Τετράδιον Καλλιγραφίας 1946-Σήμερα δεν έχει σχολείο, πέρασαν αεροπλάνα ‘στούκας’ και μπορεί να ρίξουν βόμβες.
Εποχή της Ιταλογερμανικής σύρραξης στην Κεφαλονιά 1943
-Ποιος είπε, ότι το σχολείο είναι κλειστό;
-Να, ο γραμματικός της κοινότητας,
-Α! τότε θα πάμε στο βουνό για άγριο-λάχανα.
-Ξέρεις μπορεί να σας πιάσουν οι Γερμανοί.
-Λένε ότι απαγορεύεται να πάτε στο βουνό, είναι γεμάτο πτώματα Ιταλών, όπλα, μπαλάσκες, ρούχα, κράνη. Οι Γερμανοί ξέρουν ότι οι αντάρτες τ’ αγοράζουν,
-Μα θα πρέπει να βρούμε κάτι να φάμε.
-Ναι αλλά αν σας πιάσουν οι γερμανοί θα σας κρεμάσουν.
-Μα εμείς θα πάμε μόνο για αγριόχορτα, αυτά που γλύτωσαν από τις γίδες.
Όπως και να έχει, όταν θα ανοίξει το σχολείο θα πάμε κι ας μην υπάρχει ούτε τετράδιο για να γράψουμε (Ανάγνωση Ορθογραφία) κάπου θα βρεθεί μισή σελίδα, έστω κι από αυτά της χαρτοβιομηχανίας Λαδόπουλου από την Πάτρα, ένα χαρτί καφετιού χρώματος, έμοιαζε με λαδόκολλα.
Με τα χρόνια έμαθα να γράφω με μελάνι, κατόρθωμα κι αυτό, μελάνι που δεν υπήρχε παρά αυτό που φτιάναμε από φύλλα παπαρούνας.
Με τα χρόνια έμαθα να γράφω με μελάνι, κατόρθωμα κι αυτό, μελάνι που δεν υπήρχε παρά αυτό που φτιάναμε από φύλλα παπαρούνας.
Μετά ήρθε το δημοψήφισμα μας επίταξαν το σχολείο για μια μέρα, ήταν πρώτη Απριλίου 1946 Ήταν τρία τα ψηφοδέλτια ένα έγραφε ΝΑΙ ένα ΌΧΙ κι ένα λευκό.
Μετά κι αφού ψήφιζες στην αίθουσα του δημοτικού σχολείου, στην έξοδο σε περίμεναν οι άτακτοι μαγκουροφόροι και σε ρωτούσαν να τους δείξεις τα δυο εναπομείναντα ψηφοδέλτια.
Αλλοίμονο σου αν τους έδειχνες αυτό που έγραφε ΝΑΙ, δηλαδή ότι είχες ψηφίσει ΟΧΙ. Ήταν το δημοψήφισμα για την επαναφορά του βασιλέως Γεώργιου του Βου στην Ελλάδα.
Οι χωροφύλακες ακίνητοι σαν πιόνια του σκάκι κοιτούσαν, άχρηστοι φοβόταν, έτσι μόλις βράδιαζε κλεινόταν στο κτίριο τους κι έβαζαν φύλακες σκοπούς ντόπιους χωριανούς γύρω, γύρω να τους φιλάνε.
Μετά κι αφού ψήφιζες στην αίθουσα του δημοτικού σχολείου, στην έξοδο σε περίμεναν οι άτακτοι μαγκουροφόροι και σε ρωτούσαν να τους δείξεις τα δυο εναπομείναντα ψηφοδέλτια.
Αλλοίμονο σου αν τους έδειχνες αυτό που έγραφε ΝΑΙ, δηλαδή ότι είχες ψηφίσει ΟΧΙ. Ήταν το δημοψήφισμα για την επαναφορά του βασιλέως Γεώργιου του Βου στην Ελλάδα.
Οι χωροφύλακες ακίνητοι σαν πιόνια του σκάκι κοιτούσαν, άχρηστοι φοβόταν, έτσι μόλις βράδιαζε κλεινόταν στο κτίριο τους κι έβαζαν φύλακες σκοπούς ντόπιους χωριανούς γύρω, γύρω να τους φιλάνε.
Μετά ήρθαν οι απολυτήριοι εξετάσεις της ΣΤ δημοτικού, ήταν 11 Ιουνίου 1946
Έτσι τελείωσε και η έκτη τάξη, τελείωσε το σχολείο, η μόρφωση, από εκεί και ύστερα το άγνωστο.
