Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

Δεν συμβαίνουν μόνο στα Παραμύθια:



   
Αχ!  Αυτό το Μελανί Χρώμα είναι το χρώμα μου, με ακολουθεί!!!

Μιλούσαν μεταξύ τους γαλλικά, (patois)  ήταν από τους πρώτους κατοίκους της Λουϊζιάνας, η Κυρία  Μπουντρού ξεχώριζε ήταν ντυμένη μαύρα, σε αυτήν παραπονέθηκε ένας Χιώτης ναυτικός ότι το φαγητό δεν του άρεσε, κι αυτή με ένα ύφος 100 καρατίων μας λέει τι θέλετε να φάτε μήπως φασόλια; Οι άλλες  φορούσαν άσπρη στολή, μαζί της και ο Γιατρός Ντεκουέρ, σπεσιαλίστας χειρούργος σε μεταμόσχευση δέρματος.  Το νοσοκομείο  φάνταζε σα μια κουκλίστικη βίλα λευκού χρώματος όπου είχε μείνει  απολιθωμένη στο χρόνο, της εποχής του Ναπολέοντα. Και ήταν στην κεντρική οδό της Νέας Ορλεάνης στην Canal Street. Εκεί γνώρισα την Daisy νοσοκόμα η οποία κόντευε να με κάνει καθολικό με τις επισκέψεις κάθε λίγο και λιγάκι στην εκκλησιά του Αγίου Λουδοβίκου στο Jackson Square στην Γαλλική συνοικία.   
Στο μεταξύ με περίμενε ο Νίκος, στο  Café Du Monde πίναμε  αυτό τον μαύρο καφέ με τσίκορι,  ο Μισισιπής ποταμός από όπου είχαμε έρθει με το λασπερό χρώμα των νερών του λέρωνε   τις σκέψεις μας,  μαζί μπαρκαρισμένοι  σε προηγούμενο βαπόρι, τώρα και οι τρεις μας Κεφαλλονίτες ήμασταν  ξέμπαρκοι,  εγώ λόγο ασθενείας, ο Νίκος  για να δώσει εξετάσεις για Λιβεριανό δίπλωμα πλοιάρχου κι ο Μιχάλης φύλακας σε δεμένο βαπόρι, απέναντι απ’ το αγκυροβόλιο της Νέας Ορλεάνης είχε για βοηθό και προστασία μια τεράστια σκύλα.
Ο Νίκος  άρχισε ένα συμβουλευτικό κατεβατό, μια συμβουλή σου δίνω να παρατήσεις όλα και να πας να χαθείς στα βάθη της Αμερικής, άλλαξε και τ’ όνομά σου, ευκαιρία είναι μην την αφήνεις, θα αποκατασταθείς, θα γλυτώσεις, θα πλουτίσεις. .
Ο Μιχάλης  γνώρισε την Υβόν μπαργούμαν στο μπαρ του Τζίμη  του έλληνα στην Decatur street.    Δεν πάει άλλο η ζωή του ναυτικού μούλεγε, θα την παντρευτώ να μείνω στην στεριά, την έβγαλε απ’ το μπαρ έπιασε δουλειά στο Maison Blanche, έφυγε απ το δεμένο καράβι, έκανε τα χαρτιά του και ήρθαν στη Νέα Υόρκη, ο Νίκος  πήρε το Λιβεριανό δίπλωμα πλοιάρχου και μπαρκάρισε πλοίαρχος σε αμερικάνικο συμφερόντων βαπόρι με ταξίδια Φλόριντα Μπαχάμες,   εγώ  κατέληξα νυκτοφύλακας στο καράβι αυτό που ήταν δεμένο στην είσοδο του λιμανιού της Νέας Ορλεάνης, από εκεί πήρα το αεροπλάνο και πήγα στην Γουατεμάλα.   Ήταν μια καλο-θύμητη μέρα, η μέρα που είχαν σκοτώσει τον αμερικανό πρόεδρο John F. Kennedy.   
Ο Νίκος έμεινε στη Νέα Υόρκη, πλούτισε, πέθανε, ο Μιχάλης χώρισε ξαναπαντρεύτηκε και μένει στο Τέξας.



