Οι Ρίζες μας, η πατρίδα δεν ξεχνιούνται!

Ο Στρατηγός 'Ρίτζγουαίη' επιθεωρών τας προς τιμήν του παρατεταγμένας μονάδας.
Θεσσαλονίκη 1952

Καινούργιος χρόνος 2011,

Εύχομαι στου αγαπητούς μου αναγνώστες Χρόνια Πολλά
Ο χαρακτήρας του ανθρώπου πλάθεται από μια ζύμη που την φτιάχνει η εποχή και το μέρος που γεννήθηκε. Δεν αλλάζει ποτέ.

Παραμονή πρωτοχρονιάς, παρατηρούσα τους διάφορους τύπους ανθρώπων με αυτούς που ήμουν υποχρεωμένος μαζί να καλωσορίσουμε τον καινούργιο χρόνο.

Παιδί αμούστακο ακόμα άβγαλτος στη ζωή, προσπαθούσα να έχω κάτι τι δικό μου έστω και μια γνώμη. Όμως ήταν τόσο δύσκολο! Προσπαθούσα να καταλάβω πως βρέθηκα σε αυτή την κατάσταση, στερημένος της ελευθερίας μου, μόνος κι έρημος και το κυριότερο απ’ όλα είχα ένα πείσμα ενάντια στον ίδιο μου τον εαυτό. Ενάντια στο ελληνικό κατεστημένο, ενάντια σ’ αυτούς που σε έδιωχναν απ’ τον τόπο σου, για το δικό τους συμφέρον, όποιοι κι αν ήταν. Έψαχνα να βρω τον φταίχτη, δεν βαριέσαι χαμένος κόπος. Κανένας δεν σε ένιωθε.
Ο Γιάννης και ο Κώστας Κεφαλλονίτες και οι δυο συνδικαλιστές, με ξεμονάχιαζαν και μου έλεγαν για το κόμμα, για τους εξορισμένους έλληνες, για τους συντρόφους, για τον κουμουνιστικό παράδεισο. Ήταν πιεστικοί, έκαναν έρανο, ότι είχε ο καθένας.
Ο μονόφθαλμος ο Κεφαλλονίτης ήταν κι αυτός ένας σπιούνος του κατεστημένου, παρακολουθούσε τα πάντα, και κατέδιδε.
Ο Νίκος ο Πειραιώτης με μαλλί κολλητό από τη μπριγιαντίνη, με φαβορίτες, και παπούτσια μυτερά με ψηλό τακούνι μιλούσε μια πειραιώτικη αργκό κι έψαχνε για χαρτοπαίχτες, ο Γιώργος ο Συριανός το έπαιζε μάγκας κι όλο έλεγε παρόλες. Ήταν και ο Γιώργος ο Κρητικός, ο Τιμολέων ο Ιθακήσιος, ο Σπύρος ο Κεφαλλονίτης, ένας Χιώτης που δεν μιλούσε κανενός παρά μόνο περπατούσε πάνω κάτω όλη την ημέρα,
Και πολλοί άλλοι, τόσοι πολλοί που όταν ο πειραιώτης φώναζε να παίξουν χαρτιά το τραπέζι γέμιζε.

Έπαιζαν ραμί πότε με 7 πότε με 10 χαρτιά, έγραφαν πόντους, όποιος κέρδιζε ήταν μια δεκάρα από τον καθένα, το ποσόν ήταν αρκετό σύμφωνα με την κατάσταση που βρισκόμασταν. Απαγορεύονταν το παιχνίδι με χρήματα, έτσι τα έδιναν κρυφά συνήθως κάτω απ το τραπέζι. Κάθε λίγο και λιγάκι περνούσε κι ο φύλακας ένας κοκκινοτρίχης Ιρλανδικής καταγωγής με μια μαγκούρα και κλειδιά δεμένα στη μέση του, παρακολουθούσε τα πάντα. Ήξερε δυο τρεις λέξεις ελληνικές που του τις είχε μάθει μια φιλενάδα του ελληνίδα. Περνούσε και καμάρωνε. Ξέσπασε καυγάς ανάμεσα στους παίχτες. Μέχρι καρέκλες σήκωσαν να χτυπήσουν ο ένας τον άλλον, δυο νεαροί τούρκοι που καθόταν παράμερα, μπήκαν στη μέση να τους χωρίσουν. Ήρθαν φύλακες το παιχνίδι διαλύθηκε, ένας έλληνας μάλιστα λέγανε ότι πήγε ν’ αυτοκτονήσει διότι θα τον στέλνανε πίσω στην Ελλάδα, τον είδα που τον έφεραν φορώντας μια μωβ ρόμπα να αποχαιρετίσει τους συντρόφους του, τον έστειλαν στην Πολωνία.
Με το πέσιμο του ήλιου μας έκλεισαν στα δωμάτια του δεύτερου ορόφου κάθε κεφάλι που περνούσε απ το τελευταίο σκαλοπάτι ακούγαμε κι ένα κλικ μετρούσαν το ποίμνιο, η νύχτα πέρασε τι κι αν ερχόταν πρωτοχρονιά, όλες οι μέρες του χρόνου ίδιες είναι. Εμείς οι άνθρωποι έχουμε χωρίσει τον χρόνο μας ώστε να συγχρονίζεται πάντα με τις περιστροφές της γης, με την πίστη ότι η πρωτοχρονιά όπως και το χειμερινό ηλιοστάσιο πάντα θα φέρουν την άνοιξη, την ελπίδα. Στην Ελλάδα η πατρίδα διηρημένη, οι στρατιώτες κάνανε παρουσιάστε: δείτε την φωτογραφία, εμείς εδώ νιώθαμε στο πετσί μας το ότι λάμπει δεν είναι χρυσάφι…

Η σκηνή στα κρατητήρια του νησιού στο λιμάνι της Νέας Υόρκης εκεί όπου περίμεναν τη σειρά τους για απέλαση όλοι οι παράνομοι που βρισκόταν στο κράτος, μια χρονοβόρα διαδικασία όπου παρέμενες κλεισμένος μήνες ίσως και χρόνο.
Εκεί ήταν και η σχολή να μάθει κάποιος όλα τα παιχνίδια της τράπουλας, όλες τις κοινωνικές διαστρεβλώσεις μα και να ζήσει στο πετσί του τον ρατσισμό και το πιο παράξενο από την ίδια του τη ράτσα, αυτούς που κράταγαν ένα πιστοποιητικό νομιμότητας στο χέρι.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης