Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Αξέχαστες Αναμνήσεις:

Tο προζύμι του ανθρώπινου χαρακτήρα.
Recordar es vivir…
Κοίταξα απ’ το παράθυρο, καθρέφτες γύρω, γύρω, στην είσοδο κατέβαινες μερικά σκαλάκια, ήταν μια καφετέρια στο κέντρο της Αβάνας, απέναντι από το ξενοδοχείο της Αγγλίας μπροστά από το Βουλεβάρτο Ντελ Πράδο, όπου οδηγούσε στο Malecon, δίπλα από το πάρκο με το άγαλμα του Χοσέ Μαρτί.



Η καφετέρια ήταν γεμάτη κορίτσια, νεαρά άτομα.
Ναυτικοί εμείς δεν ξέραμε πώς να αρχίσουμε, πως να δώσουμε γνωριμία. Είχαμε φύγει από τα παραλιακά μπαρ όπου πλεονάζουν οι γυναίκες της στιγμής και είχαμε ανεβεί προς το Καπιτώλιο, το κέντρο, έτσι να φύγουμε λιγάκι από τα λασπόνερα.
Μαζί μας ήταν κι ο Σαράντος ο μάγειρας του βαποριού, βετεράνος από τα σύρματα της Αιγύπτου, άνθρωπος της πιάτσας. Δεν ξέρω πως τα κατάφερε κι έπιασε κουβέντα με την πιο ηλικιωμένη, μαζί της κουβάλησε και ένα μπουμπούκι, μικρή πιτσιρίκα, με φώναξαν κι εμένα πιτσιρίκος κι εγώ να κάνουμε παρέα.


Είχε στα μαλλιά της ένα κόκκινο γαρίφαλο, άσπρη σαν το γάλα. Ήταν η αρχή στον παράδεισο του γαλαξία, στο να μάθεις τη νυχτερινή ζωή της Αβάνας, η αρχή του λούσου, της πολυτέλειας, πήγαμε σε κρυφά άγνωστα μέρη, ακούσαμε τυπική ορχήστρα της Κούβας, μας μάθανε τα πιοτά τους, το Ρούμι Matusalem και Bacardi, διάβαζαν το Bohemia, μας ταξίδεψαν με λιμουζίνα, σε αόρατα ξενοδοχεία, μας έδωσαν την εντύπωση, ότι όλη η Αβάνα γλεντούσε. Ήταν η αρχή, η μύησή μου στον κόσμο και την κουλτούρα της Κούβας, κάτι που κράτησε πολλά χρόνια, μια εποχή 1952 όπου ο πρόεδρός της ήταν ο Fulgencio Batista… πέρασαν τα χρόνια.


Ο γιατρός Carvajal γνωστός μου από τις συχνές επισκέψεις του στο Βαπόρι, ανήκε στο υγειονομείο της Κούβας, μου βρήκε μια θέση στο Anglo-Αmerican Hospital, είχα μια μικρή ενόχληση κι επέμενε να με πάρει μαζί του για ιατρικές εξετάσεις, είχε το ελεύθερο επικοινωνίας από τους συντρόφους του Κάστρο ένεκα της ιδιότητάς του ως γιατρού. Κάναμε βόλτες στην Αβάνα συζητώντας με τους κομπανιέρος που με τα όπλα στο χέρι μας σταματούσαν κάθε λίγο και λιγάκι, ήταν αυτοί που είχαν είδη καταλάβει την Αβάνα και περίμεναν να μπει ο Κάστρο ο οποίος ήταν στη Santa Clara.

Ένας φίλος ανθυποπλοίαρχος στο βαπόρι μου λέει: Σκέψου το καλά, αν πας στο νοσοκομείο μπορείς να κλειστείς μέσα και να μην μπορείς να ξαναφύγεις.

Σοφά λόγια, φτάνοντας στο βαπόρι λέω του γιατρού, φίλε μου άλλαξα γνώμη, δεν θέλω να μείνω στην Αβάνα, φύγαμε την άλλη μέρα το πρωί για Καναδά… εποχή 1959
Γαβριήλ Παναγιωσούλης

11 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

...μνήμες... μνήμες...
σαν τις παλιές πολεμίστρες, πάντα εκεί, έτοιμες για νέα σκοποβολή...
Να είσαι καλά, Φίλε μας,
Χαιρετισμούς σε όλους,
Υιώτα
αστοριανή

Γιαγιά Αντιγόνη είπε...

