Μια Ασπρόμαυρη Ταινία:

Ηλιοβασίλεμα στην Πύλαρο

Και ήρθε ο αραμπάς με το κόκκινο άλογο στον χωματένιο δρόμο, η καρότσα είχε για καθίσματα κάτι κασέλες, οι οποίες είχαν απέξω το σινιάλο της Shell κι έγραφαν πετρέλαιο Ελληνικού μονοπωλίου, η μάνα μου μ’ έπιασε απ’ το χέρι, ήταν ντυμένη με μια σκούρα ρόμπα, κρατούσε στο χέρι ένα μαντηλάκι άσπρο φρεσκοσιδερωμένο, που μύριζε λεβάντα. Οι ρόδες της καρότσας τεράστιες μύριζαν κατράμι.

Ήμουν τόσο μικροκαμωμένος ώστε κάποιος με πήρε στην αγκαλιά του και με πέταξε πάνω στην καρότσα. Η μάνα μου έκατσε δίπλα μου. Σε άλλη κασέλα κάθισαν η μάνα και η αδελφή, αυτού που πηγαίναμε να επισκεφτούμε. Μπροστά κρατώντας τα γκέμια του αλόγου ο αμαξάς ο οποίος ήταν πατέρας του.
Ξεκινήσαμε από τα Μαρκάτα Πυλάρου, πηγαίναμε στις Αγροτικές φυλακές Ληξουρίου, μια απόσταση 20 χιλιομέτρων και, να δούμε τον γιο του αμαξά μα και φαμελίτη μας, τον φυλακισμένο Μικέλη ο οποίος καθώς λέγανε είχε σκοτώσει μια γριά.
Δεν μπορώ να επιβεβαιώσω ούτε να αρνηθώ το αν ήταν αλήθεια ή όχι, αυτό που ξέρω ότι εμείς ένα κάρο γεμάτο ανθρώπους, πήγαινε προς το Λιβάδι εκεί όπου ήταν οι αγροτικές φυλακές Κεφαλληνίας.
Για πρώτη μου φορά είδα φυλακισμένους, φορούσαν όλοι μια κίτρινη στολή με μαύρες χοντρές ρίγες, ήταν σε μια αυλή, από κάπου έτρεχε νερό κι αυτοί το έβαζαν στη χούφτα τους κι έπλεναν το πρόσωπό τους. Είδα και τον Μικέλη, κουβέντιασαν οι μεγάλοι με αυτόν, εγώ μόνο κοίταζα χωρίς να μιλώ.
Ο πόλεμος ακόμα δεν είχε αρχίσει, ακουγόταν που κόχλαζε, χωρίς όμως να έχει εκραγεί.
Ένα πρωί έφτασαν οι Ιταλοί κατακτητές, ανοίχτηκαν οι φυλακές, ο καθένας πήγε σπίτι του. Μαζί τους φέρανε την πείνα, την κατάσχεση των ζώων, ο πατέρας του Μικέλη έχασε την άμαξα, πέρασαν τα χρόνια, με την πρώτη ευκαιρία όλοι έφυγαν, ο Μικέλης η οικογένειά του πήγαν στην Μομπάσα Αφρική, είχαν έναν ακόμη αδελφό ναυτικό ο οποίος είχε μείνει εκεί.
Σήμερα δεν υπάρχει ούτε το σπίτι τους, ούτε η γωνιά μα ούτε και η τσίγκινη παράγκα όπου καίγαμε ξύλα στο κρύο του χειμώνα και λέγαμε παραμύθια μαζί με την μικρότερη αδελφή του, τη Ρωξάνη... τα μόνα που έχουν μείνει είναι τα ερείπια των φυλακών, τα σιδερο-καγκελόφραχτα παράθυρα.

Περνώντας από εκεί στέκομαι και προσκυνώ, δακρύζω από την θύμηση. Όχι δεν προσκυνώ τα εικονίσματα, αλλά τα αθώα παιδικά μου χρόνια, αυτά που χάθηκαν.
Αυτό που απέμεινε όπως τότε, είναι το ίδιο το ηλιοβασίλεμα της Πυλάρου, αυτό που μου θυμίζει την ταυτότητά μου, αυτό που όταν το αντικρίζω ο νους μου παίζει τις ασπρόμαυρες ταινίες της παιδικής μου ηλικίας…
Γαβριήλ Παναγιωσούλης