Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2011

Και μας πούλησαν τα σύννεφα:

Αποχαιρετώντας την Κεφαλονιά, στο βάθος τα βουνά της Πυλάρου.





Με τον φίλο Στράτο Αθήνα Ιούλιος 2011

Μικρός στο μέρος που γεννήθηκα πίστευα ότι ο Θεός τη νύχτα για να φωτίσει εμάς τους ανθρώπους άναβε σπίρτα και τα στερέωνε στο στερέωμα του ουρανού. Με το φως της ημέρας μας έστελνε τουλούπες από κάτασπρο βαμβάκι που έπλεε στο στερέωμα για να επουλώνει τις πληγές των ανθρώπων, να στεγνώνει τα δάκρυα. Εδώ στα ξένα που όλα πωλούντο μας πούλησαν τα σύννεφα με την υπόσχεση να μας ανεβάσουν εκεί ψηλά στο Θεϊκό βασίλειο, και να μας μεταφέρουν εκεί που πρώτο-άνοιξα τα μάτια μου, στις τουλούπες το βαμβάκι των ονείρων μου.
Και ήρθε το μεγάλο πουλί, περιμέναμε ουρά στο αεροδρόμιο, η μπροστινή μου μια κυρία μεσήλικα με 5-6 βαλίτζες όλο κοίταζε αναστέναζε, φοβόταν, πολύς ο κόσμος, ατελείωτες οι ώρες αναμονής ίσως να γέμιζε το μεγάλο πουλί και να την άφηναν έξω. Ίδρωνε γύριζε κάθε λίγο και λιγάκι και με ρωτούσε, λέτε να μας αφήσουν έξω; για κοίτα τόσος κόσμος που να χωρέσει;


Θάταν 400, ή και παραπάνω άτομα.
Με έκανε κι εμένα να αμφιβάλλω, τι να της πω; Ότι δεν μπορούσε να καταλάβει την σύγχρονη ηλεκτρονική κοινωνία όπου ζούμε, ότι είμαστε όλοι φακελωμένοι, από πριν; ο κάθε ένας βιδωμένος στην θέση του.
Μας στρίμωξαν στο μεγάλο πουλί πετάξαμε στα σύννεφα, το βιολογικό μας ρολόι διαμαρτύρεται το ανθρώπινο σώμα δεν είναι φτιαγμένο για τέτοιες ταχύτητες, επιτέλους προσγειωθήκαμε.
Χαρήκαμε όταν συναντήσαμε φίλους στην Αθήνα, μετά στην Πύλαρο, στο νησί μας, όταν μας σκέπασε πάλι με το προστατευτικό της πέπλο η γαλανομάτα κόρη, θύμηση από τραγούδι μιας περασμένης εποχής, ξαναζήσαμε τη νοσταλγία, έτσι ξαναγίναμε παιδιά, πιστεύοντας στον Θεό του ουρανού με τα σπίρτα, και τα σύννεφα ως βαμβάκι για να επουλώνει τις ανθρώπινες πληγές, να στεγνώνει τα δάκρυα…


Ε! Στον γυρισμό μείναμε με την εντύπωση ότι τα σύννεφα δεν πουλιούνται, ότι είμαστε παιδιά της γης, ότι τα παιδικά όνειρα παραμένουν όνειρα εφόσον υπάρχουμε, μετά χάνονται στο άπειρον του ουρανού, για να ξαναγεννηθούν καινούργια όνειρα σύγχρονα μοντέρνα που δεν θα έχουν καμιά σχέση με τα δικά μας.
Γαβριήλ Παναγιωσούλης

12 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Μηθυμναίος είπε...

Όχι, φίλε, τα σύννεφα κι οι ουρανοί δεν πουλιούνται, γυρνάς τη ματιά σου εκεί πάνω και τα κάνεις δικά σου, απελευθερώνεσαι απ’ όλα αυτά που σε δεσμεύουν…
Η απελευθέρωση των αισθήσεων και των συναισθημάτων δίνει νόημα στην αισθητική της ζωής.

Σας χάρηκα και πάλι στις φωτογραφίες.

Dennis Kontarinis είπε...

Καλή μέρα φίλε μου
Έχει δίκιο ο Μυθημναίος
Οι ουρανοί και τσύννεφα δεν πουλιώνται.
Μόνο όποιος έχει τη δύναμη να δει τι κρύβουν μέσα τους έχει και τη χαρά να τα κάνει δικά του.
Αυτά άφησαν για μας οι άρχοντες της Γης.
Νάσαι καλά φίλε

pylaros είπε...

