφημία,
Ιθάκη, γαλήνη και ηρεμία.
Νέα Υόρκη μεγαλούπολη,θόρυβος,
αεροπλάνα. Δύσκολη η εκλογή, αλλά ας παίρνει κανείς τα καλά κάθε τόπου να γεμίζει την ψυχή του.
Στη γή μας αρχή τέλος....
φιλοσοφημένα τα λόγια σας. Εγώ προσωπικά θέλω να πιστεύω στην
αθανασία της ψυχής.
Και πάλι πολύχρονος
Ρισσιάνα

pylaros είπε...

Αγαπητή ου Μαριάνθη,
Ναι αυτές οι σκέψεις μου κάθε άλλο είναι παρά απλές, είναι προβληματικές, σύνθετες αλλά εξασκώ τον νου μου ή μάλλον προσπαθώ να ικανοποιήσω την περιέργεια του πόθεν έσχες του μυστηρίου της ζωής μας.

Ευχαριστώ πολύ.

Χαιρετισμούς

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Ρισσιάνα,
Σας ευχαριστώ για τις ευχές σας, Ναι αυτός ο μήνας είναι ο των εορτών μας.

Χθες το βράδυ εόρτασαν στο Κεφαλονίτικο σπίτι μια ποιητική παρουσίαση του Πυλαρινού Μάκη Τζιλιάνου, Επίσης για την Εορτή τα Εισόδεια της Θεοτόκου μας σερβίρισαν Μπουρμπουρέλια με Ρέγκα... εδώ στην Νέα Υόρκη Θυμήθηκα το χωριό

Ήταν παρόντες από όλη την Κεφαλονιά,

Ευχαριστώ για τις ευχές σου.

Χαιρετισμούς
Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Παραδοσιακά μαγειρέματα βλέπω κύριε
Γαβριήλ.Μπουρμπουρέλια με ρέγκα.
Καλό νάχετε που μου τα θυμήσατε.Στήν εκκλησία πήγα και
πρωί πρωί αλλά μπουρμπουρέλια
δεν έφαγα.Τα μαγείρευε η μανούλα
μου.Όλοι στο σπίτι τα έτρωγαν, εγώ
επαναστατούσα.Μόνο φακιές της έλεγα
κι έβγαζε απο το πιάτο μου όλα τα
άλλα για να μην με κακοκαρδίσει.
Συγκινήθηκα κ. Γαβριήλ. Δεν συμπαθώ
τα κουκιά,τα ρεβύθια και τα μπιζέλια.Οι φακιές μου όμως είναι ασυναγώνιστες. Όταν τις μαγειρεύω
έχω και καλέστρα(καλεσμένους)και
έχει καθιερωθεί "το βράδυ της
φακής" με τυρί φέτα,κρεμμυδάκια
φρέσκα, ελιές καλαμών, ξύδι και
ελαιόλαδο από πάνω. Λέτε στο εξείς
να το συνδιάσω και με ρέγκα;
Θα το τολμήσω. Συγγνώμη για την
φλυαρία μου, αλλά Κεφαλονιά ειν
αυτή.
Να είστε καλά
Ρισσιάνα

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Ρισιάνα

Όπως λες κι εσύ Κεφαλονιά είναι αυτή, είναι κάτι που το κουβαλάμε μαζί μας μέχρι το τελος

Ευχαριστώ
Γαβριήλ