Δεν υπήρχε τίποτε, ούτε γυμνάσιο, ούτε λεφτά, ούτε κανείς ενδιαφερόταν. Ήρθε όμως το χάος του εμφυλίου, αυτό έφερε τους αλληλοσκοτωμούς τη διχόνοια, τη δυστυχία, την απελπισία, προπαντός την έξοδο, όμως η δίψα της μόρφωσης έδωσε την δύναμη στις ρίζες της τότε μάθησης να κρατά μέχρι σήμερα.
Γαβριήλ Παναγιωσούλης
Έτσι τελείωσε και η έκτη τάξη, τελείωσε το σχολείο, η μόρφωση, από εκεί και ύστερα το άγνωστο.
Δεν υπήρχε τίποτε, ούτε γυμνάσιο, ούτε λεφτά, ούτε κανείς ενδιαφερόταν. Ήρθε όμως το χάος του εμφυλίου, αυτό έφερε τους αλληλοσκοτωμούς τη διχόνοια, τη δυστυχία, την απελπισία, προπαντός την έξοδο, όμως η δίψα της μόρφωσης έδωσε την δύναμη στις ρίζες της τότε μάθησης να κρατά μέχρι σήμερα.
Γαβριήλ Παναγιωσούλης
22 σχόλια:
Super ανάρτηση!!
Τίποτε άλλο...
Να είσαι καλά χαιρετισμούς.
Τα καλά κι ενθαρρυντικά σου λόγια με ανέβασαν για μια ακόμη φορά στον Ουρανό, κάτι που υπερηφανεύομαι για την δύναμη της τότε μάθησης που κρατά το φως της ελληνικότητας μέχρι σήμερα...
Αγαπητή μου Μαριάνθη, χίλια Ευχαριστώ
χαιρετισμούς
Γαβριήλ
Αλησμόνητες μέρες φίλε μου. Αήσμόνητες στιγμές.
Κι'ύστερα ήρθανε τόσα πολλά που κανείς από μας εν μπορούσε να τα αντέξει.Κι' ο δρόμος έγραφε ξενητιά με το όπλο να σημαδεύει το κεφάλι μας. Κι' εμείς τους πήραμε αυτούς τους δρόμους. Σαν τι άλλο μπορούσαμε να κάνουμε;
Νάσαι καλά φέλε μου να μας τα θυμίζεις.
Ντένης
Πράγματι ήταν αλησμόνητες στιγμές φίλε Ντένη,
Που ακόμα μέχρι σήμερα που τις θυμούμαι επιδρούν πάνω μου, μετά ήρθαν τα χειρότερα, μαζί μ' αυτά και τα ξένα.
Όμως όχι δεν φταίμε εμείς αλλά οι καταστάσεις αυτές που δημιούργησαν τον εμφύλιο την πεινα γύμνια και κατατρεγμό.
Ευχαριστώ
Γαβριήλ
Πολύτιμες "αποδείξεις" των χρόνων που πέρασαν!
Γαβρίλη μας,
αυτά πρέπει να τα κάνουν "εικόνισμα" τα παιδιά!
Αυτά θα σηματοδοτούν την..."μεγάλη πορεία "
ΜΗ ΤΑ ΧΑΣΕΤΕ!
Υιώτα,
ΝΥ
Αυτές κι αν ήταν δύσκολες εποχές!!!
Στέρηση και αγωνία από τα μικρά χρόνια.
Είναι ωφέλιμα τα βλέμματα πίσω. Δείχνουν τα βήματα μπροστά.
Νάσαι καλά Γαβριήλ
Ξαναπέρασα να σε διαβάσω και να σου πω πως το χαρτί του Λαδόπουλου από την Πάτρα που λες το φέρναμε και το πουλούσαμε στο μαγαζί μας(του παππού και πατέρα μου) και είχαμε αποθέματα μέχρι και που έκλεισε πια το εργοστάσιο. Μιλώ για το γνήσιο λαδόχαρτο αυτό που μετά οι άλλοι το έλεγαν λαδόχαρτο αλλά δεν ήταν.ήταν πια ρυζόχαρτο. Στο γνήσιο λοιπόν απομεινάρι λαδόχαρτου να σου πω τυλίξαμε και τα κομμάτια μπακλαβά που μοιράσαμε στους καλεσμένους στο γάμο μου κατά το έθιμο. Σε αυτό από την Πάτρα...
Καλό απόγευμα.