Χθες βράδυ λοιπόν ξανασμίξαμε 4 φίλοι παλαιοί συνάδελφοι ναυτικοί φίλοι, οι οποίοι στα νιάτα μας κάναμε  κοινά ταξίδια Γουατεμάλας, αιτία ο γάμος ενός παιδιού φίλου και συναδέλφου.
Όλοι μας είχαμε ρίξει άγκυρα στις ΗΠΑ. Περιττό να πω ότι η συζήτηση .διεξήχθη για τις παλιές μας περιπέτειες με κύριο παρονομαστή τις γυναίκες… για τον αγώνα του κάθε ενός μας χωριστά να μείνουμε στη στεριά, και τη θύμηση της τάδε ή δείνα γυναίκας, για το που βρίσκονται οι άλλοι... 


   
Έστω κι ας έχουν  περάσει 45 χρόνια ξαναφέραμε το παρελθόν μας, λες και ήταν χθες!!!  Σα να είμαστε ένα άλλο είδος ανθρώπων ξεκομμένων από πολιτικές αποχρώσεις ή από μεταναστευτικές έγνοιες και στενοχώριες…

Γαβριήλ Παναγιωσούλης  

14 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Σε καταλαβαίνω απόλυτα, φίλε μου. Το παθαίνω κι εγώ. Όταν βρίσκομαι με γνωστούς ή φίλους που μας ενώνουν κοινά βιώματα είναι κάπως διαφορετικά, νοιώθεις αλλιώτικα πιο οικεία…

Πολύ μου άρεσαν οι φωτογραφίες με το χρώμα το μελανί που τόσο σου αρέσει…
Α, είστε και πολύ όμορφοι όλοι σας.

Πάντα να βρίσκεστε και να περνάτε υπέροχα με παλιούς φίλους και συναδέρφους!

Χαιρετισμούς στην Ορτένσια!

Δέσποινα Γιαννάκου είπε...

Οι αναμνήσεις μας δεμένες με ανθρώπους που γνωρίσαμε στο παρελθόν αποτελούν πάντα χαρά μια τέτοιας συνάντησης..Ενώνονται οι μνήμες και ζωγραφίζουν όμορφες εικόνες ..
Καλό μήνα εύχομαι
με εκτίμηση
Δέσποινα

Αστοριανή είπε...

Γαβρίλη μου!!!!!!!
...Την Ορτανσία βλέπω, πίσω από την...ανθοδέσμη...
λες ν΄άκουγε όλα όσα λέγατε;;;;;;;

Καλό Μήνα,
Φίλε μας,
Υιώτα

pylaros είπε...

Καλημέρα από μια βρχερή Νέα Υόρκη,

Σου εύχομαι καλό μήνα, σήμερα πρωτομαγιά, ημέρα της εργατιάς, μα και των λουλουδιών, αν κι εδώ την έχουν καταργήσει έχουν ως ημέρα της εργατιάς την πρώτη Δευτέρα του Σεπτέμβρη.

Ναι είναι πολύ επικοδομιτικό, να ξαναβρίσκεις παρέα από τα χρόνια του εργένη solteros eramos todos.

Φίλε μου Στράτο,
Ευχαριστώ
Χαιρετισμούς

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Καλό μήνα αγαπητή μου Δέσποινα,
Καλή πρωτομαγιά γεμάτη πολύχρωμα κρινολούλουδα.

Οι αναμνήσεις κάνουν το παρόν να λάμπει με αυτό το ξεχωριστό ατομικό μας χρώμα που εκπέμπει το παρελθόν μας...

Δέσποινα σε ευχαριστώ πολύ που επισκέφτεικες το φτωχικό μου.

Με αγάπη

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Καλό μήνα αγαπητή μου Υιώτα,

Η ζωή μας χωρίζεται σε δυο μέρη,
το ένα του εργένη,
που όταν συναντήσει φίλους της τότε εποχής ξαναγίνεται παιδί, με τα Αχ! και Βαχ της τότε νιότης!

