Κυριακή 17 Ιουνίου 2012

Σαν μια ηλιαχτίδα







Πώς να τρέξω να πιάσω την ηλιαχτίδα αφού μου την έκλεψε  ο χρόνος; 
Αυτός  μου πήρε και τα όνειρα, μοιάζει με δολοφόνος,  μια φορά κι έναν καιρό μου τάχε δώσει όλα, με άφησε να τα δοκιμάσω όλα, χόρτασε η ψυχή μου απ’ τη βροχή, χόρτασε να χορεύουμε μαζί στα τσίγκινα κεραμίδια ερωτευμένος το χορό της αγάπης, χόρτασε η ψυχή μου  να στροβιλιζόμαστε  αγκαλιασμένοι σαν τον καπνό που  τρέχει να ανεβεί στον ουρανό από μια στενή καπνοδόχο, αυτή που όταν έβρεχε έπεφταν στάλες βροχής και χόρευαν πάνω στην στάχτη αυτή που είχαν αφήσει τα κούτσουρα, οι στάλες   έκαναν τρύπες και ζουζούνιζαν στην κρυμμένη θράκα σα να ήταν σφαίρες αυτές που αφαιρούν τη ζωή, αυτές που βγαίνανε απ’ τα όπλα, αυτά που κρατούσανοι οι στρατιώτες του χρόνου, αυτού που σου μέτραγε μια, μια, τις μέρες λες και ήταν δικές του, που όμως ήταν.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης


4 σχόλια:

Χαρά Θεοδωρίτση είπε...

Υπέροχα ποιητική αναζήτηση!!!
Με συγκίνησες Γαβρίλη....νάσαι καλά!
Με εκτίμηση απο την Πατρίδα

Dennis Kontarinis είπε...

O χρόνος φίλε Γαβρίλη είναι ο μεγάλος μας εχθρός που όμως δεν πολεμιέται με τίποτα.
Προχώρα φίλε.
Νασαι καλά

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Χαρά,

Πολές φορές ο ανθρώπινος νους αποζητεί αυτά τα οποία κάποτε τα θεωρούσε φυσικά δικά του.
Εξανίστααι όταν πλέον τα βλέπει να πετοτουν μακριά του,


Ευχαριστῶ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Έτσι εἶναι φίλε Ντένη,

Κι εσύ όπως κι εγώ, ῏οπως κι ὸλλους μας ο χρόνος είναι αυτός που μας διοικεί,


Ευχαριστῶ

Χαιρετισμούς

Γαβριήλ