Πέμπτη 7 Ιουνίου 2012

Έτσι άρχισε η κατάρα,



                                               Έρημη γη!

Θόρυβος ακούστηκε από τη μεριά της αυλής. Πεταχτήκαμε όλοι επάνω, η θεία μου ζύγωσε το κεφάλι πίσω από τις γρίλιες του κλειστού παραθύρου και με τράβηξε από το χέρι. Μου φάνηκε πως έτρεμε.   
Θα έχει πυρετό σκέφτηκα.
Η αυλή του σπιτιού είχε γεμίσει από κινούμενα όντα. Τα σκοτεινά τους μούτρα ενέπνεαν τρόμο, αχτένιστοι με αρβύλες, με δίκοχα, τα μάτια τους κόκκινα έλαμπαν σαν αναμμένα κάρβουνα, έμοιαζαν σαν βρικόλακες που είχαν έρθει να πιουν αίμα. Κινούμενοι σκελετοί ντυμένοι στα πράσινα από Ιταλικά λάφυρα, στους ώμους τους τουφέκια, δεσμίδες  σταυρωτές στα στήθια τους, χειροβομβίδες κρεμόταν από τη ζώνη τους, μπαλάσκες γεμάτες σφαίρες, έμοιαζαν έτοιμοι για επιδρομή στην κόλαση να ελευθερώσουν τον διάβολο.
Πω! Πω! Φώναξα τόσοι πολλοί Ιταλοί στο σπίτι μας θεια  τι να θέλουν;   
Όχι πουλάκι μου, οι Ιταλοί έφυγαν,  αυτοί εδώ είναι Έλληνες!
Α! Έλληνες σαν κι εμάς φώναξα με χαρά και είχα φοβηθεί ότι ξαναήρθαν οι Ιταλοί.
 Η θεια μου μισόκλεισε το στόμα με την παλάμη της και με τράβηξε πιο κάτω από μια μισοσπασμένη γρίλια παραθύρου μπορούσαμε να βλέπουμε χωρίς να μας βλέπουν. Να έλα να δεις για να θυμάσαι όταν μεγαλώσεις μου είπε
Σιγά θεια αφού Έλληνες είναι κι αυτοί σαν και εμάς τι μπορούν να μας κάνουν;
Να, βλέπεις αυτόν με το μουστάκι είναι από τα Δειλινάτα, ο αδύνατος που έχει το τουφέκι κρεμασμένο ανάποδα είναι Φαρσινός, αυτός ο κοντός με την μαντύα αρχηγός τους. Ο άλλος που φορά το σακάκι μόνο από την ένα μανίκι  αδελφός του, τους άλλους δεν τους ξέρω φαίνονται ξωμερίτες.
Δηλαδή όλοι Κεφαλλονίτες θεια.
Από όλους αυτούς ξεχώριζε ένας κοντός αδύνατος λερής με ψαροκίτρινα βρώμικα μαλλιά  που ξεχυνόταν έξω απ’ το δίκοχό  με μια μανδύα πράσινη ιταλική που έφτανε μέχρι τους αστραγάλους με το μάνλιχερ στον ώμο κι ένα ρόπαλο στο χέρι ησυχία δεν είχε, γύριζε σα σβούρα και κοίταζε προς το σπίτι.
Η μάνα στην κουζίνα άναβε ξύλα να βράσει ρίγανη για τον πονόδοντο που της είχε φουσκώσει το μάγουλο, είχε δέσει το κεφάλι της με ένα μαντήλι, τα άλλα αδέλφια μου φοβισμένα την κράταγαν απ την ποδιά ο πατέρας είχε βγει νωρίς μήπως συναντούσε κάποιον που θα πήγαινε στην πρωτεύουσα να του φέρει ασπιρίνες και αν είχε φθάσει η πενικιλίνη «το θαυματουργό φάρμακο»  για τον αδελφό του που πέθαινε φθισικός.
Η θεια μου ξαναήρθε κοντά μου και μου λέει. Τα βλέπεις αυτά τα παλιόσκυλα πουλάκι μου, έχουν έρθει και ζητούν να σκοτώσουν τον πατέρα σου, ψάχνουν να τον βρουν…

Ο θεός να βάλει το χέρι του ψιθύρισε.
Ξαφνικά ουρλιαχτά χαράς ακούστηκαν απ την αυλή μου, σηκώθηκαν όλοι τους όρθιοι, ένας από αυτούς σήκωσε το τουφέκι ψηλά και στριφογύριζε χορεύοντας σαν τσακάλι που κυνηγάει την ουρά του. Το έπιασαν τον φέρνουν…
…………………………………………………………….......
Ήταν παραστρατιωτικοί, ακροδεξιοί,  άτακτοι.
Οι  χωροφύλακες ξεκουραζόταν λίγο πιο πέρα στο σταθμό χωροφυλακής, την νύκτα κλειδωνόταν στον σταθμό κι έδιναν όπλα στους κατοίκους του χωριού να φυλάνε σκοποί κι αυτοί κοιμόταν μέσα   

 Γαβριήλ Παναγιωσούλης

6 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Βιώματα, φίλε μου, που δεν ξεχνιούνται...

Η φωτογραφία με το παλιό λυχνάρι σύμβολο και φυλακτό!!!

Καλημέρα!

Dennis Kontarinis είπε...

Αξχαστες εικόνες φίλε Γαβρίλη που τις ζήσαμε σε όλο τους το μεγαλείο κείνα τα μαύρα χρόνια και που μας συνόδευαν σε όλη μας τη ζωή. Και πως να τις ξεχάσουμε αφού μας σημάδεψαν.
Νάσαι καλά φίλε.

pylaros είπε...

El destino es consecuencia de nuestro pasado que forma el futuro.
Εδώ μπαίνει το σύμβολό μου ο λύχνος
===================================
Φίλε μου Στράτο, βλέποντας καθημερινώς αυτά τα ΜΜΕ την κατάσταση στην Ελλάδα σαν κινούμενη άμμο που δεν ξέρεις που θα ξημερώσει, προσπαθώ να βγάλω μια άκρη παρακολουθώντας τις κινήσεις και υποσχέσεις των διάφορων πολιτικάντηδων και αυτών που παριστάνουν τους σωτήρες, όλα αυτά τα συγκρίνω με την τότε κατάσταση, ήταν τότε μόλις άρχιζε ο εμφύλιος και βλέπω πολλές ομοιότητες...

Τι άλλο να πω παρά ο Θεός να βάλει το χέρι του.
Ευχαριστώ

Χαιρετώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αυτά θυμόμαι φίλε μου Ντένη και εύχομαι να μην επαναληφθούν, όμως οι κινήσεις που βλέπω είναι σαν τίποτε να μην άλλαξε από την εποχή εκείνη.

Ευχαριστώ
χαιρετώ
Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

...αν και θυμάμαι τη φωτογραφία σου, καιρό πριν,
τόσο συμβολική....

Χαιρετισμούς,
Υιώτα

pylaros είπε...

ευχαριστώ σε αγαπητή μου Υιώτα,
Δεν αλλάζουμε, είμαστε έτσι με την κουλτούρα που γεννηθήκαμε και ο λύχνος μου κι αυτός σύμβολό μου

χαιρετισμούς Δημήτρη

Γαβριήλ