Αγαπητέ μου Γαβριήλ, άργησα λιγάκι
να σου γράψω, δεν σε ξέχασα, αλλά
έχω και τα χόμπυ μου και μου κλέβουν αρκετό χρόνο.
Συγκινήθηκα με το τετράδιο της
καλλιγραφίας, είναι κειμήλια που τά
κουβαλάμε μαζί μας, είναι οι
αναμνήσεις που όσο σκληρές κι
αν ήταν δεν μπορεί κανείς να τις
διαγράψει.Είχα την ευτυχία να μην
ζήσω τα τραγικά και να θυμάμαι άλλα πιό όμορφα. Όπως το αναγνωστικό μου της Α Δημοτικού
με τον Μίμη, την Λόλα, την Αννα,
τά μήλα. Την γιαγιά που τηγάνιζε
τα ψάρια, την δασκάλα που έγραφε
στον μαυροπίνακα, κι όλα αυτά
έχουν στοιχειώσει στο μυαλό μου.
Πάντα είχα μια λατρεία σ αυτό το
αναγνωστικό. Όμως όπως όλες οι
μανάδες μαζεύουν τα πράγματα των
παιδιών τους, έτσι η δική μου
αντί να πετάξει τα βιβλία μου
απο δημοτικό και γυμνάσιο σε καμμιά
χωματερή, τα φύλλαξε σ ένα
μπαούλο με ναυθαλίνη για να μήν
τα φάει ο σκώρος.(Ελαφρύ να είναι
το χώμα που την σκεπάζει). Τώρα
που το σκέπτομαι της θύμιζαν
εμένα.Όλο μου έλεγε όταν πήγαινα
διακοπές. Τα βιβλία σου τα έχω
φυλλαγμένα. Μετά από χρόνια
άνοιξα το μπαούλο και ψάχνοντας
τι να δώ; Το αναγνωστικό μου!!
Το κρατούσα κι έκλαιγα, η μάνα
μου με κοιτούσε έκπληκτη και μου
έλεγε: Καλά παιδάκι μου για
ένα βιβλίο κλαίς; Το πήρα μαζί
μου κι αισθάνθηκα τόση ευτυχία
που είχα στα χέρια μου το πιό
απλό κι υπέροχο βιβλίο που διάβασα
ποτέ. Σέ κούρασα αγαπητέ Γαβριήλ
και να με συγχωρέσεις.
Με πολλούς πολλούς ρισσιάνικους
χαιρετισμούς.
Ρισσιάνα
Συγνώμη Γαβριήλ πάτησα διπλή φορά κι
ήλθε δυό φορές το σχόλιό μου.
Δν ξέρω αν μπορώ να το σβύσω, δεν
είμαι πολύ ειδική σ αυτά.
Ρισσιάνα
Αγαπητή μου Υιώτα,
καλημέρα απόπ μια παγωμένη και Χιονισμένη Νέα Υόρκη,
Αχ, αυτές οι αναμνήσεις οι δικές μας οι ελληνικές ,οταν φύγουμε θα φύγουν κι αυτές,
τα παιδιά γεννημένα στο εξωτερικό ππλύ δύσκολα θα καταλάβουν την σημασία από μια σελίδα γραπτών γραμμένα μάλιστα με πενάκι από μελάνι που φτιάχναμε εμείς οι ίδιοι.
¨εχω φέρει μαζί μου και το λυχνάρι κι αυτό μια μνήμη μου της παιδικής μου ηλικίας...
Ευχαριστώ
Γαβριήλ
meggie
Έτσι είναι η ζωή ξεκινούμε από τα πιο απλά τα πιο φτωχικά διαθέσιμα υλικά μάλλον, από το τίποτε...
που όμως είναι ένα τίποτα γεμάτο ζεστασιά οικογενειακή θαλπωρή.
Μου άρεσε αυτό σου το ρητό: (Είναι ωφέλιμα τα βλέμματα πίσω. Δείχνουν τα βήματα μπροστά.)
Ευχαριστώ
Γαβριήλ
Αγαπητή μου Μαριάνθη:
Ήταν κάτι τετράδια 10 φύλλων με ένα χρώμα καφετί, έμοιαζαν λαδόκολα
πισινό εξώφυλλο έγραφαν Χ/α Λαδόπουλου Πάτραι,
Για οικονομία γράφαμε μόνο μισή σελίδα, δεν υπήρχε άλλο χαρτί
Εικόνες που είναι σα ζωντανές ζωγραφιές στο μυαλό μας από μια εποχή που δεν ξανάρχαται...
