Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

Τα Κόκκινα Τσαρούχια


                                                2012
                      Τα κόκκινα τσαρούχια,
Βλέποντας  στην τηλεόραση αυτά τα κόκκινα παπούτσια «παντούφλες», αυτά που δεν καταδέχθηκε να φορέσει ο Φραντσίσκο, διότι πώς να το κάνουμε θα ήταν αποφόρια του Βενέδικτου, (Τι σου είναι κι αυτός  ο Πάπας)  θυμήθηκα τα δικά μου κόκκινα τσαρούχια, αυτά που θα τιμούσαν με την παρουσία τους την επέτειο της 25ης Μαρτίου.  
Είχα   δυο τσαρούχια κόκκινα με μαύρες φούντες.  Η μάνα μου, τα είχε φυλάξει στο κατζέλο του κομμού,  μου είχε υποσχεθεί θα μου έραπτε  φουστανέλα, μαζί με τα τσαρούχια είχε έρθει κι ένα γιλεκάκι κόκκινο με κίτρινα κεντήματα σελάχι το λέγανε.  Όλα για την  25η  Μαρτίου.
Στο σχολείο κάναμε πρόβες, μου είχαν δώσει ένα ποίημα κι εγώ με στόμφο ανέβαινα στο βάθρο και ξελαρυγγιζόμουν: θα πρέπει να ήμουν ή Δευτέρα ή Τρίτη Δημοτικού:

25 Μαρτίου:
Λεβέντισσα αστραπόμορφη,
Κι ευτυχισμένη μέρα
Που από δάφνες και μυρτιές
Γεμίζεις τον αέρα.
……………………………………
Όμως ποτέ δεν  έφτασε  αυτή η ευλογημένη στιγμή. Αρρώστησα, δεν φόρεσα ποτέ τα τσαρούχια ούτε την φουστανέλα, έμειναν στη μνήμη σαν ένα όνειρο σαν κάτι που ξεφυτρώνει από ένα σεληνιακό τοπίο γεμάτο ομίχλη μπροστά πάνε τα τσαρούχια, μετά το γιλεκάκι με τα χρυσά κεντήματα, μετά ο άβγαλτος εαυτός μου,  από πίσω ακολουθούσαν η μορφή της μάνας και του πατέρα.  
 Ήρθε  ο πόλεμος, φωτιά και λάβρα έπεσε απ’ τον ουρανό και  σκέπασε τα πάντα. Πέρασαν  πολλά χρόνια, η στάχτη των καμένων κατακάθισε στις ψυχές μας, σε κάθε επέτειο πρώτα υπήρχε η έγνοια αν έχουμε να φάμε, μετά τα υπόλοιπα. Στην Αθήνα  ούτε για το τραμ δεν υπήρχαν, έτσι βρέθηκα σε ένα σκαφίδι πλέοντας τους ωκεανούς, μετά από περιπέτειες  έφτασα στον Ειρηνικό Ωκεανό βγήκα στο Λος Άντζελες, πήγα στην  Σάντα Μόνικα. Ήταν Κυριακή βράδυ 12 Μαρτίου 1951.  
Εκεί με περίμεναν ένα ανδρόγυνο ηλικιωμένων, που δεν είχα ξαναδεί αλλά ήξερα ότι υπήρχαν.  Ελληνικά μίλαγε μόνο ο άνδρας, ήταν αδελφός της Μάνας μου, η γυναίκα του από την Πολωνία οι άνθρωποι γίνανε θυσία,   ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα καλοδεχούμενος σε ένα σπιτικό. Περάσαμε μαζί την 25 Μαρτίου, θυμάμαι για να μ’ ευχαριστήσουν ψήσανε αρνί γκιουβέτσι ήταν τόσο όμορφα, όχι δεν πήγαμε πουθενά, αλλά η έλλειψη ελληνικού στοιχείου μου έφερνε μια νοσταλγία για την γλώσσα μας ώστε αποφάσισα να φύγω για την Νέα Υόρκη (λάθος μου)  την 1 Απριλίου πήρα το τραίνο έφτασα Νέα Υόρκη στις 4 ιδίου.
 Ζητούσα τη γλώσσα  μας,  να δω παρελάσεις με τη γαλανόλευκη στην 5η Λεωφόρο, την ελληνόφωνη  συμπαράσταση στα πρώτα μου βήματα.   
Δυστυχώς ήταν αυταπάτη!

