ΜΟΝΟΤΟΝΙΑ

Λένε ότι ο Απρίλης είναι ο μήνας των ποιητών.
Λένε ότι η εαρινή ισημερία 21η Μαρτίου είναι η ημέρα των ποιητών, της Ποίησης, έτσι αποφάσισα να συμβάλλω κι εγώ στον πανηγυρισμό αυτόν με κάτι πρωτότυπο δικό μου.
Η ποίηση συνήθως εκφράζει ανικανοποίητους πόθους, όνειρα, φανταστικά, καθρεφτίζει σε κάθε στοίχο μια ψυχή η οποία αναπολεί, αυτά που δεν έφτασε ποτέ, ή αυτά που έφτασε και της έφυγαν, ή ακόμα και νοσταλγία περασμένων πρωτόγνωρων συγκινήσεων…

Το δικό μου (ποίημα) εκφράζει μια ιστοριούλα 30 ατόμων, την αληθινή ανθρώπινη χαρά ότι έσπασε η μονοτονία, αυτή που μας βασάνιζε στη μέση του Ωκεανού, εκεί όπου για ολόκληρα μερόνυχτα, μας θαλασσόδερνε η αρμύρα των κυμάτων.

Μονοτονία εν Πλω

Ο Κουμιότης ο θερμαστής,
είχε την τράπουλα στην τσέπη,
σαν τελείωνε τη βάρδια την 4-8
φώναζε για 66 αγοραστό.
*
Μάζευε κοντά του κι άλλους
κάπνιζαν σαν τα φουγάρα,
πίνανε καφέ, γράφανε πόντους,
αποτρέποντας ανίας φαγωμάρα.
*
Εκεί όμως εις την πρύμη,
μερικά χαρτόμουτρα,
πόκα στρώσανε κρυφά,
φώναζαν και βλαστημούσαν
και βιδάνιο σκορπούσαν.
*
Μετά από τα μεσάνυχτα,
στου καραβιού τη μέση,
ακούστηκαν τρεχάματα,
φωνές και φασαρίες.
*
Ξύπνησα, πετάχτηκα επάνω,
ένας Μανιάτης φάνηκε,
στο χέρι καραμπίνα,
Κεφαλλονίτη κυνηγούσε,
κλέφτη τον αποκαλούσε.
*
Ο Καπετάνιος κατέβηκε,
ένας Καρδαμυλήτης,
την καραμπίνα φούχτωσε,
την πήρε στα γραφείο.
*
Φωνές, κακό, διαπληκτισμοί,
Έμοιαζε με λειτουργία.
Ώσπου φωνή λάλησε: «Ω! τι ευτυχία!
»Δόξα τω Θεώ! Έσπασε η μονοτονία.»

Γαβριήλ Παναγιωσούλης