Ευχαριστώ,
χαιρετισμούς

Γαβριήλ

Μαριάνθη είπε...

Καλό μήνα με πολλούς ηλιόλουστους χαιρετισμούς από την καλοκαιρινή και όχι ανοιξιάτικη Θεσσαλονίκη!!! Να είστε καλά όλοι, πολλούς χαιρετισμούς αγαπητέ μας κύριε Γαβριήλ!!!

pylaros είπε...

Καλό σας μήνα αγαπητή μου Μαριάνθη,

η καλοκαιρία ήδη έφθασε στην Ελλάδα, εδώ την περιμένουμε δεν θα αργήσει!

Ευχαριστώ
Χαιρετισμούς

Γαβριήλ

Σπυρος Δαρσινός είπε...

Μια όμορφη ιστορία που της δινει ομορφιά και νοσταλγία η απλότητα της περιγραφής αφηνοντας το συναισθημα να τραβήξει αργα αργά κουπί σε μιά ταξιδεμενη ζωή του παρελθόντος στις θάλασσες και στα λιμάνια του κόσμου.Γαβριήλ παντα με συγκινείς με τον αφτιασειδωτο τροπο που περιγραφεις τα βιώματἀ σου.

pylaros είπε...

Αγαπητέ μου Σπύρο,

Ήταν τότε που τίποτα δεν ήταν σίγουρο σταθερό, σε μια μέρα άλλαζαν καταστάσεις, πατρίδες, σημαίες, ταξιδια στους ωκεανούς κι εμείς ψάχναμε για μια σταθερή γωνιά της υφηλίου να ρίξομε άγκυρα, ο κάθε ένας μας όπως μπορούσε.

Μια ζωή σαν γυρολόγων αναζητώντας την τύχη, κάτι καλύτερο από τη ζωή του ναυτικού.

Ευχαριστώ

χαιρετισμούς

Γαβριήλ

Dennis Kontarinis είπε...

Καλημέρα φίλε μου και καλό μήνα.
Συγκινητική η ιστορία σου. Δεν είναι και λίγο μετά από σαρανταπέντε χρόνια να σμίγεις με ανθρώπους που έζησες τις περιπέτειες της θάλασσας.
Νάσαι καλά.

pylaros είπε...

ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΦΊΛΕ ΝΤΈΝΗ,

Ευχαριστώ για την επίσκεψή σου,
Η ιστορία μου, αν και συναντήθηκα με παλιο΄τς φίλος εν τούτοις δεν μπορούσα να πιω τίποτα, καθώτι θα οδηγούσα για να γυρίσω στην ΝΥ και δεν ήξερα κοι τους δρόμους

από Δευτέρα ευρίσκομαι έξω από την ΝΥ Σίτυ,
αλλά χρησιμοποιώ υπολογιστή Apple της κόρης μου εδώ έξω στο Λονγκ Άϊλαντ


Κατα τα άλλα όλα καλά

Ευχαριστώ

Γαβριήλ


Χαιρετώ

Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα αγαπητέ μου Γαβριήλ,
ειναι πράγματι συγκινητική αυτή σου
η συνάντηση με παλιούς σου φίλους
και γνώριμους,υπέροχεςφωτογραφίες, το μελανί χρώμα θα μπορούσα να πώ είναι θαυμάσιο.Παρόμοια συνάντηση είχα πρίν λίγα χρόνια στην Πάτρα με παλιές μου φίλες και συμμαθήτριές μου στο Γυμνάσιο. Εκεί
να έβλεπες δάκρυα, από χαρά βέβαια
και αγκαλιές. Από τότε κάθε φορά
που πάω στην Ελλάδα συναντιόμαστε.
Να είσαι πάντα καλά, χαιρετισμούς
Ρισσιάνα

pylaros είπε...

Ευχαριστῶ για τα καλά σου λόγια αγαπητή μου Ρισσιάνα.
Πράγματι ἦταν μια ὼραία συνάντηση, με παλιόφιλους.



Ξέρεις οι πρώην ναυτικοί εἶναι σκορπισμένει σε κάθε γωνιά της γης.

χαιρετισμούς

Γαβριήλ