Κυριακή 10 Ιουνίου 2012

Το χάρτινο Χρήμα, έρχεται και παρέρχεται…


                          Η Μεγάλη Αικατερίνη



Τα παραθυρόφυλλα έμειναν ανοιχτά, έτσι για να μπαίνει ο αέρας και να βγαίνουν τα φαντάσματα, τα τζάμια είχαν και κουρτινάκια κεντημένα με το χέρι, όταν φύσαγε  χόρευαν το χορό των αεικίνητων.  
Καθώς περνούσα για να βγω στην πίσω αυλή έτρεμα απ τον φόβο, έτρεχα και δεν κοίταζα ξωπίσω μου. Το σπίτι μύριζε παλιό, κάτι σα μούχλα, οι πόρτες ανοιχτές, όταν έβρεχε έσταζε κι έκανε πολύγωνους λεκέδες βρώμας στο πάτωμα. Μια  κληματαριά είχε κι αυτή από τα χρόνια καμπουριάσει, κάποτε πήρα το θάρρος και μπήκα στην πρώην κρεβατοκάμαρα τους, εκτός απ’ το άδειο κρεβάτι υπήρχε κι ένα κομό, παλιές φωτογραφίες, άρχισα να ψάχνω, άνοιξα τα συρτάρια, τα τράβηξα τελείως έξω, κρυμμένα στο βάθος ήταν μάτσο ρολά από χαρτονομίσματα, ρώσικα ρούβλια, καθώς και διάφορα παλαιά χαρτιά.
      
Εποχή πολέμου, κατοχή, πείνα και δυστυχία
Το σπίτι αυτό συνόρευε με το δικό μας σπίτι ανήκε σε οικογένεια πλουσίων εμπόρων και εφοπλιστών οι οποίοι είχαν πλουτίσει σε Ρωσία και Ρουμανία ως σιτέμποροι κλπ. Είχαν φέρει δε στην Πύλαρο  Κεφαλονιά μια τους υπηρέτρια για να προσέχει τα σπίτια τους, μια ρουμάνα η οποία μιλούσε λίγα Ελληνικά, ήταν αυτή η συμπαθητική γριούλα που φαινόταν σα σκιά πίσω από το τζάμια, την τυραννούσε η μοναξιά και η πείνα,  όταν καμιά φορά είχαμε αλεύρι και ψέναμε ψωμί η μυρωδιά την έκανε να εμφανίζεται στο τζάμι δεν το κουνούσε από εκεί μας κοίταζε με ένα βλέμμα παγωμένο καλοκάγαθο ικετικό λυπητερό, η μάνα πάντοτε της έφτιαχνε μια κουλούρα, γεμιστή με ξύγκι γίδας, ως που μια μέρα δεν φάνηκε,   την βρήκαν πεθαμένη.
Όχι κανένας δεν έκλαψε, πέθανε η ρουμάνα  ένα ασήμαντο γεγονός.
Τα αφεντικά της είχαν αποκλειστεί στην Ρουμανία. 

Όλα  αυτά τα αντικείμενα, μου θυμίζουν και    αντιπροσωπεύουν την παιδική  μου  ηλικία, μια ηλικία που δεν πρόλαβα να την καταλάβω, να την χορτάσω καθότι ποτέ δεν υπήρξε παιδική, αλλά  ενός αγώνα για τον καθημερινό επιούσιο, σήμερα βλέπω τις αποδείξεις του τότε, μέσα σε αυτές υπάρχει ένα αιώνιο γιατί, όμως  τις φυλάω σαν εικόνισμα,  σε αυτές    αναγνωρίζω ένα κομμάτι του τότε ανίδεου εαυτού μου.

Μετά ήρθε ο σεισμός και ισοπέδωσε τα πάντα,  όλα έγιναν πέτρες ερείπια, χαλάσματα όπου κατοικούν κουκουβάγιες. Έμεινε  ο λινός που πατάγανε τα σταφύλια,  το ποδόχι που έρρεε ο μούστος,  σήμερα γεμάτα σκουπίδια και πλαστικά μπουκάλια, ο φούρνος χάσκει ακόμα  με τον στόμα  ανοιχτό απορώντας και ψάχνοντας για ανθρώπους, αυτό το σπάνιο είδος…

El destino es consecuencia de nuestro pasado que forma el futuro.
Το πεπρωμένο, είναι  αποτέλεσμα του παρελθόντος μας, το οποίον καθορίζει  το μέλλον
     

Γαβριήλ Παναγιωσούλης




8 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Έκανες να γεμίσουν τα μάτια μου με εικόνες!

Όσο για το ισπανικό ρητό… το αμφισβητώ κάπως…

Καλημέρα!

pylaros είπε...

Είναι εκόνες που δεν σβήνουν, αλλά ξανά και ξανά τις φωτίζον τα περιεχόμενα της μνήμης, λες και είνα βιβλίο!
Φίλε ευχαριστώ, όσο για το Ισπανικό ρητό, το πήραν σα βάση για να εκδόσουν απόφαση στο caso cerrado του Telemundo una estación de Miami Florida, con la juesa Polo.
saludos
Gabriel

Μαριάνθη είπε...

ΥΠΕΡΟΧΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΚΥΡΙΕ ΓΑΒΡΙΗΛ ΣΕ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΚΕΙΜΕΝΟ. ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΗ ΑΠΟΛΑΥΣΗ.
ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ. ΠΟΛΛΟΥΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ!!

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη, σε φαντάζομαι πολυάσχολη, τώρα με την εποχή των εξετάσεων στα σχολία, με τον βραχνά των εκλογών, με τη δραχμή ή το Ευρώ, με τόσα και τόσα που μας κάνουν την ζωή αγχώδη μα προπαντός με το άγνωστο Αύριο.


Σε ευχαριστώ που βρήκες τον καιρό να ρίξεις μια ματιά στην ΠΥΛΑΡΟ,

πολούς χαιρετισμούς σε όλους σας

Νε αγάπη

Γαβριήλ

Dennis Kontarinis είπε...

Ατέλειωτες οι παιδιμας αναμνήσεις φίλε Γαβρίλη, που όπως πολύ σωστά λες, δεν υπήρξαν παιδικές αφού εμείς και όλα τα παιδιά της γενιας μας δεν υπήρξαμε ποτέ παιδιά. Παιγνίδι μας ήταν να εξοικονομίσουμε ένα κομμάτι ψωμί.
Νάσαι καλά φίλε.

pylaros είπε...

Φίλε Ντένη, ¨οχι μόνο οι παιδικές αναμνήσεις αλλα΄κι ένα σωρό αναμνηστικά που κουβαλάω μαζί μου, μάρτυρες της τότε εποχής, όμως τα θεωρώ ένα κομμάτι του εαυτού μου αν και άψυχα γιατί μαζί με αυτά ονειρευόμουν τότε,
και να που βγήκαν τα όνειρα, γνώρισα όλο τον κόσμο, όμως μέσα μου είμαι όπως έφυγα!


Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

...χαίρομαι που κρατάς
το παιδί του... μέσα σου
ενεργό!

Γαβρίλη μου,
η ανάμνηση είναι το οξυγόνο του μυαλού.

...και η γραφή,
η κατοχύρωσή του.

ΥΓ.:
είδα την αγγελία σήμερα στον Ε.Κ.
είναι όπως τα λέγαμε...
Χαιρετισμούς,
Υιώτα

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα, Μια ζωή χωρίς παιδικές αναμνήσεις είναι στα χαμένα


Ευχαριστώ
Χαιρετισμούς
Γαβριήλ