Πέρασαν  τα χρόνια, οι θάλασσες, τα τροπικά μέρη, η γυναίκες-α   με σφιχταγκάλιασαν σαν αράχνη, πολλά χρόνια 20 τον αριθμό δεν ξαναέμαθα για την 25 Μαρτίου, ώσπου ξαναήρθα στην Νέα Υόρκη.  

Τώρα πια  στη Νέα Υόρκη ξαναπερνούν απ’ τον νου μου οι τότε εικόνες,  τα κόκκινα τσαρούχια,  η καλοθύμητη αυτή μέρα 25η Μαρτίου,  ξανάρχεται στο νου μου, ο πόλεμος,  η Σάντα Μόνικα, οι άνθρωποι του τότε, τι κρίμα έφυγαν για τον άλλο κόσμο όσοι με αγαπούσαν,   έμειναν οι ψίθυροι από τα κύματα της θάλασσας να με νανουρίζουν, μόνο που αυτά δεν είναι κύματα αλλά ουρλιαχτά αέρος  που λυσσομανούσε, αυτός που συνόδευε  την καταιγίδα Σάντυ, αυτός που μου ροκάνιζε σιγά, σιγά την σκεπή κάτω από την οποία κοιμόμουν.  
Ένας ολόκληρος βιος, σε τόσες  λίγες γραμμές.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης
    

16 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

«Ένας ολόκληρος βιος, σε τόσες λίγες γραμμές»
Η ζωή είναι μικρή, φίλε, με λίγες γραμμές την ανιστορούμε… Μικρή για να την κουράζουμε, μεγάλη για να την ταλαιπωρούμε και όμορφη… όπως την έζησες εσύ!

Είδες που κάτι ταπεινά τσαρούχια, μια φουστανέλα, ένα γιλέκο, που ποτέ δεν φόρεσες, σ’ έκαναν να ψάχνεις την εθνική γιορτή που συμβόλιζαν…

Υ.Γ. Δεν κατάλαβα γιατί ήταν λάθος σου να φύγεις από τη Σάντα Μόνικα για Ν.Υ;

pylaros είπε...

Αγαπητέ μου φίλε Στράτο,

είναι αυτή η θύμηση που μας κρατά(περήφανους για τον τόπο μας) μέχρι σήμερα Έλληνες και έτσι θα είμαστε μέχρι το τέλος.

Ναι η καλιφόρνια παρείχε διαφορετικές ευκαιρίες, λίγος Ελληνισμός διασκορπισμένος, καλύτερο κλίμα, αλλά!
ότι έγινε, έγινε.

Ευχαριστώ

χαιρετισμούς

Γαβριήλ

Μαριάνθη είπε...

"Όμως ποτέ δεν έφτασε αυτή η ευλογημένη στιγμή. Αρρώστησα, δεν φόρεσα ποτέ τα τσαρούχια ούτε την φουστανέλα, έμειναν στη μνήμη σαν ένα όνειρο σαν κάτι που ξεφυτρώνει από ένα σεληνιακό τοπίο γεμάτο ομίχλη μπροστά πάνε τα τσαρούχια, μετά το γιλεκάκι με τα χρυσά κεντήματα, μετά ο άβγαλτος εαυτός μου, από πίσω ακολουθούσαν η μορφή της μάνας και του πατέρα."...πολύ με μελαγχόλησε αυτή η κατάσταση. Κρίμα!! Έτσι όμως συμβαίνει πολλές φορές στη ζωή. Βέβαια προχωρά και υπάρχει η εναλλαγή των περιστάσεων και παραστάσεων. Καλά να είσαι και του χρόνου κι αύριο ξέρω ...χαχα θα φτιάξεις σκορδαλιά!! :))

pylaros είπε...

Καλησπέρα από την ΝΥ αγαπητή μου Μαριάνθη,
Τα κόκκινα τσαρούχια είναι μια μαρτυρία μια κατάσταση της τότε Ελλαδας που δεν ήξερες πως θα ξηνερώσει η επόμενη μέρα. Ζούσαμε μόνο το σήμερα, μια μέρα κάθε φορά που ανέτειλε ο ήλιος, το αύριο ήταν σκοτεινό άγνωστο!