Ευχαριστώ
Γαβριήλ
Αγαπητή μου Ρισσιάνα. Έχεις δίκιο, οι αναμνήσεις της τότε εποχής, μάλιστα αυτές που φύλλαξαν οι μανάδες μας χωρίς να το ξέρουμε σε μια παλιοκασέλα αυτές σήμερα μας ξυπνούν έναν άλλον εαυτόν μου αυτόν που γεννήθηκα και κατοπτρίζουν τις συνθήκες της τότε εποχής, που σήμερα μας φαίνοντε απίστευτες και όμως είνα αληθινές.
¨εχω ακόμη κι ένα λυχνάρι μαζί μου αυτό που μεγαλώσαμε μαζί, αυτό σκούριασε κι εγώ γέρασα, άρα μαζί περάσαμε τη φθορά του χρόνου.
Υπήρχε δυστυχία, αλλά όταν έκλεινες την πόρτα του σπιτιού σου αισθανόσουν την οικογενειακή θαλπωρή, ζεστασιά προστασία, αγάπη.
Σε ευχαριστώ
Γαβριήλ
υ.γ έσβυσα το επαναλαμβανώμενό σου σχόλιο
Αγαπητέ Γαβριήλ,
Καλλιγραφίας κατάθεση με μελάνι από αυτό που δεν σβήνει, αλλά κάνει τους άλλους που το διαβάζουν να παρακαλούν για ένα αντίγραφο ως εφόδιο ψυχής.
Πόσους έκανες από εμάς και πάλι παιδιά;
Πάντως εάν ήσουν νεαρός θα είχες και στο graffiti διακρίσεις .
Και το καλύτερο θέμα θα το είχες στο δικό σου το καράβι και όλοι εμείς θα το χαζεύαμε
Αλήθεια ζωγράφισες .
Σταύρος Θεσσαλονίκη
Χρόνια χρόνια χρόνια ....που οταν τα ξεχνώ ειναι γιατι με τραβάει το σήμερα και οταν τα επιζητώ είναι γιατί το σήμερα με πνίγει με την περιττότητα της πληθώρας .
Φίλε μου Σταύρο!
Μα καλέ που τις βρήκες αυτές τις λέξεις (Ως εφόδιο ψυχλής)
Είσαι σαν τον καθρέφτη της ψυχής.
Αχ! όμως εκεί σταμάτησε η καλλιγραφία, εκεί σταμάτηε η πένα με το μελάνι, εκεί σταμάτησε μπορώ να πω και η έμπνευση, θα μου πεις γιατί;
γιατί άρχισε ο αγώνας της επιβίωσης, του τρόμου, κάτι χειρότερο από την ξένη κατοχή.
Όχι δεν ζωγράφισα ποτέ μου, όσο για το graffiti θα πρέπει να ξαναγίνω νέος τότε θα ζωγράφιζα τα όνειρα, ενώ τώρα ζωγραφίζω με λόγια τις αναμνήσεις...
Ευχαριστώ πολύ
Γαβριήλ
Σπύρο λες (είναι γιατί το σήμερα με πνίγει με την περιττότητα της πληθώρας)λόγια του Ευαγγελίου.
Έτσι ακριβώς βρίσκουμαι κι εγώ μερικές φορές, βλέπω τόση και τόση άχρηστη ύλη να με περιτριγυρίζει, τότε μου τη 'δίνει' και θυμάμαι πως ήταν η ζωή, έμοιαζε σα να ήταν στην πρωτόγονη εποχή, τότε που εμφανίστηκε το ανθρώπινο γένος, όμως την διαβήκαμε, ζήσαμε, σήμερα η τεχνολογία σε αυτά τα λίγα χρόνια έκανε τεράστια άλματα προόδου,
Εμείς προσπαθούμε να εναρμονιοστουμε με την σύγχρονη επιστήμη, με την σύγχρονη γεννιά, αλλά είναι καλό να αφήνουμε μαρτυρίες μιας εποχής που πέρασε, ώστε να τα βλέπει η νέα γεννιά...
Ευχαριστώ
Γαβριήλ
ΠΕΡΑΣΜΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ.
ΕΙΝΑΙ ΦΟΒΕΡΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΚΕΙΜΗΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΠΟΤΕ ΝΑ ΞΕΧΑΣΕΙ.
ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ ΦΙΛΕ.
Γεια σου φιλε μου Skroytzako,
Καλή εβδομάδα, αυτά δεν πρέπει να ξεχαστούν, για να μην επαναληφθούν...
Ευχαριστώ
Γαβριήλ
Δημοσίευση σχολίου