Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2011

Το Λαχείο


Τον σκούντησε, ξύπνησε, ο ιδρώτας έτρεχε και μούσκευε το μαξιλάρι.
-Δεν ακούς;
-Ν’ ακούσω τι;
-Κάποιος σκουπίζει την βεράντα.
-Ρε άντε παράτα με όνειρο βλέπεις;
-Φοβάμαι θα είναι η μάγισσα αυτή που καβαλάει τη σκούπα της και παίρνει τις ψυχές.
-Μα κι αυτή η ζέστη, ότι και ν’ ακουμπήσεις βρεμένο είναι
Η τροπική ζέστη μούσκευε τα πάντα, η γυναικεία αγκαλιά, έμοιαζε σα φωλιά βρεμένη, υγρή.
Άμα βρέξει θα δροσίσει, μ’ αρέσει όταν αστράφτει, νιώθω τέτοια σιγουριά!
Οι στάλες ακούστηκαν μια, μια, μετά πολλές, μετά άνοιξαν οι καταρράκτες του ουρανού, η τσίγκινη σκεπή αγκομαχούσε,
-Θ’ ανοίξω το παράθυρο,
-Όχι, μπορεί να μπει καμιά νυχτερίδα,
-Μα έχει σήτα, μόνο οι σκνίπες μπαίνουν.
-Αλήθεια, γιατί τσιμπάνε και ζουζουνίζουν,
-Δε μου λες το λαχείο πότε κληρώνει;
-Μα νομίζω αύριο, ή μεθαύριο,
-Λες να κερδίσουμε;
-Ρε άντε κοιμήσου,
-Α! το βρήκα θα πάρουμε σπίτι στην πόλη θα έχω και ‘μουκάμα’ για τις βαριές δουλειές,
Θα πάρω κι αυτοκίνητο, θα πω της μάνας μου να πάρτε κι εσείς, δεν λογίζεται εγώ να έχω λεφτά και η μάνα μου να μην έχει. Όταν ξημερώσει να μου δώσεις το λαχείο, θα πάω στο περίπτερο.
-Κοιμήσου τώρα, το βαπόρι μου φεύγει πρέπει να με ξυπνήσεις στις 5 το πρωί.
Αχ ωραία που είναι η βροχή, όσο βρέχει δε φορτώνουν ζάχαρη.
-Φεύγω, γεια σου, με περιμένει το βαπόρι,
-Θα ξανάρθεις;
-Δεν ξέρω.
-Θα σε περιμένω, αφού βρέχει ούτε το βράδυ θα φύγετε;
-Δώσε μου το λαχείο.
-Δεν το έχω θα το ξέχασα φαίνεται στο βαπόρι.
-Και τα λεφτά; τα όνειρα που κάναμε μαζί;
Στο πέλαγος ψάχνοντας στις τσέπες του παντελονιού του φάνηκε ένα χαρτί, κάνα ξεχασμένο δολάριο θα είναι σκέφτηκε, το κοίταξε καλύτερα ήταν το λαχείο της νύχτας που η μάγισσα σκούπιζε την βεράντα, που άστραφτε κι έβρεχε, που η φωλιά του ήταν η γυναικεία αγκαλιά, τότε που ανθούσαν τα νιάτα.
Το ξανάβαλε στην τσέπη του, πέρασαν τα χρόνια τώρα όλα χάθηκαν, του έμεινε όμως το λαχείο σαν μάρτυρας, ότι κάποτε ήταν κι αυτό μέρος του ονείρου, αυτού που ακόμα συνεχίζει να είναι όνειρο
.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

14 σχόλια:

Μαριάνθη είπε...

Κι η ζωή ένα λαχείο μήπως δεν είναι κ. Γαβριήλ;
Ας έχουμε την υγειά μας για να μην είμαστε από τους χαμένους.
Θέλω καιρό να σου πω πως κάθε φορά που ανεβάζεις παλιές φώτο το βρίσκω συναρπαστικό.
Χαιρετισμούς από όλους μας.

Dennis Kontarinis είπε...

Καλημέρα φίλε.
Μπορεί αυτό το λαχείο να μην κέρδισε τότε (1967) αλλά σήμερα είναι ένα καταπληκτικό αναμνηστικό.
Άλλωστε με τις αναμνήσεις συντηρούμε τη ζωή μας.
Πολύ όμορφο ενθύμιο συνδεδεμένο με μια όμορφη νύχτα. Έτσι;
Ντένης

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Γαβριήλ καλή σου μέρα.
Πολύ όμορφο το λαχείο, μετά από
τόσα χρόνια το έχεις φυλαγμένο.
Σε καταλαβαίνω γιατί κι εγώ μαζεύω,
αν όχι λαχεία άλλα πράγματα.
Δεν πειράζει Γαβριήλ μου που δεν
κέρδισες στο λαχείο,κέρδισες στην
αγάπη έχω την γνώμη. Αν είχες
κερδίσει, ούτε την Πύλαρο θα
θυμόσουν, ούτε θα έγραφες,
θα είχες περισσότερες σκοτούρες.Τα λεπτά πολλές φορές διαφθείρουν
τον χαρακτήρα. Υγεία να έχουμε και
χωρίς λαχείο. Να είσαι πάντα καλά.
Πολλούς χαιρετισμούς
Ρισσιάνα

stavros είπε...

Αγαπητέ μου Κύριε Γαβριήλ,
Εάν εσύ είχες κερδίσει το 1967 αυτό το λαχείο, εμείς θα ήμασταν κατά 44 χρόνια φτωχότεροι εμπειριών και αναμνήσεων σου.
Αυτήν την παράμετρο την σκέφτηκες?
Ο χαμένος χαρτοπαίχτης μετά από την χασούρα του για να ρεφάρει ψυχικά λέει:
«Μπορεί να είμαι χαμένος στα χαρτιά αλλά θα κερδίσω στην αγάπη».
Από όσο βλέπω με αυτήν την λογική …………….ευτυχώς που δεν κέρδισε τότε το λαχείο.
Σταύρος Θεσσαλονίκη

Αστοριανή είπε...