Ναι αγαπητή μου Μαριάνθη το μάντεψες, αύριο θα φάμε αλιάδα έτσι λέγαμε στην Κεφαλονιά την σκορδαλιά, θα πρέπει να προέρχεται η λέξη από το Ιταλικό άλιο=σκόρδο

Έτσι το θέλει η παράδοση, του Ευαγγελισμού και των Βαίων πάντα με βακαλάο Σκορδαλιά.
Ευχαριστώ
χαιρετισμούς

Γαβριήλ

Dennis Kontarinis είπε...

Ατέλειωτες οι παιδικές μας αναμνήσεις φίλε Γαβρίλη. Και δυστυχώς εκείνη η εποχή έχει γεμίσει τις αναμνήσεις μας με πόνο.
Τι να πρωτοθυμηθεί η δική μας γενια, που από τότε που γεννηθήκαμε βρεθήκαμε μέσα σε πολέμους, κατοχές, πείνα, εξαθλίωση. Αυτά κουβαλάμε μαζί μας.
Νάσαι καλά.
Κι΄εμείς αλιάδα αύριο. Πιστοί στο έθιμο.

pylaros είπε...

Γεια σου φίλε Ντένη,

Η χερσόνησο Παλικής διαφέρει τόσο πολύ από την υπόλοιπη Κεφαλονιά σε όλα ακόμη και στην ομιλία,
Μιλάνε με μια τραγουδιστή συρτή φωνή, (Ωρέ άντε Καλιάάά σου...)= άντε φύγε
Η Πύλαρος ένα ορεινό μέρος όπου γεννήθηκα εξαρτάται από τους Κατοίκους της Παλικής για να μας φέρνουν λαχανικά,
Τους θυμάμαι που ερχόταν τα κάρα φορτωμένα και φώναζαν, Κάβολε και κουμεντόραα,
Ακόμα και σήμερα το καλοκαίρι όταν πάω στο χωριό περιμένουμε τους Ληξουριότες να μας φέρουν τομάτες, λάχαναφρούτα κρασί σταφύλια κλπ. μόνο ότι τώρα δεν έχουν κάρα με άλογα αλλά πικαπ αγροτικά.

Ενδιαφέρουσα και η μελέτη του Άγγλου ότι η Ομηρική Ιθάκη ήταν η Παλική. έχω βιβλίο 600 σελιδων του 2005 με τίτλο
ODYSSEUS UNBOUND
CAMBRIDGE University Press

χαιρετώ

Γαβριήλ

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

Αργω πολλες φορες να ερθω απο το σπιτικο σου αλλα δεν ξεχνω τους μπλοκοφιλους.Ευχομαι μια ομορφη εβδομαδα!!!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ για την ημερα.Παντα οι αναρτησεις σου εκλεκτες!!!

pylaros είπε...

Καλή σου εβδομά αγαπητέ μου Σκρουτζάκο,

Χρόνια πολλά.

Ευχαριστώ για την επόσκεψή σου

Χαιρετισμούς

Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

Κόκκινες, αχνιστές αναμνήσεις!
Καλή εβδομάδα, Φίλε μας.
Υιώτα

Χαρά Θεοδωρίτση είπε...

Αγαπητέ μου Γαβρίλη
κι απο εδώ Χρόνια Πολλά και του χρονου να ξαναφτιάξεις σκορδαλιά (αλιάδα,για τα καθ ημάς)!
Εγω δε θ απομονώσω κάποιο κομμάτι του γραπτού σου γιατί όλο ήταν συγκινητικό και ιδιαίτερο. Κουβαλά μνήμες πολλών ειδών και έχει ιδιαίτερο ειδικό βάρος.
θα εξακολουθώ να σου συνιστώ νάσαι ευτυχισμένος που τις έζησες,γιατί έτσι έγινες αυτός ο Ανθρωπος που είσαι σήμερα και εμείς απολαμβάνουμε μέσα απο εδώ.

Νάσαι πάντα καλά
Με εκτίμηση
Χαρά

Ανώνυμος είπε...

Ta grafta tou Gabrihl maV einai ola qaumasia kai ton sugcairw egkardia pounai phgh anexantlhth....

S ena shmeio mono den sumfwnw mazi tou otan mila gia ta.... kokkina papoutsia pou den hqele o twrinoV PapaV....Proswpika nomizw pwV autoV sugkekrimena einai anqrwpoV me anqrwpia, omorfa sunaisqhmata, metriofrosunh, aplothta kai kalh kardia...

