Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Αναπολώντας

Υπάρχει εδώ στη Νέα Υόρκη ένα ραδιοφωνικό πρόγραμμα στα Ισπανικά με τον τίτλο: Recordar es vivir, κάτι σα να λέμε (ξαναζώ με τις αναμνήσεις μου)
Ε!
Αυτό κάνω κι εγώ, όσο παράξενο κι αν φαίνεται.

Corpus Christi, ένα λιμανάκι στο Τέξας, απογοητευμένοι γυρίζαμε στο βαπόρι, δεν είχαμε βρει τίποτε άξιον λόγου, έτσι αρχίσαμε και κλωτσάγαμε τα καπάκια από τα τενεκεδένια βαρέλια σκουπιδιών, αυτά που έβγαζαν στο πεζοδρόμιο οι νοικοκυραίοι, μέχρι που κάποιος βγήκαν και μας έβαλαν τις φωνές.
Φυσικά τρέξαμε στο βαπόρι. Τώρα κατάλαβα, όπου κάνω την ίδια δουλειά, βγάζω τα σκουπίδια μου στο πεζοδρόμιο την καθορισμένη ημερομηνία. Πολλές φορές έβγαινα τα βράδια μόνος μου περπατούσα στους ήσυχους δρόμους της πόλης του λιμανιού κοιτάζοντας τα σπιτάκια και ονειρευόμουν, αν ποτέ θα είχα κι εγώ μια τέτοια τύχη. Όσο πιο μικρό ήταν το λιμανάκι, τόσο πιο πολλά όνειρα φύτρωναν στο μυαλό μου λες και ήταν τρίχες της κεφαλής μου, τότε είχα πολλά μαλλιά.


Πήγαμε και στο Beaumont Τέξας, εκτός από Hοuston και Galveston μεγάλα λιμάνια αυτά. Μετά τραβήξαμε για Lake Charles Louisiana, Gretna, Μπατόν Ρουζ, New Orleans εδώ ήταν το λιμάνι όπου προμηθευόμαστε την τροφοδοσία του μηνός. Κάναμε βόλτες στην οδό Κανάλ, μετά στην Μπούρμπον στην γαλλική συνοικία και χαζεύαμε τα στριπτίζ, αλλά σπάζαμε πλάκα με τους κράχτες, αυτούς που μισάνοιγαν την πόρτα να δούμε κάνα γυμνό, ήταν το δόλωμα. Όποιος ήταν τυχερός και είχε φιλενάδα τον πήγαινε και στην γαλλική εκκλησία του Αγίου Λουδοβίκου έβρεχαν τα χέρια τους, ψιθυρίζοντας ένα Άβε Μαρία.
Άλλες φορές πηγαίναμε στην Pensacola, Tampa, Panama City, Florida, Gulfport Mississippi, και Mobile Alabama, το βαπόρι ήταν γενικού φορτίου παίρναμε κι αφήναμε σε κάθε λιμάνι, όλα στον κόλπο του Μεξικού. Πιάναμε στο Progresso Yucatan, φορτώναμε ανανάδες κονσέρβα, μετά Veracruz, Tampico, Μεξικό και τανάπαλιν.
Η Γουαδαλούπε από τη Μέριδα Γιουκατάν ήρθε με την οικογένειά της για επίσκεψη, πρώτη φορά έβλεπαν βαπόρι, ανέλαβα ξεναγός, την πήγα στη γέφυρα, από εδώ κι από εκεί, τελικά μου έμεινε το χαρτί με όνομα και διεύθυνση.

