Το Λαχείο

Τον σκούντησε, ξύπνησε, ο ιδρώτας έτρεχε και μούσκευε το μαξιλάρι.
-Δεν ακούς;
-Ν’ ακούσω τι;
-Κάποιος σκουπίζει την βεράντα.
-Ρε άντε παράτα με όνειρο βλέπεις;
-Φοβάμαι θα είναι η μάγισσα αυτή που καβαλάει τη σκούπα της και παίρνει τις ψυχές.
-Μα κι αυτή η ζέστη, ότι και ν’ ακουμπήσεις βρεμένο είναι
Η τροπική ζέστη μούσκευε τα πάντα, η γυναικεία αγκαλιά, έμοιαζε σα φωλιά βρεμένη, υγρή.
Άμα βρέξει θα δροσίσει, μ’ αρέσει όταν αστράφτει, νιώθω τέτοια σιγουριά!
Οι στάλες ακούστηκαν μια, μια, μετά πολλές, μετά άνοιξαν οι καταρράκτες του ουρανού, η τσίγκινη σκεπή αγκομαχούσε,
-Θ’ ανοίξω το παράθυρο,
-Όχι, μπορεί να μπει καμιά νυχτερίδα,
-Μα έχει σήτα, μόνο οι σκνίπες μπαίνουν.
-Αλήθεια, γιατί τσιμπάνε και ζουζουνίζουν,
-Δε μου λες το λαχείο πότε κληρώνει;
-Μα νομίζω αύριο, ή μεθαύριο,
-Λες να κερδίσουμε;
-Ρε άντε κοιμήσου,
-Α! το βρήκα θα πάρουμε σπίτι στην πόλη θα έχω και ‘μουκάμα’ για τις βαριές δουλειές,
Θα πάρω κι αυτοκίνητο, θα πω της μάνας μου να πάρτε κι εσείς, δεν λογίζεται εγώ να έχω λεφτά και η μάνα μου να μην έχει. Όταν ξημερώσει να μου δώσεις το λαχείο, θα πάω στο περίπτερο.
-Κοιμήσου τώρα, το βαπόρι μου φεύγει πρέπει να με ξυπνήσεις στις 5 το πρωί.
Αχ ωραία που είναι η βροχή, όσο βρέχει δε φορτώνουν ζάχαρη.
-Φεύγω, γεια σου, με περιμένει το βαπόρι,
-Θα ξανάρθεις;
-Δεν ξέρω.
-Θα σε περιμένω, αφού βρέχει ούτε το βράδυ θα φύγετε;
-Δώσε μου το λαχείο.
-Δεν το έχω θα το ξέχασα φαίνεται στο βαπόρι.
-Και τα λεφτά; τα όνειρα που κάναμε μαζί;

Στο πέλαγος ψάχνοντας στις τσέπες του παντελονιού του φάνηκε ένα χαρτί, κάνα ξεχασμένο δολάριο θα είναι σκέφτηκε, το κοίταξε καλύτερα ήταν το λαχείο της νύχτας που η μάγισσα σκούπιζε την βεράντα, που άστραφτε κι έβρεχε, που η φωλιά του ήταν η γυναικεία αγκαλιά, τότε που ανθούσαν τα νιάτα.
Το ξανάβαλε στην τσέπη του, πέρασαν τα χρόνια τώρα όλα χάθηκαν, του έμεινε όμως το λαχείο σαν μάρτυρας, ότι κάποτε ήταν κι αυτό μέρος του ονείρου, αυτού που ακόμα συνεχίζει να είναι όνειρο.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης