Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2011

Μια Επέτειο!

Είχα ξεκινήσει 10 Σεπτεμβρίου πρωί απ την Κεφαλονιά, διανυχτέρευσα στην Αθήνα ένα βράδυ, 11 Σεπτεμβρίου 2001 αναχώρησα από Αθήνα για Ρώμη, με Alitalia όπου αλλάξαμε αεροπλάνο.
Πετάγαμε πάνω απ τον Ατλαντικό Ωκεανό, πριν λίγες ώρες είχαμε αφήσει πίσω μας τις βόρειες ακτές την Γαλλίας, το αεροπλάνο της ALITALIA προορισμός Νέα Υόρκη. Στο σπίτι με περίμεναν με να κόψουμε την τούρτα γενεθλίων της εγγονής μου.
Ξάφνου ακούστηκε έτσι απότομα η φωνή του πιλότου, κάτι είπε στα Ιταλικά που δεν κατάλαβα, μετά το επανέλαβε στα Αγγλικά που ίδρωσα για να καταλάβω.
Γυρίζουμε πίσω στην Ρώμη, έκανε λοιπόν στροφή, ένας μικροπανικός κατέλαβε τους επιβάτες, άλλοι έλεγαν ίσως να υπάρχει βόμβα, κινητά τηλέφωνα ανοίχτηκαν, κάτι κορίτσια φαινόταν φοιτήτριες όρθια φώναζαν, μιλούσαν Αγγλικά, Ιταλικά, σηκώθηκα κι εγώ όρθιος, τότε μου ήρθε μια κρύα λογική και την είπα στους συνεπιβάτες μου. Αν ήταν βόμβα θα πηγαίναμε στο πιο κοντινό αεροδρόμιο κάπου στη Γαλλία, άρα κάτι άλλο συμβαίνει.
Στην Ρώμη νύχτα ένα χάος, γεμάτο το αεροδρόμιο αστυνομικούς, έκανα μια κουτή ερώτηση,
-Από δω που θα πάω;

Για να πάρω μια κουτή απάντηση,
-Να πας στο προξενείο σου…

Κανένας δεν μας έλεγε το λόγο γιατί γυρίσαμε, μόνο ότι δεν μπορούσαμε να αναχωρήσουμε για τη Νέα Υόρκη.
Ξαναπήγα στην Αλιτάλια απαίτησα να φύγω από τη Ρώμη, πράγματι με έβαλαν σε ένα αεροπλάνο αυτά DC9 που έχουν τρεις μηχανές στο τελευταίο κάθισμα εκεί αποκάτω από την μηχανή όπου κάθονταν οι αεροσυνοδοί.
Φθάσαμε Αθήνα ήταν περίπου μεσάνυχτα, πετάχτηκα έξω, πήρα το λεωφορείο για το Σύνταγμα κι από εκεί με τα πόδια σε ένα μικρό ξενοδοχείο στην Πλάκα όπου πήγαινα τακτικά, το Άνταμς.

Στο μπαρ είχαν την τηλεόραση, κόσμος πολύς παρακολουθούσε την καταστροφή των Διδύμων, κοίταξα το ρολόι μου ήταν σχεδόν δυο μετά τα μεσάνυχτα, της επόμενης ημέρας 12 Σεπτεμβρίου απίστευτο, μετά πήγα σε δωμάτιο, κοιμήθηκα λίγο, 7 το πρωί πήρα ταξί για τον σταθμό λεωφορείων Κηφισού, αργά το απόγευμα ήμουν στην αγκαλιά της Κεφαλονιάς, όπου πέρασα ακόμα 15 μέρες…

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

10 σχόλια:

Dennis Kontarinis είπε...

Τρομερά τα όσα έζησες φίλε Γαβρίλη. Φοβερές εμπειρίες και μάλιστα στον αέρα.
Κείνη τη μέρα βρέθηκα στη γωνία 33 δρόμοι και 7η Λεοφόρο μιας και μας υποχρέωσαν να εγκαταλείψουμε το κτίριο. Έβλεπα αυτά τα μεγαθήρια να καίγονται και να γκρεμίζονται και έτρεμα παράξενα χωρίς να μπορώ να ηρεμήσω
Ας ελπίσουμε να μην ξαναζήσουμε τέτοιες στιγμές
Νάσαι καλά

Μηθυμναίος είπε...

Απίστευτο, πως πέρασαν κιόλας 10 χρόνια από τότε που άλλαξε ο ρους και μη ιστορία της ανθρωπότητας!
Ήρθαν τα πάνω κάτω στον κόσμο κι ακόμα να ησυχάσουμε.

Τούτη την ιστορία σου δεν τη γνώριζα… σου χάρισε άλλες 15 μέρες στην Κεφαλλονιά!

ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ (Αντώνης Κρασάκης) είπε...

ΑΓΑΠΗΤΕ ΚΥΡΙΕ ΓΑΒΡΙΗΛ,ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ. ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΑΥΤΑ ΗΤΑΝ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΑ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΑΝΑΖΗΣΕΙ Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΤΕΤΟΙΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ.
ΦΙΛΙΚΑ ΑΝΤΩΝΗΣ

pylaros είπε...

Φίλε Ντένη, όπως βλέπεις ήμουνα κρεμασμένος στον ουρανό, μάλλον πλέαμε στον αέρα, πως να το κάνεις, τόσα χρόνια στη θάλασσα, να μην έχει και ο αέρας να λέει κάτι...