Στο λιμάνι της Βερακρούς υπήρχε κατάστημα που πουλούσε γυναίκες, πήγαινες και διάλεγες… την έπαιρνες, έφευγες κι όπου σε βγάλει η άκρη.
Όχι δεν ήταν μπαρ, η κλαμπ αλλά έμοιαζε με μοδιστράδικο.
Ένα από τα μυστήρια που κυνηγάνε τους ναυτικούς σε κάθε λιμάνι είναι να μαθαίνουν πρώτοι τον υπόκοσμο κι αν τους μείνει καιρός βγαίνουν στην επιφάνεια στην κοινωνία. Ήταν πολύ δύσκολο εσύ ως περαστικός ναυτικός να εισχωρήσεις σε μια τάξη ανθρώπων αυτών που λογίζεται ότι κρατούσαν την ηθική, ή ας πούμε την κοινωνική ζωή του τόπου.
Ήρθε ο πράκτορας στο βαπόρι στο λιμάνι του Ταμπίκο και είπε: Μια και είστε έλληνες έχουμε έναν έλληνα ναυτικό τον άφησε το βαπόρι του ασθενή και πέθανε αν θέλετε μπορείτε να έρθετε να τον δείτε πριν τον πάμε στο νεκροταφείο. Θυμάμαι πήγα εγώ με δυο άλλους στο γραφείο τελετών πριν τον θάψουν. Δεν τον ξέραμε τον άνθρωπο, πήραμε το όνομά του και διεύθυνση στην Ελλάδα βγάλαμε φωτογραφίες και τις στείλαμε στους δικούς του.
Κάθε μέρα που περνούσε και μια περιπέτεια και το κυριότερο ήταν ότι δεν μπορούσες να προγραμματίσεις τίποτα, αισθανόσουν ότι ήσουν ένα μέρος του κόσμου των λιμανιών, της ζωής και της λαχτάρας των εφήμερων γυναικών, μα κι εύκολη λεία για τους στεριανούς, αυτούς που σου προσέφεραν ότι σου γυάλιζε.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

10 σχόλια:

Dennis Kontarinis είπε...

Φίλε μου.
Θαυμάζω την ικανότητά σου να μετατρέπεις τις αναμνήσεις σε υπέροχα λογοτεχνικά κείμενα.
Είναι ένα είδος γραφής που μπορεί να πει κανείς ότι είναι ολότελα δικός τρόπος να εκφράζεσαι
Και τούτες οι σημερινές αναμνήσεις σ0υ είναι πάρα πολύ καλές, Υπέροχες εικόνες μιας ζωής που πέρασε. Μια άπιαστη γνωριμία με το άγνωστο σε μας.
Νάσαι καλά φίλε και πάντα τέτοια.
Ντένης

Μαριάνθη είπε...

Ένα κείμενο, ένα γραπτό γεμάτο εικόνες κ. Γαβριήλ. Πού να πρωτοσταθώ!!Όλα όσα έζησες και χειροπιαστά γεύτηκες φαντάζουν σε μένα μυθικά καθώς τα διαβάζω από την άνεση του σπιτιού μου. Πόυ δεν περπάτησες τελικά;Και όπως πολύ εύστοχα επισημαίνει ο καλός και πολύ αγαπητός μας Ντένης μετατρέπεις τις αναμνήσεις σε υπέροχα λογοτεχνικά κείμενα.
Γράφε λοιπόν εσύ να ταξιδεύουμε μεις.
Να σαι καλά. Καλή σου μέρα.

Μηθυμναίος είπε...

Τι να πεις για το φίλο μας… έχει αυτό τον απλοϊκό, το φυσικό, τον αυθόρμητο… το ναίφ, τρόπο να διηγείται τα περασμένα. Τη ζωή του! Τους ανθρώπους με τους οποίους συμπορεύτηκε, τα τοπία, τα ταξίδια του, ακόμα κι αυτές τις μικροπαρανομίες ας πούμε, τόσο φυσικά που, εμένα τουλάχιστον, με κάνει να απορώ πάντα, με την αστείρευτη μνήμη του.

Φίλε μου υποκλίνομαι!!!

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ κ.Γαβριήλ,
πόσα αλήθεια θέλεις να μα πείς με τον τρόπο που γράφεις.Μας αφήνεις πιστεύω ελεύθερους να σκεφθούμε, πως ήταν και είναι ίσως ακόμη η ζωή, στίς τόσες χώρες που ταξίδεψες.
Αν η ζωή μας είναι ένα λουλούδι οι
αναμνήσεις είναι το άρωμά του.Δεν
υπάρχει ανάμνηση που να την σβύνη ο
χρόνος.Η μνήμη είναι το ημερολόγιο
που όλοι κουβαλάμε μαζί μας. Ο ένας
το ξεφυλλίζει ο άλλος όχι.Εσύ
νομίζω το ξεφυλλίζεις συνεχώς.
Όσο για τίς φωτογραφίες τίς
ασπρόμαυρες που μου θυμίζεις
"James Dean" δεν βρίσκω λόγια.
Ίσως γιατί έχω τρέλλα μ αυτές τίς
φωτογραφίες κι έχω γεμίσει έναν
τοίχο του σπιτιού μου με όλο το
συγγενολόι,βαλμένους όλους σε
ανάλογα κάδρα. Αν αμαρτήσατε
κιόλας, ένας τόσο όμορφος νεαρός
συγχωριέται!!!
Χαιρετισμούς
Ρισσιάνα