Diabasa polla gia thn zwh tou kai ton egkrinw apoluta san ANQRWPO! O logoV pou den hqele na foresei...kokkina papoutsia htan h epiqumia tou na mhn ecei xecwrh metaceirish kai apaithsh san PapaV.

Stella Z. Follemder

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,

Το κόκκινο αν και είναι το χρώμα της Ελπίδας, εμένα μου έφερε αναμνήσεις που για κάποιο διάστημα είχαν χαθεί...
Ευχαριστώ

Χαιρετισμούς

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Χάρηκα που με επισκέφθηκες αγαπητή μου Χαρά.
Σήμερα μια ηλιόλουστη μέρα, η πρώτη μετά από την μέρα της αλιάδας (χθες)
Γράφεις πάρα πολύ σοφά λόγια και με κάνεις να αισθάνουμαι περήφανος,
(σου συνιστώ νάσαι ευτυχισμένος που τις έζησες)

Μάλιστα η ζωή μας είναι σαν μερμηγκοφωλιά γεμάτη από σπόρους γνώσης, πολλές φορές μια εφήμερη εντύπωση, ένα χρώμα σε κάνει και φέρνεις στην επιφάνεια στιγμές από τα περασμένα, που είχες ξεχάσει ότι κάποτε τις έζησες.
Χίλα ευχαριστώ
με εκτίμηση και αγάπη

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Στέλλα,
Το κόκκινο χρώμα ήταν μόνο το τσίγκρισμα για να θυμηθώ και τα δικά μου κόκκινα τσαρούχια, είναι ένα χρώμα όπου μου άνοιξε την μνήμη.

Όσο για τις παντούφλες του Πάπα, μόνο έδωσα έμφαση στο κόκκινο χρώμα και τις παρομοίωσα με τα δικά μου τα τσαρούχια. Μια και τα δυο είχαν ως χρώμα το κόκκινο! Τίποτε άλλο. Μου έκανε τέτοια εντύπωση το κόκκινο χρώμα ώστε αμέσως θυμήθηκα ότι κάποτε κι εγώ είχα κόκκινου χρώματος τσαρούχια, όμως τα δικά μου είναι και μαύρη φούντα

Όσο για το ότι ο Αργεντινός σημερινός Πάπας είναι πιο ταπεινός αλλά και πιο συντηριτικός ναι είναι κοινό μυστικό. όλοι το ξέρουν, ακόμη και η Κυρία Κίσνερ, πρόεδρος της Αργεντινής.

(Όπως λένε είναι αυτός που δεν διεμαρτυρήθει για τον βρώμικο πόλεμο του Villeda,
όταν φόρτωναν τα αεροπλάνα με αντίθετους πολιτικούς και τους άδειαζαν στην θάλασσα...)

Αλλα όλα αυτά θα τα γράψει η Ιστορία, εγώ μόνο εντυπωσιάστηκα από το κόκκινο χρώμα των υποδημάτων του, το ξέρω ότι για κάθε έναν που ανεβαίνει στον θρόνο θα πρέπει να του φτιάξουν καινούργια. Εξ άλλου θα έχουν και διαφορετικά νούμερα.

Σε ευχαριστώ
με πολλούς, πολλούς χαιρετισμούς

Γαβριήλ

Χαρά Θεοδωρίτση είπε...

Αγαπητέ μου Γαβρίλη
χαίρομαι διπλά αν σου έδωσε χαρά ο ερχομός και τα γραφόμενά μου.
Απέχω πολύ της σοφίας,μάλλον ουδεμίαν σχέση έχω,απλά γράφω με πυξίδα την καρδιά,ανάλογα μ αυτά που διαβάζω.
Νάσαι καλά πάντα και να σκορπίζεις γύρω σου αισιόδοξες νότες , γεμάτες τρυφερότητα,μέσα απο τις αναμνήσεις σου.
Καλό ξημέρωμα απο την Ελλάδα

pylaros είπε...

Ευχαριστώ αγαπητή μου Χαρά, Όπως λες κι εσύ γράφεις με πυξίδα την καρδιά,

κι εγω από εδώ εκτός από την καρδιά γράφω και με τον μπούσουλα της Νοσταλγίας.

Χαιρετώ σε
με εκτίμηση και αγάπη

Γαβριήλ