Αυτές οι μνήμες σου!
Εντονα καταγεγραμμένες και φτάνουν εδώ στο λιμάνι...
Σε ευχαριστώ πολύ!
Να είστε όλοι καλά!

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,
Αυτές οι μνήμες, είναι μέρος του δικού μου κόσμου, ο οποίος ακομα προσπαθεί να καταλάβει, αν έχουν κάποια επιρροή στην σημερινή μου ύπαρξη,
Και πράγματι έχουν...

Ευχαριστώ

Χαιρετισμούς

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Γιαγιά Αντιγόνη,
Φαντάζομαι τη δύναμη που έχουν αυτές οι μνήμες για να φτάνουν μέχρι το λιμάνι σου...

Έτσι κι εγώ βάζω την μηχανή του χρόνου από την ανάποδη και θυμούμαι, αναπολλώ και διερωτώμαι, το
Πως αλλάζουν οι καταστάσεις!

Χίλια ευχαριστώ
χαιρετισμούς

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητέ μου SKROUTZAKO

Μια καλή κι ευτυχισμένη Εβδομάδα,

Τα προβλήματα είναι το αλατι και το πιπέρι της ζωής
Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Μαριάνθη είπε...

Τι ωραίες ιστορίες πια!!Κρίμα να μη μπορούμε να ανταμωθούμε όλοι παρέα και να είσαι στο κέντρο αυτής ώστε να μας τα εξιστορείς από κοντά!!
Πολλούς χαιρετισμούς.

Dennis Kontarinis είπε...

Υπέροχες οι αναμνήσεις σου φίλε μου.
Μας ταξιδεύεις σε κόσμους που δεν έχουμε γνωρίσει και μαζι σου τους γνωρίζουμε. Ζούμε τον τρόπο ζωής τους, βλέπουμε τον πολιτισμό τους, μαθαίνουμε τις συνήθειές τους.
Πραγματικά αξιόλογα ταξίδια
Νάσαι καλά.

pylaros είπε...

Αγαπητή μπυ Μαριάνθη,

Η ζωή μας έχει πολλες (εποχές) έτσι ξαναφέρνω κάτι στην επιφάνεια οπου βοήθησε να γίνω από παιδί άντρας, ή μάλλον να συμβάλλει στο πλάσιμο του χαρακτήρα μου,

Ευχαριστώ
Χαιρετισμούς

ΓΑΒΡΙΉΛ

pylaros είπε...

Φίλε Ντένη,
Οι αναμνήσεις αυτές είναι σαν το αλάτι σε μια μονότονη ζωή που περνάμε τώρα στην ηλικία αυτή.
Τουλάχιστον ρίχνουν κάποια αισιοδοξία ότι κάποτε
έζησα μια ζωή σαν τους κουρσάρουν χωρίς όμως να κατορθώσω να κυριέυσω τίποτα εκτός από τις αναμνήσεις...
Φίλε την περασμένη Κυριακή ήμουνα στου Τζιλιάνου, γύρισε

Ευχαριστώ
Χαιρετώ

Γαβριήλ

Μηθυμναίος είπε...

Είδες τι ωραία που είναι τούτα τα εργαλεία που μας χάρισε η εξέλιξη και μπορούμε να ακουμπάμε όλες τις αναμνήσεις μας, φίλε Γαβριήλ;

Κι εσύ έχεις τόσες να μας αραδιάσεις… Καλά να είμαστε εσύ να γράφεις κι εμείς να σε διαβάζουμε και να μαθαίνουμε!

pylaros είπε...

αγαπητέ μου Μυθηυμναίος,

Η τεχνολογία έχει προχωρήσει τόσο πολύ ώστε μας φαίνεται απίστευτο, αυτά που μπορούμε να κάνουμε
όμως όλη αυτή η εξέλιξη βασίζεται στο ανθρώπινο μυαλό, ασφαλώς όχι όλων των ανθρώπων αλλά αυτών που είναι προικισμενοι, με αυτή την 6 αίσθηση της έρευνας και θεωρίας, ¨ετσι λοιπόν κι εμείς απολαμβάνουμε τις αναμνήσεις μας (λες και ήταν χθες)
Τυπομένες στην παγκοσμιότητα...

Φίλε Ευχαριστώ
χαιρετώ
Γαβριήλ