Δυστυχώς ήταν μια επέτειο που έκανε την κοινωνία, τους ανθρώπους καχύποπτους, μα και θυσιάστηκαν τόσοι και τόσοι αθώοι αυτοί οι εργάτες του μεροκάματου...
Ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε Στράτο,
πέρασαν κιόλας 10 χρόνια και μου φαίνεται ότι ήταν χθες, έτσι είναι ο χρόνος τρέχει εμείς απορούμε που τον χάνουμε από μπροστά μας τόσο γρήγορα, αλλά μας αφήνει σημάδια,
Ναι έτυχε αυτή την ημέρα και ώρα να βρίσκωμαι πανω από τον Ατλαντικό, αιωρούμενος στον αέρα, όπως και οι υπόλοιποι επιβάτες,
Από τη ημέρα αυτή μέχρι σήμερα βγάζουμε και τα παπούτσια μας στην είσοδο του αεροδρομίου, σκέπτωμαι ότι είναι σα να τιμούμε την μνήμη των τόσων πολλων αθώων θυμάτων...

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητέ μου Αντώνη,
Σε όλη μου τη ζωή περιπλανώμαι (ταξιδεύοντας) ανα την υφήλιο.
Πολλά χρόνια στην θάλασσα, στη στεριά σε ξενες χωρες, μα και στον αέρα.
Πράγματι ήταν τρομακτικό το χτύπημα, άλλαξε το ρου της κοινωνίας, τη συμπεριφορά προς τους επιβάτες, μα και το κυριότερο τον θάνατο τόσων χιλιάδων, που δεν φταίγανε σε τίποτα, ως άνθρωποι...

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

Γαβρίλη μου!
...και να ήταν μόνο οι σχεδόν 3.000 ψυχές που αναφέρουν!!!
Είναι εκείνες
που αναγνωρίστηκαν... Όμως,
Σχεδόν 7.000 ακόμη έχουν αφήσει ένα "ίχνος" από το κορμί τους,...από αυτούς περίπου 1.500 έχουν αναγνωριστεί... (δημοσιεύθηκε προχθές) και στην αίθουσα που υπάρχει αυτή η... συγκομιδή (!!!) δεν επιτρέπεται να μπαίνει ο οποιοσδήποτε διότι επέρχεται αλλαγή του Ντι-αεν-έϊ...!
αν βάλεις κι εκείνους που έγιναν "σκόνη" και πετούσαν σαν κομματάκια χαρτινα στον αέρα...
10.000 ψυχές αιωρούνται με το "Μεγάλο Γιατί" !!!!!;;;;
Ένα ήθελα να ήξερα: Πόσες "παρθένες" θα ..."καταφέρουν" να ικανοποιήσουν
οι δράστες!!!
Πώς γίνεται να υπάρχει μια "λερναία ύδρα" του μίσους μέσα τους;;;;;;;;;
πώς γίνεται να συνυπάρχουν;;;;
πώς γίνεται να τους ανεχόμαστε;

Πώς γίνεται να αντέχουμε!!!!!!!

Η πρωτοκόρη μας, περπάτησε 2 1/2 ώρες με δίχως παπούτσια (είχε φορέσει κάτι πεδιλάκια εκείνο το πρωί...που δεν άντεξαν) από τους 72, πέρασε την γέφυρα, και κατέρρευσε στο έδαφος 200 μέτρα μετά, στο Κουήνς!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

... και τώρα λέμε ιστορίες...
ενω,
ΕΚΕΙΝΟΙ,
θριαμβολογούν
για το καίριο χτύπημα
που μας έκαναν!!!!!!!!!

Αχ! βρε Γαβρίλη,
πόσα κρύβει η ζωή εκάστου!
Πάντα με την αγάπη μου,
Υιώτα

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα, θα έλεγα ήταν η ημέρα που άλλαξε ο κόσμος, η συμπεριφορά των ανθρώπων, μα και η σκέψη ότι κανένας δεν είναι αλώβητος...

Χαιρετισμούς

Γαβριήλ

Χαρά Θεοδωρίτση είπε...

Η Μέρα που συγκλόνισε τον Κόσμο!ακόμα και 10 χρονια μετά (πότε πέρασαν αλήθεια;)ανατριχιάζεις στη σκέψη και στην εικόνα που μετέδιδαν οι τηλεοράσεις.
Είναι απίστευτο πόσες ανατροπές στις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων μπορεί να φέρει το τυφλό μίσος, γιατί δεν ήταν μόνο οι νεκροί.
Κι εσέις Αγαπητέ Γαβρίλη με την εμπειρία που ζήσατε και εμείς που φοβόμαστε πια τα πάντα και τους πάντες.
Κακοθύμητη μέρα που μακάρι να μην ξαναυπάρξει
Με εκτίμηση
Χαρά

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητή μου Χαρά,

Ήταν μια ευκολοθύμητη μέρα τουλάχιστον για την οικογένειά μας μια και η εγγονή μοπυ γεννήθηκε 11/9, πριν 15 χρόνια οπότε πάντα εορτάζοπυμε την επέτειο αυτή.
Έτυχε κι εγώ να βρίσκομαι στον αέρα, πάντως είναι μια μέρα όπου άλλαξε την ανθρώπινη συμπεριφορά, προπαντός για αυτούς που ταξιδεύουν, μα και τόσες πολλές ψυχές που θυσιάστηκαν άδικα, στον αγώνα της επιβίωσης του μεροκάματου...

σ' ευχαριστώ
με αγάπη
Γαβριήλ Παναγιωσούλής

υ.γ. Επειδή δεν βρίσκομαι στη ΝΥ σαςαπαντώ σαν ανώνυμος δηλ. σαν επισκέπτης από ξένον υπολογιστή...