Φίλε Στράτο,
Ο τίτλος του άρθρου είναι μεταφορικός, χάθηκαν τα δικά μας παιδικά τα από τουλούπες βάμβακα όνειρα…
Τώρα τα παιδιά πλέον δεν ονειρεύονται αλλά παίζουν ηλεκτρονικά παιχνίδια,
I pod κλπ…
Η ιδέα του τίτλου μου ήλθε από ένα διήγημα της συγγραφέας Carmen Naranjo
από την Κόστα Ρίκα, (πουλήσαμε την βροχή) “Y vendimos la lluvia”
Μια περίληψη σε δυο γραμμές:
Ήταν ένα τριτοκοσμικό κράτος τόσο φτωχό και χρώσταγε τόσα πολλά στο ΔΝΤ και μερικές άλλες τράπεζες ώστε αυτές επειδή το κράτος δεν μπορούσε να πληρώσει τις δόσεις άρχισαν να κατάσχουν την παραγωγή του καφέ, τα ζώα τους τις μπανάνες, τα ψάρια, και όλα τ’ αγαθά.
Η λύση φάνηκε από μια απρόσμενη τύχη, στο κράτος αυτό Αποφάσισαν να εκλέξουν την «Μις υποανάπτυκτη» το Εμιράτο των Εμίρηδων έστειλε κι αυτό μια όμορφη, η οποία εντυπωσιάστηκε από την βροχή κι όταν γύρισε, έπεισε τον Σουλτάνο Αμπουλ να αγοράσει την βροχή, να κτίσει σωλήνες να μεταφέρουν τη βροχή στην έρημο, έτσι κι έγινε, οπότε, η έρημος έγινε παράδεισος κι όχι μόνο αλλά οι ίδιοι αυτοί που πούλησαν την βροχή έγιναν πολίτες δεύτερης κατηγορίας στον παράδεισο του Εμιράτου
όταν το ΔΝΤ είδε ότι Η Κόστα Ρίκα, κέρδιζε χρήματα κατάσχεσε τις πληρωμές…

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

γεια σου φίλε Ντένη,

Ο τίτλος μου είναι μεταφορικός, μας πούλησαν τα δικά μας παιδικά όνειρα, παρακαλώ διάβασε την απάντηση στο Στράτο...


Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

Γαβρίλη μου,
το ομορφότρο όνειρο είναι η...
πανέμορφη εγγονή σου!
Μα πότε μεγάλωσε, φίλε μου!

Τα υπόλοιπα;
Απλά, ανήκουμε στο υπέρτατο τίποτα!

Καλη σου νύχτα, Φίλε μας,
Υιώτα

Μηθυμναίος είπε...

Είδες το ΔΝΤ, παντού μοιράζει "δικαιοσύνη"... πανάθεμά το!!!

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα φίλε Γαβρίλη .Όταν ήμουν μικρή κι έβλεπα τα λευκά σύννεφα να τρέχουν μετά την χειμωνιάτικη καταιγίδα ήθελα πολύ να ήμουνα μέσα να ταξιδέψω κι εγώ μαζί τους και να γνωρίσω άλλους τόπους και ανθρώπους .Ενόμιζα ότι θα ήταν διαφορετικοί,όπως στα παραμύθια,και τα παιδικά μου όνειρα.Είχα γελαστεί.Παντού οι άνθρωποι είναι ίδιοι και τα σύννεφα μένουν ίδια και πάντα τρέχουν όπως τα όνειρα και οι ελπίδες μας,για κάτι καλλίτερο που όλο αναζητούμε, είτε ατομικό, είτε πανανθρώπινο ,άραγε θάρθει ποτέ:;; Χαιρετώ Κάτε.

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,
Τότε κατακλαβαίνουμε ότι μεγαλώσαμε, όταν τα εγγόνια μας μας φθάνουν και μας ξεπερνούν στο ύψος. και λέμε
Βρε για δες πότε μεγάλωσαν;

Εγώ όμως λέω βρε πως περάσαν τα χρόνια μου, νομίζω ότι ήταν μόλις χθες που ήταν μωρό!!!
(Και διερωτώμαι μήπως γέρασα;)ή να είναι η ιδέα μου!!!

Αγαπητή μου Υιώτα, ευχαριστώ, χαιρετισμούς Δημήτρη

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Κάτε,
Βλέπω ότι είχαμε, έχουμε κάτι κοινό στα παιδικά μας όνειρα...

Αλλά σε παραδέχουμε, όπως λες παντού οι άνθρωποι είναι ίδιοι.
Επίσης όπως λες κι εσύ:
(και οι ελπίδες μας,για κάτι καλλίτερο που όλο αναζητούμε, είτε ατομικό, είτε πανανθρώπινο ,άραγε θάρθει ποτέ:;;)

Περιμένω με αγωνία, έχω μια ελπίδα για κάτι καλύτερο τι όμως δεν ξέρω...

Αγαπητή μου Κάτε,
σε ευχαριστώ
χαιρετισμούς
Γαβριήλ

Μαριάνθη είπε...

Μια χαρά είστε!!!Κι όσο η ψυχή κρατά τίποτα δε μας προδίδει. Μη φοβάσαι. Να περνάτε καλά όλοι κ. Γαβριήλ. Καλή εβδομάδα.

pylaros είπε...

Ευχαριστούμε για τα καλά σας λόγια αγπητή μου Μαριάνθη,
χαιρετισμούς Νίκο, παιδιά

Γαβριήλ