Γαβρίλη μου,
... μόνο τέσσερα δολλάρια κέρδισε ο Δημήτρης, φέτος, μ'ένα "ξυστό" !!!

Ούτε ένα μηδενικό παραπάνω, κι ας επιθυμούσαμε...πέντε!τουλάχιστον...

Θυμάσαι τη... Λούση;
(θεός συγχωρέσει την...) έλεγε:
-αν είχαμε ξυλαράκια, θα ανάβαμε φωτιά...
κι αν είχαμε... αυγά και τηγάνι, θα φτιάχναμε και ομελέτα!!!

μα ούτε όνειρα "θερινής νυχτός" δεν έχουμε...
-χειμώνας ων,ελπίζω...-

ΥΓ.: πώς πάει το νέο χιόνι;...

Χαιρετισμούς,
Υιώτα
ΝΥ

Σπυρος Δαρσινός είπε...

Γαβριήλ,η ωραιότερή σου ανάρτηση!!
Με έκτακτη μεταφορικότητα της μάγισσας τύχης,με γλώσσα που ζωγραφίζει με ναυτική εμπειρικότητα τους χαραχτήρες και το όνειρο που ξεφτίζει σε άχλυα που δεν έβρεξε ποτέ αφήνοντας πίσω την ύγρασία του πόθου και κατι γραμμούλες που καταλήγουν σε βέλος που δύει και που μετά δυσκολίας κρατάει τη συνοχή με τον αχνό κορμό του.
Μπράβο σου Γαβριήλ,παρουσιάζεις με όμορφη φιλοσοφική απλοϊκότητα αυτό που γνωρίζεις τόσο καλά .Και γιά άλλη μιά φορά μου δίνεται η ευκαιρία να καταλάβω πως η αξιολόγηση των πραγμάτων επιρεάζεται ,ανάλογα, από την ποιότητα της αφετηρίας τους.

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,
Χαίρομαι που σου αρέσουν οι παλιές φώτο, όπως καταλαβαίνεις είναι ένα κομμάτι του παερελθόντος και είναι καθεαυτό δικό μας...

Ευχαριστώ
χαιρετισμούς
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε Ντένη,
Όπως λες κι εσύ με αναμνήσεις συντηρούμε τη ζωή μας.

παραδέχουμαι ότι το παρακάνω αλλά είναι κι αυτό το οποίο με έμαθε η πείρα της ζωης.

Ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Ρισσιάνα,

Μετα από τοσα χρόνια τυχαίως βρέθηκε το λαχείο, και δεν είναι μόνο αυτό αλλά και τα μέρη όπου επθσκεφτήκαμε μαζί για να καταλήξουμε στη Νέα Υόρκη, δηλαδή το λαχείο κι εγώ.

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητέ μου Σταύρο,
Με έκανες και γέλασα, μαλιστα μου έκανε τέτοια εντύπωση το γραπτό σου ώστε το έλεγα στην οικογένεια μου, δηλαδή ότι θα έλειπαν 44 χρόνια περιπετειών μου αυτές που διηγούμαι δηλαδή αν ποτέ κέρδιζα.
Αλλά το μέλλων είναι γραμμένο έτσι αυτός που δεν κερδίζει στο λαχεία τουλάχιστου του απομένουν οι εμπειρίες...

Σε ευχαριστώ πολύ φίλε μου
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,

Τα λαχεία είναι κατά κάποιο τρόπο μια μόδα των φτωχών, δηλαδή το ν' αγοράζεις ή ακόμα και να ελπίζεις, δες τι γίνεται εδώ στην Νέα Υόρκη όπου είναι φτωχογειτονιές ανθίζουν οι λαχειοπώλες και είναι αυτοί που πιστεύουν στην τύχη, κι ακόμη αυτοί που συντηρούν το κατεστημένο...

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Σπύρο με εξέπληξες με τα τόσο θαυμαστικά σου λόγια, αλλά αυτό που μου έκανε εντύπωση η τελευταία σου φράση (Και γιά άλλη μιά φορά μου δίνεται η ευκαιρία να καταλάβω πως η αξιολόγηση των πραγμάτων επιρεάζεται ,ανάλογα, από την ποιότητα της αφετηρίας τους.)

Το πιστεύω απόλυτα!

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Justine's Blog είπε...

Γλυκέ μου Γαβρίλη,
Πολύ μου άρεσε η ιστορία σου αλλά και το λαχείο της εποχής. Εύχομαι ακόμη και σήμερα η τύχη να σου χτυπήσει την πόρτα και να το γιορτάσουμε όλοι μαζί.
Μου αρέσουν και οι μουσικές σου, πολύ ωραία συνοδεία στα γραφόμενά σου.
Καλή Χρονιά σε όλους με Τύχη!

pylaros είπε...

Καλημέρα αγαπητή μου Ιουστίνη,
Στην παγωνιά του χειμώνα σε αυτέ τις θλιμένες συννεφιασμένες μέρες της Νέας Υόρκης, όπου προτιμείς το "χουζούρι" του σπιτιού σου από την πάλη με τα χιόνια, Ε! λοιπόν αυτές οι μέρες ζεστένουν την ψυχή μου οι παλιές μου αναμνήσεις, είναι αυτές που ρίχνου αλάτι νοστιμιάς στην χειμωνιάτικη παγωμένη μονοτονία,
Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου
με αγάπη
Γαβριήλ