πιστεύω το ξεφυλλίζεις συνεχώς.

pylaros είπε...

Καλημέρα φίλε μου Ντένη,

Τι να πω παρά ότι είναι κι αυτό η γραφή μου μια πνευματική ξεκούραση, μάλλον μια διέξοδο της ψυχής μου σε μια άλλη ζωή απο όπου διάβηκα για να φτάσω σε αυτό το σημερινό χωνευτίρι, μια ζωή που είναι καθεαυτό δημιούργημα των τότε περιστάσεων, είναι κάτι που πρωταγωνιστούσα τότε.

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,
Οι εικόνες, αυτές που ζωγραφίζουν οι λέξεις μου, έχων γραφεί με ανεξήτηλο μελάνι, προσπαθώ να τις εξωτερικεύσω όσο ακόμα υπάρχουν.
Χαίρουμε που σε ταξιδεύουν.

Χαιρετισμούς Νίκο,παιδιά

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Στράτο φίλε μου,
Με σκλάβωσες με την τελευτάια σου λέξη, gracias
Δεν κάνω τίποτα το σπουδαίο εκτός από το ανεβάζω στην σημερινή επιφάνεια εικόνες και καταστάσεις όσο ακόμα υπάρχει καιρός, είναι αυτές που διαμόρφωσαν έπλασαν τον χαρακτήρα μου και το κυριότερο είναι μέρος της ζωης μου.

Όχι δεν θέλω να φανώ εγωιστής ούτε είμαι αλλά είναι περιπέτειες μια διαφορετικής κουλτούρας με τα σημερινά δεδομένα .

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Ρισσιάνα,
Μου άρεσε αυτό που λες,(Αν η ζωή μας είναι ένα λουλούδι οι
αναμνήσεις είναι το άρωμά του)

Ακριβώς αυτό πιστεύω κι εγώ, και όχι μόνο αλλά γιατί οι αναμνήσεις του κάθε ενός μας είναι τόσο διαφορετικές ώστε είναι σα να σε συνοδεύουν όπου κι αν πας...

Ναι οι Ασπρόμαυρες φωτογραφίες έχουν την χάρη τους. Είανι κάτι της ζωής ενθύμιον τότε που η ζωή ήταν πιο απλή, πιο ανθρώπιη στις σχέσεις...

Ευχαριστώ

Χαιρετισμούς

Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

...κι εσύ, νόμισες ότι σε...ξέχασα!
Έχω γίνει ...νυχτοπούλι
κάθε μέρα, κι αν αντέχω,
μπαίνω, σας διαβάζω, και σας λέω την... νυχτερινή...καλημέρα μου!
Γαβρίλη μου,
το ότι είσαι λεβεντιά,
δεν χρειάζεται να σου το πω εγώ,
το μαρτυράει το ...κομπιούτερ σου...που του έχεις αλλάξει τα... φώτα!
Μεταξύ μας, αυτό το λέει ο Δημήτρης,
και πάλι με τα χαιρετίσματα και την αγάπη μας,
Υιώτα

pylaros είπε...

Γεια σας αγαπητή μου Υιώτα και Δημήτρη,
Αχ! κι αυτό το κομπιούτερ έβαλε τα γιορτινά του Χριστούγεννα έρχοντε!


Καλά κι ωραία είναι όλα αλλά θα πρέπει να αναγνωρίσω δημοσία και την βοήθεια του φίλου μας στη μεταμόρφωση του υπολογιστή μας.

Κατα τα άλλα όλα καλά

Χαιρετισμούς κι ευχαριστώ